Ωσαννά, ωσαννά!

Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Δεν ήξερε να μετράει τις μέρες, τις βδομάδες! Κείνο που ήξερε ήταν πως η μάνα του ακόμα το ντάντευε, το πρόσεχε σαν τα μάτια της κι ακόμα πιο πολύ. Ήταν μικρό, πουλάρι ασαμάρωτο. Κι όπως σκεφτότανε το όμορφη που είναι η ζωή, φανήκανε οι ξένοι. Όχι, δεν τους είχε ξαναδεί! Κι ήρθανε μαλακά και θέλαν να το πάρουνε μαζί τους. Χλιμίντρισε, χτύπησε τα ποδάρια του στο χώμα. Έτρεξε η μάνα του, χλιμίντρισε άγρια κι αυτή. Τι! Να της πάρουν το παιδί οι ξένοι;

Κείνη την ώρα να και τ’ αφεντικά.

-Αφήστε κάτω το πουλάρι! φώναξαν.

-Είμαστε μαθητές του Δασκάλου, κι αυτός μας είπε να πάρουμε το ζωντανό!

Δεν ξέρω αν θυμήθηκαν τ’ αφεντικά εκείνο που χρόνια πριν είχε ο Προφήτης προφητέψει: «Να πείτε στη Σιών… να τος ο Βασιλιάς σου, έρχεται σ’ εσένα πράος. Πάνω σ’ ένα πουλάρι κάθεται, πουλάρι ασαμάρωτο». Δεν ξέρω αν θυμήθηκαν την προφητεία, μα ευθύς το δίνουν το πουλάρι τους. Και φέρανε οι μαθητές το ζωντανό στο Δάσκαλο. Βγάλαν τα ρούχα τους, τα στρώσανε στην πλάτη του, κάθισε μαλακά ο Ιησούς στο ζωντανό απάνω και έτσι μπήκανε στα Ιεροσόλυμα.

Ο κόσμος, αχ ο κόσμος, σαν θάλασσα να ξεχυθεί να βρέξει κει, στο Δάσκαλο. Άλλοι πετούσανε τα ρούχα τους, τα στρώνανε χαλί, απάνω να πατήσει το πουλάρι που σήκωνε το Δάσκαλο. Κι ήταν πολλοί που κόβανε κλαριά από τα δέντρα και τα ’στρωναν κι αυτά στη γη.

Ωσαννά, ωσαννά

Λίγοι ήταν που κάναν την αρχή και φώναζαν:

-Ωσαννά στο Γιο του Δαβίδ!

Λίγοι ήταν στην αρχή, μετά πολλοί… πολλοί… στο τέλος όλοι. Και μέχρι τους Ουρανούς έφτανε κείνο που ψέλνανε.

-Ωσαννά εν τοις Υψίστοις!

Θαρρείς και τα πουλιά, τα δέντρα, απόχτησαν κι αυτά φωνή!

-Ωσαννά εν τοις Υψίστοις!

Κι ο ήλιος έλαμψε μοναδικά.

-Ωσαννά! Ωσαννά! τραγούδησε από ψηλά και Φως εγιόμισε την Πλάση. Κι η Ιερουσαλήμ απόχτησε φωνή.

-Αυτός είναι ο Ιησούς. Ευλογημένος να ’ναι αυτός που έρχεται στο όνομα Κυρίου. Ωσαννά εν τοις Υψίστοις!

Και το μικρό πουλάρι ούτε κατάλαβε το βάρος του κορμιού του Δασκάλου. Και η καρδιά του πουλαριού τραγούδαγε ξανά… ξανά… ξανά το «Ωσαννά». Έτσι μπήκε στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός μας!

Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη, Πάσχα, Κυρίου Πάσχα, 1η έκδ., Αθήνα, Ψυχογιός, 2005