« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.»

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αγαπητοί αδελφοί, και στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε, ένα απόσπασμα από την «επί του Όρους ομιλία», ο Κύριος μας προσκαλεί να κερδίσουμε την αιώνια και αληθινή ζωή, τονίζοντας μας, όμως, τους όρους και τις προϋποθέσεις για να τον ακολουθήσουμε πραγματικά, εάν θέλουμε.

Αυτό ακριβώς το «εάν θέλουμε» αξίζει να προσέξουμε λίγο, προτού δούμε τι ζητάει από εμάς ο Κύριος. Και αυτό γιατί, αυτό το «Όστις θέλει» αποτελεί εν μέρει, τον ακρογωνιαίο λίθο της πίστεώς μας. Είναι απόδειξη της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, του αυτεξουσίου, που είχε ήδη δώσει ο Θεός στον πρωτόπλαστο, της οποίας ελευθέρας βουλήσεως, πληρώνουμε το τίμημα, με τον σαρκικό θάνατο και είναι και ο λόγος της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού, για να μπορέσει ο άνθρωπος να επιστρέψει στην προπτωτική κατάσταση.

Ήδη από την εποχή των πρωτοπλάστων, αφού τους έβαλε στον παράδεισο ο Θεός, τους άφησε να επιλέξουν αν θα κάνουν υπακοή στο θέλημα Του ή αν θα έτρωγαν από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Γνώριζε, ως καρδιογνώστης και παντογνώστης την επικείμενη πτώση των πλασμάτων Του, και θα μπορούσε να αποτρέψει την βρώση του απαγορευμένου καρπού. Αυτό όμως, και μόνο, αποδεικνύει ότι η ελευθερία μας είναι πραγματική και ότι μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις συνέπειες των επιλογών μας. Ο Θεός δεν αναγκάζει κανέναν να τον ακολουθήσει, αντιθέτως μας αφήνει να διαλέξουμε μόνοι μας την πορεία που θα ακολουθήσουμε, είτε είναι μια πορεία κοντά Του είτε όχι. Αυτό ακριβώς τονίζει με την φράση «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν» ο Κύριος και αφού μας ξεκαθαρίζει ότι η διαχείριση της ελευθέρας μας βουλήσεως έγκειται σε εμάς, εάν επιλέξουμε να τον ακολουθήσουμε, μας παραθέτει τον τρόπο :

«Απαρνησάσθω εαυτόν».

Το πρώτο που μας καλεί να κάνουμε ο Κύριος είναι να απαρνηθούμε τον παλαιό άνθρωπο, τον άνθρωπο της αμαρτίας, αλλά και να θυσιάσουμε το εγώ μας, να μην ενδιαφερόμαστε και ασχολούμαστε μόνο με το ατομικό μας συμφέρον. Είναι χαρακτηριστικό του απομακρυσμένου από τον Θεό ανθρώπου, να βλέπει τα πάντα εγωκεντρικά. Αυτή την αυταπάρνηση του εγώ εξηγεί ο Κύριος, λέγοντας ότι όποιος φροντίζει μόνο για τον εαυτό του, τελικά δεν καταφέρνει να σώσει την ψυχή του. Άλλωστε η ζωή του χριστιανού οφείλει να είναι μίμηση της ζωής του Χριστού, ο οποίος από αγάπη προς εμάς γίνεται άνθρωπος, υπομένει τα πάντα και ταπεινώνεται, οδηγούμενος μέχρι τον σταυρικό θάνατο για να λυτρωθούμε από την αμαρτία. Αυτή την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον είναι που μας ζητάει με το «απαρνησάσθω εαυτόν» .

«Και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»

Και το δεύτερο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώνουμε αγόγγυστα τον σταυρό μας, όποιος και αν επιτρέψει ο Θεός να είναι στην ζωή του καθενός από εμάς. Από την μέρα που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με θλίψεις, δοκιμασίες, πόνο, και στο τέλος τον ίδιο τον θάνατο. Αυτό τον σταυρό μας καλεί ο Κύριος να άρουμε, χωρίς να δειλιάσουμε, χωρίς να μας φρενάρει η κοινή λογική, αλλά με προθυμία, υπομονή, πίστη και ειρήνη ψυχής. Όσο δύσκολο και αν μας ακούγεται, όσο και αν μας φαίνεται ανηφορική η πορεία της ζωής μας, ας κρατήσουμε την πεποίθηση ότι μετά τον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση. Και ο Κύριος, ως άλλος Σίμων ο Κυρηναίος, μας βοηθάει, σηκώνοντας τον Σταυρό μας, για να μας ξεκουράσει.

Ας έχουμε, πάντα, κατά νου ότι ο Θεός γνωρίζει πόσο αντέχει ο καθένας μας και αναλόγως επιτρέπει τον Σταυρό που θα σηκώσουμε. Εμείς ας προσκυνήσουμε τον υψωθέντα Σταυρό του Κυρίου μας και ας τον παρακαλέσουμε να μας ενδυναμώνει και να μας στηρίζει, για να μην δειλιάσουμε από τις κακουχίες, και επαισχυνθούμε, ντραπούμε, για τον Κύριο και την πίστη μας και κατά συνέπεια γίνει αυτό αφορμή να μας αποκηρύξει κατά την μέλλουσα κρίση Εκείνος, αλλά να πορευτούμε στην ζωή μας με την πεποίθηση ότι ο Σταυρός μας είναι το μέσον της σωτηρίας μας. Αμήν