ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
 (22-12-2013)

«Τὸ γὰρ ἐν αὐ­τῇ γεν­νη­θὲν ἐκ Πνεύ­μα­τός ἐ­στιν Ἁ­γί­ου». (Ματθ. α΄, 20)

Συμ­βαί­νει συ­νή­θως, ἀ­γα­πη­τοί μου Ἀ­δελ­φοί, νά ἀ­να­ζη­τοῦ­με ἀ­πό κά­ποι­ο γνω­στό καί ἐ­πί­ση­μο πρό­σω­πο τό γε­νε­α­λο­γι­κό του δέν­δρο. Ἀ­να­μο­χλεύ­ου­με τήν κα­τά­στα­ση τῆς γε­νι­ᾶς του, ὥ­στε νά προσ­δι­ο­ρί­σου­με καί κα­τα­λή­ξου­με σέ κά­ποι­ο συμ­πέ­ρα­σμα· ἄν πραγ­μα­τι­κά κα­τά­γε­ται ἀ­πό ἀρ­χον­τι­κή γε­νι­ά ἤ ἀ­πό κά­ποι­α ἄ­ση­μη οἰ­κο­γέ­νει­α.


Αὐ­τό εἴ­δα­με καί στό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό Ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­να­φε­ρό­με­νο στόν γε­νε­α­λο­γι­κό κα­τά­λο­γο τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ὡς ἀν­θρώ­που. Ὑ­πάρ­χει ὁ κα­τά­λο­γος τοῦ Ματ­θαί­ου πού ξε­κι­νᾶ ἀ­πό τόν Ἀ­βρα­άμ ἕ­ως τόν Δαυ­ΐδ καί τε­λι­κά στόν Ἰ­ω­σήφ. Αὐ­τό ση­μαί­νει δύ­ο πράγ­μα­τα: Ἀφ᾿ ἑ­νός μέν ὅ­τι ὁ Θε­ός τή­ρη­σε τήν ὑ­πό­σχε­σή Του πρός τόν Ἀ­βρα­άμ ὅ­τι οἱ ἀ­πό­γο­νοί του θά εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­πό τά ἄ­στρα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τήν ἄμ­μο τῆς θα­λάσ­σης, ἀφ᾿ ἑ­τέ­ρου ὅ­τι ἀ­πό τήν γε­νι­ά τοῦ Δαυ­ΐδ θά ἐρ­χό­ταν ὁ Μεσ­σί­ας, ὁ Σω­τήρ τοῦ κό­σμου. Ἡ κα­τά­λη­ξη τοῦ κα­τα­λό­γου φθά­νει στό κύ­ρι­ο ση­μεῖ­ο· στήν ὑ­περ­φυ­σι­κή Γέν­νη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Κι αὐ­τό κυ­ρί­ως θά μᾶς ἀ­πα­σχο­λή­ση. Ὅ­τι, δη­λα­δή, ὁ Κύ­ρι­ός μας προ­σέ­λα­βε τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση ἀ­πό τήν Πα­να­γί­α μας, δι­ά τῆς δυ­νά­με­ως τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Λέ­γει σχε­τι­κά ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος: «Τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο δέν ξέ­ρω, πα­ρά μό­νο πώς ὅ,τι ἔ­γι­νε, ἔ­γι­νε ἀ­πό τό Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα». Μά­λι­στα, ὄ­χι μό­νο ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής, ἀλ­λά καί ὁ Ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου δέν λέ­γει κά­τι πα­ρα­πά­νω ἀ­πό τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα στόν Ἰ­ω­σήφ: «Ἰ­ω­σὴφ υἱ­ὸς Δαυ­ΐδ, μὴ φο­βη­θῇς πα­ρα­λα­βεῖν Μα­ρι­ὰμ τὴν γυ­ναῖ­κά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐ­τῇ γεν­νη­θὲν ἐκ Πνεύ­μα­τός ἐ­στιν Ἁ­γί­ου». Τί­πο­τα δέν πρέ­πει νά μᾶς πα­ρα­ξε­νεύ­η καί τί­πο­τα δέν εἶ­ναι στήν δι­ά­θε­ση τῆς λο­γι­κῆς μας. Ὅ,τι λέ­γει τό θε­ό­πνευ­στο κεί­με­νο αὐ­τό καί ἔ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α. Δι­ό­τι, τά ὑ­περ­φυ­σι­κά γε­γο­νό­τα τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως καί ὅ­λων τῶν θαυ­μά­των τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι σφρα­γι­σμέ­να γι­ά ἐ­κεί­νους πού προ­σπα­θοῦν μέ τήν λο­γι­κή νά τά ἐ­ρευ­νή­σουν καί φα­νε­ρώ­νον­ται μό­νο σέ ἐ­κεί­νους πού τά προ­σκυ­νοῦν μέ πί­στη· «ἀμ­φό­τε­ρα γὰρ ἐ­σφρά­γι­σται τοῖς ἐ­ρευ­νῶ­σι, πε­φα­νέ­ρω­ται δὲ τὰ θαύ­μα­τα τοῖς προ­σκυ­νοῦ­σιν ἐν πί­στει τὸ μυ­στή­ρι­ον». Γι᾿ αὐ­τό τόν λό­γο ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἀ­πορ­ρί­πτει καί κα­τα­δι­κά­ζει τόν ὀρ­θο­λο­γι­σμό. Σέ θέ­μα­τα πί­στε­ως καί θαυ­μά­των δέν ἔ­χει θέ­ση ὁ πα­ρά­γον­τας τῆς λο­γι­κῆς, δι­ό­τι ἀ­κρι­βῶς δέν μπο­ρεῖ ὁ πε­πε­ρα­σμέ­νος νοῦς τοῦ ἀν­θρώ­που νά ἐ­ξη­γή­ση τά ὑ­περ­φυ­σι­κά πράγ­μα­τα.

Ἀλ­λά, ἄν πα­ρα­τη­ρή­σου­με προ­σε­κτι­κά τό Εὐ­αγ­γε­λι­κό Ἀ­νά­γνω­σμα, φαί­νε­ται πώς ὁ Ἰ­ω­σήφ εἶ­χε πλή­ρη ἄ­γνοι­α γι­ά ὅ­σα συ­νέ­βη­σαν στήν Πα­να­γί­α μας κα­τά τήν ὥ­ρα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­σμοῦ καί πώς ἀ­πο­δέ­χθη­κε τήν ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ καί τήν φύ­λα­ξε στήν καρ­δι­ά της χω­ρίς νά φα­νε­ρώ­ση τό πα­ρα­μι­κρό. Κι ὅ­ταν φά­νη­κε ἡ ἐγ­κυ­μο­σύ­νη της, ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἐ­πει­δή ἦ­ταν δί­και­ος καί «δι­καί­ῳ νό­μος οὐ κεῖ­ται» καί, κα­τά τόν Ἱ­ε­ρό Χρυ­σό­στο­μο, «ὑ­πὲρ νό­μον ἤ­δη πο­λι­τεύ­ε­ται», ἀ­κρι­βῶς γι᾿ αὐ­τό τόν λό­γο ἤ­θε­λε κρυ­φά νά τήν ἀ­πο­λύ­ση, γι­ά νά μήν συμ­βῆ τό μοι­ραῖ­ο, πού θά ἦ­ταν θά­να­τος. Δι­ό­τι ὁ Μω­σα­ϊ­κός νό­μος ἔ­λε­γε πώς ἔ­πρε­πε νά λι­θο­βο­λη­θῆ κά­θε μοι­χα­λί­δα γυ­ναῖ­κα. Αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς ἤ­θε­λε νά ἀ­πο­τρέ­ψη ὁ Ἰ­ω­σήφ. Ἀλ­λά τό σχέ­δι­ο τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν ἄλ­λο. Ἐ­πει­δή ἡ μνη­στεί­α ἦ­ταν κι αὐ­τή νό­μι­μη συμ­βί­ω­ση κα­τά τόν Νό­μο, ὁ Ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ πα­ρήγ­γει­λε στόν Ἰ­ω­σήφ στόν ὕ­πνο του νά μήν φο­βη­θῆ, ἀλ­λά νά πά­ρη τήν Μα­ρι­άμ τήν γυ­ναῖ­κα του, δι­ό­τι αὐ­τό πού θά γεν­νη­θῆ θά εἶ­ναι ἀ­πό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα καί μά­λι­στα τοῦ εἶ­πε νά τό ὀ­νο­μά­ση Ἰ­η­σοῦ, δη­λα­δή Σω­τῆ­ρα.

Αὐ­τό τό εἶ­χε πῆ ὁ Ἄγ­γε­λος στήν Πα­να­γί­α κα­τά τήν ὥ­ρα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­σμοῦ, νά ὀ­νο­μά­ση τόν Υἱ­ό Της Ἰ­η­σοῦ. Εἶ­ναι ἑ­βρα­ϊ­κό ὄ­νο­μα καί ση­μαί­νει Σω­τή­ρας καί, κα­τά τήν ἐ­πε­ξή­γη­ση τῶν Ἀγ­γέ­λων, ὁ Ἰ­η­σοῦς θά σώ­ση τόν λα­ό Του ἀ­πό τίς ἁ­μαρ­τί­ες. Αὐ­τό εἶ­ναι μι­ά μαρ­τυ­ρί­α πώς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ Θε­ός, γι­α­τί μό­νον ὁ Θε­ός μπο­ρεῖ νά σώ­ση τούς ἀν­θρώ­πους ἀ­πό τίς ἁ­μαρ­τί­ες.

Τέ­λος, ἀ­γα­πη­τοί μου, θά λέ­γα­με πώς καί ἀ­πό μᾶς χρει­ά­ζε­ται πάν­τα ἡ πί­στη στόν Κύ­ρι­ό μας, ἐ­άν πραγ­μα­τι­κά Τόν πι­στεύ­ου­με ὡς Σω­τῆ­ρα μας. Ἄς ἀ­πο­φεύ­γου­με τήν ὀ­λι­γο­πι­στί­α καί ἄς προ­χω­ροῦ­με πάν­τα μέ πί­στη, ἔ­χον­τας τήν πε­ποί­θη­ση πώς κι ἐ­μεῖς ἔ­χου­με με­ρί­δα σω­τη­ρί­ας. Ἄς γί­νουν τά φε­τι­νά Χρι­στού­γεν­να ἡ ἀ­φε­τη­ρί­α τῆς ἀ­το­μι­κῆς καί συ­νο­λι­κῆς σω­τη­ρί­ας. ΑΜΗΝ.