Η εξουσία της πίστεως

Μπλάθρας Κωνσταντίνος

Όλοι, ακόμα κι όσοι ζούμε σε πόλεις, ξέρουμε τι θα πει συκιά, και μάλιστα η άγρια και άκαρπη συκιά. Φυτρώνει παντού, μέχρι και τις στέγες των σπιτιών. Είναι τόσο δύσκολο να την ξεκάνει κανείς. Κόβεις και πάλι βγαίνει και πολλαπλασιάζεται. Σκεφτείτε, λοιπόν, την έκπληξη των μαθητών όταν «ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ» (Ματθ. 21, 19), σαν ξεράθηκε αμέσως η συκιά. Οι μαθητές «ἐθαύμασαν», σημειώνει ο Ματθαίος.

Η εξουσία της πίστεως

Αμέσως μπαίνει το θέμα της δύναμης, της εξουσίας: πώς το έκανες αυτό; ρωτούν οι μαθητές· με ποια εξουσία κάνεις τέτοια πράγματα; ρωτούν οι Φαρισαίοι. Οι πρώτοι ρωτούν με θαυμασμό, εκστατικοί· οι δεύτεροι ρωτούν εκ του πονηρού, καθώς υπονοούν σφετερισμό της εξουσίας, την οποία νομίζουν ότι έχουν. Ο Χριστός προτιμά ν’ απαντήσει μόνο στους πρώτους. Στους Φαρισαίους δεν απαντά. Τους επιφυλάσσει τα «οὐαί». Συκιά, άλλωστε, ονομάζεται από τον συναξαριστή η συναγωγή των Εβραίων, η «ἄμοιρος καρπῶν», την οποία ξεραίνει σήμερα ο Χριστός.

Το ζητούμενο για τη σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι η εξουσία και η διεκδίκησή της, αλλά η πίστη και η δύναμή της. «Αν έχετε πίστη χωρίς κρατούμενα, […] κι αν πείτε σ’ αυτό το βουνό “σήκω και πέσε στη θάλασσα”, θα γίνει» (Ματθ. 21, 21).

Πίστη χωρίς κρατούμενα είναι η αγάπη, η άνευ όρων παράδοση στην αγκαλιά του Αγαπημένου, του Χριστού, που από σήμερα βρίσκεται στο μέσον της Εκκλησίας, ως ο Νυμφίος. Αυτή η αγάπη δεν είναι αναγκαστική, γιατί «η αυθαιρεσία δεν είναι νόμος δικός μου, μα των τυράννων», όπως μας λέει απόψε ο υμνωδός.[1]

Αυτός ο Νυμφίος Ιησούς είναι η ένσαρκη Αγάπη, που θα θυσιάσει τις μέρες που έρχονται τη ζωή του για χάρη των φίλων.

Η συκιά, λένε οι Πατέρες μας, είναι η αμαρτία, η αστοχία, η αποτυχία, δηλαδή. Ένας μικρός καθημερινός θάνατος, που μας οδηγεί στον τελικό μας θάνατο και το μηδέν. Και η αμαρτία είναι από τη φύση της άκαρπη και στέρφα. Με μια ωραία εικόνα, ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης περιγράφει ότι η συκιά αυτή είναι το δένδρο της παρακοής των Πρωτοπλάστων, που, αφού γυμνώθηκαν από τ’ αγαθά του παραδείσου, χρησιμοποίησαν τα φύλλα της για να κρύψουν τη γύμνια τους.

Ο Χριστός, λίγο πριν το πάθος του, ξεραίνει άπαξ δια παντός την αμαρτία, προκειμένου να καταργήσει και το θάνατο, τον έσχατο τύραννο και δυνάστη…

Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.

[1] Τροπάριο της ωδής η΄, ποιήμα Κοσμά Μοναχού.