Κήρυγμα γιά Κυριακή 6.9.2015

Κυριακή ιδ΄ Ματθαίου (Ματθαίου κβ΄ 2-14)

Οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ

Στό Εὐαγγέλιο πού θά ἀκούσουμε τήν προσεχή Κυριακή ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός κάνει ἕναν διαχωρισμό. Δηλαδή ὅτι οἱ κλητοί εἶναι πολλοί, ἀλλά οἱ ἐκλεκτοί εἶναι λίγοι, τονίζει ἀπό τό ἕνα μέρος τήν ἀφειδώλευτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού καλεῖ πολλούς καί ἀπό τό ἄλλο τήν προσωπική εὐθύνη ἐκείνων πού δέν ἀνταποκρίνονται πρός τήν κλήση μέ ἀποτέλεσμα νά εἶναι λίγοι οἱ ἐκλεκτοί.

Αὐτή ἡ δυσαναλογία ἀνάμεσα στούς κλητούς καί στούς ἐκλεκτούς φαίνεται νά  εἶναι κανόνας ἀπαράβατος στήν ζωή μας. Κλητός εἶναι ἐκεῖνος πού παίρνει πρόσκληση γιά νά μετάσχει σέ κάποια ἐκδήλωση. Στήν πνευματική ζωή ἡ πρόσκληση εἶναι γιά συμμετοχή στό ἔργο τῆς σωτηρίας, γιά λύτρωση καί αἰωνιότητα. Τήν πρόσκληση αὐτή ἀπευθύνει ὁ Θεός σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Γιατί ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Ἀλλά ἡ συμμετοχή σέ ὁποιαδήποτε εὐκαιρία δέν ἐξαρτᾶται μόνον ἀπό ἐκεῖνον πού καλεῖ. Κατά ἕνα μεγάλο ποσοστό ἐξαρτᾶται καί ἀπό ἐκεῖνον πού προσκαλεῖται. Ἄν αὐτός δέν θελήσει νά συμμετάσχει ἡ πρόσκληση πού ἔχει στα χέρια του ἀχρηστεύεται.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν οὐράνια πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Θά μποροῦσε ἀσφαλῶς ὁ Θεός χωρίς νά μᾶς ἐρωτᾶ νά μᾶς σώζει. Δέν τό κάνει ὅμως, γιατί εἴμαστε λογικά ὄντα μέ θέληση καί δύναμη, μέ ἐλευθερία καί εὐθύνη. Μᾶς καλεῖ, λοιπόν, σέ συνεργασία γιά τήν καταξίωση τοῦ εἶναι μας, γιά νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά ἡ ἀνταπόκρισή μας εἶναι συνήθως ἀντιστρόφως ἀνάλογη πρός τήν πολλαπλότητα τῆς κλήσεως. Ἔτσι οἱ μέν κλητοί εἶναι πολλοί, ἀλλά οἱ ἐκλεκτοί ἐλάχιστοι. Γιατί ἄραγε;

Ἄν θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε τούς λόγους πού μᾶς ὁδηγοῦν τίς περισσότερες φορές στήν ἀπόρριψη τῆς θεϊκῆς προσκλήσεως, νομίζω πώς θά ἔπρεπε νά τονίσουμε βασικά τρία σημεῖα, γιατί αὐτά  εἶναι ἐκεῖνα πού συνιστοῦν τούς πιό συχνούς παράγοντες πού εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τόν μικρό ἀριθμό τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ. Καί πρῶτα πρῶτα πρέπει νά ποῦμε πώς ἡ προσήλωση τοῦ ἀνθρώπου στίς βιοτικές μέριμνες καί στίς ὑλιστικές ἀσχολίες εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό βασικούς παράγοντες αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Αὐτοί πού κλήθηκαν ἀπό τόν οὐράνιο βασιλέα στούς γάμους τοῦ διαδόχου, ὅπως μᾶς λέγει τό Εὐαγγέλιο προβάλλουν γιά δικαιολογία τῆς ἀπουσίας τους κοινές, καθημερινές ἀσχολίες. Ὁ ἕνας πῆγε στόν ἀγρό του, ὁ ἄλλος στό μαγαζί του. Ἔτσι δέν βρῆκαν καιρό γιά νά πᾶνε στό γάμο. Τό ἴδιο γίνεται καί σήμερα. Ὅπως ἔχει ἐξελιχθεῖ ἡ ζωή μας μέ τίς ἀπαιτήσεις της, μέ τόν ρυθμό της καί μέ τήν ἐξαλλωσύνη της ἀποροφᾶ κάθε ἰκμάδα τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐξασφάλιση τῶν ἀγαθῶν τῆς συντηρήσεως. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει δοθεῖ μέ τά μούτρα στήν δουλειά. Ἡ ἐργασία ἔχει γίνει γι αὐτόν δουλεία, ἄγχος πραγματικό πού τόν διαφεντεύει καί δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἄλλες πνευματικές ἀσχολίες, πού δέν ἀποτιμῶνται σέ χρήμα. Τόν σημερινό ἄνθρωπο συγκινεῖ κάθε τί πού ἀποδίδει κέρδος ὑλικό. Τά πνευματικά δέν τόν συγκινοῦν γιατί δέν βλέπει χειροπιαστό τό κέρδος τους. Ἔτσι στρέφοντας ὄχι ἁπλῶς τό βλέμμα του, ἀλλά ὅλα του τά ἐνδιαφέροντα πρός τήν ὕλη, περιφρονεῖ τήν παρουσία τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν δίπλα του καί ἀπορρίπτει τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι οἱ βαριές συνέπειες πού συνεπάγεται ἡ ἀποδοχή τῆς προσκλήσεως. Τό νά πεῖ κανείς πώς δέχεται τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ σημαίνει πώς πρέπει νά ἀρχίσει νά ἀγωνίζεται πνευματικά. Ἀγώνας δέ πνευματικός σημαίνει καθημερινή προσπάθεια μέ ἱδρώτα καί αἷμα γιά τήν κατάκτηση τῶν πνευματικῶν στόχων, ὅπως εἶναι ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐγώ, ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπό τά πλοκάμια τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἡ ἀπελευθεύρωση ἀπό τήν δουλεία τοῦ σατανᾶ, ὁ ἀποχωρισμός ἀπό ἕξεις καταστρεπτικές, ἡ θεμελίωση νέας ζωῆς ἀπηλλαγμένης μικροτήτων, ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς.

Ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν κόπους πολλούς. Καί οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν ἀρέσκωνται στούς κόπους. Ἀποφεύγουν τούς κόπους. Κυριαρχεῖ σέ ὅλα τά πεδία ὁ νόμος τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Περισσότερα ὀφέλη μέ λιγώτερο κόπο. Ἔτσι ὁ δύσβατος δρόμος τῆς ἀρετῆς μένει γιά ἐλαχίστους νοσταλγούς τῆς τελειότητος.

Τό τρίτο σημεῖο εἶναι ὅτι πολλοί δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ἐκτιμήσουν τήν ἀξία τῆς κλήσεως. Ὅταν σέ καλεῖ κάπου κάποιος ἄγνωστός σου, ὅταν δέν ξέρεις τί εἶναι ἐκεῖ πού σέ καλοῦν νά πᾶς,  εἶναι φυσικό νά μήν ἔχεις ἐνδιαφέρον νά ἀποδεχθεῖς τήν πρόσκληση. Τό ἴδιο συμβαίνει καί ἐδῶ. Πολλοί ἄνθρωποι δέν ξέρουν ποιός τούς καλεῖ καί γιά ποιό πράγμα τούς καλεῖ. Ἀπορροφημένοι ἀπό τά γήϊνα, δέν ἔδωσαν ποτέ σημασία στά οὐράνια καί πνευματικά. Γι αὐτούς ἡ ἐξωκόσμια καί μεταθανάτια πραγματικότητα δέν ὑπάρχει. Ἔχουν ἀτονίσει μέσα τους οἱ δέκτες τῶν ὑπερκοσμίων μηνυμάτων. Ἔτσι μένουν στά χαμηλά, δέν νιώθουν τήν ἀνάγκη τοῦ ὕψους.

Ἀπό τήν κατηγορία τῶν κλητῶν εἶναι ἀνάγκη νά μεταπηδήσουμε στήν κατηγορία τῶν ἐκλεκτῶν. Θά τό ἐπιτύχουμε ἄν προσέξουμε τά τρία σημεῖα πού θίξαμε.