ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν

4 Ὀκτωβρίου 2015

(Β΄ Κορ. θ΄, 6-11)

«Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ'εὐλογίαις ἐπ' εὐλογίαις καὶ θερίσει»

Ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ τσιγγουνιά, μὲ τσιγγουνιά καὶ θὰ θερίσει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει ἄφθονα, ἄφθονα καὶ θὰ θερίσει. Φαίνεται πὼς ἀδειάζουν, ἀδελφοί μου, οἱ ἀποθῆκες τοῦ σιταριοῦ κάθε φθινόπωρο ποὺ σπέρνουν οἱ γεωργοὶ τὰ χωράφια τους καὶ σκορπίζουν τὸ σπόρο στὴν ὀργωμένη γῆ. Δὲν θὰ περάσουν ὅμως πολλοὶ μῆνες καὶ ἡ συγκομιδὴ θὰ γεμίσει τὶς ἀποθῆκες μὲ περισσότερο σιτάρι ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἔσπειρε ὁ γεωργός. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Φαίνεται πὼς ἀποξενώνεται ἀπὸ τὰ ἀγαθά του ἐκεῖνος ποὺ ἐλεεῖ, ἀλλὰ μόνο πρόσκαιρα, γιατί πρόκειται νὰ θερίσει πολλαπλάσια ἀγαθά, ἴσως ὄχι στὴν παροῦσα ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴ μέλλουσα ζωή.

Ὁ γεωργὸς πάλι ποὺ σπέρνει στὰ χωράφια του ἐνδέχεται νὰ διαψευσθεῖ στὶς ἐλπίδες του, γιατί θεομηνίες καὶ δυσμένεια καιρῶν εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψουν τὴ σπορὰ ἢ τὴ συγκομιδή. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἂν καὶ πολλὲς φορὲς οἱ κόποι του καὶ οἱ δαπάνες του ἔγιναν μάταια, δὲν παύει ἀπὸ τοῦ νὰ σπείρη. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἐλεεῖ καὶ εὐεργετεῖ δὲν πρόκειται νὰ διαψευσθεῖ. Καὶ ὅμως δυσκολευόμαστε νὰ ἐλεοῦμε γιατί ἡ πίστη μας πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ἀσθενέστερη ἀπὸ τὴν ἐλπίδα ποὺ ἔχει ὁ γεωργὸς στὰ χωράφια του.

Ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης μας ποὺ πέφτει στὸ χωράφι τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας εἶναι κέρδος. Ὅσο περισσότερος ὁ σπόρος, τόσο πλουσιώτερη ἡ καρποφορία τοῦ θερισμοῦ. Ὅταν ἀφιερώνουμε μία ὥρα ἀπὸ τὸ χρόνο μας γιὰ νὰ ἐπισκεφτοῦμε ἕναν ἐγκαταλελειμμένο ἀδελφό μας, δὲν χάνουμε τὴν ὥρα μας. Τὴν κερδίζουμε. Ὅταν σκορπίζουμε στὰ χέρια τῶν φτωχῶν τὸ σπόρο τῆς ἀγάπης μας, καταθέτουμε κεφάλαια στὶς τράπεζες τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ εἶναι κατηγορηματική: «Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα».

Ἐλεημοσύνη, μία λέξη τόσο παρεξηγημένη στὴν ἐποχή μας. Χρειάζεται προσοχὴ ὅμως, γιατί ὑπάρχει ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ διαβόλου. Ἐλεημοσύνη τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη ἐκείνων ποὺ ἐλεοῦν αὐτούς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, προκειμένου νὰ τοὺς ἐκμεταλλευθοῦν. Μία τέτοια ἐλεημοσύνη δὲν ἔχει ἀξία μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν εἶναι ἀγάπη αὐτό. Δὲν τὴν θέλει ὁ Θεός. «Μὴ ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης. Ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός». Θεάρεστη ἐλεημοσύνη εἶναι ἐκείνη ποὺ γίνεται ἄδολα, ἀπὸ ἀγάπη καὶ μυστικά, εἴτε ἐκ τοῦ περισσεύματος εἴτε ἀκόμη περισσότερο ἐκ τοῦ ὑστερήματος.

Τὰ λεφτὰ ποὺ κρύβουν οἱ φιλάργυροι στὰ σεντούκια καὶ τὰ χρηματοκιβώτια ἢ τὰ μεταφέρουν στὴν Ἑλβετία, αὐτὰ ὄχι μόνο εἶναι ἄχρηστα ἀλλὰ θὰ’ ‘ρθεῖ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ τὰ ξεθάψει καὶ θὰ τὰ χρησιμοποιήσει γιὰ κακοὺς σκοπούς. Θὰ γίνουν τὰ τριάκοντα ἀργύρια τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα. Τὸ μόνο χρῆμα ποὺ μένει καὶ φέρνει τόκο καὶ ἐπιτόκιο, εἶναι αὐτὸ ποὺ δίνεις κρυφὰ ἐλεημοσύνη, μὲ γλυκύτητα καὶ καλοσύνη. Ἕνα δίνεις, ἑκατὸ θὰ σοῦ ἔρθουν. Εἶναι γραμμένο: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ 33,11). Εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθεῖ χαμένος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πράττει ἢ θυσιάζει κάτι, μὲ τὸ ὁποῖο εὐαρεστεῖται ὁ Θεός; Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι προτιμότερες ἀπὸ κάθε ἄλλο ἀγαθὸ καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴ ζωή;

Τότε εἴμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί, ἀδελφοί μου, ὅταν τηροῦμε τὶς ἀλήθειες καὶ τοὺς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴ τὴν ὑποταγή μας στὸ Εὐαγγέλιο ὀφείλουμε νὰ ἀποδεικνύουμε μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας. Αὐτὰ θὰ σφραγίζουν τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμολογία μας στὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ γίνονται ἀφορμὴ νὰ δοξολογεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συσφίγγονται οἱ δεσμοὶ τῆς ἀγάπης καὶ ἐγκαρδιότητας μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε πὼς πλασθήκαμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ βοηθάει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ δοξάζεται ἔτσι τὸ ἅγιο Ὄνομά Του. Ἀμήν.