ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 16, 19-31)

Ὁ πλοῦτος φαντάζει στὰ μάτια τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων ὡς κάτι καλό. Δὲν εἶναι ὅμως ἀπὸ μόνος του καλό. Καλὸ γίνεται μόνο ὅταν χρησιμοποιηθεῖ σωστὰ καὶ μὲ γνώμονα τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Τότε εἰσάγει εἰς τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ τὴν αἰώνιο ἀνάπαυση. Ἐὰν ὅμως χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὴν ἐγωιστικὴ ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τότε καταντᾶ δεσμὸς καὶ τύραννος.

Ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς δὲν τὸν χρησιμοποίησε σωστά, ἀλλὰ τὸν καταχράστηκε ἐντελῶς ἀφιλάνθρωπα.

Τὰ δύο πρόσωπα τῆς σημερινῆς περικοπῆς, ὁ ἀνώνυμος πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς Λάζαρος εἶχαν μία ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη ζωή. Ὁ ἀ­νώ­νυ­μος πλού­σι­ος ζοῦ­σε τρυ­φη­λὰ μὲ συ­νε­χεῖς καὶ κα­θη­με­ρι­νὲς δι­α­σκε­δά­σεις, χω­ρὶς νὰ τὸν ἐν­δι­α­φέ­ρουν οἱ ἔ­χον­τες ἀ­νάγ­κη. Ἔ­τσι δὲν ἐ­πέ­δει­ξε τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ἔ­γνοια γιὰ τὸν Λά­ζα­ρο, ὥ­στε νὰ τὸν συμ­πο­νέ­σει καὶ νὰ τὸν συν­δρά­μει στὴ φτώ­χεια καὶ τὴν ἀ­σθέ­νει­ά του. Οἱ δι­α­σκε­δά­σεις καὶ ἡ πο­λυ­τέ­λει­α τῆς ζω­ῆς του δὲν τοῦ ἐ­πέ­τρε­ψαν νὰ ση­κώ­σει τὸ βλέμ­μα σὲ αὐ­τὸν ποὺ οὐ­σι­α­στι­κὰ ζοῦ­σε δί­πλα του, ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα του, ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νος καὶ ξε­χα­σμέ­νος ἀ­πὸ ὅ­λους, σὲ ἐ­σχά­τη ἔν­δει­α, ὑ­πο­σι­τι­σμέ­νος καὶ μὲ πυ­ορ­ροοῦ­σες πλη­γές. 

Ὅ­ταν ὅ­μως ὁ πλού­σι­ος καὶ ὁ Λά­ζα­ρος πε­θαί­νουν, τὰ πράγ­μα­τα ἀλ­λά­ζουν. Ὁ φτω­χὸς Λά­ζα­ρος τώ­ρα ἀ­γάλ­λε­ται στὸ φῶς καὶ στὴν εὐ­φρο­σύ­νη τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, ἐ­νῷ ὁ πλού­σι­ος, ποὺ ση­μει­ω­τέ­ον πα­ρα­μέ­νει ἀ­νώ­νυ­μος καὶ ἄ­ρα ἄ­γνω­στος, ἀκριβῶς γιὰ νὰ φανεῖ ἡ ἀποξένωσή του ἀπὸ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης, ὑ­πο­φέ­ρει καὶ βασανίζεται. Ὁ Λά­ζα­ρος δὲν εἶ­ναι πιὰ μό­νος του, ξε­χα­σμέ­νος καὶ ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νος, ἀλ­λὰ βρί­σκε­ται σὲ κοι­νω­νί­α μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους, πρᾶγ­μα ποὺ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι ἀ­να­παύ­ε­ται στοὺς κόλ­πους τοῦ Ἀ­βρα­άμ, δη­λα­δὴ στὴν κα­τά­στα­ση ποὺ κα­τα­λή­γουν ὅ­λοι οἱ σε­σω­σμέ­νοι. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη, ὁ πλού­σι­ος ὀ­δυ­νᾶ­ται καὶ βι­ώ­νει μί­α ἰ­δι­ό­τυ­πη μο­να­ξιά. Που­θε­νὰ δὲν φαί­νε­ται νὰ ὑ­πάρ­χει ἄλ­λος γιὰ νὰ τὸν πα­ρη­γο­ρή­σει, ἔ­στω καὶ μὲ τὴν ἁ­πλὴ πα­ρου­σί­α του. Καὶ τοῦ­το πα­ρὰ τὸ ὅ­τι στὴν Κό­λα­ση δὲν θὰ βρι­σκό­ταν μό­νος του, ἀλ­λὰ θὰ ὑ­πῆρ­χαν καὶ ἄλ­λοι. Ὁ πλούσιος δὲν τιμωρεῖται διότι ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ διότι δὲν ἀγάπησε καὶ δὲν ἐλέησε τὸν συνάνθρωπό του. Διότι δὲν θέλησε νὰ δεῖ τὴν ἀνάγκη αὐτοῦ ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Προτίμησε νὰ ζήσει εὐφραινόμενος ὀ ἴδιος καὶ κλείνοντας τὰ μάτια στὸν πόνο τοῦ φτωχοῦ καὶ ἀσθενοῦς. Τοῦτο ἀκριβῶς ἀπέδειξε ὁ θάνατός του, ὅτι δηλαδὴ κανεὶς δὲν ἐλεεῖται ἐὰν δὲν ἐλεήσει, κανεὶς δὲν ἀναπαύεται ἐὰν δὲν πονέσει γιὰ τὸν συνάνθρωπό του καὶ κανεὶς δὲν γεύεται τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐὰν δὲν ἀναπαύσει τὸν πονεμένο.

Ἡ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ τοῦ ἄ­σπλα­χνου πλου­σί­ου καὶ τοῦ φτω­χοῦ Λα­ζά­ρου κα­τα­δει­κνύ­ει τί εἶ­ναι ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ τί εἶ­ναι ἡ Κό­λα­ση. Ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ ἡ Κό­λα­ση δὲν ἀ­πο­τε­λοῦν τό­πους, στοὺς ὁ­ποί­ους κα­τα­λή­γουν ἀν­τί­στοι­χα οἱ με­τα­νο­η­μέ­νοι καὶ οἱ ἀ­με­τα­νό­η­τοι. Ἀν­τί­θε­τα, ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ ἡ Κό­λα­ση ἀ­πο­τε­λοῦν τρό­πους ζω­ῆς. Αὐ­τὴ ἡ ζω­ή, δη­λα­δὴ ἡ με­τὰ θά­να­τον ζω­ὴ εἶ­ναι συ­νέ­χει­α τῆς πα­ρού­σας ἐ­πί­γει­ας ζω­ῆς καὶ ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ τὸν ἀ­γῶνα καὶ τὴ με­τά­νοι­α τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που. Ἀ­νά­λο­γα μὲ τὶς πρά­ξεις μας, ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸ πό­σο ἀ­γα­πή­σα­με τὸν Θε­ὸ καὶ τὸν συ­νάν­θρω­πό μας, ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸ πό­σο ἀ­γω­νι­στή­κα­με νὰ ζή­σου­με κα­θὼς ἁρ­μό­ζει σὲ Χρι­στια­νούς, ἀ­νά­λο­γα μὲ τὴ με­τά­νοι­α ποὺ ἐ­πι­δεί­ξα­με, κρί­νε­ται καὶ ἡ με­τὰ θά­να­τον κα­τά­στα­ση, στὴν ὁ­ποί­α θὰ βρε­θοῦ­με. Τού­τη ἡ κα­τά­στα­ση εἶ­ναι ζω­ὴ εἴ­τε κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους καὶ βέ­βαι­α μὲ τὸν Θε­ὸ εἴ­τε ζω­ὴ ἀ­κοι­νω­νη­σί­ας καὶ ἀ­πό­λυ­της μο­να­ξιᾶς χω­ρὶς τὴν πα­ρη­γο­ριὰ τῶν ἄλ­λων ἀν­θρώ­πων καὶ τῆς παρουσίας τοῦ Θε­οῦ.

Ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἂς προσέξουμε τὸ πῶς βα­δί­ζου­με στὴ ζω­ή μας καὶ πῶς χρησιμοποιοῦμε τὶς ὅποιες περιουσιακές μας δυνατότητες. Ἂς θυμόμαστε ὅτι ἡ κρίση ποὺ θὰ ὑποστοῦμε θὰ εἶναι ἀνάλογη τοῦ τρόπου ποὺ πονέσαμε καὶ βοηθήσαμε τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη.