Κήρυγμα Κυριακῆς 21.12.2014 Κυριακή πρό τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως

Ἡ πίστη πού θαυματουργεῖ

      Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά ἄλλη μία φορά, μέσῳ τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος πού θά ἀκούσουμε αὔριο, ἐξυμνεῖ τήν πίστη πρός τόν Θεό. Καί μιᾶς καί βρισκόμαστε λίγο πρίν τά Χριστούγεννα, πού μόνο διά τῆς πίστεως μποροῦμε νά τά βιώσουμε καί νά τά κατανοήσουμε, κρίνω ἀναγκαῖο νά ἀναφερθοῦμε σήμερα στό θέμα αὐτό τό ὁποῖο καί θά μᾶς βοηθήσει στήν πνευματική μας ζωή.

     Ἔχει πλέον παγιωθεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος στηρίζεται στίς δυνάμεις πού ξεπηδοῦν ἀπό τήν λογική του. Καί ἀπ’ αὐτήν ἀντλεῖ ὅλη του τήν δόξα. Τά «θαύματα» τῆς τεχνολογίας τόν θάμπωσαν. Ὑπερκτιμώντας τό ἐγώ του, βρέθηκε στό χάος πού ὁ ἴδιος δημιούργησε. Ἀλλά δυστυχῶς ἀκόμα κι ἐκεῖ δέ βλέπει τό λάθος του. Ἔτσι τό τραγικό στοιχεῖο στήν ζωή του κυριάρχησε, κλείνοντας τίς διεξόδους καί καταδικάζοντάς τον σέ ψυχική ἀσφυξία. Μά ὅσο κι ἄν ὁ προδομένος ἀπ’ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό ἄνθρωπος δέν φαίνεται νά συνέρχεται, παρά ταῦτα μέσα ἀπ’ τήν ὁδύνη τοῦ πόνου του ξεπηδάει μία ἐλπίδα μακρινή, ξεχασμένη καί περιφρονημένη. Εἶναι ἡ πίστη, σωστό σωσίβιο στίς τρομακτικές ὥρες τῆς συντριβῆς καί τοῦ ὀλέθρου. Τό ἔχω ξαναναφέρει κι ἄλλες φορές, μά θά πρέπει νά τό ἐπαναλάβω. Τό λογικό καταφάσκει τήν πίστη, δέν τήν ἑρμηνεύει. Ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι παράλογο, εἶναι κάτι ὑπέρλογο. Ἀρχίζει ἐκεῖ πού τό λογικό σταματᾶ. Ὄχι γιατί δέν θέλει μά γιατί δέν μπορεῖ νά συνεχίσει. Γι’ αὐτό ἡ πίστη ἀνταποκρίνεται στά πιό ψηλά, τά ὑπερβατικά ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τό ἀντίκρισμα τῆς ψυχῆς του. Συχνά σκανδαλιζόμαστε σάν γεγονότα καί πρόσωπα ζητᾶνε τήν σιωπηλή διεργασία τῆς πίστεως, ξεφεύγοντας ἀπό τοῦ νοῦ μας τίς περιορισμένες δυνατότητες. Ἐν τούτοις θά μέναμε στά χαμηλά καί θά χάναμε κάθε ἐπαφή μέ τίς ὑπερφυσικές ἀλήθειες σάν θέλαμε νά περιορίσουμε τό ἄπειρο μέσα στό πεπερασμένο. Μέ ὅλα αὐτά σάν μία παραχώρηση στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας ἔρχεται ἡ ἀναδρομή στήν ἱστορική μνήμη πού τονίζει τῆς πίστεως τά κατορθώματα καί τίς κατακτήσεις.

     Γράφοντας στούς Ἑβραίους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τούς μίλησε γιά τά γνωστά περιστατικά τῆς ἐθνικῆς τους ἱστορίας, πού ἦταν καταγραφές στό ἐνεργητικό τῆς πίστεως. Τούς εἶπε γιά ἀνθρώπους πού σάν γνωρισμά τους εἶχαν τήν βαθειά πίστη στό Θεό, πού πραγματικά ἐθαυματούργησε. Ὅπως γιά τόν Γεδεών πού νίκησε τόν Μαδιάμ, γιά τόν Βαρούκ πού κατατρόπωσε τόν Σισάρα, γιά τόν Σαμψών πού πολέμησε τούς Φιλισταίους καί γιά ἄλλους πιό γνωστούς, πιό λαϊκούς πού ξεκινώντας μέ πίστη «Κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Πρός Ἑβραίους ια΄ 33-34). Ἡ ἀνάμνηση τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν περιστατικῶν σκοπό ἔχει νά πείσει τόν ἄνθρωπο πώς πιό πάνω καί πιό πέρα ἀπ’ τίς δικές του δυνάμεις ὑπάρχει μία ἄλλη τεράστια δύναμη, ἡ πίστη, πού ἀληθινά θαυματουργεῖ στήν ζωή. Καί εἶναι αὐτό μιά τρανή ἀλήθεια βγαλμένη μέσα ἀπό τά ἴδια τά πράγματα, πού ἐπιβεβαιώνεται τόσο ἀπό προσωπικές μας ἐμπειρίες, ὅσο καί ἀπό πρόσφατες ἱστορικές μνῆμες. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Θεό γίνεται μία νέα προσωπικότητα, πού μαθαίνει νά βλέπει κάτω ἀπό ἕνα διαφορετικό πρίσμα τήν ζωή. Τό πρίσμα αὐτό εἶναι πολυδιάστατο, καθαρό, τελείως ξένο πρός ἀνθρώπινα δεδομένα. Ὅταν ὁ Κύριός μας ἐπιβεβαίωνε πώς μέ τήν πίστη θά μπορούσαμε νά μετακινήσουμε καί βουνά, δέν χρησιμοποιοῦμε ὄχημα λόγου. Ἤθελε νά τονίσει πώς τά μέτρα τῆς λογικῆς εἶναι ἀπρόσφορα γιά νά καλύψουν τίς διαστάσεις τῆς πίστεως πού ἐπεκτείνονται πολύ πέρα καί ἀπό τά αἰσθητά καί ἀπό τά ὁρώμενα. Πολλές φορές στήν ζωή μας, ὅσοι ἀπό μᾶς πιστεύουμε, εἴδαμε αὐτή τήν δύναμη τῆς πίστεως νά μᾶς ζώνει ἀπό παντοῦ, καί βρεθήκαμε κάτω ἀπό τήν προστατευτική σκιά της, κάθε φορά που νοιώσαμε τῆς μοναξιᾶς τήν παγερή ἀνάσα πάνω μας. Οἱ στιγμές αὐτές εἶναι γιά τόν καθένα μας, ἕνα κεφάλαιο πού ἰδιαίτερα στίς σημερινές ἡμέρες, ὅπου στό χρηματιστήριο τῆς ζωῆς οἱ ἀξίες ὑποτιμῶνται, προσλαμβάνει ἕνα ἰδιαίτερο νόημα. Ἴσως τό νά μιλάει κανείς σήμερα γιά πίστη, νά θεωρεῖται ξεπερασμένο. Γιατί μάθαμε νά προσέχουμε ὅ, τι ἐξωτερικά λάμπει. Ὅμως σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη ἀπό πίστη, γιατί ὅλα δίπλα μας καταρρέουν κάτω ἀπό τήν ἀφόρητη πίεση τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς, καί κινδυνεύουμε νά γίνουμε ἀνέστιοι ὁδίτες πεταμένοι στό δρόμο τῆς ἔσχατης παρακμῆς. Ἡ πίεση στό Θεό εἶναι γιά μᾶς τώρα ὅ, τι γιά τόν ναυαγό τό σωσίβιο καί ὅ, τι γιά τόν διψασμένο ὁδοιπόρο ἡ πηγή. Ἔφθασε ἡ ὥρα νά διακηρύξουμε πώς δέν εἴμαστε φτωχοί καί ἔρημοι, στήν διάθεση τῆς μοίρας, ὅπως λένε οἱ ἄνθρωποι τίς ἀδυσώπητες ἐκφράσεις τοῦ ἄδηλου μέλλοντος.

     Μέ τήν πίστη σάν ὅπλο καί δῶρο Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ξεπερνάει τίς ἀδυναμίες του καί γεύεται πρωτόγνωρες καί θαυμαστές ἐμπειρίες.