ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2Ο15

Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ

(Κολ. δ΄ 5-11, 14-18)

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός».

Σήμερα, ἀδελφοί μου, γιορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀστέρες ποὺ σελαγίζουν στὸν οὐρανὸ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς. Ποιὸς ἦταν ὁ Ἅγιος Λουκᾶς; Δὲν ἀρκεῖ ν’ ἀκοῦμε τὸ ὄνομα καὶ νὰ πανηγυρίζουμε τὴ μνήμη ἑνὸς Ἁγίου. Πρέπει νὰ προσπαθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸ βίο του καὶ νὰ μιμούμαστε τὶς ἀρετές του. Ὅπως εἶπε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἑορτὴ ἁγίου εἶναι μίμησις τοῦ ἁγίου. Ἂς ποῦμε λίγα λόγια λοιπὸν γιὰ τὸν ἅγιο.

Τὸ ὄνομά του ἔχει σημασία. Ἡ λέξη Λουκᾶς ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι προέρχεται ἀπὸ τὴ λατινικὴ λέξη λοὺξ ποὺ σημαίνει φῶς. Σχετικὴ εἶναι καὶ ἡ λέξη Λύκειο. Λύκειο σημαίνει τὸ σχολεῖο ποὺ φωτίζει, κι ἀλλοίμονο ἂν δὲν φωτίζει ἀλλὰ σκοτίζει. Λουκᾶς σημαίνει φωτεινός, λαμπρός. Δὲν ἦταν βέβαια πάντα φωτεινός. Ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης. Γεννήθηκε τότε ποὺ ὅλοι λάτρευαν τὴ κτίση καὶ ὄχι τὸν Δημιουργό, τὸ Θεό. Ἦταν Ἕλληνας στὴν καταγωγή. Πατρίδα του ἡ Ἀντιόχεια, μεγάλο κέντρο τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν Ἀνατολή. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν ἰατρός. Κατὰ τὴν παράδοση εἶχε καὶ ταλέντο στὸ νὰ ζωγραφίζει εἰκόνες. Ἀσκώντας τὴν ἰατρικὴ βρέθηκε στὴ Θήβα τῆς Βοιωτίας ὅπου ἄκουσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, γνωρίστηκε μαζί του, πίστεψε στὸ Χριστό, βαπτίσθηκε χριστιανός, καὶ ὠνομάστηκε Λουκᾶς.

Ἀκολούθησε ἀπὸ τότε τὸν Παῦλο. Ἡ ζωὴ τοῦ Παύλου ὅμως δὲν ἦταν σὰν τὴ ζωὴ τῶν σημερινῶν κληρικῶν ποὺ περνοῦμε μὲ σχετικὴ ἄνεση. Ἦταν ζωὴ σκληρή, εἶχε φτώχεια, ταλαιπωρία, διωγμούς, ναυάγια, μαρτύριο, σταυρό. Πόσες φορὲς δὲν καταδιώχθηκε, δὲν συνελήφθη, δὲν ἐμαστιγώθηκε, δὲν ἐφυλακίσθη, δὲν λιθοβολήθηκε ἀπὸ Ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρες. Καὶ τέλος ἀποκεφαλίστηκε στὴ Ρώμη. Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπέτειες ὁ Λουκᾶς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν Παῦλο. Ἔμεινε κοντά του, στὶς περιοδεῖες, στὶς ἀσθένειες, στὶς θλίψεις μέχρι τὸ τέλος. Μεταξὺ τῶν συνεργατῶν τοῦ Παύλου κορυφαία θέση ἔχει ὁ Λουκᾶς, γιὰ τὸν ὁποῖο λέει: «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός». Ὅσες φορὲς ἀσθενοῦσε ὁ Παῦλος καὶ εἶχε ἀνάγκη ἰατρικῶν περιποιήσεων, ὁ Λουκᾶς ἦταν παρών.

Ὁ Λουκᾶς δὲν εἶδε τὸ Χριστό μας μὲ τὰ μάτια του. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ἄκουσε τὸ κήρυγμα ἐκείνων ποὺ ὕπηρξαν «αὐτόπται καὶ ὑπηρέται τοῦ Λόγου». Σχημάτισε ἔτσι σαφῆ ἐντύπωση ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ δώσει πιστή εἰκόνα γιὰ τὸν Κύριο, γιὰ τοὺς Ἀποστόλους, γιὰ τὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Πίστεψε βαθιὰ κι αὐτὸ ποὺ πίστεψε τὸ κήρυξε. Κι ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τελείωσε τὸ δρόμο του, ὁ Λουκᾶς ἔφυγε ἀπὸ τὴ Ρώμη. Ἄρχισε νὰ περιοδεύει καὶ νὰ κηρύττει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Γύρισε ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τέλος ἐπανῆλθε στὰ μέρη τῶν Θηβῶν ὅπου κατὰ μία παράδοση ἔγινε Ἐπίσκοπος καὶ ἐκεῖ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ἁγία του ψυχὴ σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν.

Κήρυξε μὲ τὴ γλώσσα του, κήρυξε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά του, κήρυξε μὲ τὰ θαύματά του. Θὰ κηρύττει ὅμως στοὺς αἰῶνες μὲ τὰ θεόπνευστα συγγράμματά του, τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὅποιος διαβάζει τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, νομίζει ὅτι βλέπει νὰ παρελαύνει μπροστά του ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία. Κάποιος σοφὸς εἶπε ὅτι ἀπ’ ὅλα τὰ βιβλία ποὺ διάβασε ἐκεῖνο ποὺ τοῦ προκάλεσε μεγαλύτερη συγκίνηση ἦταν αὐτό. Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ τὸ χαρακτήρισαν Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγγνώμης, τῶν οἰκτιρμῶν, εὐαγγέλιο τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι χαρά. Ὁ Λουκᾶς ἀρχίζει ἀπὸ τὸν εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου μὲ τὸ χαιρετισμὸ τοῦ Γαβριὴλ «χαῖρε κεχαριτωμένη» (Λουκ. 1, 28), προχωρεῖ μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀγγελικὸ μήνυμα «Ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην» (Λουκ. 2, 10) καὶ τελειώνει πάλι μὲ τὴ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων ὅταν εἶδαν τὸν Χριστὸ νὰ ἀναλαμβάνεται στοὺς οὐρανούς «Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλημ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. 24, 52). Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Χριστός μας. Ὅποιος δοκιμάσει, πλησιάσει, πιστέψει ὅπως ὁ Λουκᾶς θὰ δεῖ ὅτι ἡ λύπη γίνεται χαρὰ καὶ τὸ σκοτάδι γίνεται φῶς.

Ὁ Λουκᾶς ἦταν ἰατρὸς σωμάτων ποὺ ἔθετε τὴν ἐπιστήμη του στὴν ὑπηρεσία κάθε πονεμένου ἀσθενοῦς συνανθρώπου του. Εἶχε ὅμως κι αὐτὸς ἀνάγκη ἰατροῦ τῆς ψυχῆς του. Τὸν βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ Παύλου, ποὺ τὸν ὡδήγησε στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προτοῦ θεραπεύσει τὸ Λουκᾶ, εἶχε δεχθεῖ τὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, τότε ποὺ πήγαινε στὴ Δαμασκό.

Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, ἔχουμε ἀνάγκη θεραπείας ψυχικῆς καὶ σωματικῆς στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου ὁ Ἰατρὸς τῶν ἰατρῶν, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς προσφέρει τὸ φάρμακο καὶ τὴ θεραπεία μας. Ἂς τὸν πλησιάσουμε γιὰ νὰ βροῦμε τὴν αἰώνια θεραπεία τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.