Ἡ ὕψιστη θυσία τοῦ Κυρίου

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Ἀπριλίου 2022

Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν – Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (Ἑβρ. θ΄ 11-14)

Ἡ ὕψιστη θυσία τοῦ Κυρίου

Καθὼς πλησιάζουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία στρέφει ὅλο καὶ περισσότερο τὸν νοῦ μας πρὸς τὴν ὕψιστη θυσία τοῦ Γολγοθᾶ· τὴν ἀτίμητη θυσία ποὺ πρόσφερε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Σὲ αὐτὸ συντείνει καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή. Προβάλλει τὴν ἀσύγ­κριτη ὑπεροχὴ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἔν­αντι τῶν θυσιῶν τῶν ζώων ποὺ πρόσφεραν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ­Ἐξιλασμοῦ.

1. Θύτης, θῦμα, θυσιαστήριο

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ἀναφέρει ἡ περικοπή, ἦλθε ὡς Ἀρχιερέας γιὰ νὰ προσφέρει τὴ θυσία του καὶ νὰ ἐξασφαλίσει στοὺς ἀνθρώπους τὰ μελλοντικὰ ἀγαθά, τὰ ἀγαθὰ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Δὲν εἰσῆλθε ὅμως στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, γιὰ νὰ προσφέρει τὴ θυσία του, ἀλλὰ μέσα σὲ μιὰ ἀνώτερη καὶ τελειότερη σκηνή, ποὺ δὲν κατασκευάσθηκε ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, οὔτε προῆλθε ἀπὸ αὐτὴν ἐδῶ τὴν κτίση· ἡ σκηνὴ αὐτὴ εἶναι τὸ ἴδιο του τὸ Σῶμα, τὸ ὁποῖο συν­ελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.

Σὲ αὐτὴ τὴν τελειότερη σκηνὴ ὁ Κύριος δὲν πρόσ­φερε ὡς θυσία τὸ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ «διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος». Δηλαδή, μὲ τὸ δικό του ἀτίμητο Αἷμα εἰσῆλθε μιὰ γιὰ πάντα στὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ ἐξασφάλισε γιὰ μᾶς ἀπολύτρωση ὄχι προσωρινή, ἀλλὰ αἰώνια.

Ἡ ὕψιστη θυσία τοῦ Κυρίου μας, λοιπόν, δὲν προσφέρθηκε ἀπὸ κάποιον ἀρ­χιερέα τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ ὁ μεγάλος καὶ αἰώνιος Ἀρχιερέας Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε ὁ θύτης τῆς θυσίας αὐτῆς, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὁ Ἴδιος ἦταν καὶ ὁ ἀποδέκτης της· ὁ προσδεχόμενος τὴν εὐάρεστη αὐτὴ θυσία Θεός. Ἐπιπλέον ἡ μοναδικὴ αὐτὴ θυσία δὲν προσφέρθηκε σὲ κάποιο ἐπίγειο θυσιαστήριο, ὅπως συνέβαινε μὲ τὶς θυσίες τῶν Ἰουδαίων κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο τὸ ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου ἔγινε ὁ Ναός, τὸ θυσιαστήριο. Δὲν προσ­φέρθηκε τέλος στὸν τέλειο αὐτὸ Ναὸ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ παν­ακήρατο Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος ἔγινε «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ».

Ἰλιγγιᾶ ὁπωσδήποτε ὁ πτωχὸς ἀν­θρώ­πινος νοῦς μας μπροστὰ στὶς βαθιὲς αὐτὲς θεολογικὲς ἀλήθειες καὶ σαστίζουμε πολὺ περισσότερο, ἂν ἀναλογισθοῦμε ὅτι στὴν ἀνυπέρβλητη αὐτὴ θυ­σία τοῦ Κυρίου μας ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ μετέχουμε κι ἐμεῖς. Διότι κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία σὲ κάποιον ὀρθόδοξο ἱερὸ Ναό, ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια αὐτὴ θυσία του. Μετέχοντας λοιπὸν στὴ θεία Λειτουργία μετέχουμε στὴ μοναδικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας καὶ γινόμαστε ἀποδέκτες τῶν οὐράνιων δωρεῶν του.

2. Ὁ ἀληθινὸς ἐξιλασμὸς

Γι᾿ αὐτὲς τὶς οὐράνιες δωρεὲς ­κάνει λόγο στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ ἀπό­στολος Παῦλος. Κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Ἐ­ξ­ι­λασμοῦ ὁ ἀρχιερέας θυσίαζε «τράγους καὶ μόσχους» καὶ ράντιζε μὲ τὸ αἷμα τους τὸν λαό. Ὅλο ὅμως αὐτὸ τὸ αἷμα τῶν χιλιάδων ­ζώων δὲν καθάριζε τὸν ἐσωτε­ρι­κὸ μολυσμὸ τῆς ψυχῆς τους. Μόνο ποὺ ἔτσι συναισθάνον­ταν οἱ Ἰουδαῖοι τὴν ἁ­μαρ­τωλότητά τους καὶ ἐξέφραζαν τὴν προσδοκία τοῦ ἀληθινοῦ Λυτρωτῆ.

Ἐὰν λοιπὸν τὸ αἷμα αὐτὸ τοὺς ἔδινε ἁπλῶς ἕναν ἐξωτερικὸ καθαρμό, προκειμένου νὰ μετέχουν στὴν κοινὴ λατρεία, «πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;» Δηλαδή, πόσο περισσότερο τὸ Αἷ­μα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁ­ποῖος πρόσφερε ὡς θυσία τὸν Ἑαυτό του, τελείως καθαρὸ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, μπορεῖ νὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νὰ λατρεύουμε ἀξίως τὸν ζωντανὸ Θεό;

«Καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων». Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἀτίμητη δωρεὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ὕψιστη θυσία τοῦ Θεανθρώπου: Τὸ ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας καθαρίζει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ κάθε μολυσμό· τὴ λευκαίνει σὲ βάθος· λυτρώνει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὰ νε­κρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας· τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ κάθε ρύπο, ἀπὸ κάθε ἐνοχή. Ἔχει τό­ση δύναμη ἡ θυσία τοῦ Κυρίου μας, ὥστε τὸ τίμιο Αἷμα του νὰ καθαρίζει τὰ πάντα. Πλένει τὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ κάθε φορὰ ποὺ ἐκεῖνος προσέρχεται στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογή­σεως καὶ τοῦ χαρίζει τὸν ἀληθινὸ ἐξιλασμό, τὴν οὐ­σιαστικὴ λύτρωση καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία. Ὁλοκληρώνεται δὲ καὶ ἐπισφραγίζεται ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μὲ τὴ μετοχὴ τοῦ Χριστιανοῦ στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στὸ ὁποῖο μεταλαμβάνει πλέον τὸ ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑνώνεται μαζί Του. Μπορεῖ πλέον ἀξίως καὶ ἀκατακρίτως νὰ λατρεύει τὸν ζων­τανὸ Θεό.

ΠΗΓΗ