ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

11η Απριλίου 2021

 Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που κάθε φορά διαπραγματευόμαστε, αγαπητοί μου αδελφοί, μέσα στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι αυτό της πίστης. Η Πίστη για την οποία μας μιλούν τόσο τα ευαγγέλια όσο και η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι ένα διανοητικό γεγονός δεν είναι μια κατάκτηση του ανθρώπου αλλά ένα δώρο του Θεού στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο άνθρωπο που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ελπίζει πουθενά ότι έχει χάσει τον δρόμο του προς την πραγματική αλήθεια της εν Χριστώ σωτηρίας.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας βοηθά να κατανοήσουμε αυτό το μεγάλο μυστήριο της πίστεως και να δούμε πώς αυτό αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων. Κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο λοιπόν, μόλις ο Ιησούς κατεβαίνει με τους τρεις Μαθητές του από το όρος Θαβώρ όπου έχει μπροστά τους Μεταμορφωθεί, έχοντας τους δείξει το θεϊκό Του μεγαλείο. Ενώ οι τρεις μαθητές με εκπρόσωπο τον Πέτρο ζητούν από τον Ιησού να μείνουν εκεί «καλόν ημάς ώδε είναι» αναφωνούν, αφού ακούσουν την Πατρική φωνή που τους αποκαλύπτει ότι μπροστά τους έχουν τον Ιησού Χριστό και Αυτόν πρέπει να υπακούουν, ο ίδιος ο Ιησούς τους κατεβάζει εντός του κόσμου και μ’ ένα τρόπο θέλει να τυος θυμίσει ότι μέσα στην καθημερινότητα τους πρέπει να εφαρμόσουν αυτή την εντολή που παρέλαβαν. Όμως αμέσως μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός ο Ιησούς βρίσκεται μπροστά από έναν πατέρα του οποίου ο υιός διακατέχεται από πνεύμα άλαλο, το οποίο έχει διαλύσει την προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου, τον έχει οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας, ενώ από την παιδική του ηλικία αυτός ο πατέρας ζει βλέποντας το παιδί του να υποφέρει. Μάλιστα μέσα του υπάρχει αυτή η έντονη αμφιβολία για το αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει αφού παραπονείται ότι όταν έφερε το παιδί του στους μαθητές του Ιησού, εκείνοι ήταν αδύνατο να το βοηθήσουν.

Αυτό το τελευταίο παράπονο του δύστυχου πατέρα γίνεται η αφορμή να εκφραστεί ο Ιησούς με κάποια μομφή έναντι θα λέγαμε όλων μας που θέλουμε να ονομαζόμαστε Χριστιανοί, αλλά δεν ενεργοποιούμε τα χαρίσματα των μυστηρίων που λαμβάνουμε: αλλοίμονο σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη μέχρι πότε θα σας ανεχτώ; Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Αυτή η μομφή του Ιησού προς όλους μας θέλει να μας φανερώσει το αδιέξοδο του εφησυχασμού που παρατηρείται πολλές φορές ανάμεσα και σε αυτούς που θέλουν να ονομάζονται μαθητές του και φυσικά είναι αποτέλεσμα της απιστίας μας, της αδιαφορίας μας πολλές φορές, ή ακόμα και της ψυχρότητάς μας.

Ο Ιησούς όμως, μπορεί να εξανίσταται αλλά δεν εγκαταλείπει τον πλάσμα Του. Αμέσως ξεκινά το διάλογο με τον πονεμένο αυτό πατέρα με σκοπό να τον φέρει κοντά Του. Με το θεϊκό Του άγγιγμα μαλακώνει αυτή την πονεμένη καρδιά που βιώνει αυτό το τραγικό αδιέξοδο, της εμφυσά θάρρος και έμπνευση ώστε να φτάσει να πει αυτόν τον τόσο ωραίο λόγο που ανθρώπινα χείλη μπορούν να πουν στο Χριστό μας: «πιστεύω Κύριε βοήθει μοι τη απιστία». Θέλω να σε πιστέψω. Θέλω Εσύ να καθοδηγείς τα βήματά μου. Εσύ να με εμπνέεις, να φωτίζεις το δρόμο μου, να Σε νιώθω δίπλα μου στις στιγμές της χαράς και της λύπης. Μπορεί να μην το πετυχαίνω πάντοτε, να υπάρχουν στιγμές που όλα φαίνονται μαύρα και αδιέξοδα αλλά ξέρω μέσα μου ότι Εσύ είσαι το Φως της ζωής μου.

Αυτή η ομολογία του πατέρα φέρνει το θαύμα της θεραπείας, την αποκατάσταση του άρρωστου υιού. Ο Ιησούς περιμένει από όλους μας αυτή τη στιγμή που θα κατανοήσουμε την πνευματική μας κατάσταση, θα δούμε κατάματα τις ελλείψεις μας και τότε θα φωτίσει με το θαυματουργό φως της Χάριτος τη ζωή μας. Όταν ο άνθρωπος ταπεινώνεται και κατανοεί ποιος είναι τότε δίνει χώρο στη καρδιά του για να φυτευτεί ο Παράδεισος της πίστης και της εμπιστοσύνης στον Ιησού. Τα ανθρώπινα αδιέξοδα δίνουν τη θέση τους στις οδούς της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος ζει προσηλωμένος εν προσευχή και νηστεία, όπως ζητά ο Ιησούς από τους μαθητές του, την κάθε μέρα της ζωής του.  

Αδελφοί μου, το δώρο της πίστεως και η ενεργοποίηση της στην καρδιά του καθενός μας είναι από την μία ένα δώρο που ο Ιησούς μας κάνει, ενώ από την άλλη χρειάζεται εμείς να την κρατάμε σαν ένα πολύτιμο θησαυρό μέσα μας φυλάσσοντάς την από τις επιθέσεις του πονηρού και από τη δική μας αδιαφορία και εγωισμό. Αν η καρδιά μας γίνει ένα καλό θερμοκήπιο αυτής της πίστεως το φυτό που θα μεγαλώσει θα μπορεί να θεραπεύσει και τις δικές μας ανάγκες αλλά και των αδελφών μας.

ΠΗΓΗ