ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 26-39)

Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι τὸ μόνο σχετικὸ περιστατικὸ ποὺ συναντοῦμε στὰ Εὐαγγέλια. Ἀντίθετα, διαπιστώνουμε ὅτι γίνονται καὶ ἄλλες τέτοιες περιγραφὲς μὲ σκοπὸ νὰ καταδειχθεῖ τὸ βαθύτερο θεολογικὸ μήνυμα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπ’ αὐτές∙ ὅτι, δηλαδή, ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο ὡς ἐλευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς καρποὺς αὐτῆς, τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὸν θάνατο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ δεσμά, τὰ ὁποῖα τὸν κρατοῦν αἰχμάλωτο καὶ τοῦ στεροῦν τὴν ζωοποιὸ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του.

Τὴ δύναμη αὐτὴν τοῦ Μεσσία τὴν ἀναγνωρίζει τὸ δαιμόνιο, γι’ αὐτὸ καὶ φωνάζει στὸν Ἰησοῦ: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μὴ μὲ βασανίσης». Ἤδη, τὸ δαιμόνιο, ποὺ καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο, ἀναγνωρίζει ὅτι δὲν ἔχει κανένα κοινὸ σημεῖο μὲ τὸν Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος σώζει τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀναγνωρίζει ἀκόμη ὡς Υἱὸ τοῦ Ὑψίστου καὶ φυσικὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὸν κόσμο δηλώνει τὸ τέλος τῆς δικῆς του κυριαρχίας, τῆς κυριαρχίας τῶν διαφόρων δαιμονικῶν δυνάμεων καὶ δαιμονικῶν καταστάσεων. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες δείχνουν πόσο ἀληθινὸ εἶναι τὸ κακὸ μέσα στὸν κόσμο καὶ πόσο ἀποπροσανατολιστικές της πραγματικότητας εἶναι οἱ περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἀπόψεις.

Ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ δαιμόνια στὴ συνέχεια τῆς διηγήσεως ζητοῦν ἄδεια νὰ ἐγκατασταθοῦν σ’ ἕνα κοπάδι χοίρων, ἀποδεικνύει τὴν ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος συναντώμενος μ’ αὐτά στὸ πρόσωπο ἑνὸς ταλαίπωρου ἀνθρώπου, τὰ ἐκδιώκει, προσφέροντας πίσω στὴν κοινωνία τὸν θεραπευμένο ἄνθρωπο. Ἕναν ἄνθρωπο, δηλαδή, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ κυριαρχία, ὁ ὁποῖος ἀποζητᾶ τὴν συνεχῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπὸ ἐπιθετικὸς καὶ αὐτοκαταστροφικὸς γίνεται ἡ πηγὴ σωτηρίας τῶν ἄλλων.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, ἔχουμε τὴν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν πληροφοροῦνται τὰ γινόμενα ἀπὸ τοὺς χοιροβοσκοὺς καὶ ἐνῶ βλέπουν τὸν πρώην δαιμονισμένο ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα, καταλαμβάνονται ἀπὸ φόβο. Καὶ ἀντὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν μεσσιανικὴ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ, τὸν παρακαλοῦν νὰ ἐγκαταλείψει τὴν περιοχή τους ἀπὸ φόβο, μήπως στερηθοῦν τὰ ὑλικὰ ἀγαθά τους. Τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ πνευματικό τους συμφέρον, ἀπορρίπτουν τὴν ἐλευθερία, προτιμώντας νὰ μείνουν δοῦλοι. Καὶ δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ἐπαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν διακρίνουν τὸ σωστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνουν τὰ μεγάλα, γιὰ νὰ κερδίσουν τὰ μικρά, νὰ διώχνουν τὸ Σωτήρα γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ ἄνετα.

Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ τραγικότητα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ἀρνεῖται τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ, ἀρνεῖται τὰ θαύματα τῆς θείας ἀγάπης καὶ σκεπτόμενος ψυχρὰ καὶ ἐγκεφαλικὰ ἐγκλωβίζεται στὰ δεσμὰ μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ἔχει περιβάλλει τὴν καθημερινότητά του. Ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καλύτερος μὲ τὴν ψυχρὴ λογικὴ καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν βιωματικὴ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, τὸν ἀληθινὸ σωτήρα καὶ ἐλευθερωτή.

Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀφήνει τὴν ὕπαρξή του νὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, γιατρεύεται ἀπὸ ὅλες τὶς «ἀσθένειες», ποὺ τόσο βασανιστικὰ τὸν ὁδηγοῦν στὴν μοναξιὰ καὶ τὴν ἀκοινωνησία. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ, αἰσθάνεται μεγάλη ἀσφάλεια. Μέσα του κατοικεῖ ὁ Χριστὸς καὶ γι’ αὐτὸ γίνεται ἀπόστολος καὶ μάρτυράς του. Ὅπως συνέβη μὲ τὸ δαιμονισμένο ὁ ὁποῖος «ἀπῆλθεν… κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἐλευθερωτὴς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις. Δύο εἶναι οἱ συμπεριφορὲς τὶς ὁποῖες ἐπιδεικνύουν οἱ ἄνθρωποι διαχρονικά: εἴτε ἀποδέχονται αὐτὴν τὴν δωρεὰ, μεταβάλλοντας ριζικὰ τὸν ἑαυτό τους εἴτε, κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Γαδαρηνῶν, τὴν ἀπαρνοῦνται καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ τὸν Χριστό χάριν κάποιου ἄλλου συμφέροντος. Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε, ὅμως, ὅτι ἡ πρώτη ἐπιλογὴ μπορεῖ νὰ σημάνει τὴν σωτηρία μας ἐνῶ ἡ δεύτερη τὴν καταστροφή μας. Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως