ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰω. 3, 13-17)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἔχει ληφθεῖ ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιο καὶ ἀποτελεῖ μέρος τῆς συνομιλίας ποὺ εἶχε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Νικόδημο. Ὁ Νικόδημος ἦταν κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου καὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ θὰ τὸν κηδεύσουν ἀργότερα, μετὰ τὴ σταύρωση καὶ τὴ θανή του. Λέγει λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς στὸν Νικόδημο ὅτι «οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ».  

Ὁ Νικόδημος θεωρεῖ τὸν Χριστὸ ὡς ἕνα ἁπλὸ διδάσκαλο τοῦ Ἰσραήλ˙ σταλμένο μὲν ἀπὸ τὸν Θεό, ὅμως, ἁπλὸ διδάσκαλο. Δὲν μποροῦσε ἀκόμα νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ λέει: «Νικόδημε, ἐγὼ δὲν εἶμαι ὡσὰν τοὺς ἄλλους προφῆτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μὲν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἦταν ἐκ τῆς γῆς. Ἐγὼ κατῆλθα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἔγινε μὲ κανένα προφήτη. Ἐκτὸς αὐτοῦ, ἐγὼ κατοικῶ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καὶ πρόσεξε τὸ ἑξῆς πολὺ σημαντικό˙ ἐνῷ κατῆλθα ἐδῶ στὴ γῆ ἐντούτοις βρίσκομαι στὸν οὐρανό». Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴν πανταχοῦ παρουσία του. Τοῦτο εἶναι πρᾶγμα, ὅμως, ποὺ δὲν χαρακτηρίζει τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ὁ Θεὸς δύναται νὰ εἶναι πανταχοῦ παρών! Τοιουτοτρόπως ὁ Κύριος διδάσκει τὸν Νικόδημο περὶ τῆς θεότητάς του.

Συνεχίζοντας ὁ Χριστὸς λέει καὶ τὸ ἑξῆς: «καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν, ἀναφέρεται ὅτι ὅταν ὁ ἰσραηλιτικὸς λαός, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς Αἰγύπτου πορευόταν στὴν ἔρημο μὲ κατεύθυνση τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, γόγγυσε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ δούλου του Μωυσῆ, ὁ Θεὸς ἔστειλε φαρμακερὰ φίδια ποὺ δάγκωναν καὶ θανάτωναν τοὺς γογγυστές. Τότε οἱ Ἰσραηλίτες ἔντρομοι παρακάλεσαν τὸν Μωυσῆ νὰ προσευχηθεῖ στὸν Κύριο, ὥστε νὰ σωθοῦν καὶ νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὰ θανατηφόρα φίδια. Ὁ ἀγαθὸς Θεὸς ὑπάκουσε στὴν παράκληση τοῦ Μωυσῆ καὶ τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ κατασκευάσει ἕνα χάλκινο ὄφι καὶ νὰ τὸν ὑψώσει πάνω σ’ ἕνα κοντάρι, ὥστε νὰ δύνανται νὰ τὸ δοῦν ὅλοι οἱ Ἰσραηλίτες. Ὅταν τὰ δηλητηριώδη φίδια θὰ δάγκωναν τοὺς Ἰσραηλίτες, αὐτοὶ ἀτενίζοντας τὸ ὑψωμένο χάλκινο φίδι θὰ σώζονταν.

Ἡ ἐν λόγῳ ἱστορία προτυπώνει τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς θὰ ὑψωνόταν στὸν σταυρὸ ὡσὰν κακοῦργος, ὡσὰν παλιάνθρωπος καὶ ὡσὰν ἐγκληματίας, ὥστε νὰ σώσει αὐτοὺς ποὺ θὰ πιστεύανε σὲ αὐτὸν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὸ δάγκωμα τοῦ ἄλλου ὄφεως, τοῦ Σατανᾶ, καὶ τελικὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. Οἱ Ἰσραηλίτες ἀτενίζοντες, τότε, τὸ χάλκινο φίδι γλύτωναν ἀπὸ τὸν θάνατο. Οἱ πιστοί, τώρα, ἔχοντες ὡς ὅπλο ἀπροσμάχητο τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ ζῶντες κατὰ τὸ θέλημά του ἀποφεύγουν τὸν αἰώνιο θάνατο.

Στὴ συνομιλία μὲ τὸν Νικόδημο ὁ Χριστὸς οὐσιαστικὰ ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ σταυρικός του θάνατος εἶχε ἤδη προαγγελθεῖ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Γνωρίζει ὁ Χριστὸς τὸ σταυρικὸ πάθος ποὺ θὰ ὑποστεῖ καὶ θεληματικὰ τὸ ἀποδέχεται. Αὐτὸ δὲν εἶναι σημεῖο ἀδυναμίας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ἀπόδειξη τῆς δόξας του καὶ ἀποκάλυψη τῆς ἄφατης ἀγάπης του. Ὁ ἴδιος τὸ μαρτυρεῖ στὸν Νικόδημο: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ».

Τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰ πλάσματά του εἶναι ἀπροσμέτρητο! Δὲν θέλησε νὰ ἑλκύσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου μὲ τὴ βία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωσή του. Καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωση ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἔγινε ἡ μέγιστη δόξα τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι σώζονται ἀτενίζοντας πρὸς αὐτὸν καὶ ζῶντας κατὰ πῶς ἔζησε ὁ σταυρωθεὶς Κύριος, μὲ ταπείνωση καὶ πνευματικὴ πτωχεία καὶ τηρῶντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.