11 Απριλίου 2021, Δ΄ Κυριακή Νηστειών (Μαρκ. θ΄17-35)

Δραματικὴ κατάσταση παιδιού καὶ γονέα ποὺ παρουσιάζεται στὴν σημερινὴ ευαγγελικὴ περικοπή, αδελφοί μου, οδηγεί τὴν σκέψη μας στὸ παράλληλο σύγχρονο δράμα πολλών αγοριών καὶ κοριτσιών καὶ δύστυχων γονέων, της τραγικής στ᾿ αλήθεια εποχής μας. Πιάνεται η ανάσα μας μπροστὰ σ᾿ αυτὸ τὸ δράμα καὶ απὸ τὴν αγωνία καὶ τὸν πόνο γιὰ τοὺς αξιολύπητους γονείς καὶ τὰ δυστυχισμένα παιδιά, μένουμε αμήχανοι – άφωνοι καὶ ένα «γιατὶ» αναπηδάει μέσα μας, αξιώνοντας μιὰν απάντηση καὶ μιὰ σωστὴ λύση στὸ δράμα ποὺ δημιουργεί τόσο σπαραγμὸ καὶ κλάμα.

Είχε «πνεύμα άλαλον» ο νέος του ευαγγελικού αναγνώσματος καὶ τάσεις αυτοκαταστροφής υπὸ τὴν επήρεια του δαίμονος. Ευτύχησε όμως νὰ οδηγηθή απὸ τὸν πατέρα του στὸ Χριστὸ καὶ θεραπεύτηκε. Ο διάβολος, αγαπητοί, είναι οντότης, πρόσωπο καὶ τὸ έργο του είναι καταστρεπτικὸ γιὰ τὸν άνθρωπο καὶ τὴν δημιουργία, τὴν φύση. Κάποιοι σήμερα ισχυρίζονται ότι ο διάβολος είναι απλή προσωποποίηση του κακου, ψευδαίσθηση των χριστιανών, ποὺ επιμένουν νὰ βλέπουν παντού δαιμόνια. Η Αγία Γραφὴ όμως διδάσκει ότι «εις τούτο εφανερώθη οΥιὸς του Θεού ίνα λύση τὰ έργα του διαβόλου» (Α’ Ιωάν. 3-8) καὶ ακόμα πὼς σαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε καὶ πέθανε καὶ αναστήθηκε «ίνα διὰ του θανάτου καταργήση τὸν τὸ κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τὸν διαβόλον» (Εβραίους 2-14). Τὸ κακὸ είναι ότι η παιδεία μας καὶ όλος ο «πολιτισμός μας» αγνοεί τὴν περὶ δαιμόνων καὶ διαβόλου πραγματικότητα καὶ όχι μόνο δὲν τὴν αντιμετωπίζει, αλλὰ διστάζει νὰ τὴν ψηλαφίση καὶ νὰ προβληματισθή, νὰ μιλήση γιὰ διάβολο καὶ αμαρτία. ΄Ετσι λοιπὸν μεγιστοποιείται ο κίνδυνος νὰ μείνη ο σημερινὸς άνθρωπος ανίσχυρος, αδύνατος, αλύτρωτος.

Σήμερα η δαιμονικὴ επήρεια εκφράζεται στὸν ανθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Η πλέον συνήθης της ἐκδήλωση είναι η έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος γιὰ τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες της ζωής, τὸ αίσθημα ανικανότητας, η έμμονη ιδέα πὼς «δὲν αξίζει κανεὶς νὰ ζή». Αθυμία καὶ πλήρης αδιαφορία γιὰ όλα. Καὶ έτσι μὲ πεσμένο ηθικό, χωρὶς κανένα κέφι, μὲ πλήρη διαταραχὴ του ψυχικού συστήματος και εγκατάλειψη κάθε πνευματικού καὶ θρησκευτικού μέσου επικοινωνίας μὲ τὸ Θεό, επέρχεται καὶ κατάρρευση του νευρικού συστήματος, ποὺ οδηγεί σὲ πλήρη απογοήτευση, μοναξιὰ καὶ συχνὰ απόγνωση.

Ο άγιος Νείλος τονίζει πὼς η δαιμονικὴ αυτὴ επήρεια ειναι «σκώληξ καρδίας» ποὺ θίγει καίρια τὴν ψυχὴ καὶ σὰν άλλο σκουλήκι κατατρώγει στὴ συνέχεια καὶ διαλύει ολόκληρη τὴν ανθρώπινη ύπαρξη. Καὶ ο άγιος Ιωάννης, ὁ συγγραφέας της κλίμακας των αρετών, ποὺ σήμερα γιορτάζεται απὸ τὴν Εκκλησία μας, αυτὴ τὴν δαιμονικὴ επήρεια τὴν αποκαλεί ακηδία. Λέγει λοιπὸν ο όσιος· «Ακηδία είναι παράλυσις της ψυχής, χαλάρωσις νού, οκνηρία, αδιαφορία, πρὸς πάντα αγώνα, μίσος κατὰ του επαγγέλματος» ποὺ όλα αυτὰ απεργάζονται συστηματικὰ τὸν θάνατο, όπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ο απόστολος Παύλος· «η δὲ του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β’ Κορινθ. 7-10). Ο ιερὸς Χρυσόστομος σημειώνει· η πλέον βλαβερὴ απ᾿ όλες τὶς δαιμονικὲς ενέργειες είναι η υπερβολὴ της αθυμίας, δηλ. της κατάθλιψης καὶ της απελπισίας.

Ποιὰ όμως είναι η βασικότερη αιτία όλης αυτής της δραματικής καταστάσεως; Χωρὶς αμφιβολία η ψυχικὴ ερημιὰ απ᾿ τὴ χάρι του Θεού. Ο συγκλονισμὸς απ᾿ τὴν απιστία καὶ τὴν αθεΐα ποὺ προκαλεί φοβερὸ κενὸ στὸν ψυχικὸ κόσμο του ανθρώπου. Η ατομικιστική, εγωιστική, άνετη ζωή. Ο κορεσμός, η απληστία, η τεμπελιὰ καὶ φυσικὰ τὰ ναρκωτικά.

Απ᾿ όπου διώχνεται ο Θεός, τὸ δίχως άλλο, θέτει πόδι τὴν ίδια κιόλας στιγμὴ ο σατανάς, ποὺ εξωθεί τα πράγματα πρὸς τὴν απόγνωση, τὴν ακηδία, τὴν αθυμία, τὴν κατάθλιψη. Είναι όμως καιρὸς νὰ καταλάβουμε πὼς μόνον ο ιατρὸς των ψυχων καὶ των σωμάτων, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, μπορεί νὰ βοηθήση θετικὰ καὶ αποτελεσματικά. Τὰ φάρμακα ποὺ προσφέρει είναι «η αναθέρμανση της πίστεως καὶ της ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν». Η προσευχή. Η μυστηριακὴ ζωή. Η εξομολόγηση γιὰ ψυχικὴ ειρήνευση. Προσφέρει τοὺς καρποὺς του Αγίου Πνεύματος καὶ μάλιστα της θεϊκής αγάπης, η οποία «έξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ιωάν. 4-18).

Η αγωγὴ των παιδιών μας είναι, καθὼς διαπιστώνεται καθημερινά, απ᾿ τοὺς γονείς πρώτα καὶ ύστερα απ᾿ όλη τὴν δομὴ της σύγχρονης κοινωνίας καὶ παιδείας, αντιπαιδαγωγική, αφύσικη, αντίθεη, αντιχριστιανική.Δημιουργούν οι πιὸ πολλοὶ γονείς ένα ή δυὸ παιδιὰ καὶ αὐτὰ τύπους καλομαθημένους, εγωιστές, στείρους απὸ συναισθήματα καὶ ιδανικά, μαλθακούς, μὲ άδεια ψυχή απὸ Θεὸ καὶ απὸ ζωὴ ανώτερη, θρησκευτική. Καὶ αφού μετά, στὰ σχολεῖα, γίνεται πλήρης αποπροσανατολισμός, πάλι χωρὶς Θεὸ καὶ ιδανικά, είναι δυνατὸν νὰ μὴ βρεθούν τὰ παιδιὰ στὸ κενό, νὰ μὴν εκδηλώνονται σὰν «άλαλα καὶ κωφά»;

Προσοχὴ καὶ εγρήγορση λοιπόν. Καὶ αναθεώρηση τακτικής. Απόφαση σταθερὴ χρειάζεται γιὰ καταφυγὴ στὸν αληθινὸ Σωτήρα, τὸν Θεὸ της σωτηρίας, τὸν θεάνθρωπο Κύριο, ποὺ εξακολουθητικὰ μας λέει· «Ώ γενεὰ άπιστος καὶ διεστραμμένη, έως πότε ανέξομαι ημών;». Καὶ παροτρύνει στοργικὰ όλους μας καὶ τὸν κάθε νέο «Φέρετε αυτὸν πρός με».

Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μπακόπουλος

ΠΗΓΗ