Η  ΑΓΑΠΗ  ΠΟΥ  ΟΔΗΓΕΙ  ΣΤΗΝ  ΔΟΞΑ  ΤΟΥ  ΟΥΡΑΝΟΥ 

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής 1ης Νοεμβρίου

Αγίων Αναργύρων

(Α' Κορ. ιβ' 27-ιγ' 8)

Με το Αποστολικό Ανάγνωσμα η Εκκλησία μας, πλην των ιερών τροπαρίων, κατακοσμεί την μνήμη των Αγίων Αναργύρων. Των ενδόξων αυτών μορφών που κατέκτησαν την κορυφή των αρετών, την αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Ας σταθούμε λοιπόν σε κάποια σημεία, αφού τόσα έχουν να μας διδάξουν στην ανοδική μας πορεία.

 Όλα τα μέλη τής Εκκλησίας ξεκινούμε από τη θέση που κηρύσσει ο πνευματέμφορος Απόστολος: “Αδελφοί, υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους”. Αλλά υφίστανται και οι εργάτες και οι διάκονοι της Εκκλησίας, τα μέλη δηλ. που αναλαμβάνουν τις ιερές διακονίες και έχουν λάβει τα ιδιαίτερα χαρίσματα ακριβώς για την διακονία του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Όμως, “... μή πάντες απόστολοι, μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες δυνάμεις; μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; μη πάντες διερμηνεύουσι;᾽᾽ Όχι βέβαια. Ο κάθε πιστός διαθέτει το δικό του χάρισμα. Και αφού έτσι τα όρισε ο Κυβερνήτης της Εκκλησίας, πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε ζήλεια και φιλονικία για τα χαρίσματα και τα υπεύθυνα διακονήματα. Αλλοίμονο εάν επιτρέψει κάποιος να γεμίσει το εσωτερικό του με πικρία για τα χαρίσματα που βλέπει να αυξάνουν σε άλλους. Ο καθένας θα καλλιεργεί το δικό του, θα συνεργάζεται με τους άλλους προς δόξαν Θεού και ταυτοχρόνως θα προσαρμοζόμαστε στην Αποστολική εντολή που λέει: “Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα και έτι καθ' υπερβολήν οδόν υμίν δείκνυμι”. Ζητήστε τα ανώτερα χαρίσματα,  λέει. Αυτά να ζηλεύετε! Και σας δείχνω εγώ τον δρόμο που οδηγεί στα ανώτερα αυτά επίπεδα, στα ανώτερα χαρίσματα, που είναι η ΑΓΑΠΗ!

Αλλά πώς μπορεί να μιλήσει και να γράψει κανείς περί του ουράνιου αυτού δώρου, σε κάθε εποχή, πολύ περισσότερο στην δική μας, που έχει γίνει δυσεύρετον αγαθόν η γνησία αγάπη που τροφοδοτείται από την Αγία Τριάδα; Πώς είναι δυνατόν τώρα που η ψευδεπίγραφη και νόθος αγάπη έχει κατακλύσει τις σχέσεις των ανθρώπων σε παγκόσμια αλλά και παγχριστιανική κλίμακα;

Αυτήν την αρετή, την θεία και τελειοτέρα όλων, εξυμνεί ο Θείος Παύλος στο δεύτερο μέρος τής σημερινής περικοπής. Πού αλήθεια να σταθεί κανείς; Τι να θέσει πρώτο και τι ν' αφήσει δεύτερο από τα διαμάντια αυτά τής Χάριτος, από τους θεόπνευστους στίχους  του ύμνου της αγάπης; Όντως, ούτε η γλωσσομάθεια και σοφία, ούτε η γνώσις και η επιστήμη και η αποκάλυψις των θείων μυστηρίων, μα ούτε και η πίστις και όλες οι αρετές έχουν αξία εάν μέσα από την καρδιά του ανθρώπου απουσιάζει η αγάπη. Ακόμα και το μαρτύριο χάνει την υπέροχη αξία του, όταν έρχεται απογυμνωμένο της θεοϋφάντου αγαπητικής στολής. Και δικαίως, αφού η αγάπη δίδει υψίστη την τέλεια αξία σε κάθε διακόνημα, χάρισμα και αρετή, σε κάθε προσπάθεια και θυσία έως και την μεγαλύτερη που μπορεί να προσδώσει ο πιστός.

Αλλά το χάρισμα αυτό της αγάπης, που χρειάζεται αγώνες επί αγώνων για την καλλιέργεια και την διαφύλαξή του, έχει πολλές λαμπρές και υπέροχες πλευρές. Θαυμαστές και βεβαίως αναγκαίες στη ζωή. Ιδιότητες και χαρίσματα που συγκινούν, διδάσκουν, αναγεννούν τον πιστό και επόμενο είναι να εξυψώνουν την κοινωνία των ανθρώπων και να τη μεταβάλλουν σε τάξη και κοινωνία αγγέλων.

Βεβαίως στα στενά πλαίσια ενός κειμένου είναι εντελώς αδύνατον να αναπτυχθεί η θεολογία της Αποστολικής γραφίδος, γι' αυτό είναι ανάγκη ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός να εντρυφήσει στο μοναδικό αυτό κείμενο, που εάν αποφασίζαμε, τουλάχιστον οι συνειδητοί πιστοί, να εφαρμόσουμε, η κατάστασις στην Εκκλησία, αλλά και γενικώτερα, οπωσδήποτε θα ήταν τελείως διαφορετική.

Επιβάλλεται όμως να σταθούμε σε ένα σημείο διευκρινιστικό, που είναι καθοριστικής σημασίας. Η αγάπη για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος των Εθνών δεν είναι μια απλή συναισθηματική ή συνηθισμένη αγάπη, αλλά είναι ένα ηφαίστειο που ξεχειλίζει από το πυρ τής της προς τον Θεόν αγάπης κατ' αρχάς και διαχέεται προς τον πλησίον. Φανερώνει επίσης ένα δογματικό υλικό, που δεν μπορεί παρά να θησαυρίζεται μόνο εντός τής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θέλουμε να πούμε με τούτο το εξής.:

Όλες οι θρησκείες, κατά το μάλλον ή ήττον, κάνουν λόγο περί αγάπης. Όλες επίσης οι χριστιανικές εκφράσεις (=αιρέσεις) υπερθεματίζουν στο κεφάλαιο της αγάπης, με αποτελέσματα όμως τραγικά, αφού απουσιάζει το υπόβαθρο της αληθείας. Φθάνουν μάλιστα κάποιοι να κάνουν λόγο περί “αγάπης Χριστιανικής” ακόμα και στο βόρβορο των σαρκικών διαστροφών, αλλά και τόσα άλλα ψευδεπίγραφα παραδείγματα αγάπης προβάλλονται, τα οποία πασιφανώς αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη άνευ αληθείας, αλλά και αντιστρόφως, αλήθεια άνευ αγάπης. 

Δόξα τω Θεώ οι Άγιοι της Εκκλησίας, μας καθοδηγούν και σ' αυτό το μονοπάτι, το δύσκολο μεν, όμορφο όμως, καρποφόρο και φωτεινό. Στον δρόμο της νευρώδους και ζωντανής αγάπης, που αποπνέει την ευωδία τής Χάριτος και το άρωμα της Ορθοδόξου αληθείας, συνάμα δε και του ήθους των ανθρώπων που εβίωσαν την πάναγνη και μαρτυρική αγάπη.

Επομένως, όσοι νομίζουν ότι θα ξεγελάσουν τους πιστούς “ένεκεν αγάπης”, είναι οι ίδιοι γελασμένοι και “μακράν νυκτωμένοι” στην ασέληνη νύκτα της πλάνης, ή ίσως στο έρεβος του επαράτου νεονικολαϊτισμού.

Και ας μη λησμονούμε ποτέ, ότι “ μπορεί να δίνεις χωρίς να αγαπάς, αλλ' ουδέποτε μπορείς να αγαπάς δίχως να δίνεις και κυρίως δίχως να κηρύττεις την σώζουσα αλήθεια”.

Όσο για το ότι κάποιοι καυχώνται ότι γνωρίζουν πολλά, ας μάθουν ότι η γνώσις ακολουθεί έως τον τάφο, η δε αγάπη μας οδηγεί στην δόξα του ουρανού.

Αμήν

Αρχ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος