Κυριακή Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (Μαρκ. 10,32–45)

18/4/2021

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς ἡμέρας, Κυριακῆς Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, προέρχεται ἀπό τό Κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο. Ὁ Ἰησοῦς λίγο πρίν τήν θριαμβευτική εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα προλέγει τά γεγονότα πού θά λάβουν χώρα σέ λίγες μέρες ἐκεῖ, καθώς θά ὁδηγηθεῖ στό θάνατο, ἀλλά μετά θά ἀναστηθεῖ. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ Χριστός μιλᾶ στούς μαθητές τοῦ γι’ αὐτό. Ἡ πρώτη συνέβη πρίν τή Μεταμόρφωση (Μάρκ. 8, 30–33), ἡ δεύτερη μετά τή Μεταμόρφωση καί τή θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου παιδιοῦ (Μάρκ. 9, 30–32), καί ἡ τρίτη λίγο πρίν τήν εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα.

Λέγει ὁ εὐαγγελιστής σέ ἁπλή γλώσσα κατά τήν μετάφραση “τῶν τεσσάρων καθηγητών”: «ἀνέβαιναν τόν δρόμο πρός τά Ἱεροσόλυμα καί ὁ Ἰησοῦς ἐβάδιζε πρίν ἀπ’ αὐτούς καί ἤσαν κατάπληκτοι, ἐκεῖνοι δέ πού ἀκολοθοῦσαν ἐφοβοῦντο. Καί ἐπῆρε πάλιν κατά μέρος τούς δώδεκα καί ἄρχισε νά τούς λέγη τά μέλλοντα νά τοῦ συμβοῦν, ὅτι, Ἰδού, ἀναβαίνομεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά παραδοθῆ εἰς τούς ἀρχιερεῖς καί τούς γραμματεῖς καί θά τόν καταδικάσουν εἰς θάνατον καί θά τόν παραδώσουν, θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν καί τήν τρίτην ἡμέραν θά ἀναστηθῆ».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τούς λόγους Του ἐπιδιώκει πολλαπλούς στόχους· ἀφενός, προσπαθεῖ νά προετοιμάσει τούς μαθητές Του γιά τόν διωγμό καί τό ἐπερχόμενο Πάθος Του καί νά τούς ἐνισχύσει μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεώς Του καί ἀφετέρου, πρίν τήν πανηγυρική Βαϊφόρο εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα, τούς προϊδεάζει γιά τήν ματαιότητα τῆς ἀνθρώπινης δόξας καί τήν τρεπτότητα τῆς ἀνθρώπινης διάθεσης, ἀφοῦ τό ἴδιο σχεδόν πλῆθος πού θά ζητωκραυγάζει καί θά ἀποθεώνει τόν βασιλέα πού εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη, θά τόν καταδικάζει τήν ἄλλη μέρα λέγοντας «ἆρον ἆρον, σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. 19, 15). Ἐπιπλέον, μέ τίς ἀλλεπάλληλες προρρήσεις του καταδεικνύεται πώς ὁ Κύριος ὁδεύει πρός τό “ἐκούσιον” Πάθος. Γνωρίζει τήν ἐπερχόμενη προδοσία, τήν καταδίκη, τήν διαπόμπευση, τούς ἐμπαιγμούς καί τή Σταύρωσή Του, ἀλλά δέν κάνει κάτι, γιά νά τά ἀποφύγει ὅλα αὐτά. Ἑκουσίως καί ἐλευθέρως πορεύεται, γιά νά πραγματώσει τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, καί ἔτσι ὁδηγεῖται «ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγήν» (Ησ. 53, 7).

Στή συνέχεια, ἡ περικοπή ἀναφέρεται στό αἴτημα τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, στήν ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ καί στήν ἀγανακτισμένη ἀντίδραση τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν. Λέγει τό Εὐαγγέλιο: «Καί τόν πλησιάζουν ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, οἱ υἱοί τοῦ Ζεβεδαίου καί τοῦ λέγουν, “Διδάσκαλε, θέλομεν ἐκεῖνο, πού θά σοῦ ζητήσωμεν, νά μᾶς τό κάνης”. Αὐτός δέ τούς εἶπε, “Τί θέλετε νά σᾶς κάνω;” Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν, “Δός μας νά καθήσωμεν ὁ ἕνας εἰς τά δεξιά σου καί ὁ ἄλλος εἰς τά ἀριστερά σου ὅταν ἔλθη ἡ ἡμέρα τῆς δόξης σού”. Ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε, “Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Μπορεῖτε νά πιήτε τό ποτήρι, πού ἐγώ πίνω καί νά βαπτισθῆτε τό βάπτισμα, ποῦ ἐγώ βαπτίζομαι;”. Ἐκεῖνοι εἶπαν “μποροῦμε”. Ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε, “Τό ποτήρι πού ἐγώ θά πιῶ, θά τό πιήτε καί θά βαπτισθῆτε τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐγώ βαπτίζομαι. Τό νά σᾶς βάλω ὅμως νά καθήσετε εἰς τά δεξιά μου ἤ εἰς τά ἀριστερά, δέν εἶναι δικαίωμά μου νά τό δώσω ἀλλ’ εἶναι δί’ ἐκείνους, διά τούς ὁποίους ἔχει ἐτοιμασθή”. Καί ὅταν οἱ δέκα το ἄκουσαν, ἄρχισαν νά ἀγανακτοῦν ἐναντίον τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου».

Ὅσο ξεκάθαρα γνωρίζει καί διηγεῖται τήν μέλλουσα πορεία Του ὁ Κύριος ἄλλο τόσο μπερδεμένοι ἐμφανίζονται οἱ ἀπόστολοί Του. Δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ πλήρως ποιόν ἔχουν μπροστά τους, ποιός εἶναι ὁ διδάσκαλός τους. Ἔχουν δεῖ μέ τά μάτια τους θαυμαστά πράγματα, ἔχουν ἀκούσει ἀποκαλυπτικές καί σωτήριες διδασκαλίες καί ὅμως δέν ἔχουν συναισθανθεῖ τόν Μεσσία καί τήν ἀποστολή Του, γι’ αὐτό προσπερνοῦν τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό πού ζητοῦν τελικά εἶναι κοσμικά ἀξιώματα. Νομίζουν ὅτι μετά τή θριαμβευτική εἴσοδο πού τούς περιμένει καί παρά τίς ὅποιες δυσκολίες τελικά θά κυριαρχήσουν στήν Ἰουδαία καί ὁ Διδάσκαλός τους, ἐλευθερώνοντάς τους ἀπό τούς δυνάστες Ρωμαίους, θά καταστεῖ νέος Βασιλιάς, νέος ἄρχων καί ἐξουσιαστής τοῦ τόπου. Πόσο λάθος κάνουν... Πόσο ἀπέχουν ἀπό τήν ἀλήθεια... Καί ἐμεῖς στή θέση τους, βέβαια, δέν θά διαφοροποιούμασταν, ἄν σκεφτόμασταν μέ σκοτισμένο ἐμπαθῆ νοῦ, ἄν δέν εἴχαμε θερμή πίστη, ἄν δέν κατανοούσαμε τά γεγονότα μέ νοῦ καταυγασμένο ἀπό τό θεῖο, Ἁγιοπνευματικό φωτισμό «τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς» (Λουκ. 24, 45).

Ἔτσι λοιπόν τούς ὑποδεικνύει τό ἄτοπο τοῦ αἰτήματός τους καί τούς διαβεβαιώνει πώς θά λάβουν καί ἐκεῖνοι τό ἴδιο βάπτισμα μέ Αὐτόν, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου, τό βάπτισμα τοῦ αἵματος διά τῆς διακονίας τοῦ Εὐαγγελίου. 

Ὁ Κύριος, στό τέλος τῆς περικοπῆς, διδάσκει: «Ξέρετε ὅτι ἐκεῖνοι πού θεωροῦνται ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν, τά καταδυναστεύουν, καί οἱ μεγάλοι ἄνδρες τους τά καταπιέζουν. Μεταξύ σας ὅμως δέν θά συμβαίνη τό ἴδιο. Ἀλλ’ ἐκεῖνος πού θέλει νά γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θά εἶναι ὑπηρέτης σας, καί ἐκεῖνος πού θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος, θά εἶναι δοῦλος ὅλων. Διότι καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἦλθε νά ὑπηρετηθῆ ἀλλά νά ὑπηρετήση καί νά δώση τήν ζωήν τοῦ λύτρον διά πολλούς».

Τό πρότυπο πού θέτει πρός τούς ἀποστόλους ἀλλά καί πρός ὅλους μας εἶναι ὁ Ἴδιος, καθώς εἶναι Ἐκεῖνος πού ἀπό ὑπέρμετρη ἀγάπη “ἐκκένωσε” ἐαυτόν, σαρκώθηκε, ταπεινώθηκε, ὑπηρέτησε τόν ἄνθρωπο, φτάνοντας στή θυσία τοῦ Σταυροῦ, ὥστε νά καταργήσει τό χρεόγραφον τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά βλέπουμε τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις καί νά συμπεριφερόμαστε σέ αὐτές μέ θυσιαστική ἀγάπη, μέ διάθεση διακονίας καί ταπεινοφροσύνη. Ἐκεῖ βρίσκεται τό μεγαλεῖο της ζωῆς μας, στήν πραγμάτωση τοῦ «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μάρκ. 10, 43–44). Αμήν.

π. Σέργιος Μαρνέλλος

ΠΗΓΗ