Ο πράος βασιλιάς

Μπλάθρας Κωνσταντίνος

Όταν ένας βασιλιάς ή ο κυβερνήτης μιας χώρας κερδίσει τον πόλεμο και επιβληθεί στους εχθρούς της εξουσίας και του κράτους του, εισπράττει την επευφημία του λαού, που τον υποδέχεται με φωνές και χειροκροτήματα. Ο Χριστός σήμερα είναι ένας αληθινός κοσμοκράτορας. Έχει νικήσει τον ισχυρότερο και αισχρότερο εχθρό του ανθρώπου και του κόσμου, το θάνατο. Τα μικρά παιδιά, απ’ τα οποία «πώς να κρυφτείς;»,[1] τρέχουν να τον υποδεχτούν με φωνές. Μαζί τους και όλη η Ιερουσαλήμ «ἐσείσθη», όπως μας λέει ο Ματθαίος (21, 10). Οι ζητωκραυγές τους φθάνουν μέχρι τους Γραμματείς και Φαρισαίους, μέχρι και τα αυτιά του Πιλάτου, που σε λίγο θα τον ανακρίνει: «οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;» (Ιωάν. 18, 37).

Ο πράος βασιλιάς

Δεν τρέμει ο θάνατος μόνο από την σημερινό θρίαμβο του Χριστού. Τρέμουν και οι υπηρέτες του, οι βασιλιάδες κι οι άρχοντες, που με την εξουσία τους σκορπούν το θάνατο, ματοκυλίζουν τον κόσμο κατά τα συμφέροντα και τις ορέξεις τους. Τα συνηθισμένα τους μέσα «σωφρονισμού» δεν επαρκούν, ο Ιησούς έγινε επικίνδυνος γιατί «ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν» (Ιωάν. 12, 19). Και είναι ακόμα πιο επικίνδυνος γιατί διάλεξε για το θρίαμβό του ένα νεαρό γαϊδούρι, απ’ εκείνα που μόνο οι φτωχοί χωριάτες καταδέχονταν να καβαλικέψουν.

Λέει ο Ζαχαρίας στην προφητεία του, που διαβάζουμε στον εσπερινό, ότι ο βασιλιάς της Σιών έρχεται «δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραῢς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον» (Ζαχ. 9, 9). Παράξενη περιγραφή για έναν βασιλιά που κράτος του είναι όλος ο κόσμος «ἀπὸ ὑδάτων ἕως θαλάσσης, καὶ ἀπὸ ποταμῶν ἕως διεκβολῶν γῆς» (Ζαχ. 9, 10). Να, όμως που η πραότητα και η ταπείνωση είναι γραμμένο ότι θα νικήσουν το θάνατο. Η άκρα ταπείνωση του Χριστού, όπως θα τη ζήσουμε στη μεγάλη εβδομάδα, που αρχίζει απόψε κιόλας, είναι η παγίδα που μέσα της θα πέσει ο Άδης.

Στην ίδια παγίδα θα πέσουν και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, παρότι είναι γραμματιζούμενοι και γνωρίζουν τις γραφές. Θα ζητήσουν τον έσχατο εξευτελισμό, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη τη δόξα του στην Ανάσταση.

Την επόμενη Κυριακή θα είναι ο ίδιος ο Κύριος, που με τη δική του εξουσία θα σηκωθεί από τους νεκρούς και θα γίνει η απαρχή για την επιστροφή όλων των κεκοιμημένων στη ζωή. Με μια τέτοια ανήκουστη νίκη δεν θα σειστούν μόνο τα Ιεροσόλυμα, αλλά ολόκληρη η οικουμένη. Το κήρυγμα του ευαγγελίου του πράου και δίκαιου βασιλιά, του φτωχού, του άστεγου και του εκτελεσμένου σα δούλου στο σταυρό Ιησού, θα ακουστεί και στην τελευταία καλύβα σ’ όλη την οικουμένη, όπου κατοικούν άνθρωποι, και θα ακούγεται σ’ όλους τους αιώνες που θα ακολουθήσουν, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.

Οι λαοί τρέμουν μπροστά στους βασιλιάδες και τους άρχοντές τους, γιατί έχουν την εξουσία να συντρίβουν όποιον αρνείται να τους υποταχθεί. Οι, πάντοτε προσωρινοί, άρχοντες του κόσμου βάζουν φόρους και δυσβάσταχτα βάρη σ’ όσους εξουσιάζουν. Ο βασιλιάς μας, όμως, είναι πράος και ο ζυγός του ελαφρύς. Μας ελευθερώνει. Με τί απειλούν συνήθως οι ισχυροί; Με πόλεμο και θάνατο. Ο Χριστός μας απαλλάσσει απ’ αυτή την απειλή. Μας απαλλάσσει κι απ’ το φόρο του αίματος. Μας ελευθερώνει. Γιατί εκείνος που δεν έχει να φοβηθεί θάνατο είναι ο αληθινά ελεύθερος.

Για να είμαστε πολίτες της βασιλείας του αρκεί, απόψε, ν’ αφήσουμε πλούτη, δύναμη, δόξα και ν’ ακολουθήσουμε φτωχοί τον πτωχεύσαντα Νυμφίο Ιησού…

Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.

[1] «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά», στίχος από τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου.