Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά
Και οι τρεις προσκεκλημένοι του σημερινού μεγάλου και ιερού Δείπνου, όπως μάς τους παρουσίασε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στην ευαγγελική περικοπή, βρέθηκαν σε ένα κοινό σημείο σύμφωνοι. Ποιο ήταν αυτό; Στην απόρριψη της πρόσκλησης. Στο «ἐρωτῶ σε ἒχε με παρητημένον». Σε παρακαλώ να με θεωρήσεις ότι δεν μπορώ να δεχθώ την πρόσκληση αυτή.

Μα η σύμπτωση αυτή δεν ήταν τυχαία, ούτε και ανερμήνευτη. Το βαθύτερο αίτιο, που ερμηνεύει την απροθυμία και των τριών είναι κοινό. Ήταν κάποια προσκόλληση. Κάποιος υλικός δεσμός, που τους κρατούσε σφικτά δεμένους στην άρνηση και δεν τους άφηνε να υψώσουν τα πανιά της θέλησής τους για το ευτυχισμένο ταξίδι μέσα στο πέλαγος της αγάπης του Θεού.
Και ο δεσμός αυτός ήταν για τον πρώτο κάποιο κτήμα που αγόρασε και έπρεπε να πάει να το δει. Για τον δεύτερο τα πέντε ζευγάρια βόδια που πήρε και για τον τρίτο οικογενειακές υποχρεώσεις.
Οι καθημερινές τους δουλειές και υποχρεώσεις στάθηκαν εμπόδιο, πρόχωμα, που τους έφραξαν το δρόμο για το επίσημο δείπνο. Η προσκόλληση στα υλικά πράγματα ήταν η απατηλή πρόφαση, που τους εμπόδισε να νοιώσουν το βαθύτερο νόημα του «ἒρχεσθε, ὃτι ἢδη ἓτοιμά ἐστι πάντα». Στάθηκαν και οι τρεις αδύνατοι μπροστά στα εμπόδια. Ανίκανοι να υψώσουν προς τα πάνω τις καρδιές τους. Αντάλλαξαν την λαμπρότητα του βασιλικού δείπνου με το χωράφι, τα βόδια, τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Και οι τρεις αυτοί άνθρωποι θύματα των εμποδίων της καθημερινής ζωής, μένουν μακριά από το θείο αυτό Δείπνο.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Όλοι οι αιώνες, όλες οι γενεές έχουν να παρουσιάσουν τέτοια θύματα, που άφησαν τα ουράνια για τα επίγεια και πρόσκαιρα. Μια τέτοια νοοτροπία συνεχίζει να κρατάει τους ανθρώπους μακριά από το θείο Δείπνο που συνεχίζεται στους αιώνες. Κάθε ημέρα, κάθε Κυριακή στρώνεται η πνευματική τράπεζα και καλεί ο Κύριος να μετάσχουν όλοι οι άνθρωποι στην θεία ευφροσύνη.
Το χωράφι όμως, το μαγαζί, το γραφείο, οι υποχρεώσεις της οικογένειας, κρατούν πολλούς μακριά από την Εκκλησία, την μετάνοια, την εξομολόγηση και μάλιστα από το κατ’ εξοχήν δείπνο, την θεία Κοινωνία. Έχω δουλειά, δεν ευκαιρώ και πολλές άλλες δικαιολογίες προφασίζονται όταν, λένε, για εκκλησίες και τέτοια.
Η καθημερινή ζωή, με τις υποθέσεις της, τα ποικίλα θέματά της, τα ζητήματά της είναι κι αυτή τοποθετημένη από τον Θεό, όχι όμως για να γίνεται εμπόδιο στην πνευματική μας πορεία, ούτε για να την βρίσκουμε σαν δικαιολογία στην αδιαφορία μας προς κάθε τι πνευματικό και επωφελές για την ψυχή μας.
Πως δικαιολογείται ο άνθρωπος όταν σπαταλά τόσες ώρες για τόσα άλλα θέματα ματαιοδοξίας και να μην έχει ούτε μία ώρα για να μετάσχει στο θείο Δείπνο;
Πως οι καθημερινές μας υποθέσεις δεν γίνονται εμπόδια για τόσα άλλα θέματα και γίνονται μόνο για κάθε τι το πνευματικό;
Που όμως οδηγεί μια τέτοια συμπεριφορά;
Εμείς οι άνθρωποι μπλέκοντας στα δίκτυα της καθημερινότητας και μένοντας μακριά από την Πηγή της ζωής, μπορεί να προοδεύουμε οπουδήποτε αλλού, να μαζεύουμε πλούτη πολλά, να ζούμε τη ζωή μας, όπως λένε συνήθως, αλλά δεν θα ζούμε μια πραγματική ζωή. Η αληθινή ζωή τοποθετεί το πνεύμα στην κορυφή. Ενώ η ζωή της ύλης παραμερίζει το πνεύμα και καταφρονεί το θείο θέλημα.
Έτσι ο άνθρωπος καταντά να μην έχει καμιά εσωτερική ζωή που να εκδηλώνεται σε εκδηλώνεται σε καλοσύνη, συμπόνια, αγάπη και δικαιοσύνη. Και φθάνει στο σημείο να γίνεται θηρία για τον συνάνθρωπό του, που αρνείται κάθε ηθική και θεία αλήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι μορφωμένοι, πετυχημένοι στη ζωή, αλλά σαν χαρακτήρες είναι σκληροί, απάνθρωποι, ατομιστές.
Είναι όμως καιρός πια να αποφασίσουμε. Όχι άλλες δικαιολογίες. Να παραμερίσουμε τα όποια εμπόδια. Τα μικρά αυτά εμπόδια της καθημερινότητας που μάς κρατούν μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία του. Η πνευματική μας ζωή, η μετοχή μας στα μυστήρια δεν πρέπει να εμποδίζεται από τα καθημερινά μας θέματα, όσο σημαντικά κι αν είναι. Ούτε τα προβλήματα της κάθε ημέρας θα παραμερίζουμε, αλλά πολύ περισσότερο δεν θα παρατρέχουμε την τροφοδοσία της ψυχής μας, δεν θα αδιαφορούμε να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που είναι φάρμακο αθανασίας. Όσο φροντίζουμε για τις ανάγκες του σώματος, ας φροντίζουμε τουλάχιστον άλλο τόσο για τις ανάγκες της ψυχής.
Και το σπουδαιότερο, η πνευματική ζωή πρέπει να εμποτίσει την καθημερινή μας ζωή. Η μετοχή μας στο ποτήριο της Ζωής την Κυριακή να χρωματίσει πνευματικά και όλες τις άλλες ημέρες. Η ευτυχία είναι μπροστά μας. Η χάρη του Θεού μάς περιμένει εκεί μπροστά στην ωραία Πύλη του Ναού. Η αγκαλιά του Κυρίου είναι πάντα ανοιχτή και περιμένει να απαλλαγούμε από τα βάρη που εμποδίζουν τα βήματά μας να πλησιάσουν. Το ουράνιο Δείπνο, η βασιλική δοχή είναι έτοιμα. Η θέση του καθενός μας παραμένει κενή. Είναι δική μας. Μόνο δική μας. Ας αφήσουμε στην άκρη προφάσεις και αστήρικτες δικαιολογίες. Χωρίς δισταγμούς και επιφυλάξεις, χωρίς υπολογισμούς, ας τινάξουμε από πάνω μας τη νωχέλεια και τη νωθρότητα. Να δούμε την πραγματική όψη των γεγονότων κάτω από το φως του Χριστού. Οι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» μας κρατούν έξω από την πραγματικότητα. Οι δικαιολογίες για την αρνητική μας στάση στο κάλεσμα του Χριστού θα μάς οδηγήσουν στην αδράνεια, την απραξία, τον αφανισμό.
«Ὃσοι πιστοί προσέλθετε». «Σήμερον ἐάν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μή σκληρύνητε τάς καρδίας ὑμῶν. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας».Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης