Κυριακή Δ΄ Λουκά – Η Παραβολή του Σπορέως

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Τών Πατέρων: Τίτ. γ ' 8-15

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Τής Κυριακής: Αουκ. η ' 4-15

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

1. Ἡ δύναμη τοῦ σπόρου

    Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ­ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὀνο­μάζεται καὶ «Κυριακὴ τοῦ Σπορέως» λόγῳ τῆς σχετικῆς Παραβολῆς ποὺ ἀνα­γινώσκεται στὸ ἱερὸ Εὐ­αγγέλιο.

    Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Παραβολὴ τοῦ ­Σπορέως εἶ­ναι ἡ πρώτη Παραβολὴ ποὺ δίδαξε ὁ Κύριος. Φαίνεται ὅτι μὲ αὐτὴν ­ἤθελε νὰ παρακινήσει τοὺς ἀν­­θρώπους νὰ ἀκοῦν προσε­κτικὰ τὴ διδασκαλία Του καὶ νὰ τὴν ἐφαρμό­ζουν στὴ ζωή τους. Ἂς δοῦ­με λοι­πὸν κι ἐμεῖς μὲ προσο­χὴ τί μᾶς λέει ἡ Παραβολή. 

    Βγῆκε κάποτε ὁ γεωρ­γὸς γιὰ νὰ σπείρει κι ­ἔ­­­ριξε τὸ σπόρο του μὲ ­ἀ­­­φθονία. Ὅμως ὁ ­σπόρος δὲν εἶχε παντοῦ τὴν ἴδια ἀπόδοση. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε κοντὰ στὸ δρόμο καὶ καταπατήθηκε ἀπὸ τοὺς διαβάτες καὶ ἔγινε τροφὴ γιὰ τὰ πουλιά. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε σὲ πετρῶδες ἔδαφος καί, καθὼς δὲν εἶχε ὑγρασία οὔτε ποῦ νὰ ἁπλώσει τὶς ρίζες του, ξεράθηκε. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε σὲ τόπο ὅπου φύτρωναν ἀγκάθια, κι ἐνῶ βλάστησε, μαζί του μεγάλωσαν καὶ πολλὰ ἀγ­κάθια ποὺ τελικὰ τὸν ἔπνιξαν. Ὑπῆρχε ὅ­­­­­­μως κι ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε σὲ «γῆ ἀ­­­­γαθή», δηλαδὴ σὲ γόνιμο καὶ καλλιεργη­­μένο ἔδαφος. Ἐκεῖ ὁ σπόρος φύτρωσε καὶ ἀναπτύχθηκε κι ἔδωσε πλούσιους καρπούς. 

    Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ διεγείρει τὴν προσοχὴ τῶν ἀκροατῶν Του, ὕψωσε τὸν τόνο τῆς φωνῆς Του καὶ εἶπε δυνατά: Αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ πνευματικὰ γιὰ νὰ ἀκούει καὶ νὰ ἐγ­κολ­πώ­νε­ται αὐτὰ ποὺ λέω, ἂς ἀκούει.

   Ζήτησαν τότε οἱ μαθητές Του νὰ τοὺς ἐξηγήσει ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς Παραβολῆς. Κι Ἐκεῖνος ἀπάντησε: Σὲ σᾶς ποὺ ἔχετε ἐν­δι­α­φέ­ρον καὶ καλὴ διάθεση σᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του νὰ μάθετε τὶς μυστηριώδεις ἀλήθειες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ· στοὺς ἄλλους ὅ­­­μως ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀλήθειες μιλάω μὲ Παραβολὲς γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ καταλάβουν καὶ νὰ μὴν ἐπιβαρύνουν τὴ θέση τους περιφρονώντας τὴν ἀλήθεια.

    Καὶ ξεκίνησε νὰ ἐξηγεῖ τὴν Παραβολὴ λέγοντας πρῶτα ὅτι «ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

   Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ παρομοίωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μὲ σπόρο· διότι ὅ­­­πως εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ­ἄνθρωπο νὰ σπείρει στὴ γῆ γιὰ νὰ ­ἀποκομίσει ἀργότερα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν τροφὴ καὶ τὴ συντήρησή του, παρομοίως εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ψυχὴ ἡ σπορὰ τοῦ θείου λόγου. Μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τρέφεται ἡ ψυχὴ κι ἐνισχύεται πνευματικά. Κι ὅπως ἕνας μικρὸς σπόρος κρύβει τεράστια δύναμη, ὥστε νὰ γίνεται δένδρο ὁλόκληρο μὲ ἄνθη, καρποὺς ἀλλὰ καὶ ρίζες βαθιὲς καὶ δυνατὲς ποὺ σπάζουν καὶ βράχους, ἔτσι κι ὁ ­λόγος τοῦ Θεοῦ συντελεῖ κοσμογονία στὶς ψυχές! Στὶς ψυχὲς στὶς ὁποῖες σπείρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀνανεώνεται ἡ διάθεση γιὰ μετάνοια καὶ ἀγώνα πνευματικὸ καὶ σὰν εὐωδιαστὰ λουλούδια ἀνθίζουν οἱ ἅγιες ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ. 

   Ἂς ἀναζητοῦμε λοιπὸν εὐκαιρίες ὅ­­που προσφέρεται ἁπλόχερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σπείρεται στὴν ψυχή μας καὶ νὰ φέρει πλούσιους καρπούς. Ὡστόσο ἡ καρποφορία ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ τὴν καταλληλότητα τοῦ ἐδάφους. Αὐτὸ ἐπεσήμανε ὁ Κύριος στὴ συνέχεια.

2. Μὲ ἀνάλογη διάθεση

    Ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε κοντὰ στὸ δρό­­­­μο συμβολίζει αὐτοὺς ποὺ ­κάποτε ἄ­­κουσαν τὸν λόγο ἀλλὰ ἐπειδὴ ­ἔμειναν ἀδιάφοροι, ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀ­­­φαι­ρεῖ τὸν λόγο ἀπὸ τὶς καρδιές τους. 

    Ὁ σπόρος στὸ πετρῶδες ἔδαφος συμ­βολίζει αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ὅταν ἀκού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὸν δέ­χονται ἀρχικὰ μὲ χαρὰ καὶ ἐν­θου­­σι­α­σμό, ἔπειτα ὅμως, ὅταν ἔλθει καιρὸς πει­ρα­σμοῦ ἢ διωγ­μοῦ, ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πίστη, διότι ὁ σπόρος δὲν μπόρεσε νὰ ριζώσει βαθιὰ μέσα τους. 

    Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὰ ­ἀγκάθια συμβολίζουν ἐκεί­νους ποὺ ἀκοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ κι ἀρχίζουν μὲ κάποια προθυμία νὰ βαδίζουν στὸ δρόμο τῆς πίστε­ως. Πνίγονται ὅμως ἀπὸ τὶς ἀγωνιώδεις φροντίδες γιὰ τὴν ἀπό­κτηση χρημάτων καθὼς κι ἀπὸ τὶς ­ἀπολαύσεις τῆς σαρ­­­­­­κι­κῆς ζωῆς, κι ἔτσι δὲν προκόπτουν ὥστε νὰ ­δώσουν καρπό. 

    Ὁ σπόρος ὅμως ποὺ ἔπεσε στὴν εὔ­φορη γῆ συμβο­λί­ζει τοὺς ­ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μὲ καρδιὰ κα­­­­­­λο­προ­αίρετη, εὐθεία καὶ ἀγαθὴ ἀκοῦν, ἐμπεδώνουν τὸν λόγο καὶ τὸν κρατοῦν σφι­χτὰ μέσα τους, ὥστε καρ­­­πο­φοροῦν τὶς ἀρετές, δείχνοντας ὑπομονὴ καὶ καρτε­ρία σ’ ὅλα τὰ ἐμπόδια ποὺ συναντοῦν στὴν ἄσκηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς. 

Συνεπῶς τὸ πόσους καρποὺς θὰ παρουσιάσει ἡ γῆ καὶ τῆς δικῆς μας ψυχῆς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση καὶ προθυμία, ἀπὸ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα. Μαζὶ μὲ τὴ σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐκκοπὴ τῶν παθῶν καὶ ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων σὰν τὸ ὄργωμα καὶ τὴν περίφραξη, ἡ προσευχὴ σὰν δροσερὴ ποτιστικὴ βροχή, ἡ Χάρη τῶν ἁγίων Μυστηρίων σὰν τὸ λίπασμα. 

    Εἶναι πολλὲς οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὴ διδαχὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἂς συμμετέχουμε σ’ αὐτὲς μὲ τὴν κατάλληλη προετοιμασία καὶ μὲ πολλὴ προθυμία νὰ ἐφαρμόζουμε αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε, ὥστε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Οὐράνιου Γεωργοῦ νὰ φέρουμε πλούσιους καρποὺς ἀρετῶν.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”