ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

(Ἑβρ. δ΄ 14 - ε΄ 6)

Διαπλέοντας «τὸ τῆς νηστείας μέγα πέλαγος» αἰσθανόμαστε, ὡς φιλότιμοι ἀγωνιστὲς τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀνάγκη μιᾶς ἀναψυχῆς, ἑνὸς παραμυθητικοῦ λόγου, ὁ ὁποῖος θὰ ἀναπτερώσει τὴν κοπιώσα καρδία μας καὶ θὰ μᾶς ἐνδυναμώσει νὰ συνεχίσουμε τὸ «στάδιον τὸν ἀρετῶν». Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ποὺ ἀνυψώνεται στὸ μέσον τῶν ναῶν μας μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε καὶ ἀποτελεῖ τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν δύναμή μας. Δὲν εἶναι τὸ ἀτιμωτικὸ τιμωρητικὸ ξύλον τῶν Ἑβραίων, δὲν εἶναι καταισχύνη καὶ ὄνειδος, ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ ἐχθροί του Ἐσταυρωμένου μὲ ἀποστροφὴ καὶ μῖσος. Ἀντιθέτως, εἶναι ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μέγιστο σημεῖον τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Γιατί ὁ Κύριός μας δὲν εἶναι ὁ δυνάστης βασιλιὰς ποὺ συντρίβει ἐξουσιαστικά τούς ὑπηκόους του, εἶναι ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», δίπλα στὸν ὁποῖο βρίσκουν τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ χαρὰ ὅσοι τὸν ἀγαποῦν.

Εἶναι, ἐπίσης, ὁ συμπαθὴς Μέγας Ἀρχιερεύς, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, «ὁ ὁποῖος ἔχει πλέον περάσει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔχει εἰσέλθει στὴν αἰώνια κατάπαυση, ὅπου μας περιμένει, εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλ’ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Ἐδῶ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει ἐκπροσώπηση στὸν Οὐρανό, στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ! Ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ Πατέρα ἑδράζεται ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ἀποβάλλει τὴν ἀνθρωπότητά Του καὶ, ἑπομένως, γνωρίζει ἐξ ἰδίας πείρας τὰ παθήματα καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ὁ Χριστὸς, ὡς ἄνθρωπος ἔζησε μία πλήρη καὶ κανονικὴ ἀνθρώπινη ζωή, ὑπέμεινε ὅλα τὰ λεγόμενα ἀδιάβλητα πάθη. Καὶ πείνασε καὶ δίψασε καὶ κουράστηκε καὶ πόνεσε καὶ ἀσθένησε, αἰσθάνθηκε ὅλη τὴν κλίμακα τῶν συναισθημάτων ἀπὸ τὴν χαρὰ ὡς τὴ λύπη, ἀπὸ τὴν γαλήνη ὡς τὴν ἀγωνία καὶ τέλος βασανίσθηκε καὶ πέθανε παραδίδοντας τὸ πνεῦμά Του ἐπάνω στὸν Σταυρό. Ἦταν καί ἕνας πλήρης ἄνθρωπος «πεπειρασμένος κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας», ἕνας ἄνθρωπος «ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθεῖ μὲ ὅλους τους τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ νὰ πειρασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμιὰ ἁμαρτία», σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Παναγιώτη Τρεμπέλα.

Ὁ Χριστὸς λοιπόν, ἀφοῦ γνωρίζει τὰ δεινὰ καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ ἔχει ὑποστεῖ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο ἀπὸ ἀπέραντη ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ συμπάσχει μαζί μας καὶ  τρέχει νὰ μᾶς βοηθήσει, ὅταν ζητοῦμε τὴν βοήθειά Του. Ὅπου ἀκούσει ἱκεσία βασανισμένου ἀνθρώπου ἢ κραυγὴ ἀγωνίας καὶ πόνου, ὅπου δεῖ ἄνθρωπο νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ λιποψυχᾶ, ὅπου καταλάβει ὅτι μεγάλη δοκιμασία καὶ συμφορὰ ἔρχεται σὲ κάποιον, ἀμέσως θυμᾶται πόσο καὶ ὁ ἴδιος πόνεσε στὴν ἐπίγεια ζωή Του καὶ προσφέρει ἀμέσως χείρα βοηθείας, ἤ, ἂν πρὸς καιρὸν σιωπᾶ, δὲν τὸ κάνει αὐτὸ ἀπὸ ἀδιαφορία ἢ περιφρόνηση, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοκιμάσει καὶ νὰ λαμπρύνει τὴν βασανισμένη ψυχὴ μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῶν δυσκολιῶν καὶ τῶν θλίψεων καὶ γιὰ νὰ ἀπονείμει ἀκόμη μεγαλύτερο βραβεῖο τῆς νίκης  στὸν ἀγωνιζόμενο. Ἑπομένως, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ ἀπρόσιτος καὶ ἀνάλγητος βασιλιάς, ἀλλὰ ὁ «δυνάμενος συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν». Πόσο παρηγορητικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ σκέψη, ὅτι δηλαδὴ ἔχουμε ἕναν Θεὸ ποὺ ὡς ἄνθρωπος πέρασε τὰ ἴδια βάσανα μὲ τὰ δικά μας καὶ ἀκόμη περισσότερα καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς καταλάβει!

Στὶς ἡμέρες μας παντοῦ ἐπικρατεῖ τὸ κακὸ σὲ ὅλες τὶς μορφές του καὶ ἡ δυστυχία εἶναι διάχυτη στὴν ἀνθρωπότητα λόγω τῆς ἀποστασίας, τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Πιστεύει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος πὼς μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ χωρὶς Θεὸ θὰ προοδεύσει καὶ θὰ κατακτήσει τὴν εὐδαιμονία. Παρ’ ὅλη τὴν ἐκπληκτικὴ πρόοδο σὲ ὅλους τούς τομεῖς τοῦ πολιτισμοῦ, ἰδιαίτερα στὴν τεχνολογία, ὄχι μόνο δὲν εἶναι εὐτυχισμένος, ἀλλὰ ἔχει μετατρέψει τὴ γῆ μας σὲ μία κόλαση καὶ ἀναρωτιέται γιατί συμβαίνει αὐτό. Ἡ ἀπάντηση εἶναι μόνο μία: «Χωρὶς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται καὶ ὅλα καταστρέφονται», γιατί χωρὶς Θεὸ βασιλεύει ὁ Διάβολος, ὁ μεγάλος καταστροφέας κάθε καλοῦ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο αὐτό. Ὅποιος ἐγκαταλείπει τὸν Χριστὸ παίρνει τὸν Διάβολο ὡς καθοδηγητή του πρὸς τὴν κόλαση. Δὲν εἶναι ὅμως πάρα πολὺ λυπηρὸ νὰ περιφρονοῦμε τὸν συμπαθῆ Θεὸ τῆς ἀγάπης, τὸν Θεὸ ποὺ ἀπὸ μανικὸ ἔρωτα πρὸς τὸ πλάσμα Του ἔγινε ἄνθρωπος καὶ στὸ τέλος καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει σταυρικὸ θάνατο; Δὲν εἶναι κρίμα καὶ ντροπὴ νὰ γυρίζουμε τὴν πλάτη στὸν Ἐσταυρωμένο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκλιπαρεῖ νὰ γυρίσουμε πρὸς Αὐτὸν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός Του;

Ἂς πλησιάσουμε, λοιπόν, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μὲ θάρρος πρὸς τὸν βασιλικὸ θρόνο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκπηγάζει  ἡ Χάρις, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦμε εὔνοια καὶ δωρεές, ποὺ θὰ μᾶς δώσουν ἐπίκαιρη βοήθεια σὲ κάθε κρίσιμη ὥρα πειρασμοῦ. Σήμερα δέ, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, ἂς ἱκετεύσουμε  τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς κοιτάζει μὲ τὰ γλυκύτατα καὶ γεμάτα πονεμένη ἀγάπη μάτια Του ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ μὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Χριστέ μας, ἐσὺ ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς Σου περπάτησες τὶς γειτονιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν σιχάθηκες τὴ βρωμιὰ ποὺ ἔβλεπες ὁλόγυρά Σου, ἀλλ’ ἀντίθετα σκόρπιζες τὴ γιατρειὰ καὶ τὴν καλοσύνη, ἐλέησε καὶ ἐμᾶς τοὺς μισότυφλους καὶ νωθροὺς καὶ βεβαρυμένους Χριστιανοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων, γιατί πολλοὶ εἶναι οἱ πειρασμοί μας, τὸ σκοτάδι καὶ ἡ παγωνιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου μᾶς περικυκλώνει καὶ μᾶς τρομάζει. Ἔλα κοντά μας νὰ μᾶς γιατρέψεις καὶ νὰ μᾶς βγάλεις ἀπὸ τὴ μιζέρια τοῦ συμβιβασμοῦ, νὰ μᾶς δώσεις δύναμη νὰ παλέψουμε ἐνάντια στὰ πάθη μας στὴν παλαίστρα τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσεις στὴν Ἀλήθεια καὶ στὴ Ζωή, δηλαδὴ σὲ Ἐσένα τὸν Ἴδιο, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!» Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ