ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Κυριακή ΙΔ΄ Ἐπιστολῶν

6 Σεπτεμβρίου 2015

(Α΄Κορ.  α΄21 – β΄4)

 «…Ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν»

Αὐτός ἔβαλε τήν σφραγίδα του ἐπάνω μας γιά νά δείξει ὅτι εἴμεθα δικοί Του καί ἔδωσε τό Πνεῦμά Του τό Ἅγιον στίς καρδιές μας ὡς προκαταβολή καί ἐγγύηση γιά ὅλα ὅσα μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ.

Ἡ ζωή, ἀδελφοί μου, ἔχει πίκρες καί χαρές. Γιά τούς πολλούς, πού εἶναι μακριά ἀπό τό Θεό, οἱ πίκρες εἶναι περισσότερες. Γιά τούς συνειδητοποιημένους ὅμως χριστιανούς ἀκόμα καί οἱ πίκρες εἶναι χαρές. Ἀπό τίς μεγάλες χαρές εἶναι ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ καί ὁ γάμος.

«Στίς χαρές σας» εὔχεται ὁ λαός μας στούς νέους καί ἐννοεῖ τό γάμο τους. Ἀλλά πρίν ἀπό τό γάμο γίνεται ὁ ἀρραβώνας. Ὁ νέος καί ἡ νέα, πού ἔχουν καταλήξει στήν ἀπόφαση τοῦ γάμου, θέλουν μπροστά στούς συγγενεῖς καί φίλους νά γνωστοποιήσουν τήν ἀπόφασή τους, νά δώσουν ὑπόσχεση γάμου καί νά φορέσουν τά δαχτυλίδια σάν μία βεβαίωση ὅτι ἡ ὑπόσχεση θά ἐκπληρωθεῖ.

Ἡ νέα, πού ἔκανε τόν ἀρραβώνα καί φόρεσε τό δαχτυλίδι, αἰσθάνεται χαρά καί περιμένει πότε θά ἔρθει ἡ μέρα τοῦ γάμου της. Παλαιότερα, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πίστευαν περισσότερο, οἱ νέοι πού ἀρραβωνιάζονταν, περίμεναν ἕνα, δύο, πέντε, δέκα χρόνια μέχρι νά γίνει ὁ γάμος τους γιά νά σμίξουν, γιά νά χαρεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Σήμερα δυστυχῶς ἀπό τήν ἡμέρα τοῦ ἀρραβώνα, ἤ καί πιό μπροστά, ζοῦν σάν ἀντρόγυνα, κοιμοῦνται μαζί, συζοῦν. Ἀποτέλεσμα; Ὅταν ἔρθει ἡ μέρα τοῦ γάμου, ἡ νύφη εἶναι ἔγκυος ἤ ἔχει γεννήσει καί παιδί. Ἀλλά αὐτό εἶναι ἀντίθετο μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἁμαρτία, ντροπή. Δέν ταιριάζουν στεφάνια στά κεφάλια τοῦ νέου καί τῆς νέας πού πρίν τό μυστήριο τοῦ γάμου τους ζοῦσαν σάν ἀντρόγυνο.

Γάμος, Ἱερό Μυστήριο τοῦ Γάμου, θά πεῖ, νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία ὁ γαμπρός καί ἡ νύφη μέ παρθενικά κορμιά, μέ καθαρές καρδιές, μέ τήν καθοδήγηση πνευματικοῦ. Ἕνα τέτοιο ζευγάρι, πού τηρεῖ τό νόμο τοῦ Θεοῦ, τό εὐλογεῖ ὁ Θεός καί ζεῖ μονοιασμένα καί κάνει χαριτωμένα παιδιά καί βλέπει ἐγγόνια καί δισέγγονα. Ἄς τό καταλάβουμε, ἐπιτέλους, ὅλοι καί οἱ νέοι ἀλλά καί οἱ γονεῖς πού, πολλές φορές, σπρώχνουν τά παιδιά τους σέ σχέσεις ἁμαρτωλές: Δέν ὑπάρχει εὐλογία στά σπίτια πού οἱ ἄνθρωποι δέν τηροῦν τό νόμο τοῦ Θεοῦ.

Μιλᾶμε γιά ἀρραβῶνες ἐπειδή καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιά ἀρραβώνα κι αὐτός ὁ ἀρραβώνας εἶναι ἕνας ἄλλος μυστικός ἀρραβώνας, πού εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπό κάθε ἄλλον ἀρραβώνα πού ξέρουμε. Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀκούσουν ὅτι μία φτωχή καί ὀρφανή κόρη ἀρραβωνιάστηκε μέ πλούσιο νέο χαίρονται, τοὐλάχιστον οἱ περισσότεροι καί λένε: Τί εὐτυχισμένο κορίτσι, θά ἀφήσει τό καλύβι της καί θά ζήσει στό παλάτι ὡς κυρία καί βασίλισσα! Θά βγοῦν ὅμως καί οἱ κακές, οἱ φθονερές γλῶσσες καί θά ποῦν: Ποιά; Αὐτή πού ἦταν γυμνή καί ξυπόλυτη θά πάρει τόν καλύτερο ἄντρα; Κόρη γυμνή καί ξυπόλυτη, ἀδελφοί μου, πεινασμένη καί σέ ἀπόγνωση εἶναι ἡ ψυχή μας, ἡ ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καί ἀρχοντόπουλο, βασιλόπουλο, πού ἀρραβωνιάστηκε τή φτωχή κόρη εἶναι ὁ Χριστός μας. Αὐτός εἶναι ὁ Νυμφίος, ὁ ὡραῖος Νυμφίος, ὁ Γαμπρός. Γαμπρός πού λάμπει ἀπό ὀμορφιά, γεμᾶτος πλούτη, δόξα καί δύναμη. Χαρά στήν νύμφη, στήν ψυχή πού θά ἀγαπήσει τέτοιο Γαμπρό.

Ἡ ψυχή αὐτή λέμε ὅτι ἀρραβωνιάζεται μέ τό Χριστό. Ἄν ἀνοίξουμε τά συναξάρια τῶν ἁγίων, θά βροῦμε κορίτσια πού ἀγάπησαν τό Χριστό, ὅπως ἡ ἁγία Θέκλα, ἡ ἁγία Αἰκατερίνα, ἡ ἁγία Βαρβάρα, ἡ ἁγία Μαρίνα, ἡ Ἁγία Μαρκέλλα καί τόσες ἄλλες πού ἔμειναν παρθένες μέχρι τέλους καί δέν πανδρεύθηκαν, ὄχι γιατί μισοῦσαν τό γάμο, ἀλλά γιατί ἀγαποῦσαν τό Χριστό παραπάνω ἀπό ὅλα καί ἤθελαν νά ἀφοσιωθοῦν σέ Αὐτόν. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιά πνευματικούς ἀρραβῶνες, δέν ἔχει ὑπ’ ὄψιν του μόνο κορίτσια πού ἀφοσιώνονται στό Χριστό, ἀλλά κάθε ἄνθρωπο, κάθε ψυχή πού πιστεύει στό Χριστό. Εἴτε ἔγγαμος, εἴτε ἄγαμος, εἴτε ἄντρας, εἴτε γυναίκα, εἴτε ἄσπρος, εἴτε μαῦρος, ὁσοδήποτε ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, ἄν πιστέψει μέ τήν καρδιά του καί μετανοήσει εἰλικρινά καί βαπτισθεῖ, αὐτή ἡ ψυχή συνδέεται μέ τό Χριστό, ἀρραβωνιάζεται τό Χριστό.

Ἀρραβώνας λοιπόν, γιά τόν ὁποῖο μιλάει τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἡ πίστη, τό βάπτισμα, ἡ Χάρις πού προέρχεται ἀπό τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ ἔτσι, αἰσθάνεται ὅτι ὁ Χριστός τόν ἀγαπάει καί δέν θά τόν ἐγκαταλείψει ποτέ.

Ἀλλά ἡ χαρά πού αἰσθάνεται ὁ πιστός ἐδῶ στόν κόσμο εἶναι μικρή. Εἶναι πρόγευση τῆς μεγάλης ἐκείνης χαρᾶς τήν ὁποία θά ἀπολαμβάνουν οἱ πιστοί στήν ἄλλη ζωή. Ἐκεῖ θά γίνει ὁ γάμος τοῦ Χριστοῦ μέ τίς ψυχές πού Τόν ἀγάπησαν καί Τόν λάτρευσαν παραπάνω ἀπό ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα. Θά εἶναι γάμος πνευματικός κατά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός θά ἑνωθεῖ μέ τούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων καί κανείς δέν θά μπορέσει νά χωρίσει τίς ψυχές αὐτές ἀπ’ τό Χριστό.

Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἔχουμε κάνει τούς ἀρραβῶνες μας, ἔχουμε πιστέψει στόν Χριστό μας; Ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του; Ἐάν ναί, τότε ἰσχύει αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα: «Αὐτός ἔβαλε τή σφραγίδα του πάνω μας γιά νά δείξει ὅτι εἴμαστε δικοί Του». Ἀμήν.