ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου)

Απόστολος: Α΄Τιμ. δ΄9-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιθ΄1-10

26 Ιανουαρίου 2020

«Και ιδού ανήρ ονόματι Ζακχαίος… Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστί ». (Λουκ. ιθ΄2-3).

Δυο είσοδοι συγκλόνισαν την Ιεριχώ στη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας της. Η πρώτη στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης κατά την είσοδο του Ιησού του Ναυή με επικεφαλής την Κιβωτό της Διαθήκης και η δεύτερη κατά την είσοδο του Ιησού Χριστού στα χρόνια της Καινής Διαθήκης. Κατά την πρώτη είσοδο γκρεμίστηκαν τα ξακουστά και απόρθητα τείχη της πόλης. Κατά τη δεύτερη είσοδο γκρεμίστηκαν τα ισχυρά και απόρθητα τείχη της αμαρτίας, δημιουργώντας νέα δεδομένα στις σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεό, αλλά και μεταξύ τους.

Αν το πρώτο γκρέμισμα ήταν έργο της παρουσίας και της δύναμης του Θεού , το δεύτερο ήταν αποτέλεσμα μιας διπλής συνεργασίας. Της δύναμης και της συνεργασίας του Θεού και της θέλησης και της συνεργασίας του ανθρώπου. 

Όπως ακούσαμε σήμερα ο Χριστός ομολογεί ότι ως «ο Υιος του Ανθρώπου» «ήλθε ζητήσαι και σώσαι το απολωλός». Ένα απολωλός που ακούει στο όνομα Ζακχαίος και που επιβεβαιώνουν τόσο τα λόγια του Χριστού «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι », όσο και τα σχόλια των κατοίκων της Ιεριχούς : «ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι».

Όμως, πέρα από την αναζήτηση του Χριστού, παράλληλη κα σημαντική ήταν η αναζήτηση του αμαρτωλού ανθρώπου , του Ζακχαίου, μέσα από διαδοχικές κινήσεις και που δεν περιορίστηκαν στην πρόθεση, αλλά επιβεβαιώθηκαν με πράξεις.

Ο δρόμος της μετάνοιας του Ζακχαίου, που ξεκινούσε με την αναζήτηση

του Χριστού, ήταν την ίδια στιγμή και μια πορεία που τον οδηγούσε

αποφασιστικά , μέσα από τέσσερα βήματα στο δρόμο της σωτηρίας.

Πρώτον, «εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστί». Δεύτερον, «προδραμών

έμπροσθεν ανέβη επι συκομορέαν». Τρίτον, «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου,

Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς». Και τέταρτον , «ει τίνος τι εσυκοφάντησα, απόδίδωμι

τετραπλούν».

Ο Ζακχαίος, λοιπόν, συγκλονίζεται από την παρουσία του Χριστού και

μεταμορφωμένος μέσα από τη μετάνοια, μετατρέπει την πρόθεση για συνάντηση

σε πόθο σωτηρίας. Κι ο πόθος δεν έμεινε αδρανής. Ο πόθος συνοδεύτηκε από

ανυποχώρητη προσπάθεια. Ξεπερνώντας τα διάφορα εμπόδια, που ήταν το

μικρόσωμο ανάστημά του, το πλήθος των ανθρώπων και ιδιαίτερα η κοινωνική

του θέση, αφού ήταν αρχιτελώνης, χωρίς δισταγμό σκαρφαλώνει στη συκομορέα.

Αυτή η «αναρρίχηση» στα ύψη ήταν η πιο πειστική απόδειξη όχι μόνο του πόθου,

αλλά και της εναγώνιας αναζήτησης του Θεού και κατ’επέκταση της σωτηρίας.

Η προσπάθεια του Ζακχαίου δεν πήγε χαμένη . Γιατί, ο Χριστός, ως

Θεός, «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας(Αποκ. β΄23) , διέκρινε τον κρυφό πόθο

του Ζακχαίου, τον αναζήτησε και τον ξεχώρισε ανάμεσα στο πλήθος, 

προσφέροντας του την ευκαιρία να σωθεί και να επαναφέρει την πραγματική

ουσία του ονόματος του, αφού Ζακχαίος σημαίνει καλός και αγαθός».

«Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι» , του είπε ο Χριστός. «Ζακχαίε, κατέβα

γρήγορα , γιατί σήμερα πρέπει να μείνω σπίτι σου». Έτσι, ενώ ο Ζακχαίος στα

μάτια των ανθρώπων φαινόταν και όχι άδικα, σκληρός, απάνθρωπος και

αμαρτωλός, στα μάτια του Χριστού ως Θεού, φαινόταν σαν μια ψυχή αμαρτωλή

που απεγνωσμένα αναζητούσε τη σωτηρία.

Και ο Ζακχαίος τον δικαίωσε. Στο «σπεύσας κατάβηβι» απάντησε

έμπρακτα με το «σπεύσας κατέβη». Και όχι μόνον, αλλά με χαρά υποδέχθηκε

στο σπίτι του τον Χριστό . Όμως δεν σταμάτησε ως εδώ. Η πρωτόγνωρη χαρά τον

οδήγησε και στο αποκορύφωμα της μετάνοιας. Μιας μετάνοιας που ξεπέρασε το

στιγμιαίο συναίσθημα και το μετουσίωσε σε έργα, λέγοντας: «Ιδού τα ημίση των

υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και ει τινός τι εσυκοφάντησα,

αποδίδωμι τετραπλούν».

Η δέσμευση της διάθεσης της μισής περιουσίας του στους φτωχούς με

τη μορφή αγαθοεργίας, καθώς και η επιστροφή στο τετραπλάσιο, για την αδικία

και το κακό που έκανε σε συνανθρώπους του, αποτελεί την καλύτερη

εξομολόγηση που ολοκληρώνεται μέσα από την επανόρθωση της όποιας αδικίας.

Ιδιαίτερα ευεργετικός για όλα τα μέλη της οικογένειας του , όπως ακούσαμε και

στο σημερινό ευαγγέλιο: «Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς∙ ότι σήμερον σωτηρία τω

οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστίν».

«Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε, γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι

απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για να αναζητήσει και να

σώσει αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο τους».

Ελπιδοφόρο το μήνυμα του Χριστού όχι μόνο για τον Ζακχαίο και την

οικογένεια του , αλλά και για τον καθένα από μάς ξεχωριστά . Γιατί, πέρα από

την αμαρτωλότητα μας , ο Θεός εξακολουθεί να μας βλέπει σαν παιδιά Του,

προσβλέποντας και προσμένοντας την ώρα της δικής μας μετάνοιας και

επιστροφής . Μιας μετάνοιας λυτρωτικής, που θα μετατρέψει τις καλές

προθέσεις σε έμπρακτες αποδείξεις , όπως έγινε σήμερα και με τον Ζακχαίο.

Γιατί , κι αν η πρόθεση μετατραπεί σε εξομολόγηση, αλλά το περιεχόμενό της

δεν υλοποιηθεί, τότε τίποτε δεν επιτυγχάνουμε. Γιατί δεν φτάνει η πρόθεση. Δεν

φτάνει να εξομολογηθώ το μίσος, όταν αρνούμαι να μιλήσω σ’εκείνον που μισώ.

Δεν φτάνει ακόμα να ομολογήσω την κλοπή και την ίδια στιγμή να κατακρατώ

εκείνα που έκλεψα.

Αδελφοί μου, παρά το ότι ο δρόμος της σωτηρίας είναι αμφίδρομος,

εντούτοις από το πλήθος μόνο ένας τον επέλεξε, ο Ζακχαίος, ο πιο αμαρτωλός.

Κι όμως , ο πιο αμαρτωλός βρήκε τη δύναμη της μετάνοιας και μέσα από

διαδοχικές κινήσεις και επανορθωτικές πράξεις πέτυχε επιπρόσθετα και τη

σωτηρία για ολόκληρη την οικογένειά του. Αντίθετα με τον Ζακχαίο, το μεγάλο

πλήθος των ανθρώπων που υποδέχθηκε τον Χριστό , περιορίστηκαν στα

πικρόχολα σχόλια και την αυτοδικαίωση. Ας μην παρασυρθούμε από την

στάση τους. Ας υποκλιθούμε μόνο στο μεγαλείο του Ζακχαίου μέσα από τη δική

μας πειστική μετάνοια για να αξιωθούμε και εμείς της σωτηρίας. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ