ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

16 Δεκεμβρίου 2001

Ἡ γνω­στή Πα­ρα­βο­λή τοῦ δεί­πνου προ­βάλ­λε­ται σή­με­ρα ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἐ­νῶ πλη­σι­ά­ζου­με πρός τήν «μη­τρό­πο­λη τῶν ἑ­ορ­τῶν», τά Χρι­στού­γεν­να. Καί αὐ­τό τό δεῖ­πνο πού μᾶς πα­ρου­σι­ά­ζει ὁ Χρι­στός μας γνω­ρί­ζου­με πώς ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α.

Δεῖ­πνο εἶ­ναι ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, γι᾿ αὐ­τό καί ἀ­κοῦ­με σ᾿ αὐ­τήν: «Λά­βε­τε, φά­γε­τε.­.­.­», «Πί­ε­τε ἐξ αὐ­τοῦ πά­ντες.­.­.­». Καί τί τρῶ­με καί πί­νου­με στή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α; Τό ἴ­δι­ο τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ μας. Τί ἀ­νέκ­φρα­στη ἀ­γά­πη καί συ­γκα­τά­βα­ση τοῦ Θε­οῦ στόν ἄν­θρω­πο! Ὁ Χρι­στός μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει, ὄ­χι μό­νο νά Τόν πλη­σι­ά­σου­με, ὄ­χι μό­νο νά Τόν ἀγ­γί­ξου­με, ὄ­χι μό­νο νά Τόν ἀ­γκα­λι­ά­σου­με, ὄ­χι μό­νο νά Τόν φι­λή­σου­με, ἀλ­λά νά Τόν πά­ρου­με ὁ­λό­κλη­ρο μέ­σα μας καί νά γί­νου­με ἕ­να μα­ζί Του!

Δέν εἶ­ναι, λοι­πόν, ἁ­πλῶς μι­ά προ­σευ­χή ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ὅ­πως λέ­νε ἀ­πό ἄ­γνοι­α με­ρι­κοί: «Κά­νω προ­σευ­χή καί στό σπί­τι μου, γι­α­τί νά πά­ω στή Λει­τουρ­γί­α»; Εἶ­ναι τό προ­σω­πι­κό κά­λε­σμα τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­πως τοῦ οἰ­κο­δε­σπό­τη τῆς ση­με­ρι­νῆς πα­ρα­βο­λῆς. Ποι­ά εἶ­ναι ὅ­μως ἡ ἀ­ντα­πό­κρι­σή μας;

Δυ­στυ­χῶς, ὅ­πως μᾶς εἶ­πε σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, ὑ­πάρ­χουν οἱ πε­ρι­φρο­νη­τές τοῦ με­γά­λου αὐ­τοῦ Μυ­στη­ρί­ου, τῆς με­γά­λης αὐ­τῆς τι­μῆς πού μᾶς κά­νει ὁ Χρι­στός.

Εἶ­ναι πρῶ­τα οἱ δοῦ­λοι τῶν ὑ­λι­κῶν πού ἀ­ντι­προ­σω­πεύ­ο­νται ἀπ᾿ ἐ­κεῖ­νον πού ἀ­πο­κρί­θη­κε στήν πρό­σκλη­ση ὅ­τι «ἀ­γρόν ἠ­γό­ρα­σα καί πρέ­πει νά πά­ω νά τόν δῶ». Αὐ­τοί εἶ­ναι ὑ­πο­δου­λω­μέ­νοι στά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά, γι­α­τί δέν τά βλέ­πουν σάν δῶ­ρο Θε­οῦ, γι­ά νά τά προ­σφέ­ρουν μέ εὐ­χα­ρι­στί­α σ᾿ Αὐ­τόν.

Ἔ­πει­τα πε­ρι­φρο­νη­τές τοῦ θε­ϊ­κοῦ Δεί­πνου εἶ­ναι αὐ­τοί πού το­πο­θε­τοῦν τήν ἐρ­γα­σί­α τους πά­νω ἀπ᾿ ὅ­λα, γι­ά χά­ρη τῆς ὁ­ποί­ας ἀ­φή­νουν τόν Θε­ό καί ἔ­τσι δέν εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἐρ­γα­ζό­με­νοι, ἀλ­λά δοῦ­λοι καί ἡ ἐρ­γα­σί­α γί­νε­ται δου­λει­ά-δου­λεί­α. Στήν πα­ρα­βο­λή ὅ­λοι αὐ­τοί ἀ­ντι­προ­σω­πεύ­ο­νται ἀπ᾿ αὐ­τόν πού ἀ­πά­ντη­σε στήν πρό­σκλη­ση μέ τά λό­γι­α «ἀ­γό­ρα­σα πέ­ντε ζευ­γά­ρι­α βό­δι­α καί πά­ω νά τά δο­κι­μά­σω».

Ἀ­κό­μα, πε­ρι­φρο­νη­τές καί ἔ­πει­τα ἄρ­νη­τές του θεί­ου Δεί­πνου, τοῦ Μυ­στη­ρί­ου τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, εἶ­ναι οἱ δοῦ­λοι τῶν αἰ­σθή­σε­ων. Αὐ­τοί ἐκ­φρά­ζο­νται ἀπ᾿ αὐ­τόν πού ἀ­πά­ντη­σε στήν πρό­σκλη­ση ὅ­τι «νυμ­φεύ­θη­κα γυ­ναῖ­κα καί γι᾿ αὐ­τό δέν μπο­ρῶ νά ἔρ­θω». Μά εἶ­ναι δυ­να­τόν, ἀ­δελ­φέ, νά εἶ­ναι ἐ­μπό­δι­ο ὁ γά­μος γι­ά τήν Θεί­α Κοι­νω­νί­α, ἀ­φοῦ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τόν εὔ­λο­γεῖ καί μά­λι­στα -πα­λαι­ό­τε­ρα- τόν τε­λοῦ­σε μέ­σα στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α; Κι ὅ­μως! Μέ τήν δι­και­ο­λο­γί­α «γυ­ναῖ­κα νυμ­φεύ­θη­κα» πολ­λές οἰ­κο­γέ­νει­ες χω­ρί­στη­καν ἀπ᾿ τό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας καί δέν ἔρ­χο­νται στό Δεῖ­πνο.

Τί ζω­ή, ὅ­μως, εἶ­ναι αὐ­τή, χω­ρίς τήν Θεί­α Κοι­νω­νί­α, χω­ρίς τή συμ­με­το­χή στήν τρά­πε­ζα τοῦ Θε­οῦ; Δέν γε­μί­ζουν τήν ψυ­χή τά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά, οὔ­τε οἱ σαρ­κι­κές ἀ­πο­λαύ­σεις. Μα­κρι­ά ἀπ᾿ τόν Θε­ό καί τήν Θεί­α Κοι­νω­νί­α ὅ­λα εἶ­ναι ἀ­νι­α­ρά καί ἄ­νο­στα. Οἱ πε­ρι­φρο­νη­τές καί ἄρ­νη­τές τοῦ Δεί­πνου γί­νο­νται τε­λι­κά φτω­χοί καί πει­να­σμέ­νοι στήν ψυ­χή ἄν­θρω­ποι. Νό­μι­ζαν, ὅ­πως εἶ­πε ἡ Πα­ρα­βο­λή, ὅ­τι στά χω­ρά­φι­α, στά βό­δι­α καί στίς γυ­ναῖ­κες θά βροῦν τήν εὐ­τυ­χί­α τους καί ἀρ­νή­θη­καν τήν πρό­σκλη­ση τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­πως, ὅ­μως, δεί­χνει ἡ κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, τε­λι­κά δέν βρί­σκουν τήν εὐ­τυ­χί­α.

Ἀ­δελ­φοί μου! Ἡ φυ­σι­κή τρο­φή τοῦ ἀν­θρώ­που πού πλά­στη­κε κατ᾿ εἰ­κό­να Θε­οῦ, ἡ φυ­σι­κή τρο­φή μας, εἶ­ναι ἡ Θεί­α Κοι­νω­νί­α. Σκο­πός μας εἶ­ναι ἡ ἕ­νω­ση μέ τόν Θε­ό καί τήν γευ­ό­μα­στε μέ τήν Θεί­α Κοι­νω­νί­α τοῦ Σώ­μα­τος καί Αἵ­μα­τος τοῦ Ἐ­ναν­θρω­πή­σα­ντος Υἱ­οῦ Του, ὅ­ταν εἶ­ναι κα­θα­ρή ἡ καρ­δι­ά μας ἀ­πό τά πά­θη. Ἀ­γώ­νας χρει­ά­ζε­ται, μέ τή βο­ή­θει­α τοῦ Θε­οῦ, νά μήν αἰ­χμα­λω­τι­σθεῖ ἡ ψυ­χή μας ἀ­πό τά ἀ­γα­θά καί ὑ­πο­δου­λω­θεῖ σ᾿ αὐ­τά, γι­α­τί τό­τε με­τα­βάλ­λο­νται σέ πά­θη. Ὅ­λα τά ἀ­γα­θά ἔ­χουν καί βρί­σκουν τό νό­η­μά τους μό­νο μέ τόν Θε­ό, μέ τήν συμ­με­το­χή μας στήν Θεί­α Κοι­νω­νί­α, τό θε­ϊ­κό Δεῖ­πνο. Ἄς κα­θα­ρι­στοῦ­με μέ τήν Ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση, ἄς ἑ­τοι­μα­στοῦ­με μέ τήν νη­στεί­α καί τήν προ­σευ­χή, γι­ά νά μήν γί­νου­με κι ἐμεῖς ἀρνητές τοῦ Δείπνου. ΑΜΗΝ.