Ἀπό τόν κανόνα τοῦ Άκαθίστου Ὕμνου – Ὠδή θ’

Ἅπας γηγενής σκιρτάτῳ τῷ πνεύματι λαμπαδουχούμενος· πανηγυριζέτω δέ ἀύλων Νόων φύσις γεραίρουσα τήν ἱεράν πανήγυριν τῆς Θεομήτορος καί βοάτω: Χαίροις, παμμακάριστε Θεοτόκε, ἁγνή, ἀειπάρθενε.

Ὅλος ὁ πληθυσμός τῆς γῆς φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ἄς σκιρτᾶ ἀπό χαρά· ἄς πανηγυρίζουν τά τάγματα τῶν ἀσωμάτων, πνευματικῶν ἀγγέλων, ἐγκωμιάζοντας τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἀναφωνοῦν σ᾽ αὐτήν: «Μακάρι νά χαίρεις, εὐλογημένη ἀπ᾽ ὅλους, Θεοτόκε ἁγνή, ἀειπάρθενε».

Ἵνα σοι πιστοί τό «χαῖρε» κραυγάζωμεν, οἱ διά σοῦ τῆς χαρᾶς μέτοχοι γενόμενοι τῆς ἀιδίου, ρύσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί πάσης ἄλλης πληγῆς διά πλῆθος, Κόρη, παραπτώσεων ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν.

Γιά νά φωνάζουμε δυνατά μέ πίστη σέ σένα τό «Χαῖρε», οἱ ὁποῖοι μέ σένα γίναμε μέτοχοι τῆς αἰώνιας χαρᾶς, σέ παρακαλοῦμε, Κόρη, νά μᾶς προφυλάξεις ἀπό τόν πειρασμό, ἀπό βαρβαρική ἅλωση καί ἀπό κάθε ἄλλη συμφορά, ἡ ὁποία ἐπέρχεται στούς ἀνθρώπους, πού ἁμαρτάνουν, ἀπό τίς πολλές παραβάσεις τους.

Ὥφθης φωτισμός ἡμῶν καί βεβαίωσις· ὅθεν βοῶμέν σοι: Χαῖρε, ἄστρον ἄδυτον εἰσάγον κόσμῳ τόν μέγαν Ἥλιον χαῖρε, Ἐδέμ ἀνοίξασα τήν κεκλεισμένην, Ἁγνή· χαῖρε, στῦλε  πύρινε, εἰσάγουσα εἰς τήν ἄνω ζωήν τό ἀνθρώπινον.

Σέ εἴδαμε σάν φωτισμό μας καί σιγουριά μας. Γι᾽ αὐτό σοῦ φωνάζουμε δυνατά: Χαῖρε, ἀστέρι πού δέν δύεις, πού εἰσάγεις στόν κόσμο τόν μεγάλο ἥλιο, τόν Χριστό· χαῖρε, Ἁγνή, πού ἄνοιξες τόν κλεισμένο παράδεισο τῆς Ἐδέμ. Χαῖρε, πύρινη στήλη, πού ὁδηγεῖς τούς ἀνθρώπους στήν οὐράνια ζωή.

Στῶμεν εὐλαβῶς ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἡμῶν καί ἐκβοήσωμεν: Χαῖρε, κόσμου Δέσποινα χαίρε, Μαρία, Κυρία πάντων ἡμῶν· χαῖρε, ἡ μόνη ἄμωμος ἐν γυναιξί καί καλή· χαῖρε, σκεῦος μύρον τό ἀκένωτον ἐπί σέ κενωθέν εἰσδεξάμενον.

Ἄς σταθοῦμε μέ εὐλάβεια στό σπίτι τοῦ Θεοῦ μας καί ἄς φωνάξουμε δυνατά: «Χαῖρε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, χαῖρε, Μαρία, Κυρία ὅλων μας, χαῖρε, ἡ μόνη ἀνάμεσα στίς γυναῖκες ἄψογη καί ἐκλεκτή. Χαῖρε, θεῖο σκεῦος, πού δέχτηκες μέσα σου τό ἀκένωτο μύρο, τόν Χριστό, πού ἄδειασε πάνω σου.

Ἡ περιστερά ἡ τόν ἐλεήμονα ἀποκυήσασα, χαῖρε, Ἀειπάρθενε Ὁσίων πάντων, χαῖρε, τό καύχημα, τῶν Ἀθλητῶν στεφάνωμα χαῖρε, ἁπάντων τε τῶν Δικαίων θεῖον ἐγκαλλώπισμα καί ἡμῶν τῶν πιστῶν τό διάσωσμα. 

Χαῖρε, Ἀειπάρθενε, ἡ περιστερά πού γέννησες τόν φιλεύσπλαχνο Θεό· χαῖρε τό καύχημα ὅλων τῶν ὁσίων καί τό στεφάνωμα τῶν ἀθλητῶν (μαρτύρων)· χαῖρε, τό θεῖο κόσμημα ὅλων τῶν δικαίων καί ἡ σωτηρία γιά μᾶς τούς πιστούς. 

Φεῖσαι, ὁ Θεός, τῆς κληρονομίας σου, τάς ἁμαρτίας ἡμῶν πάσας παραβλέπων νῦν, εἰς τοῦτο ἔχων ἐκδυσωποῦσάν σε τήν ἐπί γῆς ἀσπόρως σε κυοφορήσασαν, διά μέγα ἔλεος θελήσαντα μορφωθῆναι, Χριστέ, τό ἀλλότριον.

Λυπήσου, Θεέ μου, ἐμᾶς πού εἴμαστε ἡ κληρονομιά σου παραβλέποντας ὅλες τίς ἁμαρτίες μας τώρα, ἀφοῦ μάλιστα σέ ἱκετεύει ἐκείνη, ἡ ὁποία σέ κυοφόρησε ἀσπόρως καί σέ ἔφερε στή γῆ, Χριστέ, πού ἀπό τή μεγάλη σου εὐσπλαχνία θέλησες νά πάρεις μορφή ξένη μέ τή θεϊκή σου φύση.