Ὁ Βασιλεύς. Κυριακή τῶν Βαΐων.

(†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Ὁ Βασιλεύς

 Κυριακή τῶν Βαΐων (Ἰωάν. ιβ΄ 1-28).

«Ὡσανά, εὐλογήμένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου..»

 Πρωτοφανὴς εἰς ὄγκον, μοναδικὴ εἰς μεγαλοπρέπειαν, ἀνυπέρβλητος εἰς ἐπιβλητικότητα ἡ ὑποδοχὴ, ποὺ γίνεται σήμερον, ἀγαπητοί, εἰς τὸν Χριστὸν ἐκ μέρους τῶν Ἰουδαίων, χωρὶς καμμίαν ὠργανωμένην προπαρασκευήν. 3.000.000 ἐνθουσιῶντος λαοῦ κρατοῦν κλάδους φοινίκων στὰ χέρια, στρώνουν τὰ ἐνδύματά των εἰς τὸν δρόμον, ἀπ’ ὅπου πρόκειται νὰ περάσῃ ὁ Κύριος καὶ ζητωκραυγάζουν τὸν ἐρχόμενον Βασιλεά: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

Ἕνας μόνον μέσα εἰς αὐτὸ τὸ παραλήρημα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ καὶ τὸν σεισμὸν τοῦ ἑορτασμοῦ μένει ἀσυγκίνητος καὶ ἀπαθής.

Ὁ Χριστός.  Γνωρίζει ὅτι εἰς ὅλην αὐτὴ τὴν ὑπόθεσιν ὑπάχει μιὰ βασικὴ παρανόησις. Οἱ Ἰουδαίοι.  Τὸν περιμένουν ὡς Βασιλέα ἐπίγειον.

Τὸν φαντάζονται ὡς ἰσχυρὸν κοσμοκράτορα, ὁ ὁποῖος θὰ συντρίψῃ τὶς ἁλυσίδες τῆς Ρωμαϊκῆς δουλείας, θὰ καταλάβῃ μὲ στρατοὺς τὴν Ρώμην καὶ θὰ στήσῃ εἰς τὸ Καπιτόλιον τὴν σημαίαν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Κράτους. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν εἶναι ἐπίγειος Βασιλεύς. Ὁ θρόνος Του δὲν θὰ εἶναι εἰς τὴν  Ρώμην, ἀλλὰ εἰς τὸν Γολγοθᾶν. Αὐτὸ δὲν ἠμποροῦσαν νὰ τὸ καταλάβουν οἱ Ἰουδαῖοι.

2.000 χρόνια ἐπέρασαν ἀπὸ τότε.

  Καὶ σήμερον πάλιν εἴμεθα ἐνώπιον του Βασιλέως Χριστοῦ μὲ τοὺς κλάδους τῶν φοινίκων. Ἄς σταματήσωμεν γιὰ λίγο τοὺς ὕμνους, διὰ νὰ ἐξετάσωμεν τὴν φύσιν καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.

1. Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πνευματική.

Κοιτάξατε. Ταπεινός, ὅπως ὑπῆρξε καθ’ ὅλην Του τὴν ζωήν, δὲν ἀνεβαίνει σὲ πολεμικὸν ἅρμα ἤ σὲ ἄμαξαν, ποὺ τὴν σύρουν ὑπερήφανα ἄλογα. Κάθεται ἐπάνω σὲ πῶλον ὄνου.  Δὲν τὸν συνοδεύετι κανὲν ἀπὸ τὰ ἐμβλήματα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας.  Δὲν παρατάσσοντα εἰς τὸν δρόμον τιμητικὲς φρουρές· οὔτε ἀστράπτουν κατὰ τὴν διαδρομὴν ξίφη καὶ δόρατα καὶ ἀσπίδες.

Ὅταν εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα οὔτε «γῆ καὶ ὕδωρ», εἰς δήλωσιν ὑποταγῆς, τοῦ προσφέρονται· οὔτε τὰ κλειδιὰ τῆς πόλως. Ἡ Βασιλεία Του, θὰ εἰπῇ μετ’  ὁλίγας ἡμέρας εἰς τὸν Πιλᾶτον, κατὰ τὴν ὥραν τῆς δίκης, δὲν εἶναι ἐπίγειος. «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ  ἔστιν τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωαν. ιη΄ 36). Δὲν ἐθεμλιώθη μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια· δὲν διατηρεῖται μὲ κοσμικὲς προϋποθέσεις. Ἡ βασιλεία Του εἶναι πνευματική.

«Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν» (Λουκ. ιζ΄ 21), δικήρυξεν ὁ Κύριος. Μέσα μας εἶναι ἡ βασιλεία Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι Βασιλεὺς τῶν καρδιῶν.  Αἱ καρδίαι, ποὺ τὸν ἀγαποῦν, ἀνήκουν εἰς αὐτὴν τὴν Βασιλείαν. Αἱ βασιλεῖαι τοῦ κοσμου χάνονται, ἁρπάζονται βιαίως, συντρίβονται. Αἱ καρδίαι  ὅμως τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀδιαφιλονείκητον κτῆμα τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.  Κανεὶς δὲν ἡμπορεῖ νὰ ἁρπάση ἤ νὰ καταστρέψῃ τὸ βασίλειον αὐτό.

Μόνον χρειάζεται κάτι. Ἀπαραιτήτως. Οἱ πολῖται πρέπει να εἶναι ἐκλεκτοὶ μεταξὺ τῶν ἐκλεκτῶν. Κίβδηλοι καὶ ἀνάξιοι δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὴν βασιλείαν αὐτὴν. Οὔτε ἐξαιρέσεις ὑπάρχουν ἐκεῖ. Βασιλεῖς ἐπίγειοι καὶ ἰδρῶται, κραταιοὶ καὶ ἀδύνατοι, ἰδιοφυΐα καὶ ἁπολοϊκοί, ὅλοι εἶναι ἡνωμένοι κάτω ἀπὸ τὴν πνευματικὴν αὐτὴν σημαίαν τοῦ Χριστοῦ.

2. Βασιλεία Εἱρήνης.

Ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον,  διὰ νὰ Ἰδρύσῃ αὐτὴν τὴν βασιλείαν.  Δὲν ἐστηρίχθη ὅμως εἰς τοὺς πολεμικοὺς θριάμβους. Ἐκάλεσε καὶ καλεῖ ἐκείνους μόνον, ποὺ ἀπεφάσισαν ἐλευθέρως καὶ ἀβιάστως μὲ εἰρηνικὸν τρόπον, νὰ γίνουν ὁπαδοί Του.

Ὑψώνει τὴν εἰρηνικὴ σημαίαν Του καὶ προσκαλεῖ τοὺς κουρασμένους νὰ καθήσουν εἰς τὴν παρήγορον σκιάν της. «Ἄρχοντα εἰρήνης», τὸν ὠνόμασεν ὁ Ἡσαΐας.  «Χριστὸς ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. β΄, 14), διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.  Διὰ τοῦτο ὁ βασιλεὺς Κύριος μεταδίδει εἰρήνην εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Χριστιανῶν, ἐπὶ τῶν ὁποίων βασιλεύει.

 Καταπαύει τὴν ταραχήν, ποὺ δημιουργοῦν εἰς τὴν ψυχήν μας τὰ πάθη.  Καταλύει τὴν ἔχθραν, τὸ μῖσος, τὴν διάθεσιν ἐκδικήσεως, ποὺ διαιροῦν τοὺς λαοὺς καὶ δημιουργοῦν συγκρούσεις καὶ καταστροφάς.  Συμβιβάζει καὶ εἰρηνεύει τοὺς ἀντιθέτους χαρακτῆρας, ἐμφανίζων τὸ ὡραῖον θέαμα τῆς κατανοήσεως καὶ τῆς ἁρμονικῆς συνεργασίας μεταξύ τῶν πιστῶν.

Ὅσαι, ἑπομένως, ψυχαὶ δὲν ἔχουν μέσα των βαθεῖαν εἰρήνην, σημαίνει ὅτι λείπει ὁ Χριστός. Ὅσαι οἰκογένειαι περνοῦν τὶς ἡμέρες των μὲ πικρίας καὶ ὀδύνην, δὲν ἀνήκουν εἰς τὴν βασιλείαν του Εἱρηνοποιοῦ Χριστοῦ.

Ὅσα ἔθνη συγκρούονται καὶ χύνουν αἷμα καὶ περιπλέκουν τὰ διεθνῆ προβλήματα μὲ τὴν θολὴν διπλωματίαν ποὺ συνήθως δὲν εἶναι παρὰ μία νόμιμος (!) ἀπάτη, αὐτὰ δὲν ἠθέλησαν νὰ ὑπταχθοῦν εἰς τὸν βασιλέα τῆς εἰρήνης.

Καὶ ἄν ἡμεῖς σήμερον κρατοῦμεν τὰ βάϊα τῶν φοινίκων, τὸ εἰρηνικὸν αὐτὸ σύμβολον τῆς νίκης, δὲν ἔχωμεν ὅμως ἐντός μας καὶ μὲ τοὺς γύρω μας εἰρήνην καὶ ἀγάπην, σημαίνει τότε, ὅτι δὲν ἐγνωρίσαμεν καλὰ τὸν Χριστὸν, δὲν τὸν ἀφήσαμε νὰ  βασιλεύῃ τελείως μέσα μας.

Ματαίως θὰ συνέρχωνται οἱ λαοὶ εἰς συνέδρια καὶ συσκέψεις καὶ συμβούλια παγκόσμια·  ἄν ὁ Χριστός, ὁ Βασιλεὺς τῆς Εἰρήνης, δὲν κυβερνήσῃ τὶς ψυχὲς ὅλων μας, μὲ τὴν ἐλευθερίαν καὶ πλήρη συγκατάθεσίν μας, τὸ αἷμα δὲν θὰ παύσῃ νὰ χύνεται καὶ ὁ πόνος θὰ συνοδεύῃ πάντοτε τὴν αἱματωμένην πορείαν μας.

Ὅμως μέχρι πότε θὰ ζῶμεν μὲ τὴν ἀγωνίαν καὶ τὴν σκιὰν τοῦ θανάτου; Μέχρι πότε;

3. Βασιλεία παντοδύναμος καὶ αἰώνια.

Οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ δυνάσται τοῦ κόσμου ἐστήριξαν τὴν δυναμίν των στὶς ἀστραφτερὲς λόγχες των.  Θορυβώδης ἦτο ἡ ἐμφάνισίς των καὶ ἐντυπωσιακή. Ὁ Καλλιγούλας ἐκάθητο ἐπὶ ἅρματος μεγαλοπρεποῦς, ποὺ τὸ ἔσυραν τίγρεις·  τὸ ἅρμα τοῦ Μάρκου Ἀντωνίου ἐσύρετο ἀπὸ λέοντες, καὶ τοῦ Πομπηΐου ἀπὸ ἐλέφαντες. Ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ταπεινὸς καὶ ἁπλοῦς. Καὶ ὅμως εἶναι παντοδύναμος βασιλεύς. Ὁ Δαυΐδ, τὸν ὁποῖον οἱ Ἰουδαῖοι ἐθεώρουν ὡς τὸν ἰσχυρότερον βασιλέα, ὠχριᾷ ἐμπρὸς εἰς τὸν ἀπόγονόν του, ὁ ὁποῖος ἀποδιώκει δαίμονας, ὑποτάσσει ἀνέμους, καταπαύει τρικυμίας, πολλαπλασιάζει τοὺς ἄρτους, θεραπεύει ἀνιάτους ἀσθενείας, χαρίζει τὸ φῶς εἰς τοὺς τυφλούς. Ὁ Δαυΐδ σκοτώνει τὸ λιοντάρι καὶ τὴν ἄρκτον, ἀλλὰ δὲν ἠμπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸν θάνατον. Μόνον ὁ Χριστὸς ἔχει τὴ δύναμιν νὰ ἀντιστᾷ νεκρούς.

Εἶναι ὁ παντοδύναμος βασιλεύς, ποὺ δημιουργεῖ ἔπειτα τὸ μεγαλύτερο θαῦμα· τὴν μεταβολὴν τῶν χαρακτήρων, τὴν ἠθικὴν ἀνάστασιν τῶν ψυχῶν.  Διότι ὁ ἄνθρωπος, ἄν κατώρθωσε νὰ ὑποτάξῃ τὰς δυνάμεις τῆς φύσεως, γίνεται, δυστυχῶς, ἄχυρον εἰς τὴν πνοὴν τῶν δυνάμεων τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ.

Μόνον ὅσοι συνέδεσαν τὴν ζωή των μὲ τὸν Βασιλέα Χριστόν, μόνον ἐκεῖνοι ἐπέτυχαν καὶ ἐπιτυγχάνουν νὰ καθυποτάξουν τὰ πάθη, νὰ σταθοῦν ἀλύγιστοι εἰς τὴν πίεσιν τοῦ διαβόλου, νὰ ἀποτινάξουν τὰ δεσμὰ καὶ ἀπὸ ἐρείπια ψυχικά, ποὺ ἦσαν, νὰ μεταβληθοῦν εἰς γρανίτας ἠθικῆς καὶ φαινόμενα ἀρετῆς.

Καὶ ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ παντοδύναμος Βασιλεύς, δι’ αὐτὸ εἶναι καὶ αἰνωνία ἡ Βασιλεία Του. Ἐφιλοδόξησαν κατὰ καιροὺς οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς νὰ γίνουν παγκόσμιαι προσωπικότητες. ὉΠέρσης Σαπὼρ ἤθελε νὰ ὀνομάζεται «ἀδελφὸς του Ἡλίου», ὁ Ἀττίλας «μάστιξ Θεοῦ»· ὁ Σαλίμανδρος, «πάτρων τοῦ Παραδείσου καὶ διοικητὴς τοῦ Ἅδου»· ὁ Σουλεϊμὰν «κυρίαρχος τοῦ κόσμου καὶ δαμαστὴς τῆς γῆς».

 Ποῦ εἶναι τώρα ὅλοι αὐτοί; Χάθηκαν!  Καὶ μέσα εἰς τὰ ἐρείπια τῶν θρόνων των καὶ τὴν λάμψιν τῶν καιομένων μεγαλείων των μόνη μορφή, αἰωνία μένει ἡ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ.  Τὸν ἐπολέμησαν, τὸν πολεμοῦν ἀκόμη, σήμερον. Ὁ Χριστὸς ὅμως νικᾷ. Ἡ βασιλεία Του εἶναι χωρὶς τέλος, χωρὶς πτῶσιν. Παγκόσμιος καὶ ἀκατάλυπτος. «Καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».

Ἀγαπητοί!

Εὐλαβεῖς προσκυνηταὶ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ θὰ προσερχώμεθα εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς καθ’ ὅλην τὴν ἑβδομάδα τῶν ἁγίων Παθῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἀναπαρασταθοῦν τὰ συνταρακτικώτερα γεγονότα τοῦ κόσμου. Δὲν φθάνει ὅμως αὐτό., Ἕνας ἐπιφανειακὸς σύνδεσμος μὲ τὸν Χριστὸν δὲν εἶναι αὐτό, ποὺ χρειάζεται.

Ἀπαιτεῖται βαθεῖα ἀφοσίωσις πρὸς τὸν Βασιλέα τῶν καρδιῶν μας· τὸ σύνθημα τῶν καιρῶν εἶναι: Χριστιανοὶ ὅλου τοῦ κόσμου ἑνωθῆτε κάτω ἀπὸ τὴν σημαίαν τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ. Καὶ τότε μὲ εἰλικρίνειαν καὶ συγκίνησιν θὰ Τὸν ἀκολουθήσωμεν εἰς τὸ μαρτύριόν Του· θὰ Τὸν ἴδωμεν γονυπετῆ εἰς τὴν Γεσθημανῆ· θὰ τὸν συνοδεύσωμεν ὑψούμενοι ἀνερχόμενον πρὸς τὸν Γολγοθᾶν· θὰ Τὸν ἀντικρύσωμεν ὑψούμενον ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.

  Θὰ τὸν ἀνυμνήσωμεν ὅμως κατόπιν ὡς Βασιλεά νικητὴν καὶ θριαμβευτήν.

Ἰδοὺ λοιπὸν ὁ χαρακτὴρ τῆς Βασιλείας Του. Βασιλεία καρδιῶν. Βασιλείαν εἰρήνης. Βασιλεία παντοδύναμος καὶ αἰώνια.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου

Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου

Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.263-267)

Ἐκδόσεις Β΄

Ἀποστολική διακονία

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος