Κήρυγμα Κυριακῆς 14.12.2014

(Κολοσσαεῖς γ΄ 4-11)

Ἀνακαίνισις

     Πῶς νά μήν χαίρεται κανείς τῆς θρησκείας μας τήν μεγαλειότητα ; Καί πῶς νά μήν γεμίζει ἡ ψυχή του ἀπό αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό, πού μᾶς γλύτωσε ἀπό τίς συνέπειες τῶν υἱῶν τῆς ἀπειθείας; Μᾶς τό εἶπε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἤμασταν βουτηγμένοι στά πάθη τῆς ἀτιμίας, τώρα ὅμως ξεντυθήκαμε τίς κακίες καί ντυθήκατε τόν νέον ἄνθρωπο «τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν». Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς σήμερα θά ἀσχοληθοῦμε μ’ αὐτό.

     Ὅπως ὅταν βγεῖ τό φῶς διαλύεται τό σκοτάδι, ἔτσι καί ὅταν φανερωθεῖ στήν ζωή μας ὁ Χριστός, μεταβάλλεται ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος καί γευόμαστε τά ἀγαθά τῆς ἀναγεννήσεως. Ὅσοι δέν ἔχουν πλησιάσει συνειδητά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί δέν τόν ἔχουν ἀναγνωρίσει σάν προσωπικό Θεό καί Σωτῆρα δέν μποροῦν νά νοιώσουν αὐτό πού λέμε ἐδῶ. Εἶναι μία κατάσταση πού δύσκολα περιγράφεται. Περισσότερο βιώνεται ἀπό τόν καθένα χωριστά σάν προσωπική ἐμπειρία πού ἔχει τίς προεκτάσεις της στόν ἔξω κόσμο. Ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς βρίσκεται σ’ αὐτήν τήν ἀλλαγή στήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τοῦ βγάζει τήν στολή τῆς ἁμαρτίας καί ντύνεται τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ δηλαδή τήν ἁγιότητα μέ τίς ὀντολογικές της διαστάσεις.

     Ἡ Ἐκκλησία πού εἶναι ἡ ὁρατή ἔκφραση τῆς θρησκείας μας, σκοπό ἔχει νά μᾶς καταστήσει προσιτή, μέ τά μέσα πού διαθέτει αὐτήν τήν ἐσωτερική ἀλλαγή καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν μέθεξη θεώσεως πού εἶναι ὁ τελικός σκοπός καί στόχος. Ὡστόσο μία παραχάραξη τῆς σωστικῆς αὐτῆς ἀλήθειας ἔχει ριζώσει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού πιστεύουν πώς μποροῦν νά κρατοῦν ἀπ’ τήν θρησκεία, ὅ, τι τό ἀζημίωτο προσφέρει, ἀπορρίπτοντας κάθε τί πού συνδέεται μέ θυσίες καί προσφορές. Ἡ νόθος αὐτή ἀντίληψη μέ τήν βοήθεια τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως πού ὑποκύπτει κατά κανόνα στόν νόμο τῆς «ἤσσονος προσπαθείας» ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀποδυνάμωση τῆς θρησκείας μας ἀπό τήν πιό στέρεή της δύναμη, πού εἶναι ἡ «ἀναγέννησή μας» μιά καί αὐτή ἡ ἀναγέννηση δέν γίνεται χωρίς τήν δική μας συνδρομή. Ἔτσι ἐπί χρόνια τώρα βρισκόμαστε μάρτυρες ἑνός ἀποδυναμωμένου χριστιανισμοῦ γιά τόν ὁποῖο ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς. Ἡ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ ἀναγεννημένου ἀνθρώπου, πού εἶναι πιά ξένος πρός τήν ἁμαρτία, πραγματικά ἐντυπωσιάζει. Καί σήμερα παρά τίς παρατηρούμενες παρεκκλίσεις, βρίσκουμε ἔστω καί σπάνια μερικές τέτοιες εἰκόνες στά πρόσωπα ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουν ἄνευ ὅρων παραδοθεῖ στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Δέν χρειάζεται κανείς νά διαθέτει περγαμηνές καί τίτλους γιά νά ἀναγεννηθεῖ. Μερικές μάλιστα φορές οἱ τίτλοι αὐτοί γίνονται ἐμπόδια στήν ἀνοδική μας πορεία γιατί τυφλώνουν τήν ψυχή μέ τήν οἴηση καί τήν ὑπερφροσύνη. Χρειάζεται ἁπλότητα καρδιᾶς καί γνησιότητα διαθέσεως νά πλησιάσουμε τόν Χριστό. Χρειάζεται περισσότερο συναίσθημα ἐδῶ. Ὅλους τούς ἀνθρώπους πρέπει νά τούς γνωρίσεις πρῶτα προκειμένου ὕστερα νά τούς ἀγαπήσεις. Στήν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ συμβαίνει τό ἀντίθετο. Πρέπει πρῶτα νά τόν ἀγαπήσεις κι ὕστερα νά τόν γνωρίσεις. Θά προηγηθεῖ ἡ καρδιά καί θά ἐπακολουθήσει ὁ νοῦς. Αὐτή εἶναι ἡ λογική τοῦ Θεοῦ.

     Ἄν ἡ ἐπαφή μας μέ τόν Χριστό δέν ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν παράλληλη ἀπαλλαγή μας ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, κι ἄν ἔχοντες γνωρίσει καί συνδεθεῖ μέ τόν Χριστό συνεχίζουμε τήν προηγουμένη ζωή μας σάν τίποτε νά μήν ἔχει ἀλλάξει, τότε προδίδουμε ἔλλειψη βαθύτερης κατανοήσεως τῆς σημασίας τῆς θρησκείας στήν ζωή μας. Καμία δικαίωση δέν μπορεῖ νά βρεῖ ποτέ ἡ πνευματική μας ραστώνη, ὅταν μπαίνει ἐμπόδιο στήν ἀναγέννηση τῆς καρδιᾶς μας. Καί ποτέ ἄλλοτε δέν φαίνεται ἡ μικρότητα μας, παρά ὅταν γιά χάρη της ἐγκαταλείπουμε τήν σωτηρία πού φέρνει ἡ ἐσωτερική ἀλλαγή. Οἱ σύγχρονοι χριστιανοί θά δώσουν κάποτε σοβαρό λόγο γιά τήν ἀμέλεια τους νά μεταφράσουν σέ πράξεις καί βιώματα τά πιστεύματά τους.

     Γιατί ἄν ἡ πίστη μας δυσφημεῖτε καί ἄν οἱ πολλοί μένουν μακριά ἀπό τήν σώζουσα χάρη τοῦ πνεύματος αὐτό ὀφείλεται ἀποκλειστικά σ’ αὐτούς τούς ἴδιους. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν θά μπορέσει νά ἀνακαλύψει τόν Θεό μέσα του.  Καί ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν θά δικαιώση τήν ὕπαρξή του, ἄν δέν φροντίσει νά ἐκμεταλλευθεῖ τίς σωτήριες εὐκαιρίες πού ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θέτει στήν διάθεσή του προκειμένου νά μεταβάλει τήν ἐσωτερική ἀγριότητα σέ γλυκύτητα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔβλεπε σάν τελειωμένη κατάσταση πιά τήν ριζική ἀλλαγή φρονημάτων καί πεποιθήσεων μέσα στόν χριστιανισμό. Πολύ φοβοῦμαι πώς αὐτό δέν ἰσχύει γιά ὅλους μας σήμερα. Τουλάχιστον νά βρισκόμαστε ἐν πορείᾳ πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δέν εἶναι τό τέλειον. Εἶναι τό «μή χεῖρον». Κοντά στόν Χριστό
ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται. Ἄν δέν ἔχει ἀνακαινισθεῖ τότε ἤ δέν βρίσκεται κοντά στόν Χριστό, ἤ δέν ἀγωνίζεται. Καί οἱ δύο καταστάσεις εἶναι δυσάρεστες. Ἄς τίς ἀποφύγουμε καί ἄς πλησιάσουμε τόν Σωτῆρα καί Κύριό μας. Ἀμήν.