ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (23–02–2020)

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ὁ Θεός δέν εἶναι μονάχα στοργικός Πατέρας. 

Εἶναι καί δίκαιος Κριτής. «Οὔτε ὁ ἔλεος αὐτοῦ ἄκριτος, οὔτε ἡ κρίσης ἀνελεήμων» λέγει ὁ Μ. Βασίλειος. Θά κρίνει τόν Κόσμο, μᾶς λέγει τό Εὐαγγέλιο, καί μάλιστα ὄχι αὐθαίρετα, ἀλλά σύμφωνα μέ τά ἔργα μας. Μᾶς φέρνει, λοιπόν, ἡ σημερινή περικοπή ἐνώπιόν του γεγονότος τῆς κρίσεως. Καί λέμε «γεγονότος», γιατί ἡ παγκόσμια κρίση ἀποτελεῖ γιά τήν πίστη μᾶς ἐσχατολογική βεβαιότητα καί

πραγματικότητα, πού ὁμολογεῖται σ' αὐτό τό Σύμβολό μας ὡς ἐκκλησιαστική πίστη: «Καί πάλιν ἐρχόμενον κρίναι ζῶντας καί νεκρούς...».

Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα νά συνειδητοποιήσουμε τρία πράγματα. Πρῶτον, ὅτι Κριτής μας θά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὡς Θεός. Σωτήρ ὁ Χριστός ἀλλά καί Κριτής. Ἄν τήν πρώτη φορά ἦλθε ταπεινός στή γῆ, «ἴνα σώση τόν κόσμον», τώρα θά ἔλθει «ἐν τῇ δόξη αὐτοῦ», ἴνα κρίνη τόν κόσμον. Δεύτερον, θά κρίνει ὄχι μόνο τούς Χριστιανούς, οὔτε μόνο τούς ἐθνικούς, ὅπως πίστευαν οἱ Ἑβραῖοι γιά τήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Θά κρίνει ὅλους τούς ἀνθρώπους, χριστιανούς καί μή, πιστούς καί ἀπίστούς. Τρίτον, βάση τῆς κρίσεως, τό κριτήριο, θά εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ στάση μας δηλαδή ἀπέναντι στούς συνανθρώπους μας. Καθολική-παγκόσμια ἡ κρίση, καθολικό-παγκόσμιο καί τό κριτήριο. Ὁ παγκόσμιος νόμος τῆς ἀνθρωπιᾶς, στόν ὅποιο συναντῶνται ὅλοι, χριστιανοί καί μή. 

Τό συγκλονιστικό μεγαλεῖο καί τήν φρικτότητα τῆς ὥρας τῆς Κρίσεως ζωγραφίζουν μέ ὑπέροχα χρώματα οἱ ὕμνοι τῆς ἡμέρας. 

«Ὤ, ποία ὥρα τότε! ὅταν... τίθωνται θρόνοι καί βίβλοι ἀνοίγωνται, καί πράξεις ἐλέγχωνται καί τά κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύονται»! Εἶναι φρικτή καί ἡ ἁπλή σκέψη τῆς ὥρας τῆς κρίσεως, γιατί ὄχι μόνο ὑπενθυμίζει τήν ἀνετοιμότητά μας νά ἐμφανισθοῦμε μπροστά στό βῆμα τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ, ἀλλά καί διότι ἀποκαλύπτει τήν τραγικότητα τῆς ζωῆς μας, τήν ὁποία δαπανᾶμε μέσα σέ ἔργα ματαιότητος, πού δέν ἀντέχουν στό φῶς τῆς αἰωνιότητος. Κρινόμεθα βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγάπης μας. Ὄχι ὡς ἄτομα δηλαδή, ἀλλά ὡς μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεός δέν ἔπλασε ἄτομα, αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητα. 

Μᾶς ἔπλασε, γιά νά γίνουμε πρόσωπα καί κοινωνία προσώπων. Καί οἱ μεγαλύτερες ἀρετές, ἄν μείνουν ἁπλῶς ἀτομικές, εἶναι μετοχές χωρίς ἀντίκρυσμα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ. Γιατί δέν βρῆκαν τήν πραγμάτωσή τους μέσα στήν ἀνθρώπινη κοινωνία. Δέν καταξιώθηκαν σέ διακονίες.

Ὁ κόσμος ἔχει μάθει νά ἐξαγοράζει τά πάντα, ἀκόμη καί τίς συνειδήσεις. Στό χῶρο ὅμως τῆς πίστεως δέν ἰσχύει ὁ νόμος αὐτός.

Ἡ ἀτομική εὐσέβεια δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει θέση στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν γίνει πρῶτα ἐκκλησιαστική, ἄν δέν συνοδεύεται δηλαδή ἀπό τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ στίβος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι καί ἡ κοινωνία καί ὄχι μόνο το «ταμιεῖον». Εἰς τό ταμιεῖον τοῦ καταφεύγει ὁ Χριστιανός γιά τόν πνευματικό του ἀνεφοδιασμό.

Ποτέ ὅμως δέν ἐξαντλεῖται ἡ πολιτεία του στό στενό χῶρο τῆς ἀτομικότητάς του. Ἄν ἡ πνευματικότητά μας εἶναι ὀρθή, θά ὁδηγεῖ σέ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη.

Γεννάται στό σημεῖο αὐτό μιά ἀπορία. Ἄν κρινόμαστε βάσει τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης μας, τότε ποῦ πηγαίνει ἡ πίστη; Ποιά σημασία ἔχει ὁ ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς καθαρότητος τοῦ δόγματος ἀγώνας; Ἄν δέν ἔχει διαστάσεις αἰώνιες, τότε γιατί νά γίνεται;

Κατά τήν ὥρα τῆς κρίσεως ἡ πίστη, καί ὡς ἀφοσίωση καί ὡς διδασκαλία, δέν ἀποκλείεται, ὅπως πιστεύουν ἐν πρώτοις πολλοί.

Προϋποτίθεται. Κριτής μᾶς εἶναι ὁ Χριστός. Μᾶς σώζει ἥ μας κατακρίνει ἡ συμπεριφορά καί στάση μᾶς ἀπέναντί του. Γιατί μᾶς διευκρινίζει ὅτι στό πρόσωπο Τοῦ ἀναφέρεται κάθε πράξη μας πρός τόν συνάνθρωπό μας, καλή ἤ κακή. Ἠθικά ἀδιάφορες πράξεις δέν ὑπάρχουν. Ἄν τονίζει σάν κριτήριο τήν ἀγάπη, δέν σημαίνει πῶς θέλει ν' ἀποκλείσει τήν πίστη. Ὅπως ὁ κεκηρυγμένος ἄθεος καί ὁ συνειδητός ἀρνητής τῆς πίστεως μεταφράζει τήν ἀθεΐα καί ἀπιστία του σέ ἀντίθεα ἔργα, ἔτσι καί ὁ πιστός πρέπει νά κάμει τήν πίστη τοῦ κινητήρια δύναμη τῆς ζωῆς του. Γιατί «ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων» (Ἰακ. β ́ 20) τῆς ἀγάπης, εἶναι νεκρά.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί.

Ὅταν ὁ Χριστός μᾶς ἀνέφερε τήν παραβολή τῆς Κρίσεως, οἱ λόγοι τοῦ μποροῦσαν νά νοηθοῦν ὄχι μόνο σέ συνάρτηση πρός τούς συγχρόνους του, ἀλλά καί πρός ὅσους ἔζησαν πρίν ἀπ' Αὐτόν.

Ὅσοι δέν γνώρισαν τόν Χριστό, μποροῦν νά ἔχουν λόγους νά κριθοῦν μόνον γιά τήν ἀγάπη τούς, μολονότι ἀγάπη χωρίς πίστη στόν Θεό δέν εἶναι ποτέ δυνατόν νά ὑπάρχει. Ὅποιος εἰλικρινά ἀσκεῖ τήν ἀγάπη «δέχεται» τόν Θεό, ἔστω καί ἄν τόν ἀγνοεῖ. Ὁ ἄπιστος δέν δύναται νά ἔχει παρά μόνο φαινομενικά ἀγάπη. Καί μόνο ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει βάπτισμα καί «ἅγιο Πνεῦμα», εἶναι δυνατό νά ὑπάρξει «τελεία ἀγάπη», ἀγάπη χριστιανική. 

π. Ἰωάννης Μήτσιος

ΠΗΓΗ