ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

   Μεγάλο το έλεος του Θεού αγαπητοί μου αδελφοί που μας αξιώνει να υποδεχόμαστε και να ανοίγουμε για μια ακόμη φορά αυτή την ευλογημένη και κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου όπως ονομάζεται καθώς λαμβάνει το όνομά της από το λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας που λέγεται Τριώδιο και του οποίου ξεκινάει η χρήση στις Ιερές Ακολουθίες από σήμερα.

   Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο ξεκίνημα αυτής της περιόδου η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται στην Θεία Λειτουργία η ευαγγελική περικοπή στην οποία ο Κύριός μας, διηγείται την σπουδαία και αρκετά γνωστή σε όλους μας παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο σκοπός αυτής της περιόδου του Τριωδίου είναι να ξεκινήσουμε μια πιο έντονη πνευματική ζωή εντείνοντας τον αγώνα κατά των παθών. Σε αυτή την προσπάθεια μεγάλο όπλο απέναντι και στον πόλεμο του Διαβόλου, που γίνεται εντονότερος και αυτός αυτή την περίοδο, αλλά και απέναντι στον δικό μας πόλεμο κατά των παθών είναι το όπλο της προσευχής. Σήμερα λοιπόν ο Χριστός μας προσφέρει ένα μεγάλο και πολύ χρήσιμο μάθημα για το ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να έχει η προσευχή μας και αυτό το στοιχείο είναι η ταπείνωση.

   Τα δύο πρόσωπα της σημερινής παραβολής βρίσκονται στον ιερό χώρο του Ναού για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να προσευχηθούν. Από την πρώτη όμως στιγμή γίνεται φανερό το βαθύτερο εσωτερικό περιεχόμενο της ψυχής τους. Ο Φαρισαίος, δεν μπορεί να κρύψει την υπεροψία και την έπαρση του και στέκεται με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, στο μέσο του Ναού ώστε να είναι ορατός από όλους κατά την διάρκεια της προσευχής του. Παράλληλα προσεύχεται με ένταση στην φωνή του για να τον ακούνε απαριθμώντας τις αρετές που νόμιζε ότι είχε και μάλιστα κατακρίνοντας όλους εκείνους που ο ίδιος θεωρούσε αμαρτωλούς ευχαριστώντας τον Θεό που δεν είναι σαν αυτούς. Την ίδια στιγμή ο Τελώνης σε μια άκρη του Ναού απομονωμένος, σκυμμένος μέχρι το έδαφος, γεμάτος ντροπή αλλά και μετάνοια ψελλίζει μόνο μια φράση: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτολώ».

   Δεν θα μπορούσε με καλύτερο και περιεκτικότερο τρόπο να περιγράψει κανείς την αντίθεση την υπερηφάνειας με την ταπείνωση από τον τρόπο που το κάνει ο Χριστός μας σε αυτή την Παραβολή. Ο Φαρισαίος δεν έκανε κάτι κακό, προσευχόταν. Ούτε έλεγε ψέματα στην προσευχή του. Όντως νήστευε και όντως προσέφερε το ένα δέκατο των εσόδων του στους φτωχούς. Το πρόβλημα είναι το κίνητρο και της προσευχής και των πράξεών του. Και είναι απόλυτα φανερό ότι τα όσα έκανε δεν τα έκανε για την δόξα του Θεού αλλά για την δική του προβολή και ματαιοδοξία. Η υπερηφάνειά του δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να συγκρατηθεί πλέον και γι’ αυτό την εκφράζει ακόμα και στην ιερή στιγμή της επικοινωνίας του με τον Θεό. Στην ουσία προσεύχεται στον ίδιο του τον εαυτό τον οποίο έχει μετατρέψει σε είδωλο.

   Ο Τελώνης όμως σε απόλυτη αντιδιαστολή προβάλει μέσα από την παραβολή ως πρότυπο ταπείνωσης η οποία έχει προκληθεί από την βαθειά του μετάνοια. Η προσευχή του είναι η εκζήτηση του ελέους του Θεού και τίποτα άλλο. Ούτε χάρες, ούτε θελήματα από τον Θεό. Απλώς να τον σκεπάσει με το έλεος της απέραντης αγάπης Του. Πράγματι μας βεβαιώνει ο Χριστός μας στο τέλος της παραβολής πως εκείνος ήταν που έφυγε δικαιωμένος από τον Ναό.

   Να λοιπόν αδελφοί μου πως η προσευχή μας μπορεί να γίνει όπλο ανυπέρβλητο και ανίκητο. Όταν θα είναι γεμάτη από ταπείνωση η οποία θα είναι το προϊόν της συναίσθησης της αμαρτωλότητός μας και της μετανοίας μας. Είθε έτσι με μετάνοια , με ταπείνωση και με πολύ προσευχή να διέλθουμε όλη την περίοδο του Τριωδίου που ξεκινάει σήμερα, συνεχίζει μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ολοκληρώνεται την μεγάλη ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Αμήν.    

ΠΗΓΗ