ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

23 Φεβρουαρίου 2020

(Ματθ. κε΄ 31-46)

Φόβος καὶ τρόμος καταλαμβάνει τὴν ψυχή, ὅταν ἀκούει τὸν τελευταῖο στίχο τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς: «Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον». Καὶ μόνη ἡ σκέψη τῆς ἀπόφασης τοῦ φρικτοῦ κριτηρίου, ὅπου ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης μαζὶ μὲ ὅλους τούς ἁγίους ἀγγέλους Του, γιὰ νὰ κρίνει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ νὰ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἀδίκους, ὅπως ὁ τσοπάνης ξεχωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ μόνη ἡ σκέψη αὐτὴ ἀρκεῖ γιὰ νὰ διώξει ἀπὸ μέσα μᾶς κάθε κακὴ προαίρεση, κάθε ἁμαρτωλὴ ἐπιθυμία, νὰ νεκρώσει κάθε πάθος καὶ κακία.

Τὴν προηγούμενη Κυριακή του Ἀσώτου Υἱοῦ, ὁ Θεὸς ἐμφανίστηκε ὡς πατέρας φιλάνθρωπος, εὔσπλαχνος, ἐλεήμων καὶ συγχωρητικός. Αὐτὴ ἡ ἤπια καὶ καλοσυνάτη ὄψη θὰ μποροῦσε νὰ παρασύρει κάποιους στὴν ἀμέλεια καὶ στὴν μετάθεση τῆς μετανοίας γιὰ ἕνα ἀπώτερο, ἀπροσδιόριστο μέλλον. «Ἔχουμε καιρό», λένε κάποιοι. «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, κείμενα εἰς ἔτη πολλά. Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου!», λέγει ὁ ἄφρων πλούσιος. Γιὰ νὰ μὴ ραθυμήσουν λοιπὸν κάποιοι ἀποβλέποντας μόνο στὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας, οἱ σοφοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς προβάλλουν τὴ σημερινὴ Κυριακὴ τὴν εἰκόνα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ τῆς Τελικῆς Κρίσεως, ὅπου ὁ Θεὸς εἶναι φοβερὸς καὶ δίκαιος Κριτής, ἀδυσώπητος καὶ ἀδέκαστος, καὶ φανερώνει τὴν ἄλλη ὄψη του, αὐτὴν τῆς Δικαιοσύνης.

«Ώ, ποία ὥρα τότε καὶ ἡμέρα φοβερά, ὅταν καθίσῃ ὁ Κριτὴς ἐπὶ θρόνου φοβεροῦ! Βίβλοι ἀνοίγονται καὶ πράξεις ἐλέγχονται καὶ τὰ κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται. Ἄγγελοι περιτρέχουσι ἐπισυνάγοντες πάντα τὰ ἔθνη». Ἡ Κρίση ἀρχίζει μὲ τὴν μισθαποδοσία τῶν δικαίων καὶ τὴν αἰτιολόγησή της. Μοναδικὸ κριτήριο εἶναι ἡ ἀγάπη. «Ἐλᾶτε, ἐσεῖς οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου, λέγει ὁ Κύριος, κληρονομεῖστε τὴ Βασιλεία ποὺ ἑτοιμάστηκε γιὰ ἐσᾶς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου. Πεινοῦσα; Μὲ θρέψατε. Διψοῦσα; Μὲ ποτίσατε. Κρύωνα; Μὲ ντύσατε. Ἀρρώστησα; Μὲ ἐπισκεφτήκατε. Περιπλανιώμουν; Μὲ φιλοξενήσατε. Ἤμουν φυλακισμένος; Ἤρθατε σὲ Ἐμένα». Οἱ δίκαιοι ἀποροῦν: «Πότε σὲ εἴδαμε ἔτσι καὶ σὲ φροντίσαμε;». Καὶ Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Ἐφόσον ὅλα αὐτὰ τὰ ἐκάματε στοὺς ἀδελφούς μου τοὺς ἐλαχίστους, σὲ Ἐμένα τὰ ἐκάματε!». Ἀπορεῖ κάποιος γιὰ τὴ φαινομενικὴ μονομέρεια τῆς Κρίσης: μόνη ἡ ἀγάπη ἀρκεῖ; Δὲν μετρᾶνε οἱ ἄλλες ἀρετές; Ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσευχή, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπακοή; Ἡ ἀγάπη, ἡ τελεία ἀγάπη, εἶναι ἡ ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸ λεγόμενο: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι». Ἑπομένως αὐτὸς ποὺ ἔφτασε νὰ κατακτήσει τὴν ἀγάπη αὐτὴ ἀνέβηκε ὅλη τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν καὶ ὁμοίασε πρὸς τὸν Θεό, δηλαδὴ ἔγινε ἅγιος. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ παναρετή, ποὺ περιέχει ὅλες τὶς ἄλλες ἀρετές. Ἐδῶ ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε τὴν πολὺ πολὺ ἀνθρώπινη διάσταση τῆς πνευματικῆς ζωῆς: Ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι τὸ ἐπιθυμητὸ Πρόσωπο ὅλων τῶν πιστῶν, δὲν εἶναι μακριά μας, δὲν εἶναι ἀπρόσιτος, δὲν εἶναι ἄγνωστος. Βρίσκεται στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν ταπεινῶν καὶ κατατρεγμένων τῆς κοινωνίας, στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν φτωχῶν, τῶν πονεμένων κι ἐξαθλιωμένων τοῦ κόσμου αὐτοῦ. «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου; εἶδες τὸν Θεόν σου», ἔλεγαν οἱ παλαιοὶ ἀσκητές.

Μετὰ τοὺς δικαίους ὁ Κριτὴς στρέφεται στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς καταδικάζει στὸν αἰώνιο χωρισμὸ ἀπὸ Αὐτὸν καὶ στὸ πῦρ τὸ αἰώνιον: «Πορεύεσθε ἀπ΄ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλω καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Τρία εἶναι τὰ χαρακτηριστικά της κόλασης: πρῶτον, ἡ ὁριστικὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό, δεύτερον, οἱ ἀτελεύτητες τύψεις τῆς συνειδήσεως γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ διαγωγὴ κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωὴ- αὐτὴ εἶναι ἡ αἰώνια φωτιὰ- καὶ τρίτον, ἡ συνύπαρξη μὲ τὸ Σατανᾶ καὶ τοὺς δαίμονες. Μέτρο κρίσης γιὰ τοὺς καταδικαζομένους θὰ εἶναι ἡ ἔλλειψη ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό: «Δὲ μὲ θρέψατε, δὲ μὲ ποτίσατε, δὲ μὲ ντύσατε, δὲ μὲ φιλοξενήσατε, δὲ μὲ ἐπισκεφτήκατε», γενικὰ μὲ περιφρονήσατε, μὲ λησμονήσατε, μὲ ἀφαιρέσατε ἀπὸ τὶς ζωές σας. Μόνοι σας, λοιπόν, καταδικάζεστε! Γιατί εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔζησε ὁ καθένας κατὰ τὴν ἐπίγεια, προσωρινὴ παραμονή του, αὐτὴ θὰ τὸν κρίνει καὶ θὰ τὸν ὁδηγήσει, εἴτε στὴν Οὐράνια Βασιλεία, εἴτε στὴν αἰώνια Κόλαση.

Βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅπου ὁ πνευματικὸς ἀγώνας ἐντείνεται καὶ οἱ ἀθλητὲς τοῦ Χριστοῦ ἑτοιμάζονται νὰ μποῦν στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει προβάλλοντάς μας σὲ δύο συνεχόμενες Κυριακὲς τὶς δύο ὄψεις τοῦ Θεοῦ: αὐτὴ τοῦ φιλάνθρωπου Πατέρα καὶ αὐτὴ τοῦ δίκαιου Κριτῆ. Οἱ δύο αὐτὲς εἰκόνες μποροῦν νὰ μᾶς κρατοῦν σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση καὶ νὰ μᾶς παρακινοῦν νὰ διατηροῦμε ἄσβεστες τὶς λαμπάδες τῶν ψυχῶν μας, ἔτσι ὥστε νὰ ἀκούσουμε τὴν εὐκταία φωνὴ τοῦ Κυρίου: « Εἴσελθε δοῦλε, εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου», «ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαύστως, Κύριε δόξα Σοί!».

ΠΗΓΗ