ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
16 Φεβρουαρίου 2020
(Λουκ. ιε΄ 11-32)

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ἡ ὁποία ἀναγνώστηκε σήμερα, ἀποτελεῖ ἕνα κορυφαῖο κείμενο μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἕνα κείμενο πολυδιάστατο καὶ πολυσήμαντο, ποὺ θὰ μποροῦσε καὶ μόνο αὐτὸ ἂν σωζόταν, νὰ ἀποδώσει πλήρως τὸ νόημα τῆς Θείας Οἰκονομίας.


Θὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὸ πρῶτο μέρος τῆς παραβολῆς ποὺ διαπραγματεύεται τὸ διαμοιρασμὸ τῆς πατρικῆς περιουσίας στοὺς δύο γιούς, τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι τοῦ μικρότερου γιοῦ, τὴν κατασπατάληση τοῦ μεριδίου τῆς περιουσίας του μέσα σὲ μία ζωὴ μέθης, κραιπάλης, ἀσωτίας, τὴν πεῖνα ποὺ ἐπακολούθησε στὴ μακρινὴ χώρα, τὴν ἐξευτελιστικὴ ἀπασχόλησή του μὲ τὴ βοσκὴ τῶν χοίρων καὶ τὴν ἐξαθλίωσή του, καθὼς ἔτρωγε ξυλοκέρατα γιὰ νὰ χορτάσει. Στὴ συνέχεια ἀκοῦμε τὴ συνειδητοποίηση τῆς τραγικῆς του κατάστασης, τὴ νοσταλγία γιὰ τὸ πλούσιο πατρικὸ σπίτι, τὴν ἀπόφασή του νὰ ἐπιστρέψει, νὰ πέσει στὰ πόδια τοῦ πατέρα, νὰ τοῦ ζητήσει συγγνώμη καὶ μία τελευταία θέση στὸ ἀρχοντικό του. Βλέπουμε τὴν πραγματοποίηση τῆς ἀπόφασης, τὴν κίνηση τοῦ πατέρα πρὸς τὸν γιό του, τὸν ἐναγκαλισμὸ καὶ τὸν ἀσπασμό του, ἀκοῦμε τὰ λόγια τῆς μετανοίας τοῦ ἀσώτου καὶ τὴν προσταγὴ τοῦ πατέρα στοὺς ὑπηρέτες νὰ τὸν ντύσουν μὲ τὴν καλύτερη στολή, νὰ σφάξουν τὸ μόσχο τὸ σιτευτὸ καὶ νὰ ξεκινήσει τὸ πανηγύρι, γιατί «ὁ γιός μου αὐτός, λέγει, ἦταν νεκρὸς καὶ ξανάζησε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε».

Ὁ νεκρὸς γιὸς ξανάζησε! Πῶς συνέβη αὐτό; Ἡ νεκρανάστασή του ἦρθε μὲ τὴ μετάνοια. Ἀξίζει νὰ δοῦμε πῶς ὁρίζει τὴν ἀρετὴ αὐτὴ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στὸν πέμπτο του λόγο περὶ μετανοίας: «Μετάνοια σημαίνει ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μὲ τὸ Θεὸ γιὰ νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει σκέψη αὐτοκατακρίσεως, ἀμεριμνησία γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ μέριμνα γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση μὲ τὸν Κύριο, μὲ ἔργα ἀρετῆς ἀντίθετα πρὸς τὰ παραπτώματά μας. Μετάνοια σημαίνει καθαρισμὸς τῆς συνειδήσεως». Ἡ λέξη μετάνοια σημαίνει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ νοῦ, τὴ μεταβολὴ τῆς ζωῆς, τὴ ριζικὴ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ συνήθεια ποὺ προηγήθηκε. Κάποια στιγμὴ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ του πηγαίνει στραβὰ σὲ σχέση μὲ τὸ Θεό, καταλαβαίνει πόσο μακριὰ βρίσκεται ἀπὸ τὸν Θεό, συγκλονίζεται ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν ἔρθει ἡ εὐλογημένη στιγμὴ ποὺ μία ἀκτίνα τῆς θείας χάριτος φωτίσει τὸ ἔρεβος τῆς ψυχῆς καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος μένει ἄφωνος μπροστὰ στὸ ψυχικό του χάος. Αὐτὴ τὴν εὐλογία ἐβίωσε ὁ ἄσωτος υἱός, ὅταν ἦρθε «εἰς ἑαυτόν», ὅταν δηλαδὴ ἦρθε στὰ συγκαλά του, ὅπως λέει ὁ λαός, καὶ μονολόγησε τὰ λόγια της μετανοίας του. Στὸ κρίσιμο καὶ ὁριακὸ αὐτὸ σημεῖο τῆς μεταστροφῆς ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς ἀπελπισίας, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο βάθος κακῶν. Ἂν ὅμως ἡ συνειδητοποίηση τῆς ἁμαρτωλότητας συνδυάζεται μὲ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ψυχὴ στηρίζεται καὶ προχωρᾶ κατὰ ἕναν ἀνθρωπίνως ἀνεξιχνίαστο τρόπο. «Ἔχε τὴν ψυχή σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι!», εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν ἅγιο Σιλουανὸ καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς: νὰ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου μονίμως ὑπόλογο, ἀλλὰ ὄχι καταδικασμένο. Ἔτσι καὶ ὁ ἄσωτος υἱὸς δὲν ἀπελπίστηκε, ἀλλὰ ξεκίνησε τὴν πορεία τῆς ἐπιστροφῆς στὸ σπίτι τοῦ πατέρα του μὲ μεγάλη ἐλπίδα καὶ πίστη στὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ αὐτόν.

Ἡ μετάνοια ἐπιτυγχάνεται μέσα σὲ μία ἀτμόσφαιρα αὐξανόμενης πίστης καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος βλέποντας τὴν καλὴ μεταβολὴ ποὺ συμβαίνει στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου χαίρεται καὶ ἀναλαμβάνει ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Ὁ φιλάνθρωπος καὶ οἰκτίρμων Θεὸς δὲν θέλει τὸν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, χρόνια καὶ χρόνια περιμένει νὰ δεῖ τὴν καλὴ προαίρεση τοῦ παραστρατημένου νὰ ἐνεργοποιεῖται καὶ σὰν καλὸς ποιμένας κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ βρεῖ τὸ χαμένο πρόβατο. Ὅταν μάλιστα τὸ βρίσκει, «χαρὰ μεγάλη γίνεται ἐν τῷ οὐρανῶ ἐπὶ ἐνί ἁμαρτωλῶ μετανοούντι». Κανένα κακὸ ποὺ διαπράττει ὁ ἄνθρωπος, ὅσο μεγάλο κι ἂν εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει στὴ σύγκριση μὲ τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς Πατέρας στὴ συγκεκριμένη παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου, τρελὸς ἀπὸ χαρά, οὔτε κἄν ἀπαντᾶ ἐπιτιμητικὰ ἢ ἔστω συγκαταβατικὰ στὰ λόγια της μετανοίας τοῦ γιοῦ του, ἀλλὰ ἀμέσως διατάζει νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὴν πρὸ τῆς ἁμαρτίας κατάστασή του καὶ σὲ ἀκόμα καλύτερη. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ λαχτάρα τοῦ Θεοῦ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τοῦ τὰ δώσει ὅλα, ὥστε δὲν περιμένει τὸ τέλος τῆς ἱστορίας, γιὰ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν Βασιλεία Του. Λέγει μία εὐχὴ τῆς θείας Λειτουργίας ἀπευθυνόμενη στὸν Θεὸ Πατέρα: «Καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀνήγαγες καὶ τὴν Βασιλείαν Σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν», δηλαδὴ δὲν σταμάτησες νὰ κάνεις τὰ πάντα, μέχρι ποὺ μᾶς ἀνέβασες στοὺς οὐρανοὺς καὶ μᾶς χάρισες τὴ μελλοντικὴ Βασιλεία Σου. Πῶς μπορεῖ λοιπὸν νὰ μένει ἀμετανόητη καὶ νὰ μὴν ραγίζει μία καρδιὰ ποὺ αἰσθάνεται ἔστω καὶ ἕνα ἀπειροελάχιστο μέρος αὐτῆς τῆς θείας ἀγάπης;

Πάμπολλα εἶναι τὰ πρόσωπα ποὺ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ὡς παραδείγματα μετανοίας, γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε ὡς πρότυπα: ὁ Τελώνης, ἡ Πόρνη, ὁ Ληστής, ὁ Πέτρος, ὁ Σαοὺλ ποὺ ἔγινε Παῦλος, ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἁμαρτωλοί, ποὺ ἔλαμψαν ὡς ἀστέρες στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ τοῦ 2020 ποὺ ζοῦμε μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἀντίχριστης ἐποχῆς μας, κλυδωνιζόμενοι καὶ βυθιζόμενοι, ἂς ἔχουμε πάντοτε στὰ αὐτιὰ τῶν ψυχῶν μας τὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου