Κυριακή Βαΐων πρωί

Νευράκης Νικόλαος

Πολλές φορές οι άνθρωποι υποδέχονται με μεγάλη χαρά άλλους ανθρώπους, στενούς συγγενείς, εκλεκτούς φίλους, υψηλούς άρχοντες,σοφούς επιστήμονες, διακεκριμένους καλλιτέχνες, μεγάλους αθλητές και άλλους. Όλες όμως αυτές οι υποδοχές είναι ασήμαντες μπροστά σε μια υποδοχή που έγινε προς τιμή του Κυρίου στο σπίτι του Λαζάρου στη Βηθανία και στη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Και οι δύο αυτές τιμητικές εκδηλώσεις για τον Λυτρωτή μας δείχνουν τρεις διαφορετικούς τρόπους υποδοχής του Χριστού, οι οποίες πανομοιότυπες επαναλαμβάνονται από τους ανθρώπους όλων των εποχών. Γι’ αυτό πρέπει να απαντήσουμε με συντομία σε τρία πύρινα ερωτήματα: Πώς υποδέχτηκαν το Χριστό οι σύγχρονοί του; Πώς τον υποδέχονται οι άνθρωποι της εποχής μας; Και πώς πρέπει ως Χριστιανοί να τον υποδεχόμαστε εμείς σήμερα;

Κυριακή Βαΐων πρωί

Υποδοχή του Ιησού από τους Ιουδαίους

Μετά το θαύμα της Βηθανίας, κατά το οποίον ο Νεκρεγέρτης Κύριος ανέστησε τον Λάζαρο, όπου, κατά Άγ. Επιφάνιο «πριν έξη ημέρες από το Πάσχα με τις πέντε αισθήσεις τον τετραήμερον ο τριήμερος στις δύο αδελφές τον ένα αδελφό χαρίζει», ο Σωτήρας μας παρεκάθισε σε δείπνο, που έγινε στο σπίτι του Λαζάρου. Η Μάρθα ετοιμάζει τα φαγητά. Ο Λάζαρος κάθεται κοντά στον Ιησού. Η Μαρία αλείφει με πολύτιμο μύρο τους αχράντους πόδας του Κυρίου και με λυμένα τα μαλλιά, παρά τις απαγορεύσεις της Π. Διαθήκης, σπογγίζει αυτούς. Αυτή η πράξη της Μαρίας ήταν μια εκδήλωση αγάπης, τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο Ιησού. O μικρόψυχος όμως και φιλάργυρος, ο φθονερός και αγνώμων μαθητής Ιούδας λυπάται για το μύρο, προφασιζόμενος υποκριτικά τη δυστυχία των πτωχών.

Την επομένη του δείπνου, το απόγευμα επληρώθησαν οι προφητείες της Π. Διαθήκης, για τη θριαμβευτική του Ιησού είσοδο στα Ιεροσόλυμα (Γενέσεως 49, 1-12, Σοφονίου 3, 14-19, Ζαχαρία 9, 9-15).

Ο σκοπός της θριαμβευτικής εισόδου του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα ήταν ν’ αναγνωριστεί ως Μεσσίας. Ο Κύριος δεν κάθισε σε άρμα πολεμικό, που το έσερναν τίγρεις ή λεοντάρια ή ελέφαντες, όπως επί Καλιγούλα, Μάρκου Αντωνίου και Πομπηίου (Γ. Παυλίδη, Μητρ. Νικαίας, Ρήματα ζωής, Λευκωσία2-4-1961), αλλά σε ένα ταπεινό ονάριο, γιατί ήταν ο Άρχων της Ειρήνης. Όταν ο Κύριος έμπαινε στην ιερή πόλη όλος ο κόσμος βγήκε για υποδοχή Του· μικροί και μεγάλοι, άνδρες ,γυναίκες και παιδιά με κλαδιά φοινίκων στα χέρια, με απόθεση των ρούχων τους και με το μυριόστομο ύμνο: «Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ο Άγ. Χρυσόστομος παρετήρησε ότι αυτή η μεγαλειώδης και πρωτοφανής υποδοχή μαρτυρεί, ότι οι άνθρωποι θεώρησαν το Χριστό ανώτερο από προφήτη.

Αυτή η Τρίτη του κόσμου υποδοχή θα αποδειχτεί μετά πέντε μέρες επιπόλαια. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα γίνουν παλίρροια σε λίγο και θα φωνάζουν το: «Σταυρωθήτω». Ο Κύριος ως Θεός νικά τη δόξα. Δεν παρασύρεται. Δεν ενθουσιάζεται από τυπικές εξωτερικές εκδηλώσεις. Ο Κύριος ζητεί βάθος και ειλικρίνεια. Έτσι υποδέχτηκαν τον Κύριο οι σύγχρονοί του. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου πολύ ωραία. Ο Ιούδας αρνητικά. Ο κόσμος επιπόλαια.

Οι σύγχρονοί μας ποια στάση δείχνουν απέναντι στο Χριστό;

Οι πιστοί Χριστιανοί υποδέχονται τον Κύριο με βαθιά πίστη, με αληθινή αγάπη, με συχνή συνειδητή μυστηριακή ζωή, με ταπείνωση και αγνότητα, με προσευχή και νηστεία.

Οι άπιστοι με φοβερές ύβρεις και σατανικές βλασφημίες, με μίσος και ανηθικότητα, με εγωισμό, και αδιαντροπιά. Οι επιπόλαιοι συγκινούνται εύκολα, ανάβουν κεριά και λαμπάδες, φέρνουν ίσως λουλούδια και στεφάνια, χύνουν καμιά φορά δάκρυα υποκρισίας και σε λίγες μέρες μετανοούν, γιατί μετανόησαν και αρχίζουν πάλι με λαιμαργία τη ζωή της φαυλότητας (Νικηφ. Θεοτόκης).

Και τώρα προβάλλει ενώπιόν μας το τρίτο ερώτημα: Πώς εμείς θα υποδεχτούμε το Χριστό; Ο Χριστός έρχεται. Πρέπει να Τον υποδεχτούμε. Είναι ο φίλος μας, ο συγγενής μας, ο άρχοντάς μας, ο Θεός μας. Θα τον υποδεχτούμε αν κάνουμε αλληγορικά ό,τι ο κόσμος όλος τότε κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Δηλ. αν βγάλουμε από πάνω μας όλες τις κακίες μας ως ρυπαρό ένδυμα με την εξαγνιστική δύναμη της εξομολογήσεως. Μη ξεχνάμε την υπέροχη εξομολόγηση του ληστή πάνω στο σταυρό, που του χάρισε τη λύτρωση. Θα κρατήσουμε μεσ’ τα βάθη της καρδιάς μας σαν σύμβολο της νίκης το σώμα και το αίμα του Χριστού με το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Κανείς να μην κάνει Πάσχα χωρίς μετάνοια και χωρίς Θεία Μετάληψη. Την Κυριακή της Αναστάσεως θ’ ακουστεί η φωνή του Αγ. Χρυσοστόμου να λέγει με τον υπέροχο Κατηχητικό του λόγο : «Ὁ Μόσχος πολύς. Μηδεὶς ἐξέλθῃ πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως». Τέλος θα πηγαίνουμε στο Ναό κάθε βράδυ στο προσκλητήριο του Χριστού, για να του λέμε τραγούδια ολόγλυκα, ύμνους ιερούς, αναγνωρίζοντας τον Μονάρχη των καρδιών μας.

Νευράκης Νικόλαος, Το κατανυκτικό Τριώδιο, Αθήνα, 1995