ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(Μρ. 8, 34 - 9, 1)

Σή­με­ρα, τὴν Κυ­ρι­α­κὴ με­τὰ τὴν Ὕ­ψω­ση τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ, στὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς κα­λεῖ νὰ ση­κώ­σου­με μὲ πί­στη τὸν δι­κό μας σταυ­ρό. «Ἐ­κεῖ­νος ποὺ θέ­λει νὰ εἶ­ναι πι­στὸς μα­θη­τὴς καὶ ἀ­κό­λου­θός μου», μᾶς λέ­γει ὁ Κύ­ρι­ος, «ἂς ἀ­παρ­νη­θεῖ τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ ἑ­αυ­τό του καὶ ἂς ση­κώ­σει τὸν προ­σω­πι­κό του σταυ­ρό, ἀ­γω­νι­ζό­με­νος κα­τὰ τῶν δυ­σκο­λι­ῶν, τῶν δυ­σχε­ρει­ῶν, τῶν πει­ρα­σμῶν, τῶν ἀ­σθε­νει­ῶν. Δι­ό­τι, ὅ­ποιος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴν πρό­σκαι­ρη ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν αἰ­ώ­νι­ο. Ὅ­ποιος ὅ­μως θυ­σι­ά­σει, ἀ­φι­ε­ρώ­νον­τας, τὴ ζω­ή του γιὰ μέ­να καὶ τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του καὶ θὰ κερ­δί­σει τὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τα τοῦ πα­ρα­δεί­σου».

Τὸ νό­η­μα τῶν λό­γων τοῦ Κυ­ρί­ου κα­τα­νο­εῖ­ται ὅ­ταν λη­φθεῖ ὑ­πό­ψη ἡ συ­νά­φει­α, στὴν ὁ­ποί­α λέ­χθη­καν. Ὅ­ταν ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος μὲ ἔν­το­νο ὕ­φος ζή­τη­σε καὶ συμ­βού­λε­ψε τὸν Κύ­ρι­ο νὰ ἀρ­νη­θεῖ τὸ Πά­θος καὶ τὸν Σταυ­ρό, ὁ Κύ­ρι­ος, ἐ­νώ­πι­ον τῶν μα­θη­τῶν, τὸν ἐ­πέ­πλη­ξε καὶ τοῦ εἶ­πε: «ὕ­πα­γε ὀ­πί­σω μου, σα­τα­νᾶ». Στα­μά­τα δη­λα­δὴ νὰ σκέ­φτε­σαι καὶ νὰ ὁ­μι­λεῖς ἀν­τί­θε­τα ἀ­πὸ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ.

Ἀ­φοῦ λοι­πὸν ὁ Πέ­τρος δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ κα­τα­νο­ή­σει ὅ­τι χω­ρὶς τὸν σταυ­ρὸ δὲν θὰ σω­ζό­ταν τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, ὁ Κύ­ρι­ος προ­σκα­λεῖ τοὺς μα­θη­τές του, ἀλ­λὰ καὶ τὸ πλῆ­θος ποὺ τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σε, καὶ τοὺς εἶ­πε, δι­δά­σκον­τάς τους, ὅ­τι ὄ­χι μό­νο ὁ ἴ­διος πρέ­πει νὰ πο­ρευ­θεῖ πρὸς τὸ πά­θος γιὰ χά­ρη τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­τι κα­νεὶς δὲν μπο­ρεῖ νὰ σω­θεῖ χω­ρὶς νὰ ση­κώ­σει τὸν δι­κό του σταυ­ρὸ καὶ χω­ρὶς νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει, ὅ­πως τὸ πρό­βα­το τὸν ποι­μέ­να, ὅ­πως ὁ δοῦ­λος τὸν κύ­ρι­ό του, ὅ­πως ὁ στρα­τι­ώ­της τὸν βα­σι­λέ­α.

Ἡ ἄρ­ση τοῦ σταυ­ροῦ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς τοὺς ἀν­θρώ­πους ἔ­χει συγ­κε­κρι­μέ­νο πε­ρι­ε­χό­με­νο. Ὅ­πως οἱ πα­λαι­οὶ κα­τά­δι­κοι σή­κω­ναν καὶ με­τέ­φε­ραν τὸν σταυ­ρό τους μέ­χρι τὸν τό­πο τοῦ θα­νά­του τους, ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς ὀ­φεί­λου­με νὰ ζοῦ­με κα­θη­με­ρι­νὰ ὡς μελ­λο­θά­να­τοι, ὡς ἔ­χον­τας δη­λα­δὴ δι­α­κό­ψει ὁ­ρι­στι­κὰ κά­θε δε­σμὸ μὲ τὸν κό­σμο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, δη­λα­δὴ μὲ τὸν πα­λαι­ὸ ἑ­αυ­τό μας. Ση­μαί­νει ἐ­πί­σης τὴν ἀ­γόγ­γυ­στη ὑ­πο­μο­νὴ στὶς θλί­ψεις καὶ τὶς δο­κι­μα­σί­ες, στὶς στε­νο­χώ­ριες καὶ τοὺς πό­νους, στὶς πολ­λὲς δυ­σκο­λί­ες τοῦ ἀ­γώ­να γιὰ τὴν κα­τα­νί­κη­ση τῶν πα­θῶν μας καὶ τὴν ἀ­πό­κτη­ση τῶν ἀ­ρε­τῶν. Μὲ τὴ βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι ὁ σταυ­ρός, ὁ πό­νος καὶ οἱ θλί­ψεις δὲν εἶ­ναι με­γα­λύ­τε­ρες ἀ­πὸ αὐ­τὲς ποὺ μπο­ροῦ­με νὰ ση­κώ­σου­με καὶ νὰ ἀν­τέ­ξου­με, δο­ξο­λο­γοῦ­με τὸν Θε­ό, δὲν γογ­γύ­ζου­με κατ’ αὐ­τοῦ καὶ προ­σευ­χό­μα­στε νὰ μᾶς ἐ­νι­σχύ­σει στὸν ἀ­γῶ­να μας.

Ἡ ζω­ὴ τοῦ ἀ­γώ­να καὶ τοῦ σταυ­ροῦ, ὅ­μως, ἡ πνευ­μα­τι­κή, μὲ ἄλ­λα λό­γι­α, ζω­ή, ἡ ζω­ὴ κον­τὰ στὸν Χρι­στό, εἶ­ναι ζω­ὴ μο­να­ξιᾶς. Καὶ εἶ­ναι ζω­ὴ μο­να­ξιᾶς ὄ­χι μό­νο δι­ό­τι λί­γοι ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ τὴν ἀ­κο­λου­θή­σουν, ἀλ­λὰ καὶ δι­ό­τι αὐ­τοὶ ποὺ τὴν ἀ­κο­λου­θοῦν πε­ρι­φρο­νοῦν­ται πολ­λὲς φο­ρὲς ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Καὶ ἐ­δῶ προ­βάλ­λει ὁ κίν­δυ­νος ἄρ­νη­σης τοῦ Κυ­ρί­ου. Νὰ προ­τι­μή­σει δη­λα­δὴ κα­νεὶς νὰ συμ­πο­ρευ­τεῖ μὲ τοὺς πολ­λοὺς γιὰ νὰ μὴν πε­ρι­φρο­νεῖ­ται, κα­ταν­τῶν­τας, ὅ­μως, στὴν πε­ρι­φρό­νη­ση τοῦ ἴ­διου τοῦ Κυ­ρί­ου.

Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Χρι­στὸς ἐ­φι­στᾶ τὴν προ­σο­χή μας. «Ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε μὲ ντρα­πεῖ», μᾶς λέ­γει, «ἐ­πει­δὴ φο­βᾶ­ται τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς ἀ­πο­στα­τη­μέ­νης καὶ ἁ­μαρ­τω­λῆς αὐ­τῆς γε­νε­ᾶς, αὐ­τὸν θὰ τὸν ἀρ­νη­θῶ καὶ ἐ­γὼ κα­τὰ τὴ μέλ­λου­σα κρί­ση». Καὶ ἡ ἄρ­νη­ση ἐκ μέ­ρους τοῦ Κυ­ρί­ου δὲν εἶ­ναι ἄλ­λο τι πα­ρὰ ζη­μιὰ στὴν ψυ­χή μας. Ἡ ψυ­χή μας ὅ­μως, ἀ­ξί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπ’ ὅ­λα τὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ κό­σμου αὐ­τοῦ. Ἔ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­ξί­α ἀπ’ ὅ­λα τὰ πλού­τη, τὶς τι­μὲς καὶ τὶς ἀ­πο­λαύ­σεις τοῦ κό­σμου. Γι’ αὐ­τὸ ἄλ­λω­στε ἐ­ναν­θρώ­πη­σε καὶ σταυ­ρώ­θη­κε ὁ Κύ­ρι­ος˙ γιὰ νὰ μᾶς σώ­σει καὶ νὰ λυ­τρώ­σει τὴν πο­λύ­τι­μη αὐ­τὴ ψυ­χή μας ἀ­πὸ τὰ δε­σμὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.

Δὲν πρέ­πει λοι­πὸν νὰ ἀ­νε­χθοῦ­με ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ζη­μιὰ στὴν ψυ­χή μας, ἀλ­λὰ νὰ κρα­τή­σου­με τὴν πί­στη στὸν Χρι­στό, καὶ νὰ τὸν ὁ­μο­λο­γοῦ­με ὄ­χι μό­νο θε­ω­ρη­τι­κά, ἀλ­λὰ καὶ ἔμ­πρα­κτα. Καὶ ἡ ἔμ­πρα­κτη ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ἡ ἄρ­ση τοῦ σταυ­ροῦ μας. Στὴν ἄρ­ση τοῦ σταυ­ροῦ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἡ πί­στη μας καὶ φαί­νε­ται ἡ ἀ­γά­πη καὶ τὸ φι­λό­τι­μό μας πρὸς αὐ­τὸν ποὺ μᾶς ἀ­γά­πη­σε καὶ θυ­σι­ά­στη­κε γιὰ ἐ­μᾶς.