Ὁ Θεός ἡ Ἐλπίδα μας

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 11 Ἀπριλίου 2021, Δ΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. στ΄ 13 – 20)

1. ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός προκειμένου νά βε­βαι­­ώσῃ τούς ἀν­θρώ­πους γιά τήν πραγματοποίησι τῶν με­γάλων ὑ­πο­­σχέσεών του, τίς ἔδωσε μέ ὅρ­κο. Αὐτό τό ἔκανε ὁ Θε­ός πρῶτα στόν Ἀ­βρα­άμ. Τοῦ ὑπο­σχέ­θη­κε δη­λαδή ὅτι θά­ χαρίσῃ σ’ αὐτόν καί τούς ἀπο­γό­νους του τή «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», τήν Παλαιστίνη. Γιά δείξῃ λοι­­πόν ὅτι ὑ­πό­­σχε­σί του αὐτή θά πραγ­ματο­ποιθῇ ὁπω­σ­δή­ποτε, ὁρ­κί­σθηκε. Καί ἐπειδή δέν ὑπῆρχε κανείς με­γα­λύτερος ἀπό τόν Θε­ό γιά νά ὁρκισθῇ στό ὄνομά του, ὁρ­­­κίσθηκε στόν ἑ­αυ­τό του. Καί εἶπε στόν Ἀβραάμ: Σέ διαβεβαιώνω ἀληθινά ὅτι θά σέ εὐ­λο­γή­σω πλού­σια καί θά πλη­θύ­νω πολύ τούς ἀπο­γό­νους σου. Ὁ Ἀβραάμ πάλι πίστεψε ὁλο­κάρ­δια στήν ὑπό­σχε­σι πού πῆ­ρε καί πε­ρί­μενε μέ ὑπομονή τήν ἐκ­πλή­ρωσί της. Γι’ αὐτό «μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπ­αγ­­γε­λίας» ἐπέτυχε τήν εὐ­λο­γία πού τοῦ ὑπο­σχέ­θη­κε ὁ Θεός. Ἁπέκτησε  δη­λα­δή ἀπό τήν Σάρρα παιδί, τόν Ἰσαάκ, ἀπό τόν ὁ­ποῖ­ο πληθύνθηκαν οἱ ἀπό­γονοί του σέ με­γάλο ἔ­θνος.

ΜΕΧΡΙ ὅμως νά συμβῇ αὐτό, δεκαετίες ὁ­λό­κλη­ρες πε­ρίμενε μέ πίστι καί ὑπομονή. Δοκι­μά­στη­κε σκλη­ρά ἡ ἐμ­πι­στοσύνη του στόν Θεό. Ἡ πραγμα­τι­κό­­τη­τα συνε­χῶς τόν δι­έ­ψευ­δε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν γριά καί στεῖρα, κι ὁ Θεός τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά ἀποκτήσῃ ἀπογόνους «ὡς τά ἄστρα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ». Ἔπειτα λοι­πόν ἀπό πολ­λά χρόνια ὑπομονῆς καί πίστεως ὁ Ἀβρα­άμ βεβαι­ώ­θη­κε ἀπό τά πράγ­μα­τα γιά τήν μεγάλη ἀλή­θει­α ὅτι ὁ Θε­ός δέν ἀ­θε­τεῖ τίς ὑπο­σχέσεις του.

Τήν ἀλήθεια αὐτή θά πρέπει νά τήν γράψουμε κι ἐ­μεῖς καλά στό νοῦ καί τήν καρδιά μας. Διότι ἐνῷ θε­ω­ρη­τικῶς τό πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός δέν ἀθετεῖ τίς ὑπο­σχέ­σεις του, στήν πράξη συχνά ὀλιγο­πιστοῦ­με καί τά χάνουμε. Ἰ­δι­αι­τέρως ὅταν βλέπουμε γύρω μας νά μᾶς περι­κυ­κλώ­νουν μεγάλα προ­βλήματα καί δυσκολίες. Ὅ­­­ταν ὅ­λες οἱ συν­­θῆκες εἶναι ἀ­ν­τί­ξο­ες καί ἡ ἐπίλυσι τῶν προ­βλη­μά­των μας φαν­τά­ζει ἀδύ­να­τη. Τότε ξε­χνοῦ­­με δυστυχῶς τήν ὑ­πό­­σχε­σι πού μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύ­­ρι­ός μας, ὅτι θά εἶναι δί­πλα μας σέ κά­θε μας δυ­σκο­­λία, πει­ρασμό καί θλίψι. Ξε­χνοῦμε τήν ὑπόσχεσί του­ πώς ὅταν ζη­τή­σου­με μέ πί­­στι τήν βοήθειά του θά ἔλ­θῃ νά μᾶς βοη­θή­σῃ. Ἀλλά κάι στόν πνευματικό μας ἀγῶνα ὅταν βλέπουμε πειρασμούς καί πτώσεις, ξε­χνοῦ­με ὅτι ὁ Κύριος ἐργάζεται πρῶτα αὐτός τήν σω­τη­ρία μας καί μᾶς ὑποσχέθηκε τήν Οὐράνιο Βασιλεία του. Δυ­στυ­χῶς ἤ τά ξε­χνοῦ­με ὅλα αὐ­τά ἤ δέν ἔχουμε ὑ­πο­­μο­νή. Βιαζόμαστε. Ἀ­λήθεια, πό­σα χρόνια περίμενε ὁ Ἀ­βρα­­άμ, χωρίς νά χάνῃ τήν ἐ­μ­πι­­στοσύνη του στόν Θε­ό; Πό­σο δοκι­μά­στη­κε; Ἄς ἔ­χου­με λοιπόν ἐμπιστο­σύ­νη στίς ὑπο­σχέσεις τοῦ Θε­οῦ. Χω­ρίς ἀμ­­φι­βο­λί­ες. Χωρίς νά χά­νουμε τήν ἐλπίδα μας ὅ­πως μᾶς λέ­γει στήν συν­έ­χει­α ὁ Θεῖος ἀπόστολος.

2. ΑΓΚΥΡΑ ΕΛΠΙΔΟΣ

Οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μᾶς λέγει στήν συνέχεια ὁ θεῖος ἀπόστολος, κατέφευγαν στόν ὅρκο ὅ­ταν ἤθελαν νά βεβαι­ώ­σουν μέ τρόπο ἀπό­λυ­το αὐτά πού ἔλεγαν στούς ἄλ­λους. Ὁ Νό­μος τούς ἔδινε τό δι­καί­ωμα αὐτό νά ὁρκίζωνται, ἀλλά μόνον στό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι με­γα­λύ­τε­ρος ἀπό ὅ­λους.

Ὁ Θεός τώρα θέλοντας νά ἀποκλείσῃ κάθε ἀμ­φι­βο­λία καί νά δείξῃ καθαρά καί μέ με­γα­λύτερη βε­βαι­ό­τη­τα σέ κείνους, πού θά κλη­ρο­νο­μοῦ­σαν τίς ἐπαγγελίες, ὅ­τι ἦταν ἀμετάκλητη ἡ ἀπόφασί του νά ἐκ­τελέσῃ ὅτι ὑ­πο­­σχέ­θηκε, δέ­χθη­κε ἀπό ἄκρα συγ­κα­τά­βα­σι νά μεσο­λα­βή­σῃ ὅρκος στούς λό­γους του.

Καί τό ἔκανε αὐτό, ὥστε μέ δύο πράγματα ἀμε­τα­κί­νη­τα, δηλαδή μέ τήν ὑπό­σχεσί του καί τόν ὅρκο του, ἐ­μεῖς πού κα­ταφύγαμε σ’ αὐ­τόν, νά παίρνουμε θάρρος καί ἐνίσχυσι· γιά νά κρατήσουμε μέσα μας τήν ἐλπίδα τῆς ἀποκτήσεως τῶν οὐ­ρανίων ἀγαθῶν. Αὐτή τήν ἐλ­πίδα «ὡς ἄγκυραν ἔ­χο­μεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βε­βαί­αν» τήν ἔχουμε σάν ἄγκυρα τῆς ψυ­χῆς, ἡ ὁποία ἀ­σφα­λίζει ἀπό τούς πνευματικούς κιν­δύ­νους καί εἶναι βέβαιη. Αὐτή ἡ ἐλ­πί­δα εἰσέρχεται στόν ἁγιώτερο χῶ­ρο τοῦ οὐρανοῦ. Διότι ἐκεῖ στόν οὐ­ρα­νό μπῆκε πρίν ἀπό μᾶς γιά χάρι μας, ὁ Κύριός μας Ἰ­ησοῦς, γιά νά μᾶς ἀ­νοί­ξῃ τό δρόμο μας.

ΕΙΝΑΙ πολύ παραστατική ἡ εἰκόνα πού μᾶς πα­ρου­σι­άζει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Παρομοιάζει τήν ἐλ­πί­δα μας πρός τόν Θεό μέ μία ἄγκυρα ἡ ὁποία δέν ρί­χνε­ται στό βυθό τῆς θάλασσας, ἀλλά στό ἄπειρο ὕψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ. Στερεώνεται στό θρόνο τῆς Θεότητος, στόν Κύ­ρι­ό μας. Σ’αὐτόν στερεώνονται ὅλες οἱ προ­σδο­κίες μας. Ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Δι­ό­τι ἡ ζωή μας χωρίς ἐλπίδα στόν Θεό εἶναι ἀνυ­πό­φο­ρη, μαρ­τύριο. Οἱ ἄν­θρω­ποι πού στηρίζονται στίς δυνά­μεις τους, ἤ σέ ἄλλους ἀν­θρώ­πους, ἀπογοητεύονται.

Ἐμεῖς ὅμως ποτέ. Διότι ἐμεῖς ἀλλοῦ στηρίζουμε τήν ζω­ή μας. Στήν ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος πού εἶναι ὁ Κύριός μας. Αὐτός εἶναι πάνσοφος, παντοδύναμος καί πανά­γα­­θος. Ξέρει τίς δυσκολίες μας, θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσῃ. Σ’Αὐτόν λοιπόν ἐμπιστευόμαστε τήν ζω­ή τήν δική μας, τῆς οἰκο­γέ­νειάς μας, τῆς πατρίδας μας. Αὐτή ἡ ἄγκυρα μᾶς χαρίζῃ εἰρήνη καί γαλήνη στή ζωή μας. Ὅσο κι ἄν τά κύματα καί οἱ θαλασσοταραχές τῆς ζωῆς αὐτῆς μα­νι­ωδῶς μᾶς κτυ­ποῦν, ἐμεῖς μποροῦμε νά μένουμε γα­λή­νιοι καί ἀ­τά­ραχοι. Διότι ἡ ἄγκυρά μας κρα­τάει τήν ψυχή μας σταθερά στόν Θεό καί δέν θά τήν ἀφήνει νά παρασυρθῇ ἀπό τούς ἀνέμους τῶν πει­ρα­σμῶν, τῶν προβλημάτων, τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν θλί­ψεων. Στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό λοι­­­πόν νά ἐμ­πι­στευ­­ό­μα­στε τήν ζωή μας καί τήν ἐλπίδα μας.

ΠΗΓΗ