«Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε»
(Κυριακή των Βαΐων)
Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά εὐαγγελίζεται ἡ Ἐκκλησία πέρα ἀπό τή χαρά;
Ὁ θρίαμβος τῆς Ζωῆς πάνω στό θάνατο διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ θρίαμβος τῆς Εἰσόδου Του στά Ἱεροσόλυμα δείχνουν πώς ὅλα τα ὀδυνηρά πού θά ἀκολουθήσουν ἕνα μόνο τέλος μποροῦν νά ἔχουν, τήν ἀνάσταση, τή χαρά καί τήν ἀφθαρσία τοῦ ἀνθρώπου μέσω τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἰδιαίτερος τρόπος πού μιλάει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ πώς ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ εὐχαριστία εἶναι καρποί πού πηγάζουν ἀπό τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πού στήν οὐσία τους δέν εἶναι παρά μόνο καρποί τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ καρποφορία ἐπέρχεται στόν ἄνθρωπο μόνο μέ τήν εὐχαριστιακή στάση καί ἀναφορά τοῦ ἔναντι στό Θεό.
Τά γεγονότα πού προηγοῦνται καί μᾶς εἰσάγουν στό γεγονός τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους τοῦ Χριστοῦ ἔχουν πανηγυρικό, ἀναστάσιμο χαρακτήρα.
Διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου πιστοποιεῖται ἡ κοινή των ἀνθρώπων ἀνάσταση ὡς καρπός τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστός λέγοντας στή Μάρθα, «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή», στέλνει διαχρονικό μήνυμα στόν ἄνθρωπο. Βεβαιώνει πώς ἡ Σταυρική θυσία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τή δική μας σωτηρία. Δίχως τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ κανείς προηγούμενος ἤ ἑπόμενος θάνατος δέ θά μποροῦσε νά λύσει τό κράτος τοῦ θανάτου τουτέστι τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου πάνω στό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Κύριος πάντοτε ἔκρυβε τήν ἰδιότητά Του ὡς Μεσσία, ὡς Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰσραήλ θεωροῦσε ὡς σωτηρία τοῦ τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τή Ρωμαϊκή κατοχή καί τήν ἵδρυση μίας ἐπίγειας βασιλείας.
Τώρα ὁ Κύριος μέσω τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου Του στά Ἱεροσόλυμα, πού τόσο τάραξε τούς Φαρισαίους, φανερώνει ξεκάθαρα πώς Αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας καί ἡ λύτρωση πού προσφέρει εἶναι λύτρωση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου.
Γιά τό λόγο αὐτό ὁ Κύριος «ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι […] καί ὑπ’ ἀνθρώπων παρανόμων κταθῆναι ἠμῶν τό κατακρίμα κατακρίνων τῷ πάθει αὐτοῦ».
Ἡ κατανόηση τοῦ θεόπνευστου ὑμνολογικοῦ πλούτου αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα πώς τό πέρασμα ἀπό τίς ὧρες καί τίς ἡμέρες τῆς θλίψης ἔχει ὡς τέλος του τήν ἡμέρα τῆς χαρᾶς καί τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιορτή καί πανήγυρις. Εἶναι τό ἀληθινό ξύλο τῆς Ζωῆς «δι’ οὗ» ἐξαφανίζεται ἡ φθορά τῆς ἁμαρτίας καί τό σκοτάδι τοῦ θανάτου.
Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ νίκη ἐπί τοῦ θανάτου. Ὁ θρίαμβος ἐπ’ αὐτοῦ. Ἡ ὑπέρτατη ὑπόθεση τῆς σωτηρίας καί τῆς χαρᾶς.
«πάλιν ἐρῶ χαίρετε»: Ἡ χαρά εἶναι τόσο σπουδαία στή ζωή τοῦ Χριστιανοῦ. Ὁ γλυκύτατος Παῦλος τό ἐπαναλαμβάνει δύο φορές στήν ἀρχή τῆς περικοπῆς καί πολλές φορές στίς Ἐπιστολές του.
Ἡ χαρά εἶναι ὁ Χριστός. Ἐκ νέου νοηματοδοτεῖ τή ζωή μας. Ἡ χαρά εἶναι ἡ λύτρωση ἀπ’ τή φθορά, ἡ λύτρωση ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἡ ἐκ νέου κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό.
«ταῦτα λελάληκα ὑμίν, ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμή ἐν ὑμῖν μείνει καί ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθεῖ»: Χορηγός ἤ μᾶλλον δοτήρ τῆς χαρᾶς εἶναι πάντοτε καί μόνον ὁ Χριστός, (χορηγεῖ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως θά δοῦμε πιό κάτω), κι αὐτή προκύπτει ἀπ’ τήν ἀποδοχή τῆς Ἀγάπης, τῆς ἀληθινῆς Ζωῆς, ὅταν καί μόνο τηροῦμε τίς ἐντολές Του.
Ἡ χαρά χαρίζεται σ’ ἐκείνους πού ἀνταλλάσσουν τή διαιρεμένη καί διασπασμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ζωή, μέ τόν τρόπο ζωῆς πού προτείνει ὁ ἀναστημένος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός.
Αὐτή ἡ ζωή εἶναι μετάληψη καί κοινωνία γιατί μεταλαμβάνουμε καί κοινωνοῦμε τό Σῶμα, τό Αἷμα ἀλλά καί τή Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἑνωμένοι μεταξύ μας γινόμαστε ἕνα Σῶμα, τό Σῶμα του καί στό Σῶμα Τοῦ ἐγκεντριζόμαστε, μέ κεφαλή Αὐτόν.
Αὐτή ἡ κοινωνία δέν εἶναι μία φανταστική ἤ συναισθηματική κατάσταση ἀλλά μία πνευματική πραγματικότητα.
Ταυτίζοντας ὁ Ἀπόστολος τή χαρά μέ τό Χριστό ἐκδήλωνε μία προσωπική ἐμπειρία. Ὁ Παῦλος ἀποδέχθηκε τό Χριστό κι Ἐκεῖνος κατοίκησε στήν καρδιά του. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σχέσης ἦταν ἡ χαρά ὡς ἔκδηλη ἐπιείκεια καί καλοσύνη πρός τό συνάνθρωπο.
Ἡ ἀγάπη καλύπτει τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων χωρίς ὅμως νά τίς ἀποδέχεται. Ὁ ἄνθρωπος κινούμενος στόν ἀγαπητικό χῶρο τοῦ Θεοῦ γεμίζει ἀπό χαρά καί συμπεριφέρεται πρός τούς ἄλλους μέ ἐπιείκεια καί καλοσύνη.
«καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ»: Εἶναι ἀκριβῶς ἡ κατάσταση ἐκείνη στήν ὁποία ὁδηγεῖται ὁ ἀγαπῶν τόν Κύριο. Εἶναι ἡ στάση τῆς καρδιᾶς πού δέχεται τή χαρά καί τήν εἰρήνη ὡς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνο ὁ Παράκλητος χορηγεῖ τήν ἀληθινή ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς. Μόνο μέσα ἀπό Αὐτόν ἱκανοποιεῖται ἡ ἀνάγκη τῆς αἴσθησης τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου στή ζωή μας.
«ἐσταυρωμένη ἀγάπη»: Οἱ ἐποχές πού πέρασαν μετά τήν ψευδεπίγραφη λάμψη τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς ἐπικράτησης τῆς λογικῆς νέκρωσαν τήν καρδιά καί ἐξάλειψαν τίς προϋποθέσεις κατανόησης τῆς ἀπροϋπόθετης καί ἀναπαιτητικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ μικρός ἄνθρωπος ἀντρείωσε πάλι τό ἀνάστημά του ἐναντίον Του καί ἔφτιαξε ἀγάπες φροῦδες.
Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀληθινή, ἡ γνήσια Ἀγάπη πού προσφέρεται ἀδιαλείπτως, ἔστω κι ἄν τίς περισσότερες φορές ἀπορρίπτεται ἤ καί καταχρᾶται ἀπό τόν ἀγαπώμενο.
Ἀπό ὅποιον κατέχεται διαδίδεται πάντοτε χωρίς γογγυσμό ἔστω κι ἄν ὁ ἀγαπῶν παιδεύεται καί ταλαιπωρεῖται ἀπό τόν ἐγωιστικό παραλογισμό τοῦ ἀγαπημένου. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ οὔτε ὑποτιμάει μά οὔτε καί ἐκδικεῖται τό συνάνθρωπο γιά τή λανθασμένη στάση ἀπέναντί του.
Ἡ ἄρνηση ἀποδοχῆς τῆς ἀληθινῆς Ἀγάπης ἀναστέλλει τήν προσφορά της καί ὑπερισχύει ἡ ἐγωιστική διάθεση τοῦ ἄλλου. Τότε ἡ ἀγάπη ξεκομμένη ἀπό τήν πηγή της χάνει τή γνησιότητά της καί μετατρέπεται σέ συμπάθεια ἤ συναισθηματισμό, γίνεται ἀνθρώπινη καί τελικά πεθαίνει.
Αἰτία τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τό Θεό εἶναι ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα γιά τίς καθημερινές ἀνάγκες καί ἡ προτεραιότητα πού δίνει ὁ ἄνθρωπος στήν ὕλη. Ἐξαιτίας τῆς στάσης του ξεκόβεται ἀπό τό Θεό καί στηρίζεται στίς δικές του πεπερασμένες δυνάμεις καί ὄχι στή Θεία Πρόνοια.
Οἱ ἀποτυχίες του τόν γεμίζουν μέ φόβο, ἀγωνία καί ἀνασφάλειες.
Λειτουργεῖ μηχανικά καί ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ μέ τεχνητά μέσα, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσει πώς αὐτά τά ἀρνητικά συμπτώματα δέν πρόκειται ποτέ νά ὑποχωρήσουν.
Ὁ μικρός ἄνθρωπος ἐγκλωβίζεται καί ὑποτάσσεται στή φθορά καί μάταια ἀγωνίζεται νά ὑπερβεῖ τό φόβο πού τοῦ προκαλεῖ ὁ θάνατος.
«καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν»: Αὐτή ἡ γνώση ὁδηγεῖ τόν πιστό νά ἀναφέρει τά αἰτήματα, τίς προσδοκίες καί τίς ὅποιες ἀνάγκες του στό Θεό.
«ταῦτα πράσσεται»: Προσευχή, δέηση καί κυρίως εὐχαριστία. Εἶναι αὐτά πού ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο νά βιώνει τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στή ζωή καί μέσα στήν ὕπαρξή του. Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται μέσω τῆς ἐμπειρίας τῆς σχέσης τήν υἱοθεσία του ἀπό τόν Θεό Πατέρα. Νοιώθει ὅπως τό μικρό παιδάκι ἀσφαλής μέσα στό σπίτι τοῦ Πατέρα του.
Ἡ ἐποχή μας ἀπαιτεῖ, ἔχει ἀνάγκη μία διαβεβαίωση τῆς υἱοθεσίας αὐτῆς; Θέλει νά αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν οἰκειότητα καί τή φιλαδελφεία μέ τό Χριστό ἀφοῦ ἡ ἀδιαφορία τοῦ συνανθρώπου ὁδηγεῖ σ’ ἕνα πλῆθος ἀπορρίψεων καί ἀνασφαλειῶν ποῦ συντελοῦν σ’ ἕνα πλῆθος φοβερῶν ἀδιέξοδων;
Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει γι’ αὐτό. Λέγοντας: «οὐκέτι λέγω ὑμᾶς δούλους, ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ» πιστοποιεῖ πώς Αὐτός εἶναι ὁ μόνος Λυτρωτής τοῦ κόσμου καί ἡ μόνη ὁδός υἱοθεσίας μας ἀπ’ τό Θεό Πατέρα.
Καλή καί εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα.
π. Ἰωάννης Κίτσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου