ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἑβρ. θ΄ 11 - 14)

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Καθὼς πλησιάζουμε τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν ἱερότερη καὶ σημαντικότερη ἑβδομάδα τοῦ χρόνου, κατὰ τὴν ὁποία τελοῦμε τὴν ἀνάμνηση τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προτρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μέγα μυστήριο τῆς θυσίας ποὺ ἔκανε ὁ Κύριός μας γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀχαρίστους. Μᾶς καλεῖ νὰ προσεγγίσουμε καὶ νὰ μελετήσουμε τὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν τὸν Χριστὸ στὸν Σταυρὸ καὶ στὴν Ἀνάστασή Του, τονίζοντας ἰδιαίτερα μέσα ἀπὸ τὶς περικοπὲς ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ποὺ ἀναγιγνώσκονται κατὰ τὶς Κυριακὲς τῶν νηστειῶν, τὴν ἀρχιερατικὴ ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι βέβαια ὁ «Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων», κατὰ τὰ Ἅγια Πάθη Του ὅμως βλέπουμε τὴν ἄλλη ὄψη τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του, αὐτὴν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν σημερινὴ περικοπὴ, ἀντιπαραβάλλει τὴν παλαιοδιαθηκικὴ ἀρχιερατεία μὲ τὴν ἀρχιερατεία τοῦ Χριστοῦ, θέλοντας νὰ καταδείξει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἀσύγκριτα ἀνώτερη καὶ σωτηριωδέστερη ἐπίδραση τῆς δεύτερης ἐπάνω στοὺς πιστούς. Ὁ ἀρχιερέας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μόνο αὐτὸς ἔμπαινε μία φορὰ τὸ χρόνο στὸ ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ προσφέρει τὴν θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τρεῖς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ θυμιάτιζε μὲ χρυσὸ θυμιατήριο, τὴν δεύτερη φορὰ κρατώντας μία λεκάνη μὲ τὸ αἷμα ἑνὸς βοδιοῦ ποὺ εἶχε προηγουμένως θυσιάσει ἔξω ἀπὸ τὸ Ναὸ ἐράντιζε ἑπτὰ φορές, γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ ἀπὸ τὶς δικές του ἁμαρτίες. Τὴν τρίτη φορά, ἀφοῦ εἶχε θυσιάσει ἕναν τράγο, ἐράντιζε τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Στὴ συνέχεια, ἀναμείγνυε τὴν στάχτη ἀπὸ θυσιασμένη δάμαλη, ἕνα θηλυκὸ μοσχάρι, καὶ ράντιζε τὸν λαὸ πρὸς ἐξαγνισμὸ τῶν μολυσμένων καὶ ἀκαθάρτων, ἔτσι ὥστε, μὲ τὴν τυπικὴ αὐτὴ τελετὴ, νὰ ἀποκτήσουν ὅλοι τὸ δικαίωμα νὰ συμμετάσχουν στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλο αὐτὸ τὸ τυπικό, μὲ ἀκρίβεια καθορισμένο ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Μωυσέως, ἀπέβλεπε σὲ μία ὑποτυπώδη «κάθαρση» τοῦ σώματος, δὲν εἶχε ὅμως οὐσιαστικὴ ἀξία, δὲν ἐκαθάριζε τὶς ψυχὲς ἀπὸ τὰ «νεκρὰ ἔργα», τὶς ἁμαρτίες. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ὑπῆρχε ἄφεση ἁμαρτιῶν, ὑπῆρχε μετάνοια καὶ ἀναγνώριση τῶν παραπτωμάτων, ἀλλὰ μέχρις ἐκεῖ.

Ἔπρεπε νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς ὡς «ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», γιὰ νὰ χαρίσει τὴν ἄφεση καὶ τὴν λύτρωση στὸν αἰχμάλωτο ἄνθρωπο. Τὰ «μέλλοντα ἀγαθὰ» εἶναι ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θυσία Του, αὐτὰ ποὺ γιὰ αἰῶνες προσδοκοῦσαν οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ δυνατότητα νὰ ὁμοιάσουμε πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ συμμετέχουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέσω τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὁ Χριστὸς ὡς Ἀρχιερεὺς δὲν εἰσέρχεται σὲ ἕνα χειροποίητο ναό, ἀλλὰ ἔχει ὡς ναὸ καὶ ὡς Ἅγια τῶν Ἁγίων τὸ ἴδιο τὸ πανάχραντο σῶμά Του, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ «μείζων καὶ τελειοτέρα σκηνή», ἡ ὁποία δὲν κατασκευάστηκε ἀπὸ ἄνθρωπο, δηλαδὴ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ σῶμα, ἀλλὰ συνελήφθη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Μαρία. Λέγει σχετικὰ ἕνα τροπάριο τοῦ Κανόνος τῆς Μεγάλης Πέμπτης: «Ἡ πανταιτία καὶ παρεκτικὴ ζωῆς, ἡ ἄπειρος σοφία τοῦ Θεοῦ, ὠκοδόμησε τὸν οἶκον ἑαυτῆς ἁγνῆς ἐξ ἀπειράνδρου Μητρός. Ναὸν γὰρ σωματικὸν περιθέμενος, ἐνδόξως δεδόξασται, Χριστὸς Ὁ Θεὸς ἠμῶν».

Καὶ ὁ Χριστὸς ἐπαναλαμβάνει τὴν τελετὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ ὡς Ἀρχιερεὺς χρησιμοποιώντας ὅμως ὄχι τὸ αἷμα «τράγων καὶ μόσχων», ἀλλὰ τὸ δικό Του Τίμιο Αἷμα! Πόσο συγκλονιστικὴ καὶ «ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» εἶναι ἡ πράξη τῆς αὐτοθυσίας τοῦ Χριστοῦ μας! Δὲν θυσιάζει κάτι ἢ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ τὸν ἴδιο Του τὸν ἑαυτό, φανερώνοντας τὸ ἀσύλληπτο μέγεθος τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἰσῆλθε λοιπὸν «ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια», τὰ ἐπουράνια Ἅγια, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός, «αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος». Ἡ ἀπολύτρωση ποὺ χαρίστηκε στὸ ἀνθρώπινο γένος δὲν ἦταν προσωρινή, ὁπότε θὰ ἦταν ἀναγκαία ἡ ἐπανάληψη τῆς θυσίας, ἀλλὰ αἰώνια. Εἶναι μία θυσία ποὺ ἔγινε μία φορὰ καὶ γιὰ πάντα.

Τελειώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν διαπραγμάτευση τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ τονίζοντας τὴν πολὺ μεγάλη ἀξία ποὺ ἔχει τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν κάθαρση καὶ τὴν σωτηρία τοῦ πιστοῦ. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ κατοικοῦσε μέσα Του προσέφερε τὸν Ἑαυτὸ Του «ἄμωμον τῷ Θεῷ», δηλαδὴ ἐντελῶς καθαρὸ καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία, καὶ τὸ Αἷμά Του, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ κοινωνήσει κάθε πιστὸς κατάλληλα προετοιμασμένος κατὰ τὴν θεία λειτουργία, ἔχει ἀπόλυτη καθαρτικὴ δύναμη ἐπάνω στὴν συνείδηση τὴν γεμάτη ἁμαρτίες. Ἐδῶ τίθεται τὸ θέμα τοῦ τρόπου προσέγγισης καὶ μετάληψης τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Δὲν καθαρίζεται αὐτόματα, μὲ ἕνα μαγικὸ τρόπο, ὁ ἄνθρωπος ποὺ μεταλαμβάνει εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μόνο ἂν εἶναι ψυχικὰ ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὀφείλει νὰ ἔχει μετανοήσει γιὰ «τὰ νεκρὰ ἔργα» ποὺ ἔχει διαπράξει καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ τὶς ἁμαρτίες του. Ὀφείλει νὰ ἔχει νηστέψει «τὸ κατὰ δύναμιν» καὶ νὰ ἔχει τὸ νοῦ του προσηλωμένο στὸ ἄπειρο μεγαλεῖο της θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται σὲ κάθε θεία λειτουργία. Τότε μόνο ἁγιάζεται. Διαφορετικά, ἂν προσεγγίζει τὴν Ἁγία Τράπεζα χωρὶς συναίσθηση τῆς ἀναξιότητός του καὶ χωρὶς συντριβή, «μὴ διακρίνων τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου», μεταλαμβάνει εἰς κρίμα καὶ εἰς κατακρίμα καὶ κολάζεται, ὅπως καὶ ὁ Ἰούδας.

Ὅταν καθαρισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «τὰ νεκρὰ ἔργα», τότε μόνο μπορεῖ νὰ λατρεύει ἄξια τὸν «ζῶντα Θεόν», δηλαδὴ θὰ ἀξιώνεται νὰ μένει ἀμετακίνητος στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πορεύεται κατὰ τρόπο ἄξιο πρὸς τὴν κλήση του ὡς πολίτης τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος καὶ μοναδικὸς στόχος τῆς ζωῆς, τὸ νὰ λατρεύει ὁ ἄνθρωπος σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τὸν Πανάγαθο Θεό.

Μπροστὰ στὴν φρικτὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, τὴν ὁποία σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἀναμνησθοῦμε, ἂς κλάψουμε, γιατί καὶ ἐμεῖς σταυρώνουμε τὸν Χριστὸ μας καθημερινά, ἂς τρέξουμε νὰ ἑξαγορευθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας  καὶ ἂς θελήσουμε νὰ ἐπωφεληθοῦμε τῆς θυσίας Του, κοινωνώντας ἀξίως τὸ Ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμά Του. «Ἡ τράπεζα γέμει,…..μηδεὶς ἐξέλθη πεινῶν», ρητορεῖ ὁ Χρυσόστομος, «πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως, πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος». Καὶ τότε ἡ καρδιά μας θὰ πάλλει μὲ τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς τοῦ Χριστοῦ, γιατί θὰ ἔχουμε γίνει «σύσσωμοι καὶ σύναιμοι» μὲ  Αὐτόν! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ