Κυριακή Δ΄ Λουκά - «οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»
Ἀπόστολος: Τίτ. γ´ 8-15
Εὐαγγέλιον: Λουκ. η´ 5-15
Ἦχος: α´. Ἑωθινόν: Ζ´
«οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»
Στὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ καλοῦ σπορέως, τὴν ἑρμηνεία τῆς ὁποίας δίδει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου παρομοιάζεται μὲ χωράφι, μὲ ἀγρὸν στὸν ὁποῖον σπείρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν καρποφορεῖ πάντοτε. Ὁ Χριστὸς κηρύττει τὸν θεῖον λόγον, ποὺ εἶναι δύναμη σωτηρίας, ὅμως τὸ ἀποτέλεσμα, ἡ πνευματικὴ καρποφορία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ποιότητα τοῦ ἀγροῦ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ πόσον δηλαδὴ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἕτοιμες νὰ δεχθοῦν τὸν θεῖον λόγον.
Λέγει λοιπὸν ὁ Κύριος ὅτι «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἐξέρχεται λοιπὸν ὁ Θεὸς καὶ καταβαίνει πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τοῦ φανερώσει τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ νὰ τὸν καλέσει σὲ μετάνοια καὶ σωτηρία. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», μᾶς λέγει τὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιον. Καὶ πράγματι, παρομοιάζεται ὁ θεῖος λόγος μὲ ἕνα μικρὸ κόκκο σπόρου, ποὺ ὅμως μέσα του ἔχει τέτοια δύναμη, ὥστε νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει. Πολλὲς φορὲς δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τὸν μικρὸ σπόρο τοῦ θείου λόγου, τὸν ὑποτιμᾶ, τὸν προσπερνᾶ μὲ ἀδιαφορία παραβλέποντας τὴν σωτηριώδη δύναμη ποὺ αὐτὸς ἐμπεριέχει, δύναμη πνευματικῆς ἀλλαγῆς καὶ ἀναγεννήσεως.
Ὑπάρχουν δηλαδὴ καρδιὲς σκληρὲς καὶ ἀσυγκίνητες, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν στὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ νὰ καρποφορήσει. Ἔτσι λοιπὸν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, μὲ τὸν σπόρο ποὺ ἔπεσε σὲ σκληρὸ ἔδαφος, καταπατήθηκε, καὶ δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ βλαστήσει καὶ νὰ φέρει καρπό. Στὶς σκληρὲς αὐτὲς καρδιὲς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, δὲν ὑπάρχει θέση γιὰ τὸν θεϊκὸ σπόρο, διότι σὲ αὐτὲς κυρίαρχη θέση κατέχει ὁ διάβολος ποὺ ἔρχεται «καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν» (Λουκ. η´ 12).
Σὲ μία δεύτερη περίπτωση, ὁ Κύριος ἀναφέρεται σὲ μία ἄλλη κατηγορία ἀνθρώπων, ποὺ ἡ καρδιὰ τους ὁμοιάζει μὲ πετρῶδες ἔδαφος, τὸ ὁποῖο ἀρχικῶς δέχεται τὸν σπόρο τοῦ θείου λόγου, ὅμως δὲν τοῦ παρέχει τὶς κατάλληλες συνθῆκες γιὰ νὰ καρποφορήσει. Ὁ θεῖος λόγος δὲν διεισδύει στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καὶ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ριζώσει καὶ νὰ βλαστήσει. Σὲ αὐτὲς τὶς καρδιὲς δὲν ὑπάρχει πνευματικὸ βάθος, οὕτως ὥστε μὲ τὸν πρῶτο πειρασμό, μὲ τὴν πρώτη δοκιμασία, διασαλεύονται καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὑπάρχει καὶ μία τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων, ποὺ πιθανῶς νὰ ἀποτελοῦν καὶ τὴν πλειοψηφία. Αὐτὲς οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἐμφανίζονται κατ᾽ ἀρχὴν δεκτικὲς στὸ νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὡστόσο ὁ ἀρχικὸς ἐνθουσιασμὸς καὶ ἡ καλὴ προδιάθεση μένουν ἀτελέσφορες, καθὼς οἱ μέριμνες τοῦ βίου καὶ οἱ καθημερινὲς ἔγνοιες δὲν ἀφήνουν χῶρο στὴν καρδιὰ καὶ τὴν διάνοιά τους ὥστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ ριζώσει καὶ νὰ καρποφορήσει. Ὁμοιάζουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ ἀγροὺς ὅπου τὰ ἄγρια ζιζάνια καὶ τὰ ἀγκάθια δὲν ἐπιτρέπουν στὸν καλὸ σπόρο νὰ ἀναπτυχθεῖ. «Καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό».
Ἡ τρίτη αὐτὴ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ἔχουν κάνει τὶς ἐπιλογές τους καὶ ἔθεσαν σὲ πρώτη προτεραιότητα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Οἱ μέριμνες, τὸ ἄγχος γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀποκτήσουν περισσότερα ἀγαθά, πλοῦτο, χρῆμα, γιὰ τὸ πῶς θὰ ζήσουν τὴν ζωή τους μὲ ἀπολαύσεις, τοὺς γεμίζουν μὲ ὑπερβολικὲς μέριμνες, κυριολεκτῶς τοὺς συμπνίγουν ὥστε νὰ μὴ μένει οὔτε χρόνος οὔτε σκέψη γιὰ τὰ πνευματικὰ ζητήματα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἔχει πλασθεῖ γιὰ τὰ ὑψηλὰ καὶ τὰ ἐπουράνια, γιὰ τὴν θέωση, ἐν τούτοις ἐπιλέγει νὰ παραμένει στὰ χαμηλὰ καὶ τὰ γήϊνα.
Τέλος, ὑπάρχει καὶ ἡ μερίδα ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν καλὴ καὶ ἀγαθὴ καρδιά, καὶ δέχονται νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχουν οἱ πνευματικὲς προϋποθέσεις, ὥστε νὰ σπαρεῖ ὁ καλὸς σπόρος, νὰ ριζώσει καὶ νὰ καρποφορήσει.
Ἡ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀπονήρευτη, ποὺ φροντίζει πῶς νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ νὰ τηρεῖ τὶς θεῖες ἐντολές, εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ τὸ βάρος τῶν κοσμικῶν φροντίδων, καὶ δὲν συμπαρασύρεται ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἀποτελεῖ τὸ κατάλληλο πνευματικὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ ἀνθίσει ὁ καλὸς σπόρος τοῦ θείου λόγου καὶ νὰ φέρει πολὺ πνευματικὸ καρπό.
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι κατέχουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔχουν βρεῖ τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν γερὰ ὡς τὸ πιὸ πολύτιμο ἀπόκτημα. Σὲ αὐτὲς τὶς καρδιές, ὅταν πέσει ὁ καλὸς σπόρος, ἐπιφέρει ἐκείνη τὴν πνευματικὴ ἀλλοίωση ποὺ καθιστᾶ τοὺς ἀνθρώπους θεοειδεῖς καὶ φιλόθεους Ὡστόσο, ἀξίζει νὰ προσέξουμε τὴν ἐπισήμανση τοῦ Κυρίου, ὅτι ἡ καρποφορία συντελεῖται ἐν ὑπομονῇ. Τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος; Ὅτι γιὰ νὰ δοῦμε καρποφόρα ἀποτελέσματα στὴν ζωή μας, χρειάζεται ὑπομονή, ἀγώνας πνευματικός, καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς καὶ ἐκκοπὴ τῶν παθῶν. Ἡ καρδιὰ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων θὰ δοκιμασθεῖ, θὰ πειρασθεῖ, θὰ ὑπομείνει, ἕως ὅτου ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ τὴν μεταβάλει πνευματικῶς καὶ νὰ τὴν καταστήσει κατοικητήριο Θεοῦ.
Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ὅλη μας ἡ χριστιανικὴ ζωή εἶναι ἕνας ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, ποὺ ὀφείλουμε νὰ διεξάγουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ προσήλωση, κατέχοντες γερὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἕνα πρᾶγμα ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, νὰ τὴν ἀνοίξουμε στὸν Θεό, ὥστε ὁ καλὸς σπόρος νὰ ἐνεργήσει καὶ νὰ μᾶς ἀλλοιώσει πνευματικῶς.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Ἀπόστολος: Τίτ. γ´ 8-15
Εὐαγγέλιον: Λουκ. η´ 5-15
Ἦχος: α´. Ἑωθινόν: Ζ´
«οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»
Στὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ καλοῦ σπορέως, τὴν ἑρμηνεία τῆς ὁποίας δίδει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου παρομοιάζεται μὲ χωράφι, μὲ ἀγρὸν στὸν ὁποῖον σπείρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν καρποφορεῖ πάντοτε. Ὁ Χριστὸς κηρύττει τὸν θεῖον λόγον, ποὺ εἶναι δύναμη σωτηρίας, ὅμως τὸ ἀποτέλεσμα, ἡ πνευματικὴ καρποφορία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ποιότητα τοῦ ἀγροῦ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ πόσον δηλαδὴ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἕτοιμες νὰ δεχθοῦν τὸν θεῖον λόγον.
Λέγει λοιπὸν ὁ Κύριος ὅτι «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἐξέρχεται λοιπὸν ὁ Θεὸς καὶ καταβαίνει πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τοῦ φανερώσει τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ νὰ τὸν καλέσει σὲ μετάνοια καὶ σωτηρία. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», μᾶς λέγει τὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιον. Καὶ πράγματι, παρομοιάζεται ὁ θεῖος λόγος μὲ ἕνα μικρὸ κόκκο σπόρου, ποὺ ὅμως μέσα του ἔχει τέτοια δύναμη, ὥστε νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει. Πολλὲς φορὲς δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τὸν μικρὸ σπόρο τοῦ θείου λόγου, τὸν ὑποτιμᾶ, τὸν προσπερνᾶ μὲ ἀδιαφορία παραβλέποντας τὴν σωτηριώδη δύναμη ποὺ αὐτὸς ἐμπεριέχει, δύναμη πνευματικῆς ἀλλαγῆς καὶ ἀναγεννήσεως.
Ὑπάρχουν δηλαδὴ καρδιὲς σκληρὲς καὶ ἀσυγκίνητες, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν στὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ νὰ καρποφορήσει. Ἔτσι λοιπὸν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, μὲ τὸν σπόρο ποὺ ἔπεσε σὲ σκληρὸ ἔδαφος, καταπατήθηκε, καὶ δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ βλαστήσει καὶ νὰ φέρει καρπό. Στὶς σκληρὲς αὐτὲς καρδιὲς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, δὲν ὑπάρχει θέση γιὰ τὸν θεϊκὸ σπόρο, διότι σὲ αὐτὲς κυρίαρχη θέση κατέχει ὁ διάβολος ποὺ ἔρχεται «καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν» (Λουκ. η´ 12).
Σὲ μία δεύτερη περίπτωση, ὁ Κύριος ἀναφέρεται σὲ μία ἄλλη κατηγορία ἀνθρώπων, ποὺ ἡ καρδιὰ τους ὁμοιάζει μὲ πετρῶδες ἔδαφος, τὸ ὁποῖο ἀρχικῶς δέχεται τὸν σπόρο τοῦ θείου λόγου, ὅμως δὲν τοῦ παρέχει τὶς κατάλληλες συνθῆκες γιὰ νὰ καρποφορήσει. Ὁ θεῖος λόγος δὲν διεισδύει στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καὶ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ριζώσει καὶ νὰ βλαστήσει. Σὲ αὐτὲς τὶς καρδιὲς δὲν ὑπάρχει πνευματικὸ βάθος, οὕτως ὥστε μὲ τὸν πρῶτο πειρασμό, μὲ τὴν πρώτη δοκιμασία, διασαλεύονται καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὑπάρχει καὶ μία τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων, ποὺ πιθανῶς νὰ ἀποτελοῦν καὶ τὴν πλειοψηφία. Αὐτὲς οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἐμφανίζονται κατ᾽ ἀρχὴν δεκτικὲς στὸ νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὡστόσο ὁ ἀρχικὸς ἐνθουσιασμὸς καὶ ἡ καλὴ προδιάθεση μένουν ἀτελέσφορες, καθὼς οἱ μέριμνες τοῦ βίου καὶ οἱ καθημερινὲς ἔγνοιες δὲν ἀφήνουν χῶρο στὴν καρδιὰ καὶ τὴν διάνοιά τους ὥστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ ριζώσει καὶ νὰ καρποφορήσει. Ὁμοιάζουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ ἀγροὺς ὅπου τὰ ἄγρια ζιζάνια καὶ τὰ ἀγκάθια δὲν ἐπιτρέπουν στὸν καλὸ σπόρο νὰ ἀναπτυχθεῖ. «Καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό».
Ἡ τρίτη αὐτὴ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ἔχουν κάνει τὶς ἐπιλογές τους καὶ ἔθεσαν σὲ πρώτη προτεραιότητα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Οἱ μέριμνες, τὸ ἄγχος γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀποκτήσουν περισσότερα ἀγαθά, πλοῦτο, χρῆμα, γιὰ τὸ πῶς θὰ ζήσουν τὴν ζωή τους μὲ ἀπολαύσεις, τοὺς γεμίζουν μὲ ὑπερβολικὲς μέριμνες, κυριολεκτῶς τοὺς συμπνίγουν ὥστε νὰ μὴ μένει οὔτε χρόνος οὔτε σκέψη γιὰ τὰ πνευματικὰ ζητήματα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἔχει πλασθεῖ γιὰ τὰ ὑψηλὰ καὶ τὰ ἐπουράνια, γιὰ τὴν θέωση, ἐν τούτοις ἐπιλέγει νὰ παραμένει στὰ χαμηλὰ καὶ τὰ γήϊνα.
Τέλος, ὑπάρχει καὶ ἡ μερίδα ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν καλὴ καὶ ἀγαθὴ καρδιά, καὶ δέχονται νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχουν οἱ πνευματικὲς προϋποθέσεις, ὥστε νὰ σπαρεῖ ὁ καλὸς σπόρος, νὰ ριζώσει καὶ νὰ καρποφορήσει.
Ἡ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀπονήρευτη, ποὺ φροντίζει πῶς νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ νὰ τηρεῖ τὶς θεῖες ἐντολές, εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ τὸ βάρος τῶν κοσμικῶν φροντίδων, καὶ δὲν συμπαρασύρεται ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἀποτελεῖ τὸ κατάλληλο πνευματικὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ ἀνθίσει ὁ καλὸς σπόρος τοῦ θείου λόγου καὶ νὰ φέρει πολὺ πνευματικὸ καρπό.
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι κατέχουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔχουν βρεῖ τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν γερὰ ὡς τὸ πιὸ πολύτιμο ἀπόκτημα. Σὲ αὐτὲς τὶς καρδιές, ὅταν πέσει ὁ καλὸς σπόρος, ἐπιφέρει ἐκείνη τὴν πνευματικὴ ἀλλοίωση ποὺ καθιστᾶ τοὺς ἀνθρώπους θεοειδεῖς καὶ φιλόθεους Ὡστόσο, ἀξίζει νὰ προσέξουμε τὴν ἐπισήμανση τοῦ Κυρίου, ὅτι ἡ καρποφορία συντελεῖται ἐν ὑπομονῇ. Τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος; Ὅτι γιὰ νὰ δοῦμε καρποφόρα ἀποτελέσματα στὴν ζωή μας, χρειάζεται ὑπομονή, ἀγώνας πνευματικός, καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς καὶ ἐκκοπὴ τῶν παθῶν. Ἡ καρδιὰ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων θὰ δοκιμασθεῖ, θὰ πειρασθεῖ, θὰ ὑπομείνει, ἕως ὅτου ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ τὴν μεταβάλει πνευματικῶς καὶ νὰ τὴν καταστήσει κατοικητήριο Θεοῦ.
Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ὅλη μας ἡ χριστιανικὴ ζωή εἶναι ἕνας ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, ποὺ ὀφείλουμε νὰ διεξάγουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ προσήλωση, κατέχοντες γερὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἕνα πρᾶγμα ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, νὰ τὴν ἀνοίξουμε στὸν Θεό, ὥστε ὁ καλὸς σπόρος νὰ ἐνεργήσει καὶ νὰ μᾶς ἀλλοιώσει πνευματικῶς.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου