ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΛΟΥΚΑ(ΑΣΩΤΟΥ)

Απόστολος: Α΄Κορ. στ΄ 12-20

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32

16 Φεβρουαρίου 2020

«Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλυμαι»

Τι ήταν και τι έγινε! Πώς ξεκίνησε και πού κατάντησε! Το αρχοντόπουλο, παραπεταμένος χοιροβοσκός, το λαμπροστόλιστο πλουσιόπαιδο πεινασμένος κουρελής! Σπατάλησε την πατρική περιουσία. 

Δεν του απέμεινε τίποτε. Αν είχε τουλάχιστον έστω και κανένα ξυλοκέρατο να ξεγελάσει την πείνα του! Ήθελε να φάει και αυτός μαζί με τους χοίρους κανένα ξυλοκέρατο. Άγρυπνοι όμως οι άλλοι χοιροβοσκοί τον έδιωχναν με σκληρότητα. «Ουδείς εδίδου αυτώ». Τι ήθελε, έλεγαν, στον τόπο τους αυτός ο βρώμικος ξένος; Και εκείνος καταφρονημένος, διωγμένος και μισοπεθαμένος από την πείνα, θυμήθηκε το πατρικό του σπίτι, όχι τα πλούσια γεύματα, αλλά το χορταστικό ψωμί, που οι ημερομίσθιοι εργάτες απολάμβαναν. «Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου, είπε, περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι»!

Όπου υπάρχει αμαρτία, αγαπητοί μου, εκεί πάντοτε υπάρχει στέρηση και πείνα! Όπου υπάρχει ασωτία και σπατάλη εκεί υπάρχει λιμός και γυμνότητα. Αχόρταγο τέρας η αμαρτία. Εξανεμίζει περιουσίες, κατατρώει υπολήψεις, υποσκάπτει την υγεία, αποξηραίνει την πνευματική ζωή, απογυμνώνει τον άνθρωπο από κάθε τι το καλό και στην θέση του καλού κολλά ηθικές ρυπαρότητες και ασχήμιες! 

Η άσωτη ζωή φέρνει υλική στέρηση, φτώχεια, πείνα. Μήπως αυτό δεν μαρτυρεί η Ιστορία; Μήπως δεν μας το επιβεβαιώνει η καθημερινή πείρα;

Δεν βλέπουμε ανθρώπους, από τον απλό μεροκαματιάρη έως τον πάμπλουτο επιχειρηματία, να σπαταλούν τα λίγα ή πολλά, που έχουν, σε αμαρτωλές απολαύσεις; Μήπως δεν ξοδεύονται τεράστιες περιουσίες σε διασκεδάσεις, σε ταξίδια, σε χαρτοπαίγνια, σε πρακτορεία στοιχημάτων, σε φανταχτερές επιδείξεις ματαιοδοξίας; Οικογένειες καταστρέφονται, σπίτια διαλύονται, άνθρωποι καταντούν ψυχικά ράκη, ανήμποροι να σηκώσουν κεφάλι και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Ας το ξαναπούμε: όπου υπάρχει ασωτία εκεί υπάρχει φτώχεια και πείνα.

Σύντροφος και συνέπεια της άσωτης ζωής είναι και μια άλλη φτώχεια,

η οποία δεν είναι κατώτερη από την υλική στέρηση. Είναι η στέρηση

πραγματικών φίλων, ανθρώπων εντίμων, που θα σε περιβάλλουν με ειλικρινή

αγάπη, στους οποίους θα έχεις εμπιστοσύνη και θα τους βλέπεις στήριγμα

σε μια σου ανάγκη. Η αμαρτία και η ασωτία δεν δημιουργεί ποτέ φίλους, δεν

χαλκεύει ιερά δεσμά ειλικρινούς φιλίας και αγάπης. Και μπορεί να

συμμετέχεις και συ μέσα σε μιαν τέτοια συντροφιά, και όμως να αισθάνεσαι

τον εαυτό σου ξένο, μόνο και έρημο.

Και αυτό θα φανεί ακόμα καθαρότερα, αν συμβεί να φτωχύνεις, ώστε

να μην μπορείς να συμμετέχεις στα έξοδα του γλεντιού, αν αρρωστήσεις, αν

κάποια περιπέτεια σε ταλαιπωρήσει, εκείνοι ούτε που θα σε προσέξουν.

Ούτε ίσως και θα σε σκεφτούν. Δεν βλέπουμε τι έγινε με τον άσωτο; Όσον

καιρόν είχε και ξόδευε, σμήνος ολόγυρα του οι φίλοι και οι φίλες. Όταν όμως

δαπάνησε τα πάντα, κανείς δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Όλοι τον

εγκατέλειψαν.

Πάντοτε αισθάνεται ο άνθρωπος την ανάγκην των φίλων. Και έχει

απόλυτο δίκαιο ο σοφός Σειράχ να λέει «φίλος πιστός, σκέπη κραταιά, ο δε

ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν». Και «φίλου πιστού ουκ έστιν αντάλλαγμα»

(Σοφία Σειράχ στ’ 14, 15). Αλλά αμαρτία και φιλία είναι πράγματα

ασυμβίβαστα.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος λιμός, μια άλλη φοβερή πείνα και

στέρηση, που έρχεται σαν φυσική συνέπεια της ασωτίας και διαφθοράς.

Είναι η πνευματική στέρηση και αγωνία. Αν το σώμα βρίσκει, ας πούμε,

μερικές φτωχές απολαύσεις και ηδονές στην αμαρτία, η ψυχή, ο καθαυτό

δηλαδή άνθρωπος, δεν μπορεί να ευχαριστηθεί και ικανοποιηθεί με αυτά.

Αντίθετα πονά και υποφέρει.

Επιθυμεί κάτι το ανώτερο και ευγενέστερο. Ποθεί να γνωρίσει την

αλήθεια, να μάθει και επιτύχει τον προορισμό του. Αισθάνεται ορμή προς τα

πάνω, προς τους πνευματικούς κόσμους, ανάταση προς τον Θεό. Η ψυχή να

βρει και να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό και Πατέρα της. Συλλαμβάνει

με τον δέκτη της και αισθάνεται μερικές φορές υπερκόσμιες κλήσεις. Ποθεί

την ειρήνη, την γαλήνη, τη χαρά. Ποιος όμως θα ικανοποιήσει αυτή τη δίψα

της; Μόνον Εκείνος, που την προκάλεσε.

Αλλά μεταξύ του Θεού και της ψυχής παρεμβάλεται η αμαρτία. Αυτή

σκληρύνει την ανθρώπινη καρδιά, σκοτίζει την διάνοια, διαστρέφει την ορθή

σκέψη. Εμποδίζει την χάρη και το φως του Χριστού, να λάμψουν στην ψυχή.

Και έτσι ο άνθρωπος, ο αμαρτωλός άνθρωπος, μένει πνευματικά πεινασμένος

και διψασμένος, μελαγχολικός και πικραμένος. Και από τα βάθη του είναι

του ανέρχεται η σπαρακτική κραυγή, «λιμώ απόλλυμαι».

Αδελφοί μου,

Ας το καταλάβουμε καλά, η αμαρτία φέρνει στέρηση και πείνα,

καυστική δίψα και εξαντλητικό λιμό, υλικό και προ παντός πνευματικό.

Μόνον κοντά στον Χριστό, στον πλούσιο οίκο του ουρανίου Πατρός μας,

υπάρχει η αληθινή ευχαρίστηση, η πραγματική χαρά και ειρήνη, ο πλήρης

χορτασμός και η βαθιά ικανοποίηση.

Γεώργιος Σαββίδης

ΠΗΓΗ