ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 (Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

“ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος”   (Μάρκ. 1. 4)

Ὁ Κύριος ἔχει στραμμένο τὸ βλέμμα πρὸς τὸ Πάθος, πρὸς τὴν ὑπέρτατη αὐτὴν θυσία. Στὸ ὕψιστο σημεῖο τῆς προσφορᾶς Του πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡ δόξα συμβαδίζει μὲ τὴν θυσία. Ὅσο προσφέρει, τόσο δοξάζεται. “Ὅποιος θέλει νὰ γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας, νὰ εἶναι ὑπηρέτης σας”, ἀκούσαμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο· καὶ “ὅποιος θέλει νὰ γίνει πρῶτος, νὰ γίνει δοῦλος ὅλων, ταπεινός”. Μᾶς τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ θεῖος Λόγος Του: “ὅσοι θέλουν νὰ δοξασθοῦν πρέπει πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦν, νὰ ἁγιασθοῦν καὶ νὰ θυσιασθοῦν”.  Καὶ διδάσκει ἔτσι ὅλους μας, ὅτι ὁ δρόμος πρὸς τὴν ἀληθινὴ δόξα ξεκινάει ἀπὸ τὰ ἀνηφορικὰ μονοπάτια τῆς ταπείνωσης, τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας.

“Ὅποιος ταπεινώνεται γιὰ χάρη τῶν ἄλλων καὶ θυσιάζεται, θὰ ἀνυψωθεῖ” (Λουκ. 18, 14). Αὐτὸ τὸ ἀντιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος, γιατὶ ἔχει στὴν καρδιά του τὴν σωτήρια θυσία τοῦ Κυρίου, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ διακονήσει ἀθόρυβα τὸν συνάνθρωπό του. Ἀντιλαμβάνεται τὸ ὑπέρτατο αὐτὸ καθῆκον του. Θυσιάζεται μὲ κόπους καὶ θυσίες γιὰ τὸν ἀδελφό του, ἔστω κι ἂν πληρώνεται μὲ ἀχαριστία. Ἔχει στὸ νοῦ του τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου: “ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν”. Ἀληθινὰ μεγάλος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ καταδυναστεύει καὶ ἐξουσιάζει, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ, καὶ ἡ ἀγάπη του αὐτὴ τὸν κάνει νὰ ταπεινώνεται καὶ νὰ γίνεται ὑπηρέτης τῶν ἄλλων. Καὶ πρῶτος δὲν γίνεται αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἕναν ἄκρατο ἐγωισμὸ καὶ τὴν μανία τῆς φιλοδοξίας, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης καταδέχεται νὰ γίνεται δοῦλος τῶν ἄλλων. Νὰ θυσιάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ προσφέρει τὰ πάντα γιὰ χάρη τῶν ἄλλων.

Ἀδελφοί μου,

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας θὰ μᾶς φωτίσουν καὶ πάλι μὲ τὶς σοφὲς διδασκαλίες τους γι' αὐτὴν τὴν θυσία τῆς ἀγάπης μας πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, τὴν ὁποία καὶ ἐπιβάλλεται νὰ κάνουμε γιὰ χάρη τους.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: “Δὲν ἔλαβες ἐντολὴ νὰ κατηγορεῖς τὸν τεμπέλη οὔτε νὰ ἐλέγχεις τὴν κακία, ἀλλὰ νὰ ἀνακουφίζεις τὴν πτωχεία, νὰ ἰατρεύεις τὴν συμφορά, νὰ ἁπλώνεις τὸ χέρι σου καὶ νὰ σηκώνεις ἐκείνους ποὺ ἔχουν πέσει. Ὁ γνήσιος Χριστιανὸς γίνεται πατέρας γιὰ τοὺς ἀδυνάτους, ὀφθαλμὸς γιὰ τοὺς τυφλούς,πόδια γιὰ τοὺς χωλούς, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή (Πράξ. 20, 31). Τὰ δάκρυα καὶ ἡ λύπη τῆς θυσίας γιὰ τὴν ἀγάπη εἶναι γλυκύτερα ἀπὸ κάθε γέλιο, ἀπὸ κάθε χαρά”.

Ὁ Μέγας Βασίλειος: “Ὅπως ὁ Θεὸς παρέχει φῶς σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι καὶ οἱ μιμητὲς τοῦ Θεοῦ ἂς ἀκτινοβολοῦν μὲ τὴν ἀγάπη”.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: “Ἀπόκτησε μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό σου τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἔχεις ἀκόμα καιρό”.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος: “Ὁ Θεὸς δὲν γίνεται Θεὸς ὅλων, ἀλλὰ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μαζί Του μὲ τὴν ἀγάπη. Διότι ἡ ἀγάπη εἶναι σύνδεσμος τελειώσεως καὶ δημιουργὸς κάθε ἀρετῆς. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἀνθρώπινα λόγια, ἀλλὰ φροντίδα φανερὴ μὲ ἔργα. Ὅπως Ἐκεῖνος θυσίασε τὴν ζωή Του γιὰ μᾶς, ἔτσι κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ διαθέσουμε τὴν ζωή μας ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μας. Ἡ ἀγάπη σκεπάζει πολλὲς ἁμαρτίες. Θὰ μᾶς ὁπλίσει μὲ παρρησία τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως”.

Ἂς δοῦμε καὶ τὶς μεγάλες θυσίες τοῦ Ἁγίου Ἀνθίμου τῆς Χίου: “Μὲ ἔκαψαν οἱ δαίμονες καὶ μὲ ἐβασάνισαν. Ἐβασάνισα, ὅμως κι ἐγὼ τὸν ἑαυτό μου σκληρά ἀνάπαυση δὲν ἔδωσα σὲ τοῦτο τὸ σῶμα στιγμή”. Ὤ, καὶ αὐτὴ ἡ θυσιαστική του ἀγάπη πρὸς τὴν Κυρία Θεοτόκο! Θὰ τῆς πεῖ: “Γνωρίζεις πολὺ καλὰ ὅτι ἐγὼ δὲν ἔβγαλα ποτὲ τὸ βλέμμα μου ἀπὸ πάνω Σου, ἀπὸ Ἐσένα καὶ τὸν Υἱό Σου. Ὅπως καὶ σὺ δὲν μὲ ἄφησες ποτέ· καὶ διὰ τῆς χάριτός Σου δὲν ἔκαμα ὅλα αὐτά; Πρωὶ βράδυ Σὲ δοξολογοῦμε. Ἀπόλαυση καὶ χαρὰ καὶ ἡδονὴ γιὰ μᾶς εἶσαι Ἐσύ. Ἐγὼ τριάντα χρόνια σὰν τὸ πιστό Σου σκυλὶ ἔμενα ἐδῶ, ἔξω τῆς θύρας, καὶ ἐφύλαγα τὶς Νύμφες τοῦ Υἱοῦ Σου. Τώρα ποὺ φεύγω θὰ τὶς φυλάττεις Ἐσύ. Δὲν Σοῦ ζήτησα ποτὲ τίποτα καὶ νὰ μὴ μοῦ τὸ δώσεις.Κάθε πονεμένη ψυχὴ ποὺ ἔρχεται ἐδῶ νὰ τὴν παρηγορεῖς”.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἰδιαίτερα εὐαισθητοποιημένος στὴν ἀγωγὴ τῶν νέων, ὑπογραμμίζει: “Ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε :”ἀγαπᾶτε ἀλλήλους” ( Ἰω. 13, 14). Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Θυσίες πολλὲς τῶν γονέων γιὰ τὰ παιδιά τους. Σήμερα τοὺς δίνουν λανθασμένη ἀγωγή, τοὺς τρέφουν τὴν κενοδοξία μὲ τὰ καλοπιάσματα καὶ τοὺς ἐπαίνους. Ἔτσι τὰ θωρακίζουν μὲ τὸν ἐγωισμό. Ξεχνοῦν τὴν ἱερὴ ἀποστολὴ τους σὰν γονεῖς πρέπει νὰ διαπαιδαγωγήσουν τὰ παιδιά τους μὲ τὶς “χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ μὲ πολλὴ προσευχή, γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε αὔριο”.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης ἦταν ἄνθρωπος ἀσθενικὸς καί, ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, ἡ καρδιά του ἦταν περιβόλι. Θλιβόταν γιὰ τὸν πόνο τῶν ἄλλων καὶ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὸν δικό του. Ὅταν τελείωνε ἡ Θεία Λειτουργία, ἔκανε δύο ὧρες γιὰ νὰ διανύσει μιὰ ἀπόσταση τριάντα μέτρων ἀπὸ τὸν Ναὸ στὴν τραπεζαρία, γιατὶ κυριολεκτικὰ τὸν πολιορκοῦσε ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων. Μὲ ὅλους συνέπασχε καὶ θυσιαζόταν μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς αὐτούς.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: “Πικρὸ τὸ στόμα μου ἀπὸ τὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν. Μέσα μου, ὅμως, νοιώθω παρηγοριά. Ἂν φύγω, εἶναι σὰν νὰ φεύγω ἀπὸ τὴν πρώτη γραμμή, σὰν νὰ ὀπισθοχωρῶ. Αὐτὸ τὸ θεωρῶ προδοσία”. Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: “Ἂν πονᾶς ἕναν ταλαίπωρο καὶ τὸν βοηθᾶς, σκέψου, ἂν ἦταν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, τὶ θυσία θὰ ἔκανες! Ἔτσι δίνει κανεὶς ἐξετάσεις. Στὸν πλησίον του βλέπει ὁ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ λέει: “αὐτὸ ποὺ κάνετε σὲ ἕνα ταλαίπωρο ἄνθρωπο εἶναι σὰν νὰ τὸ κάνετε σὲ μένα” (Ματθ. 25, 40) . Καὶ οἱ δάσκαλοι πρέπει νὰ ἔχουν πνεῦμα θυσίας, γιὰ νὰ διαμορφώσουν χαρακτῆρες παιδιῶν. Τέτοια κληρονομιὰ ποὺ μᾶς ἔχει ἀφήσει ὁ Χριστός, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, τὶ τράβηξαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶ θυσίες ἔκαναν! Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐθνομάρτυρες καὶ οἱ ἥρωες τῆς Πατρίδας μας τὶ ὑπέφεραν, γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι! Ὤ χαρά! Αὐτὴν τὴν χαρὰ τῆς θυσίας δὲν τὴν γεύονται σήμερα οἱ ἄνθρωποι, γι' αὐτὸ εἶναι βασανισμένοι. Δὲν ἔχουν ἰδανικὰ μέσα τους, βαριοῦνται ποὺ ζοῦν. Ἡ λεβεντιά, ἡ αὐταπάρνηση, ἡ ἀγάπη εἶναι κινητήρια δύναμη στὸν ἄνθρωπο. Ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ δύναμη, οἱ ἄνθρωποι δὲν χαίρονται, εἶναι βασανισμένοι. Ὁ Θεὸς θὰ  συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχοντιὰ τῆς θυσίας μας πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας. Αὐτὸ σπανίζει σήμερα, γιατὶ μπῆκε ἡ φιλαυτία καὶ τὸ συμφέρον. Ἀκόμα καὶ στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τῆς ἀδιαφορίας!” . Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κάνουν γιόγκα ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε, ὅτι ἀποβλέπουν στὸ νὰ γίνουν ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους. “Ἂς ὑποθέσουμε”, συνεχίζει ὁ Ἅγιος, “ὅτι ἕνας βρίσκεται στὴν ἀκροθαλασσιὰ καὶ κάνει αὐτοσυγκέντρωση. Τὴν ἴδια στιγμὴ στὴν θάλασσα κινδυνεύει  ἕνας ἄνθρωπος. Δὲν θὰ κουνηθεῖ ἀπὸ τὴν θέση του, γιὰ νὰ μὴν στερηθεῖ τὴν ἡδονὴ ποὺ νοιώθει. Ἂν ἦταν ἕνας ὀρθόδοξος μοναχός, θὰ ἄφηνε τὸ κομποσκοίνι του καὶ θὰ ἔπεφτε στὴν θάλασσα νὰ σώσει τὸν ἀδελφὸ ποὺ κινδύνευε”. Καὶ συμπεραίνει: “Γιὰ νὰ ἔχεις ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστό, πρέπει νὰ ἀναπαύεται ὁ Χριστὸς μὲ ὅλη τὴν ζωή σου. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀναπαύεται, ὅταν ἀναπαύεις τὸν πλησίον σου, μὲ τὴν καλὴ ἔννοια. Γι' αὐτὸ καὶ τονίζει τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, τὴν θυσία. Γιατὶ ἂν κάποιος κάνει πνευματικὰ καὶ δὲν προσέχει στὰ ἄλλα, στὴν θυσία κ.λ.π., ἀχρηστεύονται καὶ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ποὺ κάνει”.

Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα,

Ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας: Γιὰ νὰ γίνουμε μεγάλοι στὰ μάτια Του, πρέπει νὰ ἐπιδείξουμε πνεῦμα θυσίας καὶ ἀγάπης στὸν ἀδελφό μας. Ὅπως ὁ Κύριος θυσιάστηκε γιὰ μᾶς, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ θυσιαστοῦμε γιὰ τοὺς ἀναγκεμένους ἀδελφούς μας.  Θὰ δείξουμε  τὴν συμπάθειά μας, τὴν καλωσύνη μας, γιὰ νὰ γεμίσει ὀμορφιὰ καὶ νόημα ἡ ζωή μας. Μᾶς τὸ ἐπιβεβαίωσαν, ὅπως εἴδαμε, καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἡ ἀποστολή μας ὡς Χριστιανοὶ εἶναι ἱερὴ καὶ ἀπαραίτητη. Ἂς γίνουμε οἱ σωτήριοι ἄγγελοι τῶν ἀδελφῶν μας,ἀπὸ τὸ στόμα μας νὰ βγεῖ γλυκὸς λόγος, ἀλλὰ κυρίως, ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὶς πράξεις μας νὰ δείχνουμε ἀγάπη. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ ἱδρώτα μας γιὰ τὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν μας , θὰ καταστεῖ ἕνα ὑπέροχο διαμάντι καὶ σὰν εὐῶδες θυμίαμα θὰ ἀνέβει στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου μας. Θὰ γεμίσουμε τὴν βίβλο τῆς ζωῆς μας κι ὅταν τὸ ἀνοίξει ὁ δίκαιος Κριτὴς τὴν ὥρα τῆς ἀπολογίας μας, θὰ μᾶς δώσει χαρά.

Ἀδελφοί μου!

Εἶδες τὸν ἀδελφό σου;  Εἶδες Κύριο τὸν Θεό σου!  Αὐτὴ ἡ θυσία τῆς ἀγάπης μας γιὰ τὸν ἀδελφό μας θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν θέωση. Θὰ μᾶς τὸ βεβαιώσει καὶ ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη:

“Ψυχὲς ἁγνίζεις καὶ ψυχὲς λυτρώνεις

μ' ἀνθοὺς καὶ κρίνα τὴν ζωή μας στρώνεις.

Ὡς καὶ τὴν φύση τὴν φθαρτὴ ἀφθαρτίζεις

καί, παίρνοντάς μας μέσα στὸ φῶς ποὺ ὁρίζεις,

στὴ δόξα καὶ στὴν θέωση μᾶς ὑψώνεις”. Γένοιτο!

ΠΗΓΗ