Κήρυγμα Κυριακής Κυριακή Ε΄ Νηστειών (10-04-2022)

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα».

Αγαπητοί μου αδελφοί, πλησιάζουν οι μεγάλες ημέρες που θα σημαδέψουν για πάντα την ανθρώπινη ιστορία. Είναι οι τελευταίες ημέρες της επί γης παρουσίας του Κυρίου μας. Θέλει να προετοιμάσει τους μαθητές του για όλα αυτά τα τραγικά αλλά απαραίτητα γεγονότα που θα συμβούν, να μάθουν, να τα γνωρίζουν οι μαθητές ώστε να είναι έτοιμοι να μη λυγίσουν να μην σκανδαλισθούν, διότι ο πειρασμός για αυτούς θα είναι μεγάλος. «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται…».

Πρέπει να μάθουν ότι η επί γης ζωή του τελειώνει, ότι το έργο το οποίον ήλθε να πραγματοποιήσει βαίνει στο τέλος του. Όμως αυτός ο λίγος ακόμα χρόνος ζωής που απομένει θα είναι ο πλέον επώδυνος, ο πλέον ταπεινωτικός, ο πλέον εξευτελιστικός και μαρτυρικός. Γνωρίζει το τέλος Του, ένα τέλος με μαρτυρικό θάνατο. Φαντάζεσθε να γνωρίζαμε τον χρόνο και τον τρόπο του θανάτου ο καθένας μας; Τραγικό θα ήταν. Ο Χριστός όλα τα γνώριζε, ζούσε ένα μαρτύριο πριν από το μαρτύριο.

Βλέπει μπροστά του τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και της θυσίας. Βλέπει όλο αυτό το ανίερο αρχοντολόι των αρχιερέων, φαρισαίων και γραμματέων να τον καταδικάζουν. Βλέπει τους στρατιώτες να τον φτύνουν, να τον χτυπούν, να τον μαστιγώνουν. Βλέπει τον σταυρικό θάνατο. Όλα τα βλέπει γιατί είναι και αυτό σημάδι της Θεότητας του· «καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν».

Προσπαθούσε να εξηγήσει στους μαθητές του πως και γιατί θα συμβούν όλα αυτά. Και βέβαια η εξήγηση αυτή είναι ότι «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου  οὐκ ἦλθε διακονηθήναι ἀλλά διακονήσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».

Ο Χριστός μας ήλθε να υπηρετήσει χωρίς να υπηρετηθεί από κανένα άνθρωπο, έδωσε την ζωή του για να μας εξαγοράσει από την αμαρτία και τον θάνατο.

Τι παράξενο όμως αδελφοί, ενώ εξηγεί στους μαθητές του τον μαρτυρικό θάνατο, δύο εξ αυτών του ζητούν μεγαλεία και αξιώματα: «δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου». Παράξενο, δεν έχουν καταλάβει τον σκοπό της επί γης παρουσίας του Διδασκάλου; Ζουν την ανθρώπινη αδυναμία! Έπρεπε να περάσει το μαρτύριο, να ζήσει την νίκη του θανάτου, να τον δουν αναστημένο, να γνωρίσουν την πεντηκοστή, να φωτισθούν και τότε κατάλαβαν τον σκοπό της παρουσίας του στην γη.

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα». Σ’ αυτές τις τρείς λέξεις εμπεριέχεται η όλη πορεία του Χριστού προς την άκραν ταπείνωση  και τον Γολγοθά. Πορεία ανηφορική και μαρτυρική. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή του κάθε γνήσιου Χριστιανού. Όπως ο Χρίστος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα εις το σταυρωθήναι έτσι και ο Χριστιανός ακολουθώντας τα ίχνη του Θεανθρώπου πρέπει να ανεβαίνει συνεχώς στην σκέψη, στην ζωή, τον καθημερινό αγώνα προς την Άνω Ιερουσαλήμ  της χάριτος.

Είναι κοπιώδης και μαρτυρική η πορεία αυτή, όπως και η πορεία του Χριστού. Στην αντίληψη του κόσμου άνοδος σημαίνει όποιος κατακτά κερδίζει πλούτο και αξιώματα. Όποιος κυβερνά και καταπιέζει.

Στην αντίληψη του Θεού ανεβαίνει όποιος διακονεί, διαμοιράζει, ελεεί, υπηρετεί, κάνει το καλό, θυσιάζεται.

Αν θέλουμε να ανεβαίνουμε πρέπει να επιδιώκουμε την κατά Χριστόν ταπείνωσή μας. «Ὁ ταπεινῶν εαὐτὸν ὑψωθήσεται». Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του. «Συμπορευθῶμεν καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι’ Αὐτόν». Θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και πρώτοι; Ας γίνουμε πρώτα μικροί και τελευταίοι κατά Χριστόν. Αμήν!

ΠΗΓΗ