ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 21-12-2014
Σήμερα μιὰ Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα ἀκοῦμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Μὲ πίστη ἐγκαταστάθηκε στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ξένος σὲ ἄγνωστη χώρα, ζώντας σὲ σκηνὲς μὲ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, ποὺ κι αὐτοὶ ἦταν κληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑπόσχεσης. Κι αὐτό, γιατί περίμενε τὴν πόλη ποὺ θὰ εἶχε στέρεα θεμέλια καὶ ποὺ ἀρχιτέκτονας καὶ δημιουργὸς θὰ ἦταν ὁ Θεός. Χρειάζεται νὰ συνεχίσω; Δὲν θὰ μὲ πάρει ὁ χρόνος νὰ διηγηθῶ γιὰ τὸ Γεδεών, τὸ Βαράκ, τὸ Σαμψών, τὸν Ἰεφθάε, τὸ Δαυΐδ, τὸ Σαμουὴλ καὶ τοὺς προφῆτες.

Μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν τὴν βασιλεία, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα, γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους κι ἄλλοι βασανίστηκαν στὸ θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μία καλύτερη ζωή. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ντυμένοι  μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν σὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες,  ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νὰ ἔχει τέτοιους ἀνθρώπους, πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. Ὅλοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶχε προβλέψει καλύτερο γιά μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.»

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ποὺ προηγεῖται τῶν Χριστουγέννων, ἀποτελεῖ τὴν κορύφωση τῆς προετοιμασίας καὶ τὸν προάγγελο τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Η  Ἐκκλησία μᾶς λέει ὅτι, ὑπάρχουν  ἄνθρωποι, δικαιωμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Αὐτὸ πιστοποιεῖ ἡ σημερινὴ περικοπή, ὅπου ἑξαίρεται  ἡ πίστη τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ, καθὼς καὶ τὰ κατορθώματα  ἄλλων ἐπιφανῶν ἀνδρῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γίνεται μνεία στὴν  ἀπόλυτη πίστη  καὶ στὴν τυφλὴ ἐμπιστοσύνη τοῦ Ἀβραὰμ στὸ Θεό. Πράγματι, ὅταν ὁ Θεὸς τὸν κάλεσε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν  πατρική του γῆ καὶ τὴν οἰκογένειά του καὶ νὰ πάει νὰ κατοικήσει ἐκεῖ ποὺ θὰ τοῦ ὑπεδείκνυε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ἀβραὰμ δὲν ζήτησε νὰ μάθει ποιὸς θὰ ἦταν ὁ νέος τόπος τῆς κατοικίας του. Μὲ πυξίδα τὴν πίστη του ὁ Ἀβραὰμ ὑπάκουσε στὸν Θεὸ καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι του χωρὶς νὰ γνωρίζει ποὺ πήγαινε. Τότε ὁ Ἀβραὰμ ἔλαβε καὶ τὴν  ὑπόσχεση ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅτι θὰ ἀνεδείκνυε τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἀβραὰμ (Γέν.12,1-3).

Ὁ Ἀβραὰμ ὑπακούοντας στὴν ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ, πῆγε καὶ κατοίκησε στὴν χώρα, ὅπου τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Ὅμως, ποτὲ δὲν θεώρησε ὡς δική του τὴ γῆ αὐτή. Μάλιστα, ἐπειδὴ ἔκρινε ὅτι ἦταν προσωρινὴ ἡ διαμονή του στὴ χώρα ἐκείνη κατοίκησε σὲ σκηνὲς μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ὡς ἐκ τούτου ἡ σκηνὴ φανερώνει τὴν προσωρινότητα καὶ τὴν μεταβατικότητα ἀπὸ τὴν μία κατάσταση σὲ ἄλλη. Ὁ Ἀβραὰμ ἀνέμενε τὴν πόλη ποὺ θὰ εἶχε σταθερὰ θεμέλια καὶ ποὺ δημιουργός της θὰ ἦταν ὁ Θεός. Γίνεται δὲ ἀναφορὰ στὴν οὐράνια Ἱερουσαλήμ (Ἑβρ.12,2). Στὸ σημεῖο αὐτὸ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἀνέμενε τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν, τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ οὐράνια καὶ αἰώνια Ἱερουσαλήμ. Καὶ ἔτσι πάνω σ’ αὐτὴ τὴν πίστη του οἰκοδομήθηκε ὁλόκληρη ἡ μετέπειτα συμπεριφορά του.

         Ὡστόσο, ἡ πίστη συνίσταται στὴν ἀποδοχὴ αὐτῶν ποὺ ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Εἶναι μία στάση ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ἔχει στείλει τὸν Υἱό του στὸν κόσμο. Ἡ πίστη, λοιπὸν, εἶναι πράξη προσωπικῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Χριστό, «ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ.4,25) Μὲ  τὴν πίστη καταλαβαίνουμε  ὅτι ὁ Θεὸς μὲ τὸ λόγο Του ἔφτιαξε τὸ σύμπαν καὶ ὅτι, συνεπῶς, καθετὶ ποὺ βλέπουμε δημιουργήθηκε ἀπὸ κάτι ποὺ δὲν φαίνεται (Ἑβρ.11,1-3). Σε ὅλο τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα γίνεται ἀναφορὰ σὲ μία σειρὰ γεγονότων πίστεως, μὲ τὰ ὁποῖα οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι ἀποδείχθηκαν ἔμπρακτα ἀφοσιωμένοι στὸ Θεό.  Πρόκειται, λοιπόν, γιὰ ἕνα «νέφος μαρτύρων» ποὺ συγκροτεῖ τοὺς δίκαιους τῶν πρὸ τοῦ Χριστοῦ χρόνων. Αὐτοί, ὅμως, ὅλοι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξαν μάρτυρες τῆς πίστεώς τους πρὸς τὸν Θεό, «οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν». Δηλαδή, παρόλο ποὺ καταπονήθηκαν καὶ ὑπέστησαν πολλὲς καὶ κάθε εἴδους θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, δὲν ἔτυχαν νὰ ζήσουν τὴν ἐκπλήρωση τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔγινε μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ἐμεῖς, ἂν καὶ δὲν γίναμε παρανάλωμα φωτιᾶς, δὲν δεθήκαμε, δὲν μαρτυρήσαμε πάνω σὲ βασανιστικὸ τύμπανο, δὲν δεχθήκαμε τὶς ὀδυνηρὲς ποινὲς τῆς μαστίγωσης, δὲν φυλακισθήκαμε, δὲν λιθοβοληθήκαμε καὶ δὲν πριονιστήκαμε, ἐντούτοις ὁ Θεὸς μᾶς ἀξίωσε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς πλούσιες δωρεές του, ὅπως ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ γιορτάσουμε σὲ λίγο ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴ Δικαίωση καὶ τὴν Σωτηρία. Ἀμήν.-