Κήρυγμα Κυριακῆς 28.12.2014
«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε   Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε Χριστὸς ἐπὶ γῆς ὑψώθητε ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ»
Μὲ αὐτὲς τὶς προτροπὲς ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ᾽Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ἑορτάσουν τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.

Τὶς ἴδιες προτροπὲς ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ ὑμνογράφος τῆς ᾽Εκκλησίας μας ἅγιος ᾽Ιωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὸν εἱρμὸ τῆς πρώτης ὠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

῾Υπακούοντας κι ἐμεῖς στὶς ἐντολὲς τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς ᾽Εκκλησίας μας θὰ ἐμβαθύνουμε στὰ νοήματα τῆς τριλογίας τῶν προτροπῶν ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν μὲ ποιὸ τρόπο ὀφείλουμε νὰ συμμετάσχουμε θεαρέστως στὴν ἑορτὴ τῶν Γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος.

«δοξάσατε»

     Κατανοοῦντες οἱ πιστοὶ τὴν ἐκδηλωθεῖσα πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ γένος μας αἰνοῦμε, ὑμνοῦμε, εὐλογοῦμε, καὶ προσκυνοῦμε τὸν Κύριο.

     ῾Ο Θεός, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν καθ᾽ ᾽Εαυτὸν καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ἐξ αἰτίας ὅλων τῶν εὐεργεσιῶν Του πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀποκαλύπτεται ἄξιος αἴνου καὶ εὐχαριστίας.

     ῾Η εὐχὴ τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς στὴν θεία Λειτουργία ἔχει συνταχθεῖ μὲ αὐτὸ τὸν σκοπό, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν δοξολογία μας, τὸν ἔπαινό μας, τὴν εὐγνωμοσύνη μας καὶ τὴν εὐχαριστία μας πρὸς τὸν Θεὸ Πατέρα γιὰ ὅλες τὶς δωρεές Του πρὸς ἐμᾶς, ὅσες γνωρίζουμε καὶ ὅσες δὲν γνωρίζουμε, ποὺ κορυφώνονται μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας.

     «῎Αξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου» (Θεία Λειτουργία Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.).

     ῾Ο αἶνος ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ εὐχαριστία στὶς δωρεές Του.

     ῾Ο εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς γράφει στὸ εὐαγγέλιό του ὅτι συγχρόνως μὲ τὸν ἄγγελο Κυρίου ποὺ εὐαγγελίσθηκε στοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεὲμ τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐμφανίσθηκε «πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκᾶ β΄ 13-14).

     Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ὑμνοῦν τὸν Παντοδύναμο καὶ Φιλάνθρωπο ῞Αγιο Κύριο γιὰ τὶς θεῖες ἐνέργειές Του.

     Μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ δοξάσουμε τὸν Θεό.

     Πρῶτοι οἱ ποιμένες «ὑπέστρεψαν (στὸ ποίμνιό τους) δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸ ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον» (Λουκᾶ β΄ 20).

     ῎Ετσι δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας νὰ ἐπισημάνουμε τὰ συνθετικὰ τοῦ αἴνου μας ποὺ ψάλλουμε πρὸς τὸν Θεό.

α´. ῾Ομολογία

     Στὸν αἶνο ἐκφράζεται ἡ ὁμολογία τῶν μεγαλείων τοῦ Θεοῦ. Στὴν σύναξη τῶν δικαίων μποροῦν νὰ καταλάβουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ οἱ εἰλικρινεῖς καὶ καθαρὲς ἀπὸ τὰ πάθη καρδιὲς καὶ οἱ ταπεινοί.

     ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος συνθέτει ἕναν ὕμνο στὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο γράφοντας:

     «Εὐλογημένος νὰ εἶναι ὁ Θεός, ὁ Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς δώρισε μέσω τοῦ Χριστοῦ πλούσιες τὶς εὐλογίες Του, πνευματικὲς καὶ οὐράνιες. Μᾶς διάλεξε πρὶν θεμελιώσει τὸν κόσμο, νὰ γίνουμε δικοί Του διὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀψεγάδιαστοι στὴν τελική Του κρίση. Μᾶς προόρισε μὲ τὴν ἀγάπη Του νὰ γίνουμε παιδιά Του διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ καλόβουλο γιὰ μᾶς θέλημά Του, ὥστε νὰ Τὸν ὑμνοῦμε γιὰ τὴν πλούσια χάρη Του, ποὺ μᾶς δώρισε διὰ τοῦ ἀγαπημένου του Υἱοῦ. Μᾶς λύτρωσε μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μας μὲ τὴν πλούσια χάρη ποὺ μᾶς τὴν σκόρπισε περίσσια, μαζὶ μὲ κάθε λογῆς φρόνηση καὶ γνώση. Μᾶς ἔκανε γνωστὸ τὸ μυστήριο τοῦ θελήματός Του, ποὺ μὲ ἀγαθότητα προσχεδίασε νὰ πραγματοποιήσει μὲ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὴν καθορισμένη στιγμή, δηλαδὴ νὰ τὰ ἑνώσει ὅλα, οὐράνια καὶ ἐπίγεια, στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τοῦ Χριστοῦ ἀποκτήσαμε μερίδιο στὴν κληρονομία τοῦ Θεοῦ, γιατὶ αὐτὸ ἦταν ἀπαρχῆς τὸ σχέδιό Του, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο πραγματοποίησε τὸ θέλημά Του, γιὰ νὰ εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ ὑμνοῦμε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς ποὺ ἀπὸ πρὶν στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Χριστό.῎Έτσι κι ἐσεῖς ἀκούσατε τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας, τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ποὺ σᾶς φέρνει τὴν σωτηρία, κι ἀφοῦ πιστέψατε στὸν Χριστό, σᾶς σφράγισε ὁ Θεὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ εἶχε ὑποσχεθεῖ. Κι εἶναι τὸ Πνεῦμα ἐγγύηση γιὰ τὴν κληρονομία μας, γιὰ τὸ μελλοντικὸ λυτρωμό μας. Ἔτσι θὰ ὑμνεῖται καὶ θὰ δοξάζεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ» (Πρός Ἐφεσίους α΄ 3-14).

     ῾Ο αἶνος πηγάζει φυσικὰ καὶ αὐθόρμητα ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ὠθεῖ στὴν ἀνανέωση τῆς ζωῆς. Γιὰ νὰ δοξάσει τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος δίνει ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του. Εἶναι ἀκατάπαυστη ἔκρηξη ζωῆς. Πάντοτε ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ συνίσταται στὴν διακήρυξη τῶν μεγαλείων τοῦ Θεοῦ.

β´. Ἆσμα

     ῾Ο αἶνος γεννιέται ἀπὸ τὴν ἔκσταση καὶ τὸν θαυμασμὸ μπροστὰ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Προϋποθέτει μιὰ ψυχὴ εὐχαριστημένη καὶ συνεπαρμένη. Μπορεῖ νὰ ἐκφρασθεῖ μὲ μιὰ κραυγή, μιὰ ἀναφώνηση, μιὰ χαρούμενη ἐπευφημία.

     ῾Ο αἶνος ἐξελίσσεται εὔκολα σὲ ὕμνο, σὲ θρησκευτικὸ ἆσμα, ποὺ συνοδεύεται πολὺ συχνὰ ἀπὸ μουσικὴ καὶ ἀκόμα ἀπὸ χορό.

     ῎Ετσι ὁ αἶνος τῶν ἐνθουσιασμένων πιστῶν γιὰ νὰ δοξολογήσουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Εὐεργέτη Θεό, ἐκφράζεται ἄλ- λοτε μὲ ἆσμα (ἐκ τοῦ ἄδω), ἄλλοτε μὲ ὕμνο (ἐκ τοῦ ὑμνῶ) καὶ ἄλλοτε μὲ ψαλμό, δηλαδὴ μὲ μουσικὴ συνοδεία (ἐκ τοῦ ψάλλω).

     Στὴν ἁγία Γραφὴ ἀναφέρονται οἱ βιβλικὲς ᾽Ωδὲς μὲ τὶς ὁποῖες ἐκφράστηκε αὐτὸς ὁ πλοῦτος τῶν εὐγνωμονουσῶν ψυχῶν:

     α´. ῾Η ὠδὴ τοῦ Μωυσέως ποὺ ἐψάλη γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν οἱ ᾽Ισραηλῖτες τὸν Θεὸ γιὰ τὴν διάβαση τῆς ᾽Ερυθρᾶς Θαλάσσης (Ἐξόδου ιε΄ 1-19).

     β´. ῾Η ὠδὴ τοῦ Μωυσέως ποὺ ἔψαλε, ὅταν ἀτένησε ἀπὸ τὸ ὄρος Νεβὼ τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁ Θεὸς ὁδήγησε τοὺς ᾽Ισραηλίτες νὰ κατοικήσουν σ᾽ αὐτή (Δευτερονομίου λβ΄ 1-43).

     γ´. ῾Η ὠδὴ τῆς προφήτιδος Ἄννας ποὺ ἔψαλε, ὅταν γέννησε, μετὰ ἀπὸ θερμὴ προσευχή, τὸν υἱό της προφήτη Σαμουήλ (Α´ Βασιλειῶν β´ 1-10.).

     δ´. ῾Η ὠδὴ τοῦ προφήτου ᾽Αββακοὺμ ποὺ ἔψαλε, ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ φανέρωσε τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία (Ἀββακούμ γ΄ 1-19).

     ε´. ῾Η ὠδὴ τοῦ προφήτου ῾Ησαΐα μὲ τὴν ὁποία προσευχήθηκε γιὰ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ (Ἡσαΐου κστ΄ 9-20).

     στ´. ῾Η ὠδὴ τοῦ προφήτου ᾽Ιωνᾶ μὲ τὴν ὁποία ἐπικαλέσθηκε τὸν Θεό, ὅταν βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τοῦ κήτους γιὰ νὰ σωθεῖ.

     ζ´. ῾Η ὠδὴ τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων ποὺ ρίχτηκαν στὴν κάμινο τοῦ πυρός, ἐπειδὴ δὲν προσκύνησαν τὸ ἄγαλμα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων Ναβουχοδονόσορος (Δανιήλ γ΄) καὶ ὁ Θεὸς τοὺς διέσωσε προφυλάσσοντάς τους ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς καμίνου ποὺ εἶχε ἐκκαφθεῖ ἑπταπλασίως.

     η´. ῾Ο ῞Υμνος τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων μὲ τὸν ὁποῖο καλοῦνται ὅλα τὰ δημιουργήματα νὰ ὑμνήσουν τὸν Κύριο (Δανιήλ γ΄) .

     θ´. ῾Η ὠδὴ τῆς Θεοτόκου ποὺ ἔψαλε, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν συγγενή της ᾽Ελισάβετ μετὰ τὸν Εὐαγγελισμό (Λουκᾶ α΄ 46-59).

     ι´. ῾Η ὠδὴ τοῦ προφήτη Ζαχαρίου, τοῦ πατέρα τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Προδρόμου ποὺ ἔψαλε εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ γιὰ τὴν γέννησή του (Λουκᾶ α΄ 68-79).

     Στὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀναφέρονται πολλοὶ χριστολογικοὶ ὕμνοι ποὺ προφανῶς ψάλονταν στὶς συνάξεις τῶν πιστῶν ὅπως:

Πρὸς Κολοσσαεῖς α´ 13-20, Πρὸς Φιλιππησίους β´ 5-11, Πρὸς Τιμόθεον Α´ γ´ 16.

     Στὴν Ἀποκάλυψη ὁ εὐαγγελιστὴς ᾽Ιωάννης ἀναφέρει διάφορα ἄσματα ὅπως τὴν οὐράνια λειτουργία (Ἀποκαλύψεως δ΄ 1-11), τὸν αἶνο στὸ ᾽Εσφαγμένο Ἀρνίο (Ἀποκαλύψεως ε΄ 6-14), τὴν ὠδὴ τῶν λελυτρωμένων (Ἀποκαλύψεως ζ΄ 9-12), τὴν προσκύνηση τῶν πρεσβυτέρων (Ἀποκαλύψεως ια΄ 16-19), τὴν δοξολογία τῶν ᾽Αγγέλων (Ἀποκαλύψεως ιβ΄ 10-12), τὸ ἆσμα τῶν μαρτύρων (Ἀποκαλύψεως ιε΄ 2-4), τὸν ἐπινίκιο ὕμνο πρὸς τὸν Χριστό (Ἀποκαλύψεως ιθ΄ 5-8).



γ´. Καθολικότητα

     «Τὸν Δεσπότην ὕμνησον κτιστῶν φύσις».

     Οἱ οὐράνιες δυνάμεις καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴν γῆ αἰνοῦν τὸν Κύριο τῆς δόξης.

«Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριο» (Ψαλμοῦ ρν΄ (150,6).

     Χαρακτηριστικοὶ εἶναι οἱ Ψαλμοὶ ρβ´ 102, ργ´ 103 ρμε´ (ρμστ´) 145, ρμστ´ (ρμζ) 146, ρμζ´ 147, ρμη´148, ρμθ´ 149 ρν´ 150.

     ῞Ολη ἡ δημιουργία αἰνεῖ τὸν Κύριο. Στὴν αἴνεση καὶ ἀνύμνηση τοῦ Θεοῦ συμμετέχει πᾶσα ἡ κτίση, ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, ἔμψυχα καὶ ἄψυχα.

     Στὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ προφήτης ῾Ησαΐας, μὲ τὸ ὁποῖο κλήθηκε στὸ προφητικὸ ἔργο, τὰ Χερουβεὶμ πετοῦν γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ψάλλουν τὸ «῞Αγιος, ῞Αγιος, ῞Αγιος, Κύριος Σαβαώθ».

     Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ αἶνος τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ ἦταν ἔργο τῶν ᾽Ισραηλιτῶν. Στὴν Καινὴ Διαθήκη τὸ ἔργο αὐτὸ συνεχίζει ἡ ᾽Εκκλησία μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ συμμετάσχουν σ᾽ αὐτὸν τὸν τελικὸ αἶνο ὅλα τὰ ἔθνη, ὅλοι οἱ λαοί, ἵνα «Πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Πρός Φιλιππησίους β΄ 11).

δ´. Λατρεία θυσία αἰνέσεως

     ῾Ο αἶνος τοῦ Θεοῦ εἶναι συνδεδεμένος πάντοτε μὲ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ. ᾽Επιτελεῖται ὀργανωμένα καὶ συμμετέχει σ᾽ αὐτὸν ὅλη ἡ κοινότητα τῶν πιστῶν.

     Συνεπῶς στὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν φιλανθρωπία Του, ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὶς σωτήριες ἐνέργειές Του.

«ἀπαντήσατε»

     Οἱ πιστοὶ καλοῦνται νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν ἐρχόμενο ἀνάμεσά τους Κύριο.

     Νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν καὶ νὰ Τὸν ἀναγνωρίσουν ὡς Κύριό τους ἀπορρίπτοντας κάθε ἄλλο Κύριο καὶ ἐξουσιαστὴ τῆς ζωῆς τους.

     Νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα τους ποὺ ἔρχεται νὰ τοὺς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ διαλύσει τὴν αἰσχύνη ποὺ τοὺς περιέβαλε ἀπὸ τὴν παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

     Νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ἐνῶ ἔρχεται ἔχοντας ἀνθρώπινη μορφή, μορφὴ δούλου, ὡς μεγάλο καὶ ζωντανὸ Θεὸ ποὺ ζεῖ αἰώνια.

     Νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς οἰκεῖο πού, ἐνῶ εἰσέρχεται στὶς συνθῆκες τοῦ κόσμου, ἔμεινε ξένος καὶ χωρισμένος ἀπὸ τὴν πολύμορφη ἁμαρτία ποὺ ἀποξενώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ στερεῖ τὴν ζωή.

     Νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν μὲ εὐγνωμοσύνη δεχόμενοι τὰ δῶρα ποὺ προσφέρει μὲ τὴν ἔλευσή Του, τὴν θεογνωσία, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν υἱοθεσία, τὴν αἰώνια ζωή, τὴν κληρονομία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

«ὑψώθητε»

     ῾Η ἁμαρτία κατέβασε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴν γῆ καὶ στὴν συνέχεια τὸν παρέδωσε αἰχμάλωτο στὸν Ἅδη.

     ῾Η προτροπὴ «ὑψώθητε» σημαίνει νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὰ γήϊνα, τὰ μάταια καὶ τὰ φθαρτά, κατὰ τὸν ἀποστολικὸ λόγο «τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄ 1-2).

     ῾Η ὕψωση τοῦ ἀνθρώπου στὸ πρῶτο στάδιο εἶναι ἠθικὴ καὶ σημαίνει τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπὸ τὰ πάθη, τὴν κάθαρσή του ἀπὸ κάθε μολυσμὸ σαρκὸς καὶ πνεύματος. Αὐτὴ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν συνεργασία τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου ποὺ βοηθεῖται καὶ ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Στὸ δεύτερο στάδιο ἀκολουθεῖ ἡ ὀντολογικὴ ὕψωση, ποὺ εἶναι ὁ δοξασμὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἕνωσή Του μὲ τὸν Θεό, καὶ ἐννοοῦμε τὴν θέωση, κατὰ τὴν διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου «οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθαίου ιγ΄ 43).

     Αὐτὴ ἐξαγγέλλεται ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ μὲ τοὺς ἀποστολικοὺς λόγους:

     «Ὁ Θεὸς ὅμως μᾶς ἀγάπησε, γιατὶ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος κι ἔχει ἀπέραντη ἀγάπη. Κι ἐνῶ ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραπτωμάτων μας, μᾶς ξανάδωσε ζωὴ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Μὲ τὴν χάρη του ἔχετε σωθεῖ. Μᾶς ἀνάστησε μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μᾶς ἔβαλε νὰ καθήσουμε μαζὶ μ’ Αὐτὸν στὰ οὐράνια» (Πρός Ἐφεσίους β΄ 4-6).

     Στὴν ἐσχατολογικὴ αὐτὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ ἀναφέρονται οἱ ἀποστολικοὶ λόγοι:

     «Καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσωμεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου» (Πρός Κορινθίους γ΄ 4).

     «῞Οταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄ 4).

     «Καὶ τώρα, παιδιά μου, νὰ μένετε ἔτσι ἑνωμένοι μ’ Αὐτόν, ὥστε, ὅταν φανερωθεῖ στὴν δευτέρα παρουσία Του, νὰ ἔχουμε θάρρος καὶ νὰ μὴν νιώσουμε ντροπὴ ἀντικρίζοντάς Τον. Ἀφοῦ ξέρετε πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι δίκαιος, πρέπει ἐπίσης νὰ ξέρετε πὼς κι ὅποιος πράττει δίκαια εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ» (Α´ ᾽Ιωάννου β´  28-29).