ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Κυριακή κβ΄ Ἐπιστολῶν

Τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ τῶν ἀναργύρων

(Α΄ Κορ. ιβ΄, 27 – ιγ΄ 7)

«Ἡ ἀγάπη πάντα στέγει… οὐδέποτε ἐκπίπτει»

Ὕμνος τῆς ἀγάπης, ἀδελφοί μου, ἔχει ὀνομαστεῖ τὸ 13ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Θεωρεῖται, ὄχι ἄδικα, ὡς μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες σελίδες στὴν παγκόσμια φιλολογία καὶ ὡς τὸ ἰσχυρότερο κομμάτι ἀπ’ ὅσα ἔγραψε ὁ Ἀπόστολος.

Ἡ ἀγάπη σκεπάζει ὅλες τὶς ἐλλείψεις τοῦ πλησίον καὶ δὲν τὸν διαπομπεύει γι’ αὐτές. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ, συμβουλεύει καὶ ὑποδεικνύει στὸν ἀδελφό του τὰ σφάλματά του ἀλλὰ ποτέ δὲν τὰ δημοσιεύει γιὰ νὰ τὸν ντροπιασει μπροστα σὲ ἄλλους. Ἐνῶ ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ διεκδικεῖ τὰ δικαιώματά του - γιὰ νὰ μὴν τὸν θεωροῦν καὶ βλάκα ποὺ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ τὸν καταφρονεῖ – ὑπάρχουν ἄλλες περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ θυσιάζει τὰ δικαιώματά του.

Ἕνας νέος παντρεύτηκε, ἔβαλε στεφάνι, ἔγινε πατέρας. Δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ὅπως πρῶτα. Ὅσο ἦταν ἐλεύθερος νοιαζόταν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τώρα θὰ θυσιάσει τὰ προσωπικά του. Τώρα ἔχει γυναῖκα, πρέπει νὰ νοιάζεται γι’ αὐτήν, γιὰ τὸ σπίτι, γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Δὲν μπορεῖ νὰ ξοδεύει τὰ χρήματα μόνο γιά τὸν ἑαυτό του. Θὰ περιορίσει τὶς ἀπαιτήσεις του γιὰ τοὺς δικούς του.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ μία κοπέλλα ποὺ παντρεύτηκε κι ἔγινε μάνα. Δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ὅπως πρῶτα. Τώρα ἔχει ἄντρα καὶ παιδιά. Θὰ θυσιάσει τὸ δικαίωμα τῆς ἀναψυχῆς, ἀκόμα καὶ τοῦ ὕπνου καὶ θὰ καθίσει στὸ προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ της. Τὸ ἔργο τῆς μάνας εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἡ ζωὴ εἶναι θυσία.

Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα καλοῦνται νὰ κάνουν θυσίες. Καὶ ἐπειδὴ ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους, μπροστὰ σὲ ἄλλους δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τους, τὰ προστατεύουν. Ἀλλὰ ἐὰν ὑπάρχει κάποιος ποὺ ἡ ζωὴ του εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴ θυσία, αὐτὸς εἶναι ὁ ἱερέας. Σὰν τὴ μάνα καὶ σὰν τὸν πατέρα πρέπει νὰ εἶναι μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως καὶ θὰ κηρύξει δημόσια ἤ θὰ μιλήσει, θὰ συμβουλεύσει τοὺς ἐνορίτες του ἰδιωτικά. Ποτέ ὅμως δὲν θὰ δημοσιοποιήσει τὶς συζητήσεις αὐτές, δὲν θὰ ζητήσει δικαιώματα. Τὰ δάκρυα τῆς μάνας, οἱ κόποι τοῦ πατέρα, οἱ ἱδρῶτες τοῦ ἱερέα δὲν πληρώνονται. Ἄλλη εἶναι ἡ δική του ἀμοιβή, ἡ ἱκανοποίηση τῆς συνείδησης. Σ’ ἕνα χωριό ὑπῆρχε ἕνας πάμπτωχος δάσκαλος. «Τί κατάλαβες στὴ ζωή;» τὸν ρώτησε κάποιος. «Ἔχω τὴ χαρὰ ὅ¬τι ἐκπαίδευσα ὅλο τὸ χωριό». Ἠθικὴ ἀμοιβή.

Ὅλα τὰ σκεπάζει ἡ ἀγάπη, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ποὺ δὲν ζητᾶ ἀνταλλάγματα. Ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχε στὴν καρδιά του ὁ Ἅγιος Διονύσιος, ὁ ὁποῖος συγχώρησε τὸ φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν ἔκρυψε γιὰ νὰ τὸν προστατέψει ἀπὸ τὸν ὄχλο,τὸν προμήθευσε μὲ τρόφιμα καὶ νερὸ καὶ τὸν ἔστειλε μακριὰ ἀπὸ τὴν περιοχὴ ἐκείνη γιὰ νὰ τὸν γλυτώσει.

Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. «Οὐδέποτε παύεται», λέγει ὁ Θεόφραστος. Εἶναι λουλούδι τοῦ ὁποίου τὰ πέταλα δὲν πέφτουν ποτέ. Ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει καὶ μετὰ τὸ θάνατό μας. Τὰ αἰώνια ἀγαθὰ εἶναι ἀνεξάντλητα καὶ δὲν μοιάζουν μὲ ἕνα πουγκὶ χρυσᾶ νομίσματα ποὺ τὰ παίρνουμε μία φορά καὶ ἐξαντλοῦνται. Χωρὶς τέλος καὶ πάντοτε ὁ σωσμένος χριστιανὸς θὰ βρίσκεται σὲ ἐπι-κοινωνία μὲ τὸ Θεό. «Τώρα, στὴν παροῦσα ζωὴ μένουν ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη, αὐτὰ τὰ τρία. Μεγαλύτερη δὲ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ ἀγάπη», μᾶς λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος κλείνοντας τὸ κεφάλαιο. «Τῆς συντελείας ἐλθούσης ἡ μὲν πίστις καὶ ἡ ἐλπὶς παυθήσονται… ἡ δὲ ἀγάπη μένει, κραταιοτέρα γινομένη καὶ σφοδροτέρα», σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ζιγαβηνοῦ. Ἡ πίστη φεύγει ὅταν μὲ τὰ μάτια μας θὰ δοῦμε τὸ Θεό. Θὰ γίνει αὐτοψία καὶ δὲν θὰ χρειάζεται πλέον ἡ πίστη. Ἡ ἐλπίδα θὰ περάσει ἀφοῦ θὰ μᾶς δοθοῦν ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα τώρα ἐλπίζομε. Ἡ ἀγάπη ὅμως θὰ παραμένει καὶ θὰ αὐξάνεται σὲ τέλειο βαθμό. Ἐκεῖνοι ποὺ ἡ καρδιά τους εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη, προσεγγίζουν πρὸς τὴν τελειότητα. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαπη. Καὶ ἐκεῖ ὅπου ὁ Θεὸς πρόκειται νὰ φανεῖ «καθώς ἐστι», πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, παραμένει σὲ ὕψιστο βαθμὸ ἡ ἀγάπη.

Ἀδελφοί μου, ὅταν ἀγαπᾶμε εἰλικρινά, θὰ προστατεύουμε τοὺς συνανθρώπους μας καὶ πάντα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς δωρεὲς τοῦ Παραδείσου ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή. Ἀμήν.