ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΣΤ΄ 7-12-2014

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μᾶς λέει: «Κάποτε ἤσασταν στὸ σκοτάδι, τώρα ὅμως, ποὺ πιστεύετε στὸν Κύριο, εἶστε στὸ φῶς. Νὰ ζεῖτε, λοιπόν, σὰν ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὸ φῶς. Γιατί ἡ ζωὴ ἐκείνων ποὺ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διακρίνεται γιὰ τὴν ἀγαθότητα, τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια. Νὰ ἐξετάζετε τί ἀρέσει στὸν Κύριο. Καὶ νὰ μὴ συμμετέχετε στὰ σκοτεινὰ κι ἀνώφελα ἔργα τῶν ἄλλων, ἀλλὰ νὰ τὰ ξεσκεπάζετε. Γι’ αὐτὰ ποὺ κάνουν ἐκεῖνοι στὰ κρυφὰ εἶναι ντροπὴ ἀκόμα καὶ νὰ μιλᾶμε.

Ὅταν, ὅμως, ὅλα αὐτὰ ἔρχονται στὸ φῶς, δείχνουν τί εἶναι. Γιατί ὅ,τι φανερώνεται γίνεται καὶ τὸ ἴδιο φῶς. Γι’ αὐτὸ λέει ἕνας ὕμνος: «Ξύπνα ἐσὺ ποὺ κοιμᾶσαι, ἀναστήσου ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ὁ Χριστὸς θὰ σὲ φωτίσει». Προσέχετε, λοιπόν, καλὰ πῶς ζεῖτε. Μὴ ζεῖτε ὡς ἀσύνετοι, ἀλλὰ ὡς συνετοί. Νὰ χρησιμοποιεῖται σωστὰ τὸ χρόνο σας, γιατί ζοῦμε σὲ πονηροὺς καιρούς. Γι’ αὐτὸ μὴν εἶστε ἄφρονες, ἀλλὰ ν’ ἀντιλαμβάνεστε τί θέλει ὁ Κύριος ἀπό σᾶς. Καὶ μὴ μεθᾶτε μὲ κρασί, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀσωτεία, ἀλλὰ νὰ γεμίζετε μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Νὰ τραγουδᾶτε στὶς συνάξεις σας ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ πνευματικὲς ὠδές, νὰ ψάλλετε μὲ τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο.»
Οἱ ἄνθρωποι ἀρέσκονται πρὸς τὸν ἔλεγχο. Εἶναι πρόθυμοι νὰ ἐπεμβαίνουν στὴν ζωὴ τῶν ἄλλων καὶ νὰ τοὺς τονίζουν τὰ σφάλματά τους. Ἐκσφενδονίζουν παρατηρήσεις, ἐπικρίσεις, χωρίς νὰ ἔχουν ὁποιοδήποτε δικαίωμα. Ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῆς «ἀνωτερότητας» γίνονται νόσος. Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Εἶναι κακὸ νὰ κάνουμε παρατηρήσεις στὸν ὁποιονδήποτε; Σαφέστατα οἱ γονεῖς, οἱ διευθυντὲς διαφόρων ὑπηρεσιῶν, ἐκπαιδευτικοί, ἀκόμα καὶ οἱ Ἱερεῖς, ὅταν βλέπουν νὰ γίνονται ἀτασθαλίες ἢ παραβάσεις, μποροῦν νὰ ὑποδείξουν τὸ σωστὸ καὶ τὸ φρόνιμο καὶ νὰ προβοῦν σὲ ὁποιαδήποτε παρατήρηση. Πάντα, ὅμως, μὲ κίνητρο τὴν ἀγάπη, τὸ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄλλο, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν διόρθωση αὐτοῦ ποὺ ἔχει παρεκτραπεῖ. Εἶναι ξεκάθαρη ἡ προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, νὰ μὴ γίνεσθε συμμέτοχοι καὶ συνένοχοι στὰ ἄκαρπα καὶ ὀλέθρια ἔργα τοῦ σκότους, ἀλλὰ ἔχετε ὑποχρέωση νὰ τὰ βγάζετε στὸ φῶς.
Εἶναι κοινὴ διαπίστωση ὅτι ὁ κόσμος, στὸν ὁποῖο ζοῦμε, κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ κακό. Ἡ ἁμαρτία εἴτε σὲ λιγότερο βαθμὸ εἴτε σὲ μέγιστο διαπράττεται ἀπὸ τὸν ἀδύνατο ἀπὸ τὴν φύση του ἄνθρωπο. Συναντάει κανεὶς συκοφαντίες, ἀδικίες, κλοπές, ἀπάτες, φόνους, καὶ μιὰ προκλητικὴ ἠθικὴ ἀταξία, τὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν παραπάνω ἀποστολικὴ περικοπὴ τὴν ὑπαινίσσεται μὲ τὴν φράση «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν». Ἁμαρτήματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων τοῦ κάθε περιβάλλοντος. Καθημερινὰ ἡ ἀκοὴ καὶ ἡ ὅρασή μας μολύνεται ἀπὸ ἀκαθάρτους ρύπους γεμάτους «ἔργα τοῦ σκότους».
Ἐδῶ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἐπικεντρώνεται ὁ ἀγώνας τοῦ κάθε πιστοῦ ποὺ θέλει νὰ εἶναι συνειδητὸ μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν πρέπει ἁπλὰ καὶ μόνο ὁ χριστιανὸς νὰ μὴν ὑποχωρεῖ ἔναντι του κακοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιστέκεται μὲ ἔνταση σ’ αὐτό. Ἡ ὑποχώρηση σημαίνει καταστροφὴ καὶ σήψη, ἀλλὰ καὶ κάτι περισσότερο ἠθικὴ ἀναισθησία, ἐνῶ ἡ μάχη δηλώνει πνευματικὴ εὐαισθησία, ἐξύψωση καὶ ἀναγέννηση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. Ἐπιβάλλεται, λοιπὸν, ἀποχὴ ποὺ προφυλάσσει ἀπὸ σκηνές, εἰκόνες, πρόσωπα καὶ ἔργα ψυχοφθόρα καὶ ἁμαρτωλά. Ἀποχὴ ἀπὸ καθετὶ, τὸ ὁποῖο ἐρεθίζει τὸν νοῦ καὶ τὴν φαντασία μας σὲ ὅσα εἴδαμε καὶ ἀκούσαμε. Ἀποχὴ ἀπὸ ἔργα καὶ πρακτικὲς ποὺ ἀκυρώνουν καὶ ἀναιροῦν τὴν χριστιανική μας ἰδιότητα καὶ προπαντὸς μακριὰ ἀπὸ ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ ἐνεργοῦν μὲ βάση τὸ κακό.
Ἴσως βέβαια ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τέτοιους ἀνθρώπους νὰ εἶναι ἀναπόφευκτη μέσα στὶς δομὲς τοῦ κόσμου καὶ τὴν σύγχρονη ὀργάνωση τῆς ζωῆς μας· προσοχὴ ὅμως: «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ» ἀκούγεται σήμερα ἡ ἀφυπνιστικὴ προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Ρωμ. ιβ΄ 2). Ἡ γεμάτη πίστη προσευχή μας στὸν Θεὸ θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ τελικὰ θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ μᾶς σπρώχνει πρὸς τὴν «εὐπερίστατον ἁμαρτίαν» (Ἑβρ. ιβ΄ 1). «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ ὑμῶν» εἶναι ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀπαντοχὴ τοῦ ἀγώνα μας, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. ( Ἰακ. δ΄ 7).
Μερικές, λοιπόν, φορὲς καὶ ἡ ἁπλὴ παρουσία ἑνὸς ἔντιμου, δικαίου καὶ ἐνάρετου ἀνθρώπου εἶναι ὑπόδειξη καὶ παραδειγματισμός. Ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν ἄλλων καὶ ἐμπνέει τὸν σεβασμό τους πρὸς τὸ θεῖο θέλημα. Τὸ παράδειγμα καὶ ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ δυνατὴ σιωπηλὴ κραυγή καὶ αὐτὴ κυρίως ἀποτελεῖ τὸν ἔλεγχο κατὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἀποτελεῖ τὸν πιὸ ἐκφραστικὸ καθρέφτη, στὸν ὁποῖο βλέπουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας τὴν κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ τους. Αὐτὰ καὶ ὄχι τὰ εὔκολα καὶ ἐπικριτικὰ λόγια στὴν δύσκολη καὶ ἀπαιτητικὴ ἐποχή μας ἀποτελοῦν γνώμονα καὶ μέτρο κρίσεως ποὺ κρίνουν οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς τους. Μόνο ἔτσι ὅσοι θέλουμε νὰ ἀνήκουμε στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ γίνουμε ἔλεγχος κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ συγχρόνως ὁδηγοὶ καὶ πρωτοπόροι στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ στὴν προοπτικὴ τῆς σωτηρίας τῆς ζωῆς τῆς δικῆς μας καὶ τοῦ κόσμου μας. Ἀμήν.-