Κήρυγμα γιά Κυριακή 20.9.2015

Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν

(Μάρκου η΄ 34-θ΄1)

Μέσα σ’ αὐτήν τήν ταραγμένη καί γεμάτη ἀπό ἀμφιβολία καί ἀνασφάλεια κοινωνία πού ζοῦμε διαπιστώνουμε εὔκολα τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά μιλήσει, καί νά ἐξωτερικεύσει τά συναισθήματά του καί τά πιστεύω του. Καί πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες αὐτῶν τῶν καταστάσεων πού πολλές φορές ἄνθρωποι μετ’ ἐπιτάσεως προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν ἤ ἁπλῶς νά γνωστοποιήσουν τήν γνώμη τους καί τά πιστεύω τους. Καί βεβαίως δέν ὑπάρχει καμμία ντροπή ἤ ἐνδοιασμός γιά νά ἀνακοινώσει κανείς αὐτό πού τόν συγκινεῖ καί τόν ἐνδιαφέρει.

Βεβαίως αὐτό συμβαίνει γιά θέματα γενικοῦ ἐνδιαφέροντος, πολιτικῆς, οἰκονομικῶν ἤ ἀκόμη καί προσωπικῶν. Αὐτή ἡ ὁρμή ὅμως πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος συχνά ἀνακόπτεται καί ἐμποδίζεται, ὅταν πρόκειται γιά ἕνα θέμα ὑψηλό, εὐγενικό καί σωτήριο. Ὅπως σχεδόν πάντα συμβαίνει ὅταν πρόκειται νά μιλήσουμε γιά τόν Θεό ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, τούς Ἁγίους κ.ο.κ. Πολλῷ δέ μᾶλλον ποιός μπορεῖ νά μιλήσει γιά τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου μας γιά τήν ὑπέρτατη Θυσία Του, τήν μοναδική στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, πού μέ πάση εὐσέβεια καί σεμνότητα, συνάμα δέ μέ μεγαλοπρέπεια καί ἐκκλησιαστική λαμπρότητα ἑορτάσαμε μόλις τήν Δευτέρα. Αὐτή τήν ἀδικαιολόγητη σιωπή καί φίμωση πού στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ ντροπή μας νά ὁμιλοῦμε γιά τόν Χριστό, τήν προεῖπε καί τήν κατεδίκασε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή.

«Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς».

Ἐκεῖνος λοιπόν ὁ ὁποῖος γιά λόγους ἐντροπῆς, ἀνθρωπαρέσκειας καί δειλίας ἀρνηθεῖ ἐμέ καί τούς λόγους μου στήν γενεά αὐτήν τήν ἀποστατημένη καί τήν ἁμαρτωλή, εἶπεν ὁ Κύριος καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά ἐντραπεῖ γι’ αὐτόν καί θά τόν ἀποκηρύξει, ὅταν ὡς κριτής τῶν ἀνθρώπων ἔλθει ὁλόλαμπρος μέ τήν ἄπειρη δόξα τοῦ Πατρός Του.

Βαρυσήμαντος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, σαφής χωρίς περιστροφές. Ὁ Κύριός μας λέγει ὅτι νά μήν τόν ἀρνηθοῦμε καί νά μήν μιλᾶμε ὄχι μπροστά σέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι πιστοί, ἐνάρετοι, εὐσεβεῖς. Δηλαδή νά μήν ντραποῦμε μπροστά στούς ἀνθρώπους πού οἱ ἴδιοι ὁμιλοῦν γιά τόν Χριστό καί τόν ἔχουν ὡς ὁδηγό στήν ζωή τους ἀλλά νά μήν ντραποῦμε νά ὁμολογήσουμε τόν Χριστό μπροστά σέ ἀνθρώπους πού ἀποτελοῦν μόλυσμα καί στίγμα γιά τήν κοινωνία. Νά μήν διστάσουμε νά ὁμιλήσουμε σέ ἀνθρώπους πού διάκεινται ἀρνητικῶς πρός τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, στήν Ἐκκλησία, στούς ἀνθρώπους πού θρησκεύουν. Συνήθως ντρεπόμαστε καί φοβόμαστε νά ὁμιλήσουμε μπροστά σέ ἀνθρώπους, πού οἱ ἴδιοι θά ἔπρεπε νά φοβοῦνται καί νά ντρέπονται γιά τήν ζωή τους, τήν φαυλότητά τους, τήν ἀναισχυντία τους, τήν ἁμαρτία τους. Ἄνθρωποι κακοί ἐμπαθεῖς, ἀσυνείδητοι, ἀμετανόητοι, προκλητικοί παραμένουν στήν κακότητά τους καί ἀποτελοῦν τήν γενεά τήν μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί θά πρέπει ἀδελφοί μου στό σημεῖο αὐτό νά σκεφθοῦμε καί νά ἀναρωτηθοῦμε κάνοντας τήν αὐτοκριτική μας. Ποιός εἶναι αὐτός γιά τόν ὁποῖον ντρεπόμαστε; Γιά ποιόν φοβόμαστε καί σιωποῦμε; Γιά ποιόν κομπιάζουμε καί ποιόν ἀρνούμαστε; Ἀρνούμαστε τόν Θεόν τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν. Τόν πλάστη καί Δημιουργό τοῦ Σύμπαντος. Ἀρνούμαστε αὐτόν πού «ἐπιβλέπει ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, τόν ἁπτόμενον τῶν ὀρέων καί καπνίζονται».

Ἀρνούμαστε Ἐκεῖνον πού ἡ Ἀρετή του ἐκάλυψε οὐρανούς, τόν μόνον ἀναμάρτητον καί γλυκύτατον Ἰησοῦν. Ἐκεῖνον πού τό ἠθικό του μεγαλεῖο καταπλήσει ἀκόμα καί τούς ἀρνητές του καί τούς κάνει χωρίς ἴσως νά τό γνωρίζουν νά Τόν ὁμολογοῦν καί νά πιστεύουν στήν θεότητά Του. Ἀρνούμαστε ἀκόμα, ἐκεῖνον πού ἐταπείνωσε τόν Ἑαυτό του, ἐγκαταλείποντας τόν θεϊκό θρόνο Του γιά νά γίνει ἄνθρωπος. Καί οὐ μόνον αὐτό ἀλλά καί νά πάθει, νά μαρτυρήσει γιά τόν καθένα μας χωριστά, ἐξασφαλίζοντας τήν καταλαγή μεταξύ ἡμῶν καί τοῦ Θεοῦ καθώς καί τήν Σωτηρία κάνοντάς μας, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει «υἱούς Θεοῦ» : «Πάντες γάρ υἱοί θεοῦ ἔστε διά τῆς πίστεως ἐν χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλάτες γ΄ 26).

Ντρεπόμαστε καί ἀρνούμαστε ὄχι μόνον αὐτόν τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν γιά χάρι ἀνόμων καί φαύλων, μοντέρνων καί «ἰδεολόγων» ἀνθρώπων, ἀλλά ἀρνούμαστε καί τούς λόγους Του. Αὐτούς τούς σωτήριους λόγους πού ρέουν ὡς ποταμός πού ποτίζει, ζωογονεῖ καί εὐφραίνει τήν ζωήν μας. Τούς λόγους Του πού εἶναι «ρήματα ζωῆς οὐρανίου», ὅπως παραστατικά εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Χριστός μᾶς φανέρωσε τήν εὐγενή καταγωγή μας, τόν ὑψηλόν προορισμό μας, τήν ἀνυπολόγιστη ἀξία μας, ἀφοῦ ὅπως εἶπε σήμερα ἀπό τό ἱερό εὐαγγέλιο οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος δέν μπορεῖ νά ἐξαγοράσει μία ψυχή. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ ὁδοδείκτης πού μᾶς παίρνει ἀπό τό χέρι «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός» καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὁδό τῆς σωτηρίας, διδάσκοντας μας πῶς νά περπατήσουμε. Νά πορευθοῦμε ὄχι μέ ἐγωϊσμό καί φιλαυτία ἀλλά μέ αὐταπάρνηση, ταπείνωση καί θυσία μιμούμενοι τήν δική του θυσιαστική ἀγάπη. Νά ἀρνηθοῦμε τά πρόσκαιρα καί τεχνητά φώτα καί τήν δόξα τοῦ κόσμου καί νά ἀποκτήσουμε τά δικά του αἰώνια καί ἄφθαρτα, σηκώνοντας τόν Σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τῆς πίστεως.

Ἄς μήν συγχρονισθοῦμε, ἄς μήν βολευθοῦμε καί συγκατατεθοῦμε μέ τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς πού καί ἀντιχριστιανικό εἶναι καί ἀντισταυρικό. Ἄς ὁμολογοῦμε Ἰησοῦν Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον ἀλλά σημειώνοντας τόν Σταυρό στό σῶμα μας ὁμολογώντας ἔτσι τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἄς διαλέξουμε νά γίνουμε ὁμόφρονες καί ὄχι ἀρνητές καί ἀδιάφοροι τῆς πίστεως μας. Ἀμήν.