Κυριακή τῆς Τυρινῆς

Τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας σηματοδοτεῖ τήν ἔναρξη τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τόσο ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ὅσο καί οἱ τρεῖς πού προηγήθηκαν μετά τήν ἔναρξη τοῦ τριωδίου, μᾶς προτρέπουν, διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, νά ἀναλογιστοῦμε καί νά προβληματίσουμε ἑαυτούς, πρός ὠφέλειαν πνευματικήν.

Μέ τήν Εὐαγγελική περικοπή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, ὁ Κύριος μᾶς τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς ταπείνωσης. Ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται ἐν οὐρανοῖς, μᾶς διαβεβαιώνει.

Μέ τήν Εὐαγγελική περικοπή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ὁ Κύριος μᾶς τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς μετάνοιας (χαρά μεγάλη γίνεται ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῶ μετανοούντι).

Μέ τήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς τελικῆς κρίσεως, ὁ Κύριος, μέ κριτήριο τήν ἀγάπη, καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά βγεῖ ἀπό τήν αὐταρέσκεια τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί νά κινηθεῖ πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον μέ κίνητρο πάλι τήν ἀγάπη.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή μέ τήν μέριμνα τῆς ἐκκλησίας μας δίνει τήν εὐκαιρία σέ ὅλους μας, μέσω τῆς συμμετοχῆς μας στίς ἱερές ἀκολουθίες πού τελοῦνται σέ κάθε ἱερό ναό, νά προετοιμάσουμε ἑαυτούς γιά σαράντα ἡμέρες. 

Σαράντα ἡμέρες ἄσκησης καί πνευματικοῦ ἀγῶνος, οὕτως ὥστε νά ἰσορροπήσουμε ἑαυτούς, γιά νά συσταυρωθοῦμε καί νά ἀναστηθοῦμε ἐν Χριστῷ τήν μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.

Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, μᾶς μεταφέρει αὐτούσιο τόν λόγο τοῦ Κυρίου, θέτοντάς μας, θά λέγαμε, τρεῖς βασικές προϋποθέσεις γιά νά ἀξιοποιήσουμε ἐπωφελῶς καί ἐποικοδομητικά τήν περίοδο αὐτή τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς.

Ὡς πρώτη μᾶς θέτει τήν ἀρχή τῆς συγνώμης, λέγοντας «ἐάν συγχωρεῖτε στούς ἀνθρώπους τά παραπτώματά τους, θά συγχωρεῖ καί σᾶς ὁ πατέρας σᾶς ὁ ἐπουράνιος. Ἐάν πάλι δέν συγχωρεῖτε τά παραπτώματα τῶν ἀνθρώπων, οὔτε καί ὁ πατέρας σας θά συγχωρήσει τά δικά σας ἁμαρτήματα». Σαφῶς καί ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση του ἔπαψε νά ζεῖ σέ μιά κοινωνία ἀγγέλων κοντά στόν Θεό, μαζί μέ τόν Θεό. Σίγουρα ὅλοι μας συνεχῶς ἁμαρτάνουμε πάρ’ ὅλη τήν προσπάθειά μας νά ἐγκρατευόμαστε καί νά ζοῦμε μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ προσπάθειά μας, ὅσο φιλότιμη κι ἄν εἶναι, τίς περισσότερες φορές δέν ἀρκεῖ κι αὐτό συμβαίνει γιά τόν ἁπλούστατο λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἐγωκεντρικότητά μας. Ἀλήθεια, ποιός ἀπό ἐμᾶς ἄραγε γνωρίζει τό νόημα καί τό ἐφαρμόζει στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς του, τῆς Κυριακῆς προσευχῆς;

Ποιός ἔχει κάνει ἀπόλυτη πράξη τήν ἑρμηνεία τῶν λίγων αὐτῶν στίχων; Τό «ἅφες αὐτοῖς ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν...» χρειάζεται τήν ἀπό μέρους μας ὑπέρβαση.

Πρέπει νά ὑπερβοῦμε ἑαυτούς, νά ὑποτάξουμε τό ἴδιον θέλημα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως Ἐκεῖνος πολύ ὀρθά ἐπιτάσσει, γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ταυτότητά μας. Πολλές φορές ζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πάρ’ ὅτι ἐμεῖς παραμένουμε ἀνάλγητοι καί σκληροί ἀπέναντι στούς ἀδελφούς μας. Τό κριτήριο τῆς συγνώμης τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφῶς ἡ δική μας στάση καί συμπεριφορά πρός τούς συνανθρώπους μας.

Δεύτερη προϋπόθεση φαίνεται νά εἶναι τά ἐξωτερικά στοιχεῖα κάθε ἀνθρώπου πού νηστεύει. Μᾶς παροτρύνει ὁ Κύριος, ὅταν νηστεύουμε, νά μήν τό δείχνουμε, ὅπως κάποιοι μέ ὑποκριτικό τρόπο, γιατί ἔτσι ὡραιοποιοῦμε τούς ἑαυτούς μας μέ μιά ψευδή ἐξωτερική εἰκόνα, τήν ὁποῖα ὁ Χριστός δέν θέλει καί τή στηλιτεύει. Ἡ νηστεία δέν πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό αὐτοπροβολή καί ὑπερηφάνεια. Ἡ νηστεία εἶναι προσωπική ἄσκηση καί θυσιαστική πράξη ἀπό μέρους μας πρός τόν πατέρα καί Θεό μας. Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ σεμνότητα καί δέν εἶναι μέσο αὐτοπροβολῆς, καί ἐπίσης καμία ἐπίκριση καί κατάκριση δέν ἐπιτρέπεται πρός τόν πλησίον μας.

Ἐκεῖνος βλέπει τόν ἀγώνα τοῦ καθενός μας καί ἀνάλογά μᾶς ἀνταμείβει.

Ἡ τρίτη προυπόθεση, ἀφορά τούς ἐπίγειους θησαυρούς, ὅπως τούς κατονομάζει ὁ Κύριος. Ὁ Χριστός μᾶς ἀποτρέπει ἀπό αὐτήν τήν πράξη λέγοντάς μας πώς ὅλα αὐτά τά ἐπίγεια θησαυρίσματα καί ὑλικά ἀγαθά δέν ἔχουν καμία ἀπολύτως ἀξία, εἶναι φθαρτά καί ἀφανίζονται. Μᾶς προτρέπει δέ νά συγκεντρώνουμε πνευματικούς θησαυρούς οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἀσύλητοι καί ἀναλοίωτοι: «ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σᾶς ἐκεῖ καί ἡ καρδιά σας» θά μᾶς πεῖ τελειώνοντας τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή.

Αὐτές οἱ τρεῖς ἀρχές, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ἐπουρανίων ἀγαθῶν, τό ἀντίθετο δηλαδή, τῆς σκληροκαρδίας, ὑποκρισίας καί φιλαργυρίας, πρέπει νά συνοδεύουν τήν πορεία τῆς ζωῆς μας καί ἰδιαίτερα τώρα τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού ἀπό αὔριο ἀρχίζει.

Ἐάν καταφέρουμε μέσα μας νά καλλιεργοῦμε τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας, ἐνῶ παραμείνουμε ἁπλοί καί ταπεινοί, τότε καί ἡ νηστεία θά ἔχει τήν ἀξία πού τῆς ἁρμόζει καί θά μᾶς βοηθήσει στόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Ὁ Κύριος μας καί Πατέρας ὅλου τοῦ κόσμου, μᾶς δείχνει μέσω τοῦ Εὐαγγελίου του τόν ἁπλό καί σίγουρο δρόμο γιά τήν ἐπιτυχή πορεία τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἡ ἀσφαλής πορεία αὐτῆς, ἔχοντας ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σ’ Ἐκεῖνον πού πού μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ καί ἔπαθε γιά ἐμᾶς πρίν κάν ἐμεῖς τόν γνωρίσουμε. Ἐξ ἄλλου, πίστη εἶναι ἡ προσωπική σχέση τοῦ καθενός μας μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μιά σχέση ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης. Ἅς ἀφεθοῦμε στήν κρίση του, ἀφοῦ προσπαθήσουμε νά κάνουμε πράξη καί τρόπο ζωῆς ὅσα ἐκεῖνος μᾶς προτρέπει. Ἀμήν.

π.Ἰωάννης Λεοντάρης

ΠΗΓΗ