ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Τίτ. Γ΄ 8 – 15

Ευαγγέλιο: Λουκ. Η΄ 5 – 15

11 Οκτωβρίου 2015

« Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού »

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, η αγία μας Εκκλησία, γιορτάζει τη μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου. Οι άγιοι αυτοί Πατέρες, υπήρξαν κήρυκες και σπορείς του Θείου λόγου, όπως ο Κύριος και οι άγιοι του Σωτήρος Απόστολοι. Γι’ αυτό και σήμερα διαβάσαμε στη θεία Λειτουργία το ιερό Ευαγγέλιο της παραβολής του σπορέως, που όλοι μας το γνωρίζουμε από τα παιδικά μας χρόνια, αφού τη διδαχθήκαμε στο Δημοτικό Σχολείο. Κάποτε, μας λεει η παραβολή, ένας γεωργός, βγήκε στο χωράφι του, για να σπείρει τον σπόρο του που είχε από την προηγούμενη σοδειά.

Καθώς έσπερνε, ένα μέρος του σπόρου έπεσε στο δρόμο, όπου καταπατήθηκε και τον έφαγαν τα πουλιά. Άλλο μέρος του σπόρου έπεσε σε χωράφι, που ήταν γεμάτο πέτρες, που όταν φύτρωσε, ξηράθηκε γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλο, πάλιν μέρος του σπόρου έπεσε σε χώμα που είχε πολλά αγκάθια, που όταν ο σπόρος φύτρωσε και βλάστησε, τα αγκάθια τον έπνιξαν. Τέλος, ένα μέρος του σπόρου έπεσε σε γόνιμο έδαφος, φύτρωσε και έδωσε καρπόν εκατό φορές περισσότερο. Με τον σπόρο αυτό, ο Κύριος, παρομοιάζει το λόγο του Θεού. Με την ευκαιρία, λοιπόν, αξίζει κι εμείς σήμερα, να μελετήσουμε τη δύναμη αυτού του λόγου για να δούμε μετά και πώς εκδηλώνεται στην καθημερινή μας ζωή.

Πράγματι, ο Θείος λόγος έχει μεγάλη δύναμη, γιατί δεν είναι λόγος ανθρώπου, αλλά λόγος του Παντοδύναμου Θεού. Όπως είναι γνωστό, οι λόγοι των ανθρώπων και αυτών ακόμα των φιλοσόφων και μεγάλων ανδρών, έχουν ατέλειες και αδυναμίες, γιατί προέρχονται από ανθρώπους, που μπροστά στον Θεό, είναι μικροί και αδύναμοι. Ο Θείος λόγος, όμως, είναι Παντοδύναμος γιατί προέρχεται από Εκείνο που «είπε και έγιναν» και Αυτό που «πρόσταξε και θεμελιώθηκαν», όπως μας λεει ο Προφητάναξ Δαβίδ (Ψαλμ. ΛΒ΄ 9).

Η Αγία Γραφή, για να δείξει τη μεγάλη δύναμη του Θείου λόγου, μας λεει ότι «είναι ξίφος οξύ και δίστομη ρομφαία και μάχαιρα του Πνεύματος». «Ένα δίκοπο κοφτερό μαχαίρι», μας λεει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, «έβγαινε από το στόμα του λόγου του Θεού, για να πατάξει με αυτό τα έθνη» (Αποκ. ΙΘ΄ 15).

Αυτή η ρομφαία, το σπαθί το οξύ με τις δύο κόψεις, με τα οποία κατατεμαχίζεται και αφανίζεται ο εχθρός, είναι ο λόγος Του ο «ζών». Είναι ο λόγος ο ζωτικός και δραστικός, ο λόγος που κρημνίζει τα ψεύδη, που διαλύει τα σκοτάδια της σύγχυσης και αποστομώνει τους «κράχτες» του κακού. Είναι ο λόγος ο πανσθενής, ο Παντοκρατορικός, στον οποίο καμιά δύναμη του κόσμου αυτού, δεν είναι δυνατό να αντισταθεί. Γιατί είναι λόγος του Δημιουργού και Εξουσιαστή του σύμπαντος κόσμου. «Παρακαλώ τον Θεό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού», γράφει στην προς Εφεσίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος, «το μεγαλοδύναμο Πατέρα, να σας δίνει πνεύμα σοφίας, που θα σας αποκαλύψει πως να τον γνωρίσετε ακόμα καλύτερα» (Εφεσ. Α΄ 17). Και συμπληρώνει: «Εκτός απ’ όλα αυτά, κρατάτε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα μπορέσετε να σβήσετε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού. Η σωτηρία ας είναι περικεφαλαία σας, και ο λόγος του Θεού η μάχαιρα που σας δίνει το Πνεύμα» (Εφεσ, ΣΤ΄ 17).

Δεν είναι, επομένως, ο λόγος του Θεού νεκρό γράμμα. Η δραστική δύναμη που περικλείει, δεν είναι καταστρεπτική, αλλά αγιαστική και τονωτική. Όταν εισέλθει σε μια ψυχή και βρει καλό έδαφος, προκαλεί θαυμαστές αλλοιώσεις. 

Ξυπνά τη ναρκωμένη συνείδηση. Ελέγχει τις διαθέσεις. Εξευγενίζει τα αισθήματα. Διορθώνει τους λογισμούς. Καθαρίζει τις σκέψεις. Παρακινεί σε μετάνοια και αγιασμό. Γίνεται αιτία ν’ αρχίσει μια νέα ζωή μέσα μας.

Καθημερινά και αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα των ανθρώπων, που άλλαξαν ζωή με την επίδραση του Θείου λόγου, Με τη μελέτη του λόγου του Θεού νέοι άνθρωποι τονώνονται και παίρνουν δυνάμεις, ώστε να μη υποκύπτουν στους προκλητικούς πειρασμούς της αμαρτίας. Ο λόγος του Θεού επηρεάζει και τους πιστούς οικογενειάρχες, ώστε και αυτοί να υπερνικούν τις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής. Αλλά στο λόγο του Θεού τον Παντοδύναμο βρίσκουν στήριγμα και στα γηρατειά τους γέροντες και ηλικιωμένοι και παρηγοριά και ελπίδα όλοι οι ασθενείς και ανήμποροι.

Εκείνο που χρειάζεται από εμάς είναι να έχουμε επαφή με το Θείο λόγο, μια επαφή, που να είναι σταθερή και αδιάκοπη. Αυτή τη σταθερή και αδιάκοπη επαφή και επικοινωνία με το λόγο του Θεού, συνιστά σε όλους μας η Αγία Γραφή όταν μας προτρέπει: « Μην πάψεις ποτέ να επαναλαμβάνεις τις εντολές αυτού του βιβλίου του νόμου και να το μελετάς μέρα και νύκτα, για να εφαρμόζεις πιστά όλα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό. Τότε θα έχεις επιτυχία στα έργα σου και θα ευημερείς» (Ιησού Ναυή Α΄ 8). Αν η ψυχή μας μένει πεινασμένη και δεν χορταίνει κανονικά με τον άρτο του λόγου του Θεού, αλλά υποσιτίζεται, τότε να μη περιμένουμε να δούμε τη δύναμή Του. Θα χωλαίνουμε και θα είμαστε καχεκτικοί πνευματικά και ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις του διαβόλου.

Για να επιτύχουμε, επομένως, στους στόχους μας, θα πρέπει η επαφή και επικοινωνία μας με το λόγο του Θεού να είναι ουσιαστική και σε βάθος. Θα πρέπει να τον φυλάσσουμε σαν πολύτιμο θησαυρό και να τον έχουμε εμπνευστή, σύμβουλο και οδηγό μας, στην καθημερινή μας ζωή. Ο θεόπνευστος Δαβίδ, με τρόπο παραστατικό μας λεει: «Μες στην καρδιά μου διατηρώ τα λόγια σου, για να μην αμαρτήσω απέναντί σου. Ευλογημένος να είσαι Κύριε. Δίδαξέ με τους νόμους σου. Τα χείλη μου απαριθμούν του στόματός σου όλες τις αποφάσεις. Χαίρομαι να τηρώ τις εντολές σου, σαν να’ τανε δικοί μου όλοι οι θησαυροί», καταλήγει. (ΡΙΗ΄ 11). Απ’ αυτά φαίνεται ότι ο Θείος λόγος είχε την πρώτη θέση και τον πρώτο λόγο στη ζωή των ιερών πατέρων, που σήμερα γιορτάζουμε. Για τούτο και κατόρθωσαν και νίκησαν τον διάβολο κι έτσι απέφυγαν την αμαρτία κι έζησαν τη ζωή της αρετής και της ηθικής τελειότητος.

Αδελφοί μου! Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα στον κόσμο αυτό ακμάζουν και παρακμάζουν. Ο Θείος νόμος, όμως, είναι πάντοτε Παντοδύναμος, ώστε να νικά το νόμο της φθοράς. Κι επειδή είναι λόγος του αναλλοίωτου Θεού, έχει δύναμη αιώνια. Γι’ αυτό στις φωνές του κακού, ας απαντούμε με το λόγο του Θεού. Με την αλήθεια του Χριστού, που φωτίζει, ελευθερώνει και σώζει. Είναι ανάγκη κατεπείγουσα των καιρών μας η απαίτηση, να δώσουμε στη δίστομη και οξεία ρομφαία, την δυνατότητα να θαυματουργήσει και πάλιν.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος