ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΄ ΛΟΥΚΑ 11-10-2015

Στὶς μέρες μας  ὑπερπλεόνασε ὁ ἀνθρώπινος λόγος. Εἰδικὰ  μετὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ διαδικτύου βλέπουμε μία ἀκατάσχετη χρῆση του, ποὺ ἐκτρέπεται πλέον ἀπὸ πάσης ἀπόψεως καὶ φτάνει στὴν κατώτατη στάθμη τῆς ὕβρεως, τῶν βωμολοχιῶν, τῶν συκοφαντιῶν, τῶν  ἀπειλῶν κλπ.  Ἀλλὰ  κι  ὅταν πάλι ὁ ἀνθρώπινος λόγος προσπαθεῖ νὰ νοηματοδοτήσει τὴ ζωή, χάνεται πολλὲς φορὲς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῶν ἰδεολογιῶν, τῶν αἱρέσεων, τῶν φιλοσοφιῶν, τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκειῶν.  Ὁ ἄνθρωπος μιλάει συνεχῶς, γράφει συνεχῶς, ἀλλὰ τελικὰ τὰ λόγια του δὲν βρίσκουν τὸν στόχο τῆς ἀληθείας. Ἡ πολυλογία ἀντιθέτως ἔφερε τὴν ἀλογία.  Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου  ὅμως ἐξακολουθεῖ  νὰ  διψᾷ. Ποιός θὰ μπορέσει νὰ τὴν ξεδιψάσει; Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν δύναμη τοῦ μόναδικοῦ λόγου ποὺ ἀξίζει νὰ ἀκούγεται καὶ νὰ μελετᾶται καὶ νὰ προφέρεται· τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

«Ἐξῆλθεν  ὁ σπείρων τοῦ  σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ».  Ὁ Κύριος ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ σπείρει τὸν σπόρο Του. Ποιός εἶναι αὐτός;  Ὁ λόγος Του.  Ὁ Χριστὸς  ἦλθε  στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς μιλήσει. Τί μεγάλη σημασία  ἔχει  ὁ  λόγος! Μόνον  ὁ ἄνθρωπος  ἀπὸ ὅλα τὰ ζωντανὰ ὄντα ἔχει τὴ  δυνατότητα τοῦ  λόγου. Αὐτὴ  εἶναι  ἕνα  ἀπὸ   τὰ στοιχεῖα  τῆς  εἰκόνας τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο . Ὁ λόγος εἶναι  ἰδίωμα καὶ  τοῦ  Θεοῦ. Καὶ   τώρα ἔρχεται  ὁ ἴδιος  ὁ  Λόγος τοῦ  Θεοῦ καὶ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ λόγο Του. Γιατί; Γιατὶ ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς τραβήξει ἀπὸ τὸν γκρεμὸ τῆς ἁμαρτίας, νὰ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό, νὰ θεραπεύσει τὶς πληγές μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίσει, νὰ μᾶς κάνει  νέους ἀνθρώπους.

Ὁ σποριᾶς δὲν τσιγγουνεύεται τοὺς σπόρους του. Σπέρνει παντοῦ  στὸ  χωράφι του.  Ἀκόμη κι ἂν ὁ σπόρος πέφτει σὲ μέρη ποὺ  δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ καρπίσει.  Ἔτσι κι ὁ οὐράνιος σποριᾶς· σπέρνει τὸν λόγο Του καὶ σὲ  ψυχὲς  ἄκαρπες.  Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ. Μὲ τὰ λόγια Του, μὲ τὰ ἔργα Του, μὲ τὰ ἔργα τῆς δημιουργίας, τὴν   φύση, μέσα  ἀπὸ  τὰ προσωπικὰ  γεγονότα τῆς ζωῆς μας,  ἀπὸ  παντοῦ  σπέρνει στὶς ψυχές μας τὸν καλὸ σπόρο Του, τὸν καλὸ  λογισμό, τὴν  ἀδιάσειστη  ἀλήθεια,  τὴν  ἀνυπόκριτη  ἀγάπη.  Ὁ σπόρος εἶναι καλός, ἀλλὰ ἡ γῆ ποὺ τὸν δέχεται δὲν εἶναι πάντα καλή. Ἄλλοτε ὁ σπόρος πέφτει στὸν χιλιοπατημένο δρόμο καὶ  τὰ πουλιὰ σπεύδουν νὰ τὸν ἁρπάξουν. Ἄλλοτε δηλαδὴ ἡ ψυχὴ εἶναι σκληρή, πέτρα, πατημένη ἀπὸ τὴν κακία τῆς  ἁμαρτίας, γι᾽ αὐτὸ  καὶ  ὁ πονηρός,  ὁ  διάβολος, σπεύδει νὰ ἐξαφανίσει ἀπὸ τὴ σκέψη της τὴν ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ.

Ἄλλοτε πάλι ὁ σπόρος πέφτει ἐκεῖ ὅπου ἡ γῆ εἶναι πετρώδης. Οἱ  ρίζες δὲν βρίσκουν χῶμα γιὰ  νὰ  μποῦν βαθειά, γι᾽  αὐτὸ  καὶ ὅλη ἡ δύναμη τοῦ  φυτοῦ  βγαίνει πρὸς τὰ ἔξω. Φαίνεται στὴν  ἀρχὴ  λαμπρό, ἀλλὰ σύντομα, μὲ τὴν πρώτη ξηρασία τὸ φυτὸ ξεραίνεται γιατὶ δὲν ἔχει ρίζες βαθειὲς γιὰ νὰ ζήσει.  Ἔτσι καὶ μερικοὶ ἄνθρωποι. Φαίνονται στὴν ἀρχὴ νὰ προοδεύουν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ δὲν φροντίζουν νὰ ριζώσουν τὴν πίστη βαθειὰ  μέσα τους.  Ἡ ἐπιφανειακή,  ἐπιπόλαια, ρηχή, ἐξωτερικὴ πνευματικὴ ζωὴ δὲν θ᾽ ἀντέξει γιὰ πολύ. Στὸν πρῶτο πειρασμὸ  θ’ἀπομακρυνθει ἀπὸ   τὸν Θεό.

Ἄλλος σπόρος πέφτει  ἀνάμεσα στ᾽ ἀγκάθια. Προοδεύει.  Ἀλλὰ  παράλληλα αὐξάνονται καὶ_ τ᾽ ἀγκάθια. Κάποια στιγμὴ τ᾽ἀγκάθια πνίγουν τὸ φυτὸ καὶ τὸ νεκρώνουν. Δὲν φτάνει μόνον νὰ πιστεύσουμε. Πρέπει καὶ νὰ ξερριζώσουμε τὰ πάθη μας.  Ἀλλιῶς τὰ  πάθη μας,  οἱ μέριμνες τοῦ κόσμου αὐτοῦ, θὰ πνίξουν κάθε καλὴ διάθεση μέσα μας. Τί ξεχωρίζει  ὅμως τὴν τετάρτη, τὴν  ἐκλεκτὴ μερίδα; Πρῶτα,  ὅτι ἔχουν καλὴ καρδιά καὶ κρατοῦν δηλαδὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μέσα τους καὶ τὸν ξαναφέρνουν πολλὲς φορὲς στὴν θύμησή τους παρ᾽ ὅλες τὶς ἐνοχλήσεις γι’αὐτό και καρποφοροῦν.

 Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ  εἶναι  ὁ  μοναδικὸς λόγος ποὺ  μπορεῖ  νὰ ἀναπαύσει  τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, νὰ  τῆς δώσει  φτερὰ  γιὰ νὰ ἀνεβεί ψηλά,  ἐλπίδες ποὺ  δὲν  ἐξαπατοῦν. Μπορεῖ  νὰ  φωτίσει  τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας, νὰ ἀποκαλύψει  τὶς ἐλλείψεις μας, νὰ καλλιεργήσει  τὶς  ἀρετές μας.   Γι᾽ αὐτὸ ἂς δείξουμε προθυμία νὰ τὸν ἀκούσουμε, ζῆλο νὰ τὸν κρατήσουμε μέσα μας, ὥστε ἔστω κι ἂν ἔρχεται ἀντίθετος στὰ πάθη μας νὰ  τὸν ἐφαρμόσουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.