ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ, 4-10-2015

Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸν παράδεισο συνίστατο στὴν ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν προβολὴ τοῦ ἐγωισμοῦ  του.  Ὁ ἄνθρωπος  ζητᾶ ἐγωιστικὰ  νὰ  ἱκανοποιήσει τὸν ἑαυτό του, νὰ χορτάσει τὸ  σῶμα του καὶ τὴν ψυχή του,  ἀλλὰ ἡ ἐγωιστικὴ ἐπιδίωξή του τελικὰ  τὸν  ὁδηγεῖ  στὸ  μηδέν. Αὐτὸς  ὁ ἐγωισμός,  ἡ φιλαυτία,  ὅπως τὴν λένε οἱ  πατέρες τῆς   Ἐκκλησίας,  συνιστᾶ  ὅλη  τὴν  ἀνθρώπινη τραγωδία,  εἶναι  ἡ ρίζα τῆς  ἀρρώστειας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾽  αὐτὸ  καὶ ὁ Κύριος, δίνει στὸ σημερινὸ  εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸ κατάλληλο φάρμακο: τὴν  ἀγάπη. Οἱ  πρῶτοι του λόγοι  ἀπετέλεσαν τὸν λεγόμενο χρυσὸ κανόνα, τὴν ἐντολὴ ἐκείνη, ποὺ μὲ λίγες λέξεις περικλείει ὅλο τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Καθὼς θέλετε, λέγει, νὰ πράττουν σ᾽ ἐσᾶς οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι νὰ τοὺς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἔλεγε: αὐτὸ ποὺ ἐσὺ μισεῖς, νὰ μὴ τὸ κάνεις σὲ κανένα. Καλό, ἀναγκαῖο,  ἀλλὰ ὄχι πλῆρες. 

Ὁ Χριστός  ὡς τέλειος Θεός, μᾶς δίνει τὸ πλῆρες γι’ αὐτό καὶ τὸ τέλειο: αὐτὸ ποὺ θὲς νὰ σοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι, νὰ κάνεις κ᾽ ἐσὺ στοὺς ἄλλους. Τόσο  ἁπλό, τόσο σύντομο, τόσο βαθύ. Ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἐρευνοῦν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ φθάσουν τὴν τελειότητα τοῦ  λόγου τοῦ  Θεοῦ. Μέσα σὲ λίγες λέξεις,  ὅλη  ἡ οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.  Ἕνας νόμος ποὺ ἀρκεῖ ἀντικαθιστώντας ὅλους τοὺς νόμους. Τίποτα δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσεις, τίποτα δὲν πρέπει νὰ ἀφαιρέσεις. Μόνον νὰ ἐφαρμόσεις.  Ἀλλὰ  ἐδῶ  ἀρχίζουν τὰ δύσκολα. Ὁ εὐαγγελικὸς λόγος  ὅμως δὲν σταματᾶ  ἐδῶ. Προχωρᾶ  ἀκόμη βαθύτερα,  γιὰ  νὰ  φθάσει τὸ νυστέρι τοῦ  χειρουργοῦ  στὸ  κόκκαλο, νὰ  ξερριζώσῃ  τὴν  ἀρρώστεια. «Ἐὰν  ἀγαπᾶτε, λέγει, αὐτοὺς ποὺ σᾶς  ἀγαποῦν, ποιά  ἀμοιβή σᾶς ἀνήκει; Καμία.  Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ὅσους τοὺς ἀγαποῦν. Καὶ ἐὰν κάνετε τὸ καλὸ μονάχα στοὺς εὐεργέτες σας, ποιά ἀμοιβὴ ἔχετε; Καμία. Διότι  καὶ  οἱ  ἁμαρτωλοὶ   τὸ  ἴδιο κάνουν. «Ἐσεῖς,  ὅμως»,  ἐννοεῖτε οἱ πιστοί, «νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ εὐεργετεῖτε καὶ νὰ  δανείζετε χωρὶς νὰ  περιμένετε  ἀνταπόδοση  ἀνθρώπινη, καὶ θὰ εἶναι ὁ μισθός σας πολὺς (στὸν οὐρανό), καὶ θὰ γίνετε παιδιὰ τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, διότι Αὐτὸς εὐεργετεῖ τοὺς ἀχαρίστους καὶ τοὺς πονηρούς» Πόσο ἀπόμακρα καὶ  ἐξωπραγματικὰ  ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ σήμερα, μέσα σὲ  μιὰ ὑλιστικὴ εὐδαιμονιστικὴ  κοινωνία;  Ἄλλο τόσο  ὅμως εἶναι ἀληθινὰ καὶ ἀδιάψευστα καὶ διαχρονικά. Ἐὰν ὁ ὁρίζοντάς μας εἶναι ἡ γῆ, οἱ ἀμοιβές μας φτάνουν μέχρι τὸν τάφο.  Ἐὰν στόχος μας εἶναι ὁ ὑλικὸς πλουτισμός, δὲν θὰ πάρουμε τίποτα μαζί μας  ὅταν  ἀφήνουμε αὐτὸ τὸν κόσμο. Οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες  ἔβαζαν μέσα στοὺς τάφους κάποια πολύτιμα κοσμήματα, κέρματα κλπ., τὰ λεγόμενα κτερίσματα, γιὰ νὰ ἔχουν οἱ νεκροὶ νὰ πληρώνουν τὸν βαρκάρη τῆς Ἀχερουσίας λίμνης, τὸν Χάρο. Αὐτὰ ὅμως ἦταν μόνον μία μυθώδης ἐξαπάτηση. Στὸν ἄλλο κόσμο τὰ χρήματα, τὰ κοσμήματα δὲν περνᾶνε. Ἐκεῖ περνοῦν μόνον τὰ ἀγαθὰ ἔργα ποὺ κάναμε σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωή, ἂν δὲν μᾶς τὰ ξεπλήρωσαν οἱ ἀποδέκτες τους. Γι᾽ αὐτὸ ἐπιμένει ὁ Κύριος: «ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;», τί κερδίσατε λοιπόν ἀπὸ τὰ ἔργα σας γιὰ τὸν οὐρανό; «Γίνεσθε λοιπὸν  ἐλεήμονες ὅπως εἶναι καὶ ὁ Πατέρας σας». Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάληξη τοῦ σημερινοῦ  Εὐαγγελίου.  Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, λοιπόν,  ὁ Θεὸς εἶναι  Ἐλεήμων. Τί σημαίνει αὐτό;  Ἐὰν  ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι μία παρωχημένη ἀρετή, ὅπως ἱσχυρίζονται πολλοὶ ὑλόφρονες  σήμερα, τότε εἶναι  ἀνόητος ὁ Θεός; Μὴ γένοιτο! Ἀνόητος εἶναι αὐτὸς ποὺ στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὶς σκιὲς καὶ τὰ ὄνειρα. Γιατὶ τί ἄλλο εἶναι ἡ ἐγκόσμια καταξίωση, ὁ πλουτισμός, οἱ δόξες, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἡδονές, παρὰ  σκιὰ  καὶ ὄνειρο ποὺ  μετὰ ἀπὸ λίγο διαλύεται καὶ ἐξαφανίζεται;  Ρηχός λοιπόν, ὅποιος στήριξε τὴν ζωή του στὸν μαμωνᾶ τῆς  ἀδικίας, τὸ χρῆμα.  Ἀσύνετος  ὅποιος ξέχασε ὅτι καὶ ἐμεῖς ἐδῶ στὸν κόσμο αὐτὸ ἔχουμε ἡμερομηνία λήξεως, γιὰ νὰ ἀνατείλουμε ὅμως κάπου ἀλλοῦ.

Ἡ ἀγάπη, τὸ ἔλεος πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀδιακρίτως μὲ διακριτικότητα ὅμως ποὺ δὲν πληγώνει καὶ διάκρισι ὡς πρὸς τὸ πόσο καλύτερα μποροῦμε νὰ ὠφελήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας στὶς ἀνάγκες τους, αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ γιατρέψουν καὶ τὴν δική μας τὴν ψυχή καὶ θὰ μᾶς κάνουν ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἀμήν.-