ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ

Απόστολος : Κολ. γ΄ 4-11

Ευαγγέλιο : Λουκ. ιζ΄12-19

19 Ιανουαρίου 2020

«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; Ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ειμή ο αλλογενής ούτος;» (Λουκ. ιζ΄17-18)

Ο άνθρωπος καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπος με διάφορες δοκιμασίες, όπως για παράδειγμα η ασθένεια, η αποστροφή και η προκατάληψη και ιδιαίτερα η αχαριστία. Είναι γεγονός ότι, όσο οδυνηρή ή και ανίατη (αθεράπευτη) είναι μια ασθένεια, άλλο τόσο οδυνηρή ή και περισσότερο, είναι η αποστροφή των άλλων ανθρώπων, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται με την απομόνωση. Πολλές φορές ο πόνος της ασθένειας αντέχεται. Όμως , ο πόνος της κοινωνικής ή και της οικογενειακής απομόνωσης, λόγω της ασθένειας , είναι ακόμα πιο οδυνηρός. Αυτή η χωρίς αγάπη απομόνωση οδηγεί στον πιο οδυνηρό και αργό θάνατο. 

Αυτή την απομόνωση και αυτό τον αργό θάνατο βίωναν καθημερινά οι άνθρωποι του σημερινού ευαγγελίου, όχι τόσο για την σοβαρότητα της ασθένειάς τους , όσο για την υποκρισία και την υπερβολική αγάπη των άλλων για τον εαυτό τους.

Κι όμως, παρά τα πιο πάνω αρνητικά για τους ανθρώπους του σημερινού Ευαγγελίου, η ασθένεια είχε και τα θετικά μηνύματα. Ότι η ασθένεια δεν κάνει διάκριση φύλου, φυλής ή θρησκείας. Κατά συνέπεια, η ασθένεια καταργεί όλων των ειδών τις διακρίσεις που επινόησαν οι άνθρωποι, με αποτέλεσμα να οδηγεί τους ανθρώπους στη συνύπαρξη και την αλληλοκατανόηση . Και το πιο σημαντικό. Ο κοινός πόνος τους οδηγεί και στην κοινή πίστη. Μια πίστη που ξεπερνά το προσωπικό επίπεδο, το επίπεδο του «εγώ» και οδηγείται στο «εμείς», αποκτώντας χαρακτήρα ομαδικό και κοινωνικό για το σύνολο των ανθρώπων που πάσχουν. Μια πίστη που ενώνει στο πρόσωπο του Ιησού.

«Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς » είπαν οι λεπροί. Ιησού, Κύριε, ελέησε μας και θεράπευσέ μας. Κοινός ο πόθος, κοινή και η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Γιατί, όσοι ζητούν την βοήθεια του Χριστού θα πρέπει να πιστεύουν και να τον αναγνωρίζουν ως «επιστάτη», δηλαδή σαν Κύριο και Διδάσκαλο και κατ’ επέκταση ως Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου. Ακόμα, όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν θα πρέπει να το φανερώνουν μέσα από την πίστη και την εμπιστοσύνη που διαλύει κάθε φόβο και επιτυγχάνει ένα αποτέλεσμα πέραν από κάθε προσδοκία, όπως έγινε και σήμερα με τους δέκα λεπρούς.

Οι δέκα λεπροί εμπιστεύθηκαν απόλυτα τον Χριστό. Υπάκουσαν στο παράγγελμά Του και ξεκίνησαν για να πάνε στον ιερέα της περιοχής τους. 

Συμμορφώθηκαν προς την εντολή του Χριστού , ανεξάρτητα αν αυτοί περίμεναν κάτι άλλο, κάτι πιο άμεσο, δηλαδή την άμεση θεραπεία τους. Με τον τρόπο αυτό στέλνουν αυτό το διαχρονικό μήνυμα και σε μας. Ότι δηλαδή, συμμορφωνόμαστε προς το θέλημα ή την εντολή του Χριστού, χωρίς να απαιτούμε να συμμορφωθεί ο Χριστός σε αυτό που επιθυμούμε και που πιθανώς να θεωρούμε ότι είναι το καλύτερο για μας. 

Οι δέκα υπάκουσαν και καθώς πήγαιναν καθαρίστηκαν από τη λέπρα. 

Όλοι, ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή ή διαφορετική θρησκευτική αντίληψη, έγιναν καλά. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός επιβεβαίωσε ότι είναι ο Σωτήρας όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή ή τις θρησκευτικές του αντιλήψεις.

Όμως, η θεραπεία έφερε στην επιφάνεια μιαν άλλη ασθένεια, σοβαρότερη, και που δυστυχώς είναι διαχρονικά και η πιό πολυπληθής και που ονομάζεται αχαριστία. Μια ασθένεια που όχι μόνο επισήμανε σήμερα ο Χριστός, αλλά και την καταδίκασε άμεσα και χωρίς περιστροφές λέγοντας:

«Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνον αυτός ο αλλοεθνής ;» Του είπε τότε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό, η πίστη σου σε έσωσε».

Εξαίρετη η εικόνα της ομάδας των δέκα πριν από τη θεραπεία, αλλά απόλυτα απογοητευτική και αποκαρδιωτική μετά τη θεραπεία. Πριν τη θεραπεία με μια και δυνατή φωνή είπαν: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». 

Μετά τη θεραπεία μόνο ο ένας από τους δέκα αισθάνθηκε την ανάγκη να επιστρέψει για να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του. Όπως με δυνατή φωνή παρακάλεσε για τη θεραπεία, έτσι και μετά τη θεραπεία, «γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό». Στη συνέχεια «έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια Του Ιησού και τον ευχαρίστησε».

Ο «αλλογενής», ο Σαμαρείτης, εκφράζοντας τη χαρά και την ευγνωμοσύνη του στον ευεργέτη του, τον Ιησού Χριστό, τον αναγνώρισε ως Θεό, μέσα από τη διπλή εκδήλωση λατρείας, που ήταν η δοξολογία και η προσκύνηση παράλληλα η δική του ευγνωμοσύνη, αποκάλυψε και τη γενναιοδωρία του Χριστού όχι μόνο στον ίδιο , αλλά και στους άλλους εννιά , έστω κι αν αποδείχθηκαν αχάριστοι. Μια γενναιοδωρία αγάπης, που , παρά την αναξιότητά μας εκδηλώνεται και σε μας.

Αδελφοί μου, οι δέκα λεπροί , ζώντας στη σκιά της ανθρώπινης απομόνωσης, με συντροφιά την ασθένεια και τον πόνο, κατόρθωσαν να γκρεμίσουν τα διαχωριστικά τείχη και να ανακαλύψουν το Θεό. Ενωμένοι ύψωσαν τη φωνή, και τότε ο Ιησούς ως Θεός τους προσέφερε τη θεραπεία.

Θέλοντας μάλιστα να εμπνεύσει σε όλους μας την συγκατάβαση και την αγάπη στον άνθρωπο που υποφέρει, μας καλεί να το κάνουμε χωρίς διάκριση σε όλους, ανεξάρτητα από εθνική, ή θρησκευτική, καταγωγή. Η πιο πάνω συμπεριφορά θα είναι το δικό μας «ευχαριστώ» για τις άπειρες και καθημερινές ευεργεσίες Του σε μας. Ιδιαίτερα όμως ας υποκλινόμαστε μπροστά Του, επαναλαμβάνοντας το δικό μας «ευχαριστώ» μέσα από πράξεις δοξολογίας, προσκύνησης και αγάπης. Μόνο έτσι θα έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε κι εμείς το «Αναστάς πορεύου∙ η πίστις σου σεσωκεσέ σε».

Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ