Τὰ κλήματα τοῦ θανάτου. Κυριακή Δ΄ Νηστειῶν. 
(†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας
Κυριακή Δ΄ Νηστειῶν (Μάρκ. θ΄ 17-31)

Τὰ κλήματα τοῦ θανάτου

«Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε...»
Μὲ δάκρυα στὰ μάτια, μὲ ραγισμένη τὴν καρδιὰ, μὲ τὴ πικρὴ χολὴ στὰ χείλη, ὁ δυστυχὴς πατέρας ὁδηγεῖ σήμερα τὸ παιδί του, ποὺ σεληνιάζεται, εἰς τὸν Χριστόν. Εἶναι νὰ τὸ λυπᾶται ἡ καρδιά σου. Πέφτει κάτω, κτυπιέται, τρίζει τὰ δόντια του, ἀφρίζει, ρίχνεται στὴ φωτὰ καὶ στὸ νερό.

Ὁ Κύριος τὸ σπλαχνίστηκε. «Ἀπὸ πότε ὑποφέρει τὸ παιδί σου;».Ρώτησε τὸν πατέρα. «Παιδιόθεν», εἶναι ἡ ἀπάντησις. Ἀπὸ μικρὸ παιδί. Παιδιόθεν!  Πατέρα!  Πῶς ἄφησες νὰ περάσουν τόσα χρόνια καὶ δὲν ἐφρόντισες, ὅσο θὰ ἔπρεπε, γιὰ νὰ βρῇ τὴ σωτηρία του τὸ ἄρρωστο παιδί σου; Καὶ γιὰ τὸν μεγάλον ἰατρόν, τὸν Χριστόν, μολις τώρα πληροφορήθηκες; Ἤ μήπως σὲ ἐκράτησε σὲ ἀπόστασιν ἀπ’ Αὐτὸν ἡ ἀμφιβολία, ἡ ἀπιστία; Καὶ ὁ Κύριος μὲ ἀγανάκτησιν ἐλέγχει τὴν ἄπιστον γενεάν.Ἀλλὰ ἀπὸ εὐσπλαχνίαν γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδὶ καὶ τὸν πονεμένο πατέρα, παραγγέλει: «Φέρετε αὐτὸν πρός με». Τὸν ὡδήγησαν. Ἐπετίμησεν εὐθὺς τὸ πονηρὸν πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἔφυγε μέν, ἀφοῦ ὅμως ἐταλαιπώρησε τὸ παιδὶ καὶ τὸ ἀφῆκε στὸ χῶμα σὰν νεκρό. Καὶ ὁ Χριστὸς τὸ ἐπῆρε ἀπὸ χέρι, τὸ ἐσήκωσε καὶ τὸ ἔδωσε στὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος μὲ συγκίνηστιν εἶδε τὸ μεγάλο θαῦμα, ποὺ τοῦ ξανάδωσε στὸ σπίτι το τὴ χαρά.Τὸ καθῆκον τῶν γονέων νὰ ὁδηγοῦν τὰ παιδιὰ των εἰς τὸν Χριστὸν μᾶς διδάσκει τὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιον, ἀγαπητοί.Ἄς ἴδωμεν ὅμως:1) Τὸ Διατὶ καὶ 2) τὸ Πῶς θὰ τὰὁδηγήσουν εἰς τὸν Χριστόν1.Διότι ἀπειλοῦνται.

 Κανεὶς μας δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀρνηθῇ, ὅτι ἡ ἀπειλὴ εἶναι μεγάλη.  Τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ ταὐτόχρονα πολλαπλασιάζονται καὶ οἱ κίνδυνοι. Τὸ κακὸ, ποὺ εἶναι μέσα εἰς τὸν ἄνθρωπον κληρονομικό, τὸν σπρώχνει πρὸς τὴν ἁμαρτία. Καὶ εἶναι μειρκὲς φορὲς τόσο σκληρὴ καὶ ἐπίμονη αὐτὴ ἡ πίεσις!  Ἡ κοινωνία, κατόπιν, μὲ τὰ θέλγητρά της τὰ ἀπατηλὰ, μὲ τὸ γοητευτικὸ καὶ πλάνο τῶν «Σεριρήνων» τραγούδι, μὲ τὰ φανταχτερὰ τῆς φῶτα, τραβάει τὸ παιδί, τὸ μαγεύει. Καὶ καθὼς εἶναι ἄπειρο, πέφτει στὴν παγίδα εἴκολα καὶ κάποτε ὁριστικά.Ἔρχεται κατόπιν καὶ ὁ αἰώνιος ἐχθρός μας, ὁ διάβολος. Ἀνάβει φωτιὲς στὴν ψυχή, σηκώνει ἐπανάσταη, ἑτοιμάζει πικρὲς ἁλυσίδες, χτίζει σκοτεινὴ φυλακή.Καὶ τὸ παιδί; Ἄν δὲν προφύλαχθῇ, ἄν δὲν διαφωτισθῇ, ἄν δὲν ἐνισχυθῇ, μοιραίως θὰ γλιστρήσῃ, θὰ πέσῃ, θὰ χτυπήσῃ, θὰ αἰχμαλωτισθῇ.Ἔτσι συνέβη καὶ συμβαίνει μὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς νέους. Αἰχμαλωτίστθηκαν στὸ κακό. Ἄρχισαν τὴ ζωή τους μὲ ἀσυδοσίαν, μὲ παρεκτροπές, ἀδιαφώτιστοι, χωρὶς πνευματικὴ βοήθεια. Ὕστερα κατήντησαν, ὅπως ὁ νέος τοῦ Εὐαγγελίου.«Ἀφρίζουν καὶ τρίζουν τοὺς ὀδόντας καὶ ξηραίνονται»!  Δὲν χρειάζεται νὰ πιστοποιηθῇ αὐτὸ μὲ λόγια. Ὁμιλοῦν τὰ πράγματα. Στρατιὰ ἀπὸ ἀποτυχημένος νέους, ἀπὸ ἀλήτας, ἀπὸ ναυάγια, ἀγόρια καὶ κοπέλλες, βεβαιώνει, ὅτι μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸν μόνον χάος καὶ κρημνὸς ὑπάρχει καὶ θάνατος...Καὶ γίνεται καθαρώτερη αὐτὴ ἡ τετραγωνικὴ ἀλήθεια, ὅταν ἀπέναντι στὰ ἐρείπια αὐτὰ καὶ στὰ ράκη στηθοῦν τὰ κρύσταλλα, τὰ διαμάντια, τὰ κρίνα τὰ πάλλευκα, τὰ παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μεγάλωσαν μέσα στὸ ὁλόφωτο βασίλειο τοῦ Θεοῦ καὶ ρούφηξαν τὴν δροσιὰ τῶν Οὐρανῶν καὶ τράφηκαν ἀπὸ τὸ σωτήριο «μάννα» καὶ φωτίσθηκαν ἀπὸ τὸ ἀληθινὸν φῶς  καὶ ὡπλίσθηκαν μὲ τὰ ὅπλα τῆς πίστεως καὶ ἐνίκησαν τὸν ἐχθρόν, τὸν «ὄφιν» τὸν ἀρχαῖον», καὶ στεφανώθηκαν μὲ τὸ στεφάνι, ποὺ μόνον οἱ σταθεροὶ  χριστιανοὶ τὸ κατακτοῦν.Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ὁδηγοῦν οἱ γονεῖς τὰ παιδιὰ των εἰς τὸν Χριστὸν, Γιὰ νὰ μὴ τὰ δοῦν συντρίμμια.  Καὶ τσακισμένα ναυάγια.  Γιὰ νὰ τὰ χαροῦν εὐτυχισμένα, τιμημένα, στεφανωμένα στὴ ζωή, μὲ τὸ παράσημο τῆς ἀρετῆς στὰ στήθη.  Γι’ αὐτό!....

2. Ἡ δύσκολη ἐπιστήμη.Ἡ χριστιανικὴ ὅμως μόρφωση τῶν παιδιῶν εἶναι στ’  ἀλήθεια, δύσκολη ἐπιστήμη. Τὸ παιδὶ δὲν μᾶς καταλαβαίνει. Ἀντιδρᾷ συχνά.Οἱ ἀρνητικοὶ παράγοντες, ποὺ ἀναφέρθηκαν πιὸ ἐπάνω, τοῦ δημιουργοῦν πολλὰ ἐμπόδια. Ὑπάρχουν ὕστερα καὶ διάφοροι χαρακτῆρες. Κάποτε-κάποτε καὶ ἀνώμαλοι.  Δύσκολοι. Θὰ χρειασθῇ ὑπομονή. Καὶ σύνεσις.  Καὶ πολλὴ προσοχή. Καὶ περισσότερη προσευχή. Εἰς τρία κυρίως σημεῖα θὰ στραφῇ ἡ προσπάθεια τῶν γονέων.

α) Διδαχή. Ἁπλᾶ, ἁπαλᾶ, γλυκά, ἀβίαστα, ἀκούραστα, ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τοῦ παιδιοῦ, θ’ ἀρχίσῃ ἡ σπορὰ τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας.  Δὲν θὰ εἶναι ἡ πρώτη φροντίδα μόνον τὸ φαγητό του, τὸ ντύσιμο, ἡ μόρφωσις. Θὰ εἶναι καὶ ἡ χριστιανικὴ θεμελίωσις. Σταγόνες θὰ πέφτουν στὴ ψυχούλα τοῦ παιδιοῦ τὰ μύρα τοῦ Χριστοῦ.Ἔτσι θὰ ἑτοιμάζεται ἡ αὐριανὴ ζωή του.  Καὶ νά !  Ἀνθόνερο θὰ μυρίζῃ τὸ δοχεῖον του, ἄν τὸ ἐγεμίσαμε μὲ ἀνθόνερον. Ἄν ὅμως τὸ ἐγεμίσαμεν μὲ πετρέλαιον, πετρέλαιον θὰ μυρίζῃ. Θὰ διατηρηθοῦν εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν τὰ πρῶτα σπέρματα, ποὺ ἐφυτεύθησαν, ὅταν ἀκόμη ἦτο ἀφρόντιστο καὶ ἄκακο πλάσμα, μὲ τὰ καθαρὰ μάτια, ποὺ ἔκλεινα μέσα τους τοὺς ἁγίους καὶ ἀμόλυντους κόσμους. Ἀναφέρεται, ὅτι ἡ Νόνα, ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἐσυνήθιζε νὰ δίδῃ ἀπὸ νωρὶς στὰ χεράκια τοῦ μικροῦ Γρηγορίου τὴν Ἁγ. Γραφήν, τὴν ὁποίαν ἐκεῖνος κρατοῦσε μὲ πολλὴν εὐλάβειαν. Τὴν ἄνοιγε καὶ τοῦ ἐδιάβαζεν ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι μεγάλωσε ὁ ἀετὸς τῆς Ἐκκλησίας.Ἐκεῖ χρεωστεῖ τὸ μεγαλεῖον του. Καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, ποὺ διέπρεψαν εἰς τὴν ζωήν των, ὡς ἔντιμοι καὶ ἐνάρετοι ἄνθρωποι. Αὐτὸ τὸ ὀφείλουν εἰς τὴν χριστιανικὴν ἀνατροφήν, ποὺ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς ἐχάρισαν στὰ νεαρά τῶν βλαστάρια. Ἀπὸ τὰ πρῶτά των βήματα· ἀπὸ τότε ἔκαμαν τὴν καρδιὰ των θρόνο τοῦ Χριστοῦ.

β) Ἡ ἐπαγρύπνησις. Ἀλλὰ δὲν φθάνει μόνον ἡ διδασκαλία. Αὐτὴ θὰ φωτίζῃ βέβαια, θὰ ποτίζῃ τὴν ψυχή. Χρειάζεται συνεχὴς ἐπαγρύπνησις. Διότι οἱ κίνδυνοι εἶναι πολλοί.  Καὶ ἔρχονται καμμιὰ φορὰ ἀπ’ ἐκεῖ, ποὺ δὲν περιμένεις. Τὰ παιδιὰ πάλιν εἶναι ἄπειρα. Δὲν καταλαβαίνουν τὴν ἀπειλήν. Οἱ γονεῖς, λοιπόν, θὰ τὰ ἀσφαλίσουν. Θὰ παρακολουθοῦν ποῦ πηγαίνει τὸ παιδί, ἀγόρι ἤ κοπέλλα. Μὲ ποιοὺς συναναστρέφονται. Δὲν θὰ ἔχουν τυφλὴν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν φίλον ἤ τὴν φίλην τῶν παιδιῶν των. Ἔπειτα θὰ ἐλέγχουν τί μελετοῦν. Τὸ ἀκατάλληλο ἔντυπο ἡμπορεῖ νὰ κάμῃ μεγάλο κακό. Νὰ τὰ δηλητρηριάσῃ.  Θὰ ἐξετάσουν ἀκόμη τί θεάματα βλέπουν. Διότι ὑπάρχουν καὶ θεάματα, ποὺ προετοιμάζουν μελλοντικὰ ναυάγια. Θὰ διαφυλάξουν τὰ παιδιὰ των ἀπὸ πρόωρες «περιπέτειες».Ἡ ἐλευθερία, ποὺ ὑπάρχει σήμερα εἰς τὰ θέματα τῆς ἠθικῆς, εἶναι κακὸς σύμβουλος. Ἐπηρεάζονται τὰ παιδιά μας. Παραδειγματίζονται ἀπὸ τοὺς φίλους των. Οἱ γονεῖς, ποὺ θέλουν τὴν εὐδοκίμησιν εἰς ὅλα τῶν παιδιῶν των καὶ τὴν προκοπήν, θὰ εἶναι ἄγρυπνοι φρουροί. Θὰ ἐνεργοῦν μὲ σύνεσιν.  Καὶ ἠρεμίαν. Χωρὶς ἀπειλές.Καὶ ἄκαιρες τιμωρίες. Τελευταῖον μέτρον θὰ εἶναι αἱ κυρώσεις, ἡ «φοβέρα», ἡ τιμωρία. Μὲ τὸ καλό, μὲ τὴν πειθὼ θὰ ἀρχίζουν. Εἶναι εὐαίσθητη ἡ ψυχὴ τῶν νέων. Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχή. Ἀλλοιῶς ἠμπορεῖ νὰ τοὺς βλάψωμεν.γ) Τὸ καλὸ παράδειγμα. Εἴπαμε διδαχὴ καὶ ἐπαγρύπνησις. Σωστά. Ἀλλὰ καὶ τὰ δύο θὰ πᾶνε χαμένα, ἄν οἱ γονεῖς δὲν δώσουν τὸ καλὸ παράδειγμα.  Τὰ παιδιὰ σὰν τὴ φωτογραφικὴ μηχανή. Ἀποτυπώνουν γιὰ πάντα, ὅ,τι βλέπουν. Καὶ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Καταλαβαίνουν πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅ,τι συνήθως φανταζόμεθα.  Τὸ ἤρεμο οἰκογενειακὸ περιβάλλον, ἡ σύμπνοια τῶν γονέων, ἡ ἐνάρετη ζωή των, ἡ θρησκευτικότης των, ἡ μετρημένη καὶ πολιτισμένη συμπεριφορά των, ἡ χαρὰ καὶ ἡ αἰσιοδοξία των ἀσκοῦν ἄμεση ἐπίδρασι στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν.Ὅπως καὶ ἡ διχόνια, ἡ ἀκατάστατη καὶ ἐπιπόλαια ζωή των, ἡ ὄχι πάντα τιμία καὶ εἰλικρινὴς συμπεριφορὰ των πρὸς τοὺς ἄλλους, ἡ θρησκευτική των ἀδιαφορία, ὁ ἀνώμαλος γενικὰ οἰκογενεικὸς βίος των, ἐπιδρᾷ πάλιν πολὺ δυσμενῶς στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν. Εἶναι αἱ πρῶται ἐντυπώσεις, ποὺ παίρνουν. Θὰ μείνουν χαραγμένες βαθιὰ μέσα των. Καὶ θὰ ἀντιγράφουν αὔριον τὸ παράδειγμα τῶν γονέων εἰς τὴν ἰδικήν των ζωήν.Ἄν ἤξευραν οἱ γονεῖς τί κακὸ κάνουν στὰ παιδιὰ των μὲ τὸ κακὸ παράδειγμα των!  Εἶναι σὰν νὰ κόβουν μὲ τὶς λεπίδες τὶς ἀρτηρίες τῶν ὑπάρξεων, ποὺ κάποτε τὶς ἔφεραν στὸν κόσμο καὶ τὶς ἔθρεψαν μὲ τὸ αἷμα των, μὲ τὸ δάκρυ των. Κόβουν τὶς ἀρτηρίες καὶ τρέχει τὸ αἷμα...Γονεῖς!  Μὴ δίδετε στὰ παιδιὰ σας, ἄν δὲν ἔχετε, περιουσίαν. Ἄς ζήσουν φτωχότερα. Δώσατέ τους ὅμως ἅγιο καὶ φωτισμένο παράδειγμα. Εἶναι ἡ πολυτιμότερη προφορά σας!Ἀγαπητοί μου!  Εἰς τὸν Πορθμὸν τοῦ Παναμᾶ ὑπάρχουν κάτι κλήματα, ποὺ φυτρώνουν κάτω ἀπὸ διάφορα σκιερὰ δένδρα. Ἔχουμ μίαν τρομερὰν ἰδιότητα. Ὅταν τὰ ἐγγίζῃ ἄνθρωπος ἤ ζῶον, περιτυλίσσοτναι στὸ σῶμα του καὶ τοῦ ἀπομυζοῦν τὸ αἷμα. Πολλοὶ ταξιδιῶται ἔχουν ἀποθάνει μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο.  Δι’ αὐτὸ τὰ ὠνόμασαν· Κλήματα τοῦ διαβόλου.Θέλουν οἱ γονεῖς νὰ σώσουν τὰ παιδιὰ των ἀπὸ τὰ θανατηφόρα αὐτὰ τῆς ἁμαρτίας κλήματα, ποὺ ὁ διάβολος ἔχει ἁπλώσει παντοῦ; Δὲν ἔχουν παρὰ νὰ ὁδηγήσουν εἰς τὸν Χριστόν. Ἀπὸ τῆς μικρᾶς των ἡλικίας.Γονεῖς!  Προσευχηθεῆτε νὰ τὰ εὐλογήσῃ ὁ Κύριος, νὰ τὰ φωτίσῃ, νὰ τὰ στηρίξῃ εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς.Αὐτὴ ἡ προσευχὴ σας θὰ γίνῃ ἀφορμὴ νὰ σκορπίσῃ ὁ Χριστὸς ἐπάνω των τὴν χάριν Του, ἡ ὁποία θὰ στολίσῃ τὰς ψυχὰς των μὲ ἀρετὰς καὶ εὐλογίας. Μόνον ὁ Κύριος ἠμπορεῖ νὰ σώσῃ τὰ παιδιὰ σας ἀπὸ τὰ τρομερὰ αὐτὰ κλήματα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἀπομυζοῦν τὸ αἷμα τῆς ψυχῆς καὶ φέρνουν τὸν θάνατον.  Σώσατέ τα!

Ἐπισκόπου Γεωργίου ΠαυλίδουΜητροπολίτου ΝικαίαςΛύχνος τοῖς ποσί μουΛόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν(σελ.253-257)Ἐκδόσεις Β΄Ἀποστολική διακονίατῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος